Nieuws (van)onder de zon...

Neen, er staat geen woord te weinig in de aanhef. Eerder eentje teveel zelfs: de zon neemt hier bij het einde van de "grote vakantie"... een dagje vakantie. Vorige dagen was het nog genieten van hoogzomerse temperaturen, net niet puffen. Heerlijk, en op een fantastische lokatie. En dan betrok de lucht en ging het gisteravond zowaar regenen. Hadden ze hier al heel lang niet meer meegemaakt. Ben ik toch iets te overtuigend gaan "regendansen" om Yves, de 80-jarige eigenaar van de camping, een plezier te doen? Het is dus van de eerste keer goed raak geweest: een halve nacht hemelwater en nu ruim tien graden minder op de warmtemeters. Dan maar een blogske in elkaar boksen. Het twee weken-WiFi-abonnement werkt hier prima. Zelfs op ons eigen terras, en dus... geraakt ook deze Ruimtevaarder op een Zotte Morgen tot Aan de Meet. Want daar gaan we het vandaag mee doen. Toen we een kleine week geleden op weg naar de zon nog even Radio 1 binnen bereik hadden was er een zoveelste warm-up te horen voor de Lage Landenlijst, een top 100 van het betere nederlandstalige lied. U weet wel, liedjes die wegens beklijvende toonzetting en dankzij gemakkelijk verstaanbaar en kwalitatief hoogstaande verwoording van feiten en gevoelens o zo vast in het kopje blijven hangen. Voorkeuren kenbaar maken mag middels het inzenden van een zelf samengestelde Top Drie. Ging ik hier snel even doen, maar dat bleek onwaarschijnlijk veel moeilijker dan het eruit zag. Dus zou ik proberen de opdracht om te keren, en ging ik op zoek naar te deleten nummers: onbemind wegens onbekend leek een eerste optie, maar duidelijk niet de goede. Toen ik eraan begon, de lijst overliep en zo'n voor mij nobele onbekende ging aanklikken zat het spel pas goed op de wagen. Vakantietijd zat om te luisteren, én... mooi gedaan van het redactieteam: op dezelfde pagina de lyrics onder ogen te krijgen, te houden en mee te volgen. Heb nog ontdekkingen gedaan, en dan lijkt er van kaf nog nauwelijks sprake. Blijkbaar is des Polo's liefde voor het nederlandstalige lied zo groot en het aanbod in deze lijst zo goed dat een rationele keuze niet te maken valt. Klopt natuurlijk ook: hier komen emoties en buikgevoel aan te pas, en al helemaal geen wetten of praktische bezwaren... Niets heeft mij er dus van kunnen weerhouden om Raf & Mich - Kommilfoo op één te zetten. Niet zozeer de ruimtevaarder zelf dan wel zijn vertrek, van school maar ook "van hier tout-court", hakt er bij mij stevig in, net als het overschrijden van de aankomstlijn met en door Raymond. Zal ook ik blij zijn aan de meet? Of herneem ik net als zovelen mijn zotte zorgen, op het ritme van de zotte morgen? Met dank aan Zjef Vanuytsel. Het zot gaat er wat af met de jaren, de meet komt sowieso dichterbij en die ruimtevaarder... daar wil ik nog wel eens een klapke mee doen!

Rustig aan, dan breekt het lijntje niet...

Ons recentelijk verblijf in Praag laat zijn sporen na. Zij het niet puur fysisch en qua welbevinden, want daarover heb ik hier en nu absoluut niet te klagen. Maar mijn aandacht is daar getrokken door strakke verlichting en kunstige éclairage van nachtelijke stadsgezichten. En dat is wel blijven hangen. Hoe is het anders te verklaren dat ik bij een tussenstop en overnachting op onze weg naar de volgende reis-/ vakantiebestemming in het zuiden dit beeld overhoud van Le Marché Couvert in  Villefranche sur Saône? Niet het allermodernste gebouw in die stad, edoch qua verlichting mag het er zijn. De Vagabondage die op nevenstaande poster wordt aangekondigd hebben we gemist wegens enkel en alleen tussenstop en veel te laat op pad. Misschien op de terugweg? Wat we wel zagen en een vermelding waard achtten was deze dubbel over elkaar gegraveerde steen bij de ingang van een passage doorheen het oude stadhuis aldaar. L'HOSTEL DE VILLE 1660 met daarover heen MAISON COMMUNE AN QUATRIEME DE LA LIBERTE. Om maar te zeggen dat ze daar tijdens de Revolutie ook zuinig omsprongen met de materialen. Geen idee wat ik er anders "achter" moet zoeken. Alles bij elkaar mag mijn mededeling gezien worden als een bevestiging van wat in de hoofding dezer gesteld wordt: wij doen het rustig aan, in twee dagen naar het zuiden met tijd voor een verfrissende avondwandeling en een meer dan gedegen nachtrust. Nogmaals dank aan vriend Pietro voor zijn goede raad: "Chi va piano, va sano e va lontano"

Praagse Logica en een dito uurtje Blauw...

