Ben er geraakt. Neen, niet van Damme naar Antwerpen maar terug in het goeie homeo-ritme. Hometrainer & Video. Het heersende kwakkelweer is ideaal om na de gedwongen rust opnieuw mondTjesmaat vooruit te blikken en op te bouwen. Met kleine hapjes en zeker niet forceren. En nu de eerste maand erop zit en ook de cardioloog er een goed oog in heeft durft heer Polo stilaan de oude draad van regelmaat weer oppikken. Heb drie dagen op rij de zestig minuten volgemaakt. Marco is tevreden met de kilometers, zijn vriend Polo kan leven met de geleverde wattages en ikzelf ben gewoon blij dat het weer zover is. Dagen één en twee zag ik Death of a Salesman van Arthur Miller, de televisiefilm-versie uit 1985 met Dustin Hoffman en John Malkovich in de hoofdrollen. Een klassieker die ik nog nooit van begin tot einde had uitgezien. Nu dus wel, zij het in twee keer. Met studio-opnames, ook voor de buitenscènes: zoiets leek mij geleden van de jeugdseries bij nonkel Bob. Manko Kapak, Het geheim van de Killary Harbour, Het zwaard van Ardoewaan... Enfin, pure nostalgie. Weinig tot geen spektakel, een en al dialoog, goed uitgewerkte karakters. Tot en met gedateerd, maar o zo tijdloos: de "All American Dream" die ook nu nog al te vaak hele mensenlevens bepaalt. Maakt of breekt. Willen we dat de dag van vandaag nog wel onder ogen zien? Ben alleszins blij dat ik voor deze film gekozen heb om het homeo-verhaal weer op gang te trappen. In de wolken...
Het gaf mij een goed gevoel. De film en het fietsen. Genoeg om -gekke combinatie?- nog eens naar een dichtbundel te grijpen. Een kleinood tussen andere tekstverzamelingen op mijn boekenplank. Is het de titel van het werk dat mijn aandacht trok? De Loop der Tijden. Zou kunnen. Maar toen ik mij voornam het nog eens te lezen was het vooral de glimlach van de dichteres die mij voor ogen kwam. Haar glimlach en haar warme woorden van ondersteuning. Zij leest zo perfect tussen de regels dat zij vaak als eerste -want steeds ontiegelijk vroeg wakker!- doorheeft waar het in mijn blogspinsels om draait. En dan volgt er een reactie waar ik meestal alleen maar stil van kan worden. Zo schrijft ze ook haar gedichten: heel raak, zonder franjes, met veel gevoel en openheid om haar lezers te laten delen in de wereld die de hare is. Binnen(in) en buiten(om). Heb alvast genoten van het eerste deel. Bedankt voor dit juweeltje, Julia.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten