Kunstig weekend...

New Art...

Het is me nog niet dikwijls overkomen dat ik het ontstaan van een respectabel kunstwerk mee mocht beleven. Van inspiratie over creatie tot realisatie. Inderdaad, de trouwe volger van mijn eerdere MMP weet dat ik in 2009 reeds stond toe te kijken hoe Chris Burden de regie voerde bij de schepping van zijn Beam Drop in het Antwerpse Middelheim Museum. Toen was ik een van de velen die een stukje van de show kwam meepikken. Vrijdagavond echter zat ik in een klein atelier om van begin tot eind' een nieuw kunstwerk te zien ontstaan. Heel bijzonder, hoe de geest van een 'jonge' kunstenaar zijn weg vond naar het doek. Een echte nieuwkomer, die het wel gaat maken en waarover ik U ten gepaste tijd meer details zal geven: FW. Maar voorlopig dus even niet, dus...

Aansluitend, op zaterdag, op invitatie te gast bij Bea C-M voor een apart event. Bouche Cousue van en door George De Decker. Schilderijen, video, muziek en stilte. En vooral hoe het zwijgen de stilte overstemt. "Bouche cousue": mondje dicht, vinger op de lippen, het zelfgekozen of opgelegde zwijgen, de ingenaaide mond van de hongerstaker, stilte als spraak in het kwadraat, monddood gemaakt en onderdrukt, een vorm van sprakeloosheid en daardoor een totaalspektakel waarin de kunstenaar op zoek gaat naar de veelkantigheid van het zelfgekozen zwijgen. Enkele knipsels uit de verbale presentatie door Guido De Bruyn, die wel erg dicht aanleunt bij wat ik laatst las in De Wereld van De Wachter. Een boek dat ik, dwars tegen mijn gewoonte in, toch tussentijds aan de kant heb gelegd. Terug 'in' de kast tot ik voel dat er weer een hoofdstuk ( of misschien wel meerdere?) bij kan. Het vraagt heel wat van een mens om daar doorheen te lezen, maar goed: een volgende keer dan maar. 

Evenzo vragen de schilderijen van George De Decker om ruimte en tijd. Kijken van ver om daarna naar de details te gaan speuren. Terug afstand nemen om vergelijkingen te maken, of verschillen te zoeken. Afdalen in de donkerte van de derde verdieping, een ruime krocht. Muziek en klank bij quasi inhoudloze videobeelden. De overpeinzingen komen als vanzelf. Wederom een waardevolle ontdekking voor mij. Dank voor de uitnodiging, Beatrijs. Merci beaucoup!

Walter, Wim en Werner...

"Ach zo'n café
Café met een lage zoldering
en geen wc, voor dames apart..."

En verder nog:
"Want zie, de nieuwe wet is
Dat zo'n café niet net is
De zoldering te laag is
Het licht er veel te vaag is
En dat er alle vrouwen
Hun plas op moeten houden
Omdat er geen wc is
Die veilig en privé is"


Alzo zong Herman "Herre" van Veen anno 1972 in zijn "Adieu Café" op het album "in Vogelvlucht 2". Maar dat was zonder de Vlaamse overheidsdiensten gerekend die toen nog aan hun opgang moesten beginnen. Nu, 45 jaar later, zijn ze - mogelijks aangestoken door des Herren von Veen's nostalgie - begonnen aan een remake van hun sanitaire installaties. 't Is te zeggen: geen vrouwen apart meer, zoals in het liedje, maar genderneutrale toiletten. Dat wil ik nog begrijpen, vooral 'omdat' of net 'hoewel' het gaat om terug-grijpen. Begrip dus, maar waar ik niet bij kan met mijn kleine Polderverstand is dat een commissie er samen met een serie adviseurs eerst 2 - twéé hele!! - jaren heeft over gedaan om bijstaand logo heruit te vinden. Het gaat waarschijnlijk ook nog een hele duit kosten om die voorlopig eerste 120 'nieuwe' logo's te realiseren en te placeren op de juiste deuren. Met alle respect...

Als er nog een paar van die stickers over blijven wil ik ze graag hebben. Betalen is geen punt, overheid: dat doe ik toch al uit gewoonte en meer dan genoeg voor alles & nog wat. Ja, ik zou er graag enkele hebben om cadeau te doen aan mijn neven Walter, Wim en Werner Coppieters...

Everybody Happy...

Pasen komt eraan en dat betekent eieren. Die willen gelegd worden. Ik zit er met minstens één. Heb er een nachtje over geslapen en het moet er nù uit. Gisteren 22/3. Mijn gedachten gingen vele kanten uit, dat heb ik wel eens meer, maar deze keer was het niet zo eenvoudig. Lang niet zo eenvoudig "in m'n hoofd" als Raymond het pleegt te zingen.  De dag begon met herinneringen aan de aanslagen van vorig jaar op Zaventem en in de metro van Brussel. Radio, krant, televisie, sociale media. Je kon er niet omheen en dat was ook de bedoeling. Misschien was dat ook wel de bedoeling van die terrorist in Londen, ons herinneren aan het feit dat het nooit meer zal zijn als vroeger. Dat veiligheid een utopie geworden is. Maar dan de getuigenis van Seb B. horen en zijn interview lezen op rtbf.be: "La peur est une illusion." Het gevaar is reëel, maar steeds leven met de angst daarvoor lost niks op. Angst is een illusie." Op het foute moment op de verkeerde plek geweest. Maar kan het positieve ervan zien en beseft dat hij veel geluk heeft nu hij dat alles nog kan navertellen. Sterke vent met karakter die terug leert gelukkig te zijn met kleine dingen.  Maar er blijven de stukjes, en er is de puzzel: Zaventem, Brussel, Nice, Parijs, Berlijn, en nu weer Londen en bijna Antwerpen? Wanneer wordt het weer prettig toeven in mijn hoofd..?

De dag voordien? De lente kondigde zich hoopvol aan: zon en blauwe lucht, met een kil windje er overheen. Voor de verandering had ik tickets gekocht voor een matineevoorstelling in de ROMA. Geen theater deze keer, maar cinema. EVERYBODY HAPPY. Peter Van Den Begin in een burn-out. Prestatiedruk en concurrentie. Verhaal over komieken, maar dat is slechts de metafoor: "Zij zijn de kanarie in de koolmijn. Op het podium verheffen ze zelfzekerheid tot het extreme, maar daarnaast leven ze in een wereld van concurrentie, competitie en de nood om het publiek te doen lachen." (Nic Balthazar in De Morgen) Prachtige film. Nogal wat ervaringsdeskundigen in het publiek en dat leverde een voldragen nabeschouwing op met regisseur en hoofdacteur. Een belevenis op zich. Voor wie de film nog wil zien: volgende week woensdag in Cinema Rix (CC Deurne) en hij is ook  te vinden in de TV-Theek van Telenet.  Wel grondig doorzoeken naar het brede filmaanbod. Soms noem ik iets de moeite, af en toe zelfs een aanrader. Dit is een "must see"!!

Als ik dan nog een blitzbezoek krijg van een verre studievriend komen positivisme, happiness, nostalgie en welbevinden tot een aangenaam hoogtepunt. Luc DB is de nobele weldoener. "Marrek, ik ben onderweg. Binnen 10 minuutjes ben ik er..." Een super avondje met een leuke babbel. Meer moet dat echt niet zijn. En we hadden het veel meer over nu dan over vroeger: de kinderen en de kleinkinderen, onze dagelijkse bezigheden en hoe we allebei van vakantie naar volgende reis leven. Prachtig en dat we op het eind weeral uitkeken naar een volgende gelegenheid. Zo eenvoudig kan gelukkig leven zijn. Everybody happy?

Raf & Robb'ken...

Hoe lang al? Een paar weken?? Een paar weken geleden... Tegenwoordig kan men zoiets perfect en binnen de kortste keren - twee drie muisklikken - checken: het was op 5 maart dat deze foto verscheen op de Facebookpagina van de heer in kwestie, en hij staat er nog steeds. Hele straffe  foto, sterk beeld, niet zomaar een prent, van de hand van Lieven Dirckx. Met daarbij de vraag en aankondiging in één: "Ik zoek een titel voor mijn nieuwe solo-voorstelling. Liefst 1 die bij de foto past!" Raf Walschaerts, de grote helft van Kommil Foo, den dikke zoals hij zelf zegt (op aangeven van de kleine, de kale, de Mich) is er wel vroeg bij om dit al vrij te geven. Fier op zijne foto waarschijnlijk. En over de reacties zal hij ook wel niet klagen: meer dan 3000 in getal, en het mag duidelijk zijn dat de gedachtenkronkels van de achterban onmiskenbaar de Kommil Foo-stempel dragen. Hij maar lachen, grinniken, monkelen, schuddebollen en zuchten bij het lezen van dit alles. SCHOFT krijgt  zeker een straffe opvolger. Wacht maar... 

Terwijl ik door datzelfde Facebook zit te scrollen stoot ik op een zeer aparte creatie. Gepost vanuit een bekende, maar misschien net daarom geheel onverwachte hoek. Heel apart en toch herkenbaar. Heer Polo gooit zich op de google-robot en binnen de kortste keren zit ik bij Morr Riz. Dit is 'em. Knappe karakterkop én rare vogel. En dan kom ik terecht op Chickenville waar Jowan vertelt over zijn impressies, gevoelens, teken- en schilderwerk. Ik ontdek er  ook de andere figuren: Rusty, Lou We, Mimi, Guz Stav en Robb'ken. Ben benieuwd wat hun verhaal wordt. Zeker eens bezoeken: klik. Een absolute aanrader. 

Sportweekend in drie bedrijven...

1. Zelf in actie. Het weekend zit er weeral op. Alles prima verlopen. Niks bijzonders te melden? Niet echt. Of toch wel?

Er zat sinds lang nog eens een volle maar sportief-relaxte zaterdag in. Ik heb om te beginnen mijn eigen zweem van sportiviteit in voege gehouden: een uurtje op de homeo, gelijkelijk aan met een zwaardere belasting en naar omstandigheden ook een hogere trapcadans. En met een stevig part uit de Rome I-serie voor m'n neus. De timing is wel niet helemaal perfect: de Iden van maart zijn net gepasseerd, maar Caesar is nog volop in strijd met Pompeius om de heerschappij over de eeuwige stad. De republiek zal eraan moeten en Caesar wordt keizer-dictator. Aangezien het bekende "Tu quoque Brute, fili mi !?" nog  op zich laat wachten besef ik maar al te goed dat er nog aardig wat tijd te pedaleren valt. In blokken van 60 minuten, daar houd ik mij aan. De wattage mag wel nog een beetje hoger...

2. Onvoorstelbaar internationaal. Dat laatste met het oog op de aankomende voorjaarsklassiekers. Daarvan heb ik zaterdag de finale uit Milaan-San Remo vanop de zetel bekeken. Tegen beter weten in schuif ik mijn dopingvermoedens aan de kant en gooi mij in gedachten mee op en over de Cipressa en de Poggio. Beuken, keihard gaan, het juiste moment afwachten en knallen. En ook ik heb zo mijn idee over de verslaggeving: zet Josee De Cauwer afwisselend bij een van die Eurosport-gasten, geef Michel Wuyts een ticket voor een ver verlaten eiland en we gaan de pret niet opkunnen. Tot het zover is mag Jeroen Vanbelleghem voor mij zijn ding blijven doen. Vind het zeker niet slechter dat wat de Sporza-paus de laatste jaren te bieden had. En dan de koers: hiervan onthoud ik het beeld van de aankomst. Bij deze foto - zeg maar 'stilstaand beeld' - gelooft U toch nooit dat hier geen valpartij op volgt. Neen dus, die mannen vliegen met z'n drieën over de eindstreep en dat was dat. Na 291 km koers een spurt op leven en dood, een paar centimeter verschil, en op naar de volgende. Alledrie acrobaat, alledrie rechtop. Chapeau !!

Interviews interesseren mij niet echt, maar nu ik hier toch zit zap ik enkele kanalen verder en zie op BBC de schonkig bonkige lijven van een pak rugbyspelers voorbij schuiven. Zeslandentornooi, France - Wales. Ze zitten al in de laatste vijf minuten, dus dat kan er wel even bij. Zie de Welshmen 13-18 scoren en denk in al mijn naïviteit dat de boel beklonken is. Ook mooi niet: om mij onbekende redenen wordt er zonder al teveel heibel of gezever op het veld  zo maar eventjes 20 - t w i n t i g - minuten bijgeteld en gespeeld. Begin het na een tijdje te snappen: als er na de scrum een verdedigende fout gefloten wordt start men opnieuw met een penalty-scrum op dezelfde plaats als voorheen. Aad De Mos zou zich hier met zijn "pinanti is pinanti" ook thuis voelen denk ik. En dus zit ik een groot gedeelte van die tijd te kijken naar wat U op de foto ziet. En opnieuw, en opnieuw... en gek genoeg: het blijft spannend. En dat wordt het nog meer: in de honderdste minuut geraken de Fransen (voor eigen volk) dan toch over de eindlijn en maken gelijk. Ook bij de reconversie gaat de bal tussen de palen, et voilà: 20-18 winst voor de thuisploeg. En dan verloopt het verder zoals we eigenlijk mogen verwachten: wederzijds respectvol gedrag van beide ploegen bij het verlaten van het veld, coaches die het met elkaar over de match lijken te hebben en supporters die zonder problemen de tribunes verlaten. Daarna in de studio commentatoren die... commentaar hebben op van alles en nog wat. Zo moet het gewoon denk ik dan, heb ik ooit niet iets gehoord als "Rugby? This kind of football, played by gentlemen." Of toch iets in die aard...

3. Simultaan Belgisch. En nog was het niet gedaan. 's Avonds werd er op nationaal niveau gebikkeld. Op één de Croky Cupfinale tussen Waregem en Oostende en tegelijk op Play Sport een rechtstreeks basketverslag van The Wilink Game 2017 tussen Brussel en de Antwerp Giants. Ik vond geen van beide echt hoogstaand, maar de simultaneïteit zorgde voor vlotte schakelmomenten en al bij al was de spanning ook hier te snijden. Eerst voetbal: 2-2 full-time, 3-3 na de verlengingen en 4-2 na penalty's. Forza Essevee !!!

Ook op de Heizelvlakte werd er in Paleis 12 een basket feestavond georganiseerd door Basic Fit-Brussels. In navolging van de Night of the Giants, sinds enkele jaren in het Sportpaleis, spelen die van Brussel voor de tweede keer hun Wilink Game voor zo'n 7000 toeschouwers. Grote ambiance, resultaat basketbal, maar zelfs dan is er in deze sport nog heel veel te beleven. Ok, de eerste helft was een mager beestje (27-22), maar finaal zorgden Domien Loubry & Co voor de stunt en klopten zij de Giants met 67-61. Proficiat, Ketjes !!! En hier: van een sportieve zaterdag gesproken...

Chi va piano...

Na de stunt van Barcelona en de machtsgreep van 'den Antwerp' was het tussentijds  voetbalhoofdstuk nog lang niet afgesloten. Er zat warempel een avond aan te komen waarop de reputatie van enkele Belgische clubs op het spel stond. Bovendien zouden ze bij winst uitzicht krijgen op heel wat extra euro's aan televisiegelden. Toch heb ik die Europese voetbalavond gelaten voor wat hij was en heel ootmoedig aan mij voorbij laten gaan. Meer nog: ik ga het er hier zelfs niet over hebben. Koud kunstje? Jazeker! Want daar was en is een goede reden voor... 