Polo zou geen Marco heten mocht hij zich ook de voorbije week niet denkender wijze hebben bezig gehouden. We waren in Praag en dus vroeg ik me af hoe een inwoner van deze stad dient aangesproken te worden. Voor een vrouwelijk lid van de bevolking lijkt "Praagse" me redelijk logisch en klopt dat ook. Maar hoe richt men het woord tot een man die aldaar aan de oever van de Moldau leeft? Een Praag klinkt me te simpel, en dus dacht ik aan Pragenees. Gek idee? Ik meende te weten dat een inwoner van Den Haag een "Hagenees" wordt genoemd, maar... Na onderzoek stel ik vast dat enkel hij die plat Haags dialect spreekt een Hagenees is, terwijl wie Nederlands spreekt als "Hagenaar" staat geboekstaafd. Maar die logica trekken ze niet door tot in de Tsjechische hoofdstad, daar spelen dialecten blijkbaar geen rol en is iedere man die in Praag geboren wordt een "Prager". Zoals de Prager op bijstaande foto, die er voor alle zekerheid nog een paar boekwerken op naslaat. Zou het misschien een ver familielid van der Franz K. kunnen zijn? Wie weet, heb het hem niet gevraagd. Gemiste kans. Maar daarom niet getreurd: hier thuis schiet ik tijdens "de vierde over Praag" in een toponymische kramp en vraag me af waar de naam van die stad dan wel vandaan mag komen? Meer opzoekwerk. Deze keer maak ik mij er vanaf met een wiki-google-pedia move: "De naam van de stad is waarschijnlijk afgeleid van het Tsjechische woord práh, dat dorpel betekent. Deze naam (Praha) zou aan de stad gegeven zijn vanwege de dorpels in de rivier de Moldau. Deze zorgden voor watervalletjes die veel lawaai maakten..."

Om het meervoudig verslag van onze trip af te ronden doe ik nog eens beroep op de truuk met de duizendwoorden prenten. Het mag U duidelijk zijn dat deze stad mijn hart veroverd heeft en dat niet in het minst door de vele facetten en varianten waarmee haar schoonheid aan het licht komt. Ook dat licht hebben ze in de meest wisselende kwali- en variëteiten. Van klaterend ochtend- en/of middagwit over grijs door wolken gefilterd tot warm zonsondergangsgeel, -oranje en -rood. 

Ze hebben dat licht in zovele soorten tot en met na zonsondergang dat heerlijk Praagse blauw verschijnt. Voor een uurtje, net als overal elders hij helder weer. Maar hier lijkt het echt op zijn plaats en puur. Dat geluk hadden we meermaals en daarvan maakte de portrettentrekker in mij graag gebruik. Bij thuiskomst werd de selectie moeilijk, de keuze hartverscheurend en de mijzelf opgelegde beperking om het hier bij twee weergaves te houden was bijna onmogelijk om dragen. Toch heb ik dit slotakkoord eerlijk verdeeld over klassiek en modern. Het klassieke net iets klassieker met man en paard op het Oude Stadsplein, voor de uitgelichte Mariakerk met smalle en brede toren - symbool voor Eva en Adam? En het moderne aspect mooi strak en wat minder flamboyant in de reflecties. De glaspartijen boven het winkelcentrum bij heer Kafka. Ik denk dat hij zich daar wel zou bij kunnen vinden: pas al die puzzelstukjes maar eens in elkaar. En laat de omgekeerde volgorde van deze prenten dan maar een knipoog zijn naar deze voorloper van het literaire surrealisme. Praagtige stad... 

Modern Times in Prague...

Tijdens onze allereerste ochtendwandeling stonden we na amper vijf minuten reeds sprakeloos ende perplex. De Metalmorphosis van David Černý staat voor het roterende hoofd van Franz Kafka. Hiervoor even aanklikken loont de moeite... Een kinetische constructie domineert een van god vergeten pleintje en lokt de hele dag lang kijkers. Schitterend hoe de 42 stalen schijven voortdurend op zoek zijn naar de juiste positie. Op die manier geeft het een beeld van Kafka's getormenteerde geest op zoek naar  evenwicht, maar refereert ook naar de titel van zijn beroemde boek "De Gedaanteverwisseling". Orde op zaken stellen, daar draait het hier letterlijk om. Het boeit en trekt de aandacht... en daar zijn de uitbaters van het tegenoverliggende terras zeker niet rouwig om. Hun business doet het prima. Een belevenis, en het zal U dus niet verwonderen dat veel van onze heen & terug-routes langs heer Kafka en zijn steeds kerende hoofd liepen. Bij deze moet ik bekennen dat mijn kennis van het Kafka-oeuvre beperkt, zoniet onbestaande is. Maar daar komt snel verandering in, met dank aan Frank W. voor het uitlenen van "Het Proces' van Franz K. 

