'Morgen' is een paar dagen later geworden, maar vandaag laat ik U dan eindelijk delen in datgene wat tijdens de Afrikaanse 10-daagse mijn gedachtenwereld vulde. Het meegenomen leesvoer, heel ouderwets in echte hardcopy-boekvorm, paste prima bij de dagdagelijks opgedane ervaringen en deed mij net dat ietsje verder doordenken over hoe het toch zover is kunnen komen met onze samenleving. Eens we het hoteldomein verlaten hadden stonden we telkens weer in een totaal andere wereld. Die confrontatie heb ik al eens eerder aangegaan tijdens vroegere reizen, maar naast wat ik tijdens de stranduurtjes aan literatuur doornam kreeg het deze keer wel een andere dimensie. Hoe ga ik het samenvatten? We hebben België verlaten tijdens een storm van verontwaardiging om de politieke hypocrisie betreffende de gecumuleerde mandaten van onze gekozen vertegenwoordigers. Kleur of partij blijkt geen rol meer te spelen: wie het dichtst bij de pot zit kan, wil en zal het meeste graaien. Niet anders dan in het oude Rome, waarvan in Dictator - een boek dat ik reeds beginnen lezen was voor ik vertrok naar Senegal - een even confronterend als actueel beeld wordt opgehangen. Volgens Cicero ging het toen net zo, en volgens mij hebben we er niks van geleerd. Geld maakt hebberig en macht maakt zot. Op een strandzetel in een Afrikaanse republiek, waar wij vaak zo betweterig over willen doen, tracht ik de huidige malversaties te verteren en vraag mij af welke van onze 'top'-politici nog weet hoeveel een brood kost. Als Bracke zich al niets kan voorstellen bij de prijs van een nieuwe auto... Hoeveel is dan 30.000 euro? Was het al dan niet gestort op mijn rekening, en als er al iets opstond: zou ik het dan moeten weten? Los van dat alles spreekt de finale zinssnede uit Robert Harris' boek mij het meest aan: "... wat mensen zeggen gaat met hen heen, en zodra het nageslacht dat vergeet wordt het uitgewist. Alles wat van ons beklijven zal, is wat we opschrijven." Blijven bloggen dus...
De scabreuze nieuwsberichten vanuit het moederland zorgen voor een vieze smaak en zure oprispingen en de verslaggeving over de eerste gore weken Trump-government in de USA zijn al niet veel beter. Gelukkig heb ik nog een boek bij. Geen vrijblijvende lectuur, integendeel. Van boezemvriend Nolleke in mijn nieuwjaarspakket: HAVANA zonder make-up. Een werk van diplomaat, reiziger, auteur Herman Portocarrero. De geschiedenis van de Cubaanse hoofdstad doorheen de muren en gebouwen van deze aangrijpende locatie. Portocarrero maakt er een liefdesgeschiedenis van: hij en de stad. De revolutie: pre- en -post. Een boek met ruim zeventig hoofdstukjes: het ene al korter dan het andere. Ik ben er doorheen gegaan van begin naar eind, en besefte daarna dat je het perfect in korte losse stukken kan lezen. Zonder de chronologie te respecteren. En ook met dit werk in handen toetste ik op het strand van de Royal Decameron Baobab de omstandigheden van nu aan die van toen, van hier aan die van ginder, van ginder aan nog veel verder weg. De tien dagen zijn voorbij gevlogen en hebben mij inhoudelijk en van alle kanten veel meer gegeven dan ik eigenlijk verwacht had. Ook de tijd die ik ondertussen terug ten huize Polo beleef gaat verDuveld snel vooruit. Net iets té rap naar mijn goesting...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten