Tenzij Barcelona...

Een historisch moment? Dat wordt wel eens meer geponeerd als er zich een uitzonderlijke gebeurtenis voordoet, maar mogen we dat ook nu doen? Zal de 6-1 'rammeling' waarmee Barcelona gisteravond een stelletje hovaardige multimiljonairs uit Parijs om de oren sloeg écht de geschiedenisboeken ingaan? Het wordt binnen enkele jaren natuurlijk een veelgestelde vraag in allerlei kwissen en zal door de specialisten dan afgedaan worden als een 'weggevertje'. Te gemakkelijk. Wie weet dat nu niet: woensdagavond 8 maart 2017 Barcelona-PSG, terugwedstrijd in de achtste finales om de Champions League. PSG heeft de eerste match met 4-0 gewonnen en staat met anderha..., staat met twee benen in de volgende ronde. Nog twee keer 45 minuten heen en weer draven, drentelen, stappen, slenteren  over de grasmat van Camp Nou. Geplaatst voor de kwartfinale. Daarna douchen, champagne en het vliegtuig op naar huis. Daar dachten ze allemaal aan, en niet meer aan voetballen. Dat deden die van Barcelona wel, goed of minder goed, maar ze waren wel uit de kleedkamer gekomen om te sjotten en hun publiek nog iets te gunnen. Op zijn minst spektakel. Daar kwam al snel wat van, maar daarna moesten de supporters weer heel lang wachten. Ze, en 'we' voor het eerst sinds heel lang nog eens voor het televisiescherm, zagen zeker geen fantastisch Barça. Onnauwkeurigheden, laatste passen die niet aankwamen, afwerking die ontbrak. Voetbalsupporters zijn zoiets blijkbaar gewoon: veelal niks te zien, of heel af en toe een flits, een bal op de paal, veldoverwicht met als het wat meezit veel balbezit. En dan de dooddoener: het was toch spannend. Maar de Spaanse miljonairs hadden de mouwen opgestroopt en de vuisten gebald: zij zouden ervoor gaan. Ze wilden het spannend maken want ze geloofden er nog in. En kijk, het kan ook spannend worden met veel goals, wie maakt er de meeste? Dat er betwistbare of zelfs foute scheidsrechterlijke beslissingen kwamen, aan de ene kant licht- en aan de andere niet-gefloten penaltyfasen, off-side situaties die door niemand nog begrepen worden en dus ook maar op-goed-valle-het-uit beoordeeld worden... Komaan heren analisten, niet flauw doen: in andere gevallen, als het jullie uitkomt, hoort dat bij voetbal. Daar kan alles! Laat me dus eerlijk zijn: zoals er gisteravond geacteerd werd kan ik het wel hebben. Ieder zijn rol: de ploeg die probeert te voetballen wordt beloond, hoogmoed wordt afgestraft. Zij die dachten dat hen niks meer kon gebeuren stelden zich in aanloop naar de match heel respectloos op ten aanzien van de tegenstanders, of hoe moeten we dat pizza-filmpje anders interpreteren? Geen 'jour de gloire' maar een afstraffing en doffe ellende, dat werd hun deel. Het werd een bende angsthazen die, staart tussen de benen en hoofd diep tussen de schouders, met pek en veren overladen de uitgang van het Camp Nou-stadion moesten opzoeken. Voor alles en iedereen die een beetje bij Barcelona betrokken is werd het een heel lange feestnacht, met volgens enkele sportsociologen binnen 9 maanden een geboorte-explosie voor gevolg. Euhhh... binnenkant paal? Ik heb er deze keer van genoten, maar nu is het weer genoeg geweest voor een paar jaar. Tenzij Barcelona...