Nu we het dan toch over de moderne boeg gooien: wat dacht U van het aandenken voor Václav Havel: de toneelschrijver die voor zijn absurd theater veel mosterd bij Kafka ging halen. Zoveel zelfs dat hij om zijn standpunten tot dissident verklaard werd maar als politicus na de  Fluwelen Revolutie van 1989 verkozen werd tot laatste president van Tsjecho-Slowakije en na de splitsing van het land in 1992 de eerste president van Tsjechië werd. Kan het mooier in beeld gebracht worden: het vrijgevochten hart op de juiste plaats...

Een controversiële modernigheid in de Nieuwe Stad die wel op steun van "buurman" Havel kon rekenen is dit deconstructivistisch kantoorgebouw. Tegenwoordig een van dé  bezienswaardigheden tijdens de boottochten op de Moldau. PraaGtig !! Oorspronkelijk werd het gebouw genoemd naar dansers Ginger Rogers en Fred Astaire, en daarvan is dan weer de huidige naam Het Dansende Huis afgeleid. Zo ziet U maar: naast veel klassieke schoonheid is er in Praag ook plaats voor nieuwe kunst & architectuur. Modern Times...

Czech this out...

Vandaag speelt er zich een totale zonsverduistering af boven de US of A. Geheel conform aan de Noord Amerikaanse neiging tot grootheidswaanzin en passend in het "bigger than big"-concept van de communicatiesystemen aldaar doet het fenomeen zich voor van de west- naar de oostkust en passeert daarbij boven veertien staten in totaal. Dat zijn er nogal wat, en aldus past dit natuurspektakel naadloos in een coast-to-coast broadcasting zoals ze dat daar noemen over de plas. From Oregon to South Carolina. Wie meer wil zien, en snel genoeg is vindt hier vanaf 1pm EDT (19 uur Polo-time) zijn gading. Live streams zat: Facebook, YouTube, NASA TV, Twitter (speciaal voor Donald T. ?!!) Wellicht gekoppeld aan dit gebeuren staat er in de "voorspellingen" ook eentje dat de wereld vandaag zou vergaan. Nog maar eens. Ze gaan hun best moeten doen: hier te lande blijven er daarvoor nog minder dan zeven uren te gaan. Lijkt wel een deadline voor iBOOD-bestellingen...

Maar nu opnieuw terzake: Polo en Pola zijn er een weekje tussenuit geweest en hebben met de jonge garde "Praha-Praag-Prague" verkend. Ik kan U meteen al geruststellen, eventueel een beetje jaloers maken en dus wat goesting doen krijgen: het is er Praagtig !!! Toen onze taxi het centrum binnenreed was dit het eerste wat ik zag: de Masarykovo kade aan de boorden van de Moldau. Man, man, man... en dan nog wel op korte wandelafstand van ons hotel. Hier kan de Antwerpse skyline toch niet tegenop, nog in geen honderd jaar. Wat een gevelpracht. Mee van het mooiste wat ik in deze categorie ooit gezien heb. Daar kan een mens foto's blíjven trekken. Omdat uit de reacties op de vorige bijdrage bleek dat enkele van mijn allerdierbaarsten benieuwd zijn naar de foto's van deze trip geef ik hier een korte preview vrij. Wie meer van dit moois wil zien is als naar gewoonte meer dan welkom op ons thuisadres. Vooraf even Czechen en een afspraaG maken is de boodschap: het gebeurt wel eens dat wij tijdelijk uithuizig zijn en dan is het niet zo  eenvoudig om uitleg te verstrekken bij het voorradige fotomateriaal. 

Maar goed, we gaan verder. Ook in Praag wordt er aan de weg getimmerd met vele omleidingen tot gevolg. Daar hadden we als wandeltoeristen weinig last van, maar ook qua restauratie- en andere herstelwerken kennen ze er iets van. De Gotische Toren van het Oude Stadhuis waarin de Astronomische Klok huist staat ook in de steigers, en dat heeft zo zijn gevolgen. Met veel zoom- en kantelwerk ben ik er alsnog in geslaagd een treffelijk beeld te capteren en daaruit een close-up van de klok te knippen. Al de rest is blauw plastiek. Zou inpakkunstenaar Christo hier gepasseerd zijn?