Inderdaad: het is er weer eens van gekomen. Eindelijk, zou ik bijna zeggen. Het was al geleden van februari 2015. Blijkt dat de tijd inderdaad vliegt. Net als de Blauwvoet? Het was deze keer La Pola die het eerst de behoefte voelde en dus ook de tickets had vastgelegd. Nog eens naar de rode pluchen zetels van de Arenbergschouwburg. Dat op zich was niet zo lang geleden. Wel dat we voor het laatst de heer Hermanus Jantinus van Veen  aan 'het werk' hadden gezien. Nu dus, en daarenboven hele goeie plaatsen: rij 4, eerste stoelen aan het gangpad. Mooie beenruimte, prima zicht en meer van dat zoals na afloop van het optreden nog zou blijken. Voor wie meer wil weten over het programma zelf verwijs ik graag naar een eerdere bijdrage op de ouwe MMP (klik hier). Ruim twee jaar geleden was ik al getuige van deze voorstelling, toen in Carré, Amsterdam. Mijn bewondering voor 'den Herman' is groot, dat hoef ik U niet te vertellen. Maar kijk: het duurt soms lang eer ik iets echt doorheb en begrijp, cfr de zeven keren dat ik voor  'Jongen toch' van Raf Walschaerts in de zalen zat om er iedere keer weer nieuwe dingen in te ontdekken. Zo vielen er ook nu weer enkele stukjes van mijn 'van Veen-puzzel' op hun plaats: de manier waarop hij na zoveel jaren eenzelfde lied nog steeds op zeer bevlogen wijze vertolkt en het daardoor alleen maar beter laat worden. La chanson des vieux amants, van Jacques Brel, stond al in 1969 op zijn tweede lp, Herman van Veen II. Nu, 48 jaar later!!, zingt hij 'Liefde van later' al enkele jaren als hommage aan zijn overleden pianist Erik van der Wurff. 'Toen' was hij 24, bracht een schitterende interpretatie van de Brel-song, maar wist al evenmin als wij hoe lang die liefde dan wel kon duren. Vond het toen al prachtig, maar nu denk ik te weten waar het om draait. Hij ook, zo klinkt het toch en komt het bij mij over. Mooi Herman, en bedankt omdat je (nog maar eens) mijn oren en ogen hebt geopend. Kijk en luister en beleef  de voorstelling met hart en ziel. Terwijl deze clown en potsenmaker, acrobaat en hartenbreker, muzikant en zanger, entertainer en poeet al meer dan 50 jaren op onnavolgbare wijze 'Harlekijnt' en ons het beste van zichzelf geeft. En blijft geven. Net als die hand bij het verlaten van de zaal: hij passeert, een blik, mijn duim, een glimlach en dan een warme handdruk. Merci grote meneer van Veen.

Dat ik op zo'n avond ook nog geheel onverwacht een vriend en meerdere vriendinnen tegen het gestaag ouder wordende lijf loop is dan weer mooi meegenomen. Mieke H, da's lang geleden zeg. We moeten dringend eens afspreken hoor. Annemie en Marleen, die ondertussen allebei ook volwaardige Pito-plus-sters zijn geworden en met volle teugen van hun pensioen genieten. Die zie ik dit jaar nog wel eens bij een of andere receptie of een uitstapje.  Verder waren daar ook An en Pietro, Polderstadburen van het eerste uur. Na twintig jaar weer eens een van Veentje gedaan. Samen genieten van een drankje tijdens de pauze, en nog meer na afloop en bij een goeie babbel. Samen kletsen over vroeger en over de voorstelling en over deze Herman en hoe goed we vinden dat hij dit nog doet. Over zelf ouder worden, maar ook over 'rustig' verder doen. Dan helpt Pietro mij op weg: "Chi va piano va sano e va lontano!" En of ik het begrepen heb? Deze wil ik niet vergeten. Dat wordt dus opschrijven, hier of in een boekje. Misschien ook eentje om Signore Spaghetti mee te plezieren? Het was hoe dan ook een hele fijne avond. Bedankt iedereen: vriend en vriendinnen, crew en muzikanten. En doe vooral de groeten aan 'opa' van Veen...

... of den Antwerp?!

Als de sportsociologen na de mirakel-zege van Barcelona tegen PSG en op basis van "het copuleer-gedrag van de overwinnaar" al een vermoeden opperden, dan mogen de vroedvrouwen in Antwerpen-Noord en ruime omgeving daar een quasi certitude tegenover stellen: medio december kan men zich in deze regio zo goed als zeker aan een geboorte-explosie verwachten. Hoe de meisjes gaan heten weet ik niet, maar voor de jongens zet ik geld op Tuur (55/1), Faris (38/1), William (19/1), Björn (18/1), Geoffry (20/1), Younes (26/1) en nog zo 't een en 't ander. Voor wie het nog niet mocht doorhebben of zich vorig weekend op een andere planeet bevond: den Antwerp is kampioen en speelt volgend seizoen eindelijk opnieuw "in ierste Klass". Jammer dat Johan L, aka "de Jokke", dat net gemist heeft. Dat feestje zou hem wel gelegen hebben. Net als zovelen die er van dicht of van ver bij betrokken zijn zou ook hij er een meerdaagse van gemaakt hebben. 't Is spelers, trainers en alle supporters gegund. Geniet ervan mensen, ge zijt maar zo goed als Uw laatste resultaat. En gelukkig voor heel Deurne Noord duurt het nog even voor er daar opnieuw om de knikkers gespeeld wordt. Het is me wel een voetbalperiode aan het worden, zelfs voor heer Polo: na het Barça-mirakel was er een Europees duel tussen Gent en Genk, met hoge spektakelwaarde, volgde de nacht van den Antwerp en was er een spannende maar veel minder hoogstaande laatste speeldag van de reguliere competitie. Op een hoopje krijgen we nu nog wat FA Cup-gedoe, Leicester e.a. in de Champions League, de Belgische bekerfinale enzovoort en zo verder. Daar gaan we zuinig mee omspringen denk ik dan maar, voor het al te snel toch weer vervelend wordt. Tenzij Barcelona..., of den Antwerp?!