Een totaal ander beeld trof mij op de verloren hoek tussen twee rustige straten niet ver van ons hotel. De moderne weergave van het middeleeuws Joods kerkhof dat op deze plaats bij werkzaamheden ontdekt werd: duizenden graven bevinden zich hier nog onder straten en gebouwen. Een plek waar ik de volgende dagen regelmatig stadsarbeiders een pauze zag nemen, een sigaret rollen, een boterham eten of gewoon wachten op het busje. "Kohanim" of rechtstreekse mannelijke afstammelingen van Aaron, broer van Mozes, mogen het gebied echter niet betreden... 

Denk dat dit kan volstaan voor een eerste aflevering. Moet zelf ook hier en daar nog wat selecteren en mij informeren bij reisleidster Pola, zodat ik U hier met niet al te onnozele praat overlaad. Tot morgen...

Notities vanop stoel 20C...

Vandaag kijk ik over m'n schouder terug op weer een fijne vakantieweek met onze kleinkinderen. Hebben het geluk dat we een waardevolle traditie mogen en kunnen blijven verder zetten. Na Parijs 2015 en Dublin 2016 waren we dit keer toe aan Praag 2017. "Waren" want het zit er bijna op. Nog een half uur vliegen en als alles een beetje normaal verloopt vallen ze nog eens een kwartier later mama en papa in de armen. Ze gaan weer een en ander te vertellen hebben, denk ik. Mijn kleine look-a-like MOLESKINE heeft andermaal prima dienst gedaan. Goede gewoonte, reisnotities bijhouden in een boekje. In potlood, met gommetje natuurlijk. Daarom heb ik vanmiddag voor vertrek in de Vlacav Havel AirPort maar een échte gekocht. Met de restanten van het Tsjechische Kronenbudget. Ver kan ik nu niet omkijken, want zit op de voorlaatste rij van een D8-Bombardier Q400. Een klein vliegtuig volgens de kids, een dat bij Brussels Airlines wordt ingezet voor "regionale" vluchten. Mijn buurvrouw op 20D leest zich door de laatste pagina's van haar boek. Straffe kost: zowel het boek als Joke's leesvaardigheid. Ook dat hebben die twee van de Girlsroom gemeen. En ja, zo gaat het al voor het derde jaar op rij:de meisjes en de jongens slapen op deze reizen apart ende gescheiden. Ook nu weer in twee kamers vér van mekaar. Moeilijk onder woorden te brengen en nog minder in beeld. Geen kamerfoto's dus. De gouden regel  "What happend in the Boysroom, stays in the Boysroom" geldt eveneens voor de Girlsroom. Ook in 2017 wordt daarop geen uitzondering gemaakt. 

Precies daarom volgen er hier tot ons vijver genoegdoening en geruststelling alvast twee blanco zones: 

één voor de meisjes  "............................................................................." 

en één voor de jongens "..........................................................................................................................." 

De tweede uiteraard iets langer: wij zijn dan ook met een mannetje meer... !!

Over wat we verder gezien en beleefd hebben in Praag valt meer dan genoeg te vertellen en te tonen. Het is een enorme toeristische trekpleister, en we voelden ons dan ook nergens eenzaam of verlaten. Dat kreeg na donderdag en de Barcelona-gruwel bij momenten wel een apart grauwe invulling. Hoewel, toen het moment van shoppen was aangebroken ging alles ontnuchterend snel weer z'n gewone gangetje. Achteraf bekeken, vanop 20C, niet normaal toch? Of net wel?  Ondertussen zet de piloot de verre afdaling al in. Heel rustig, net als de rest van de vlucht. We gaan thuis een selectie maken uit de 589 foto's, de notities uitvlooien en dan kijken wat er voor publicatie alhier weerhouden kan/mag blijven. Nog even geduld Praag.... euhh: graag!!

Weer een memorabel Bendemoment....

Gisteren was het weer zo'n dag. Alles wat op onaangekondigde  wijze mijn pad wil kruisen schuif ik dan met opperste graagte aan de kant. Zelfs last minute aanbiedingen moeten wijken als De Bende van Jef verzamelen blaast. Al meer dan twintig jaar koesteren we de souvenirs aan onze grote voorganger. En keer op keer voegen we er een paar tot de verbeelding sprekende momenten aan toe. Ook nu weer, want de maatjes en hun madammen waren wederom in grote doen. Het werd dus een reünie om in te kaderen. In historische waarde zal het resultaat van deze sessie de strijd aangaan met de herinneringen aan de voorlaatste dag van het WK atletiek 2017 in Londen. Maar voor Pola en Polo  bereiken de bijeenkomsten met Roger & Rita, Swa & Lut, Rudi & Frie en Serge & Bea op emotioneel en kameraadschappelijk vlak een veel hoger niveau. Om te beginnen proberen we meestal onze stilaan ouder wordende lichamen een gezonde dosis beweging mee te geven en "weer of geen weer", als de Polder roept lopen wij een rondje. Een paar regendruppels kunnen ons niet deren. Bij het einde van de wandeling even oplijnen voor de obligate groepsfoto, en dan in gestrekte draf naar huis. Tijd voor de welverdiende verfrissing. Binnen of buiten? Bij de eerste druppels slaat toch de twijfel toe.  Dan wordt het nog even buiten én binnen. Maar finaal toch iedereen binnen. 't Eten is gereed... en het water valt nu ook met bakken uit het hemelzwerk. Samen drinken, samen eten en samen straffe verhalen opdissen. We hebben er een patent op. Deze editie gaat de geschiedenis in en zal nog vele jaren lang herinnerd worden als de avond van de glazenwasser. Een overdonderend verhaal van iemand uit de Lupinestraat, Merksem alwaar een buurtbewoner van de verteller in kwestie furore maakt als in het oog springende glazenwasser. Voor meer details is dit niet de juiste plek, maar weet dat het zeer de moeite waard was. In geuren en kleuren kwam het onderwerp een hele avond lang met regelmatige tussenpozen aan bod en zorgde iedere keer voor de meest hilarische situaties en reacties.  Gelukkig hebben we ook in deze groep onze eigen scribent, en neen: het is niet heer Polo. Het is een man van weinig, maar zeer juist gekozen woorden. Al vele jaren lang zorgt hij telkenmale voor een kort verslag van de bijeenkomst zodat "wij" later, als het geheugen ons parten gaat spelen, nog kunnen nalezen hoe het al die keren geweest is. Merci Roger, voor het schrijfwerk én het voorlezen ervan. Dat gebeurt iedere keer om de avond af te sluiten, en ook nu werd zijn literair declamatoir gewrocht met eenparigheid van stemmen goedgekeurd. 

Waarvan acte...

2BE409202...

In de vorige bijdrage mocht ik tot mijn niet geringe genoegdoening op atletische wijze een inhaalmanoeuvre realiseren. Zodoende hangt mijn blogkarretje   opnieuw aan de locomotief waarmee de actualiteit door ons leven raast. Razendsnel... De lofzang aan het adres van "gouden" Nafi was terecht en kwam nog net op tijd.  Toch bleef ik na afloop met een ei zitten. Eentje dat ik snel wilde leggen, maar dat ik niet meteen kwijt kon. In deze tijden van Fipronil-verdwazing is zoiets allerminst simpel. Het mag, het kan, maar of ik er nog iets zinnigs over te vertellen heb is dan maar de vraag. Maakt het nog wel iets uit of er van enige zinnigheid sprake kan zijn in deze zaak? Waar het "allemaal" begonnen is gingen we pas veel later weten. Of helemaal niet, zelfs nooit.  Of nu net weer wel: een Belgische firma heeft het verboden product doorverkocht aan een Nederlands bedrijf, dat actief is in heel Europa. En dus komen we stap voor stap te weten waar datzelfde "allemaal" terecht gekomen is. De berichten volgen zich steeds maar sneller op: België, Nederland, terug naar België, Frankrijk, Duitsland, Oostenrijk, Roemenië... Maar ook buiten Europa: Hong Kong was ook al aan de beurt. Heel deze affaire stinkt. Niet naar rotte vis deze keer, maar naar geïntoxiceerde eieren! "Blijkbaar geen gevaar voor de volksgezondheid" kunnen de communicatie-verantwoordelijken ons niet snel genoeg op de mouw spelden. Tsjernobil kon hier ook geen kwaad natuurlijk. Wel de groeten goed afspoelen, of bij nader inzien toch maar beter niets uit de eigen tuin eten. Nu dus de eieren. De boerensector heeft weer een reden om naar Europese ondersteuning te hengelen. Misschien zelfs terecht. Maar wat gaat er gebeuren met de aanstichters van dit alles? Of mogen zij nog maar eens de dans ontspringen? Die bedoeling hebben er zeker al gehad, als ik lees dat de verdeler zijn bedrijf alweer had opgestart onder een andere naam. We zitten er toch maar mooi mee: Dioxine 2.0 ? Heer Polo had nog een paar eieren in het koelvak liggen. Naar gewoonte eet ik 's morgens af en toe toast met ontbijtspek en daarover twee spiegeleieren. Heb ik vanochtend ook gedaan.  Eerst de code op het ei ontcijferd: lotnummer 2BE409202. Staat niet op de lijst van teruggeroepen producten en lijkt dus "veilig". Schaaltje gebroken, eitje gebakken. Eet smakelijk. En vanaf nu geen last van schaamluizen...