Tenzij Barcelona...

Een historisch moment? Dat wordt wel eens meer geponeerd als er zich een uitzonderlijke gebeurtenis voordoet, maar mogen we dat ook nu doen? Zal de 6-1 'rammeling' waarmee Barcelona gisteravond een stelletje hovaardige multimiljonairs uit Parijs om de oren sloeg écht de geschiedenisboeken ingaan? Het wordt binnen enkele jaren natuurlijk een veelgestelde vraag in allerlei kwissen en zal door de specialisten dan afgedaan worden als een 'weggevertje'. Te gemakkelijk. Wie weet dat nu niet: woensdagavond 8 maart 2017 Barcelona-PSG, terugwedstrijd in de achtste finales om de Champions League. PSG heeft de eerste match met 4-0 gewonnen en staat met anderha..., staat met twee benen in de volgende ronde. Nog twee keer 45 minuten heen en weer draven, drentelen, stappen, slenteren  over de grasmat van Camp Nou. Geplaatst voor de kwartfinale. Daarna douchen, champagne en het vliegtuig op naar huis. Daar dachten ze allemaal aan, en niet meer aan voetballen. Dat deden die van Barcelona wel, goed of minder goed, maar ze waren wel uit de kleedkamer gekomen om te sjotten en hun publiek nog iets te gunnen. Op zijn minst spektakel. Daar kwam al snel wat van, maar daarna moesten de supporters weer heel lang wachten. Ze, en 'we' voor het eerst sinds heel lang nog eens voor het televisiescherm, zagen zeker geen fantastisch Barça. Onnauwkeurigheden, laatste passen die niet aankwamen, afwerking die ontbrak. Voetbalsupporters zijn zoiets blijkbaar gewoon: veelal niks te zien, of heel af en toe een flits, een bal op de paal, veldoverwicht met als het wat meezit veel balbezit. En dan de dooddoener: het was toch spannend. Maar de Spaanse miljonairs hadden de mouwen opgestroopt en de vuisten gebald: zij zouden ervoor gaan. Ze wilden het spannend maken want ze geloofden er nog in. En kijk, het kan ook spannend worden met veel goals, wie maakt er de meeste? Dat er betwistbare of zelfs foute scheidsrechterlijke beslissingen kwamen, aan de ene kant licht- en aan de andere niet-gefloten penaltyfasen, off-side situaties die door niemand nog begrepen worden en dus ook maar op-goed-valle-het-uit beoordeeld worden... Komaan heren analisten, niet flauw doen: in andere gevallen, als het jullie uitkomt, hoort dat bij voetbal. Daar kan alles! Laat me dus eerlijk zijn: zoals er gisteravond geacteerd werd kan ik het wel hebben. Ieder zijn rol: de ploeg die probeert te voetballen wordt beloond, hoogmoed wordt afgestraft. Zij die dachten dat hen niks meer kon gebeuren stelden zich in aanloop naar de match heel respectloos op ten aanzien van de tegenstanders, of hoe moeten we dat pizza-filmpje anders interpreteren? Geen 'jour de gloire' maar een afstraffing en doffe ellende, dat werd hun deel. Het werd een bende angsthazen die, staart tussen de benen en hoofd diep tussen de schouders, met pek en veren overladen de uitgang van het Camp Nou-stadion moesten