Hopeloos achter de feiten aan...

Heer Polo pleit schuldig: "Ik loop als een amateur achter de feiten aan." Tegelijk besef ik voor het eerst de draagwijdte van deze dubbel gecrosste uitdrukking. Niet zozeer het gat dat ik laat vallen naar de actualiteit toe, maar vooral de hopeloosheid waarmee ik mij in alle drukte uit de wielen laat rijden. Paf, aan de kant van de blogweg en toekijken hoe het peloton mij 'heet van de naald' voorbijraast. Verzachtende omstandigheden? Ik vind van wel: er viel dan ook zoveel nieuws te rapen deze voorbije dagen. Maar toch: schuldig! En niet in het minst ten opzichte van de nieuwe Queen of Track & Field: Nafissatou Thiam
Wat een straffe madam! Op een week na één jaar geleden pakte ze ook al eens fors uit tijdens de OS in Rio. Iedereen zo fier als een Belgische pauw maar trots kan wezen. Tegelijk echter onze bescheiden adem inhoudend met de vraag hoe lang ze dat zou kunnen uitzingen. Al minstens twaalf maanden weten we nu. Goud in Rio en nu weer goud in Londen. Met tussendoor een 7000+ prestatie op  de elitemeeting in Götzis. RESPECT !!! 
Wat heb ik daarnaast nog te vertellen over het WK Atletiek 2017 in het nog lang niet geBrexitte Londen? Dat we met z'n allen blij mogen zijn dat de door BBC georchestreerde Bolt-show niet tot het gaatje ging. Too mutch show ain't good for anybody. Heer Polo heeft zo zijn bedenkingen bij hoe het er in de entourages van Bolt, Ronaldo en andere Neymar's aan toe gaat. Hoe de media daarop inspelen en het supportersvee voor de mercantiele publiciteitskar spannen. Even naar de feiten: alle aandacht ging naar Bolt, een hele dag lang Bolt-down tijdens de rechtstreekse op BBC 1&2. Zo goed als alle camera's gefocust op de meest mediageile hardloper van het circuit. Op het eind van de race ziet iedereen dat hij niet wint. Maar wie dan wel? Ook Polo wordt mee in de luren gelegd en merkt pas tijdens de herhaling in slow-motion dat Justin Gatlin onderaan in beeld komt en nog net sneller is dan Christian 'de kleine' Coleman en Bolt himself. Na té veel herhalingen, waarbij de regisseur waarschijnlijk hoopte toch nog een invalshoek te vinden die de grote Jamaicaan als vermoedelijke eerste over de meet laat komen of de anderen ergens een voet op verboden gebied ziet zetten... blijft ook live nog de meeste aandacht naar de ereronde van hun held en kijkcijferkanon gaan. Het Londense publiek laat zich dan weer met onsportief boe-geroep van zijn smalste kant zien, euhh... : "horen".  Gatlin is de dupe: als meervoudig dopingzondaar, maar vooral uitgespuwd omdat hij het feestje van en met Bolt verstoort.
Niet echt mijn zjat koffie... !!! 
Verder wil ik mijn bewondering voor het schitterende atletiekstadion aan de Theems onder stoelen noch banken steken. Prachtig!! Vooral de verlichting is fenomenaal. Maar toch nog even over die stoelen en die banken, die waarop de deelnemers aan de kampnummers hun beurt mogen afwachten. Een afdakje, een koepeltje, een zeil, een soortement van abri? Nooit van gehoord? Of dacht de organisatie dat het in augustus niet zou regenen op Engelse bodem? Dan weten de polsstokspringers en de kogelstootsters ondertussen wel beter. Die nemen bij een volgende gelegenheid hun eigen paraplu's mee: zeker is zeker. Kwestie van niet achter de feiten aan te hollen...

Jazz Midddelheim getuigt van goede smaak...

Het lijkt er sterk op dat met de wisselende weersomstandigheden en het tijdelijk ontsnappen aan hoogzomerse temperaturen er ook een einde is gekomen aan de journalistieke  komkommertijd. Een week geleden was het nog amechtig speuren naar relevante en/of blogwaardige items tussen de dagelijkse berichtgeving. Ondertussen echter zijn de nieuwskranen weer helemaal opengedraaid: het WK atletiek met een Belgische ster die schittert, de historisch-filosofische kwestie van "de kip of het ei" die nog maar eens al te letterlijk de kop opsteekt in Belgenland, enkele belevenswaardige festivals in Vlaamse velden en parken en een Pipo-prins die voor de zoveelste keer zijn boekje te buiten gaat.  Uw dotatie of uw privé-leven! Tijd dus om mij weer schrap te zetten, de pen te scherpen, het klavier te ontstoffen en overnieuw de blogboog op spanning te brengen. Waar begin ik mee?

First things first: Jazz Middelheim. In meerdere opzichten was ik een laatbloeier, en zo is het nog steeds. Gisteren zat ik pas voor m'n derde keer op Jazz Middelheim, en dat terwijl de organisatie aan haar 36ste editie toe was. Er moet ooit iets anders mijn zomeragenda bepaald hebben en ervoor gezorgd dat deze geneugten pas recentelijk mijn deel zijn geworden. Maar geen paniek: ik ben op de juiste weg en in goed gezelschap om toch minstens iets van de achterstand goed te maken. Het wordt met het jaar beter en straffer. Deze keer gingen we voor wat algemeen werd aangenomen en aldus ook aangekondigd als de perfecte afsluiter van de Park Den Brandt-vierdaagse: Van Morrison. Geboren en doorheen zijn eerste levensjaren gegaan als George Ivan Morrison werd hij daarna "one of Them. Nog later tot en met nu werd Van "The Man" zijn roepnaam. En sinds 2015, allicht voor zijn 70ste verjaardag, mag U hem ook aanspreken met "Sir Van". Al 50 jaar op de planken, en al even zolang in mijn muziekgeheugen. Tussen Beatles en Stones... Het begon bij mijn Gründig-bandopnemer, gekocht met de centen van mijn eerste vakantiejob, met daarbij twee spoelen vol langspeelband om muziek van de radio op te nemen of bij vrienden geleende vinylplaten te kopiëren. Eén daarvan stond heen en terug vol met The angry young them, Them Again, Them One more time en The Story of Them. Op één kant net genoeg voor anderhalf uur muziek. Toeval of niet: "90 en niet ene minuut meer" is nog steeds de standaard voor een optreden van The Man. Maar goed, deze band heb ik in de jaren zestig grijs gedraaid. Op de duur zat er zoveel rek op dat de songs vanzelf mee-slepender werden en op latere nummers van mister Morisson gingen lijken. Tot hij - de band! - het begaf. Ook de bandrecorder zelf heeft niet zo heel lang dienst gedaan, maar de muziek van Them / Van Morrison zat voor altijd in mijn hoofd. Later zijn er hier op cd nog Avalon Sunset en The Best of Van Morrison bijgekomen. Heel bescheiden in omvang, maar ben er bij momenten toch heel gelukkig mee. En dan nu eindelijk een optreden bijgewoond. Zalig. Als zelfs de doorgaans zeer kritische HUMO-review positief is, dan wil dat al iets zeggen. En ook buurman-fotograaf Walter S., wiens eigenzinnige blik op het gebeuren ik U hier pixelgewijs mag meegeven, had er wel oren naar. Over goede smaak gesproken...

Hier neem ik graag de tijd voor...

Ben er geraakt. Neen, niet van Damme naar Antwerpen maar terug in het goeie homeo-ritme. Hometrainer & Video. Het heersende kwakkelweer is ideaal om na de gedwongen rust opnieuw mondTjesmaat vooruit te blikken en op te bouwen. Met kleine hapjes en zeker niet forceren. En nu de eerste maand erop zit en ook de cardioloog er een goed oog in heeft durft heer Polo stilaan de oude draad van regelmaat weer oppikken. Heb drie dagen op rij de zestig minuten volgemaakt. Marco is tevreden met de kilometers, zijn vriend Polo kan leven met de geleverde wattages en ikzelf ben gewoon blij dat het weer zover is. Dagen één en twee zag ik Death of a Salesman van Arthur Miller, de televisiefilm-versie uit 1985 met Dustin Hoffman en John Malkovich in de hoofdrollen. Een klassieker die ik nog nooit van begin tot einde had uitgezien. Nu dus wel, zij het in twee keer. Met studio-opnames, ook voor de buitenscènes: zoiets leek mij geleden van de jeugdseries bij nonkel Bob. Manko Kapak, Het geheim van de Killary Harbour, Het zwaard van Ardoewaan... Enfin, pure nostalgie. Weinig tot geen spektakel, een en al dialoog, goed uitgewerkte karakters. Tot en met gedateerd, maar o zo tijdloos: de "All American Dream" die ook nu nog al te vaak hele mensenlevens bepaalt. Maakt of breekt. Willen we dat de dag van vandaag nog wel onder ogen zien? Ben alleszins blij dat ik voor deze film gekozen heb om het homeo-verhaal weer op gang te trappen. In de wolken...

Het gaf mij een goed gevoel. De film en het fietsen. Genoeg om -gekke combinatie?- nog eens naar een dichtbundel te grijpen. Een kleinood tussen andere tekstverzamelingen op mijn boekenplank. Is het de titel van het werk dat mijn aandacht trok? De Loop der Tijden. Zou kunnen. Maar toen ik mij voornam het nog eens te lezen was het vooral de  glimlach van de dichteres die mij voor ogen kwam. Haar glimlach en haar warme woorden van ondersteuning. Zij leest zo perfect tussen de regels dat zij vaak als eerste -want steeds ontiegelijk vroeg wakker!- doorheeft waar het in mijn blogspinsels om draait. En dan volgt er een reactie waar ik meestal alleen maar stil van kan worden. Zo schrijft ze ook haar gedichten: heel raak, zonder franjes, met veel gevoel en openheid om haar lezers te laten delen in de wereld die de hare is. Binnen(in) en buiten(om). Heb alvast genoten van het eerste deel. Bedankt voor dit juweeltje, Julia. 

Het kan ook anders...

Het is augustus, mijn voorlopige wachttijd zit erop. Na de cardiale ingreep waarbij het de bedoeling was om de gestoorde aansturing van de hartspiercellen vanuit de pulmonale venen te isoleren, PVI in het meest "hartelijke" jargon, heb ik een maand geduld geoefend en mezelf klaar gestoomd. In die volgorde, inderdaad. Eerst staan, dan stappen en vervolgens lopen... Zo leerden we dat vroeger, en zo probeer ik het nu in praktijk te brengen. Het was niet helemaal van nul beginnen natuurlijk, zo erg was het nu ook weer niet. Maar toch dat ietsje zwaarder dan ik in mijn "jeugdig" enthousiasme weeral had vermoed. Eerste twee weken redelijk plat. Week drie al iets beter, hoewel ik ook daarover nog niet naar huis heb geschreven (en naar U enkel tussen de regels door...). Pas de laatste tien dagen gaat het weer naar behoren, vind ik het goed en ben ik dus blij dat het opnieuw anders kan.  Eerst een paar wandelingskes, dan rustig opbouwen op de hometrainer en tenslotte terug de fiets op en een rondje Hoboken. Gisteren ook op de fiets naar het ziekenhuis voor de controle. "We zijn goed bezig, maar hebben nog wat tijd nodig..." zegt m'n cardioloog. Wie ben ik om hem tegen te spreken? 

En dus bloggen we verder. Tegen beter weten in gaat het vandaag over voetbal. Kan het toch niet laten. Ze beginnen er weer aan, en dus ook de analisten en commentatoren met hun oervervelend gezwets en pedante betweterij. In een taaltje waar "Ze motten weer knijpen... Hij legt hem mooi in het mandje... Hoog druk zetten... Achteruit leunen... Als voetballer zijnde weet je dan dat zoiets... Met drie wedstrijden op tien dagen kan je niet verwachten dat..." nog steeds centraal blijft staan. Nog steeds. Oh, wat heb ik een heimwee naar Jan Wauters, Rik De Saedeleer en Mark Uytterhoeven,  Ja zelfs een geutje puur Cruyffiaans zou me nog deugd doen. Gelukkig is er nog de lolbroeken-redactie van Sportwereld. Zij kopten een dezer dagen "Van Damme naar Antwerp?". In suggestief rood op de voorpagina en enkel met een verwijzing naar verderop in de krant. Tegen de tijd dat ik het desbetreffend artikel gevonden had was de titel alleen al genoeg voor mij en dacht ik: "Het kan ook anders..."

Van Damme op weg naar Antwerpen ?

Ik zou zeggen bovenlangs Brugge, dan de E40 op en bij Gent aansluitend via de E17 naar de Koekenstad. Maar volgens de heren van de digitale kaartenmachine uit het Apple-gamma is de snelste route via de E34. En dat heeft in dit geval zo zijn voordelen: niet via Brugge, hoog boven Gent langs, bij Lokeren even gas geven terwijl Sint Niklaas al helemaal geen gevaar zal opleveren. Alleen bij het uitrijden van de Kennedytunnel even oppassen dat hij aan de lokroep van het Kiel kan weerstaan. Met al dat transfergedoe van tegenwoordig. Als men om een Braziliaan in Parijs te laten landen al via Qatarese zwendelpraktijken gaat, wat moet het dan niet worden wanneer het gaat om een jongen van de Damse Vaart naar de Bosuil te verkassen? Neij maar, waar gaat dat heen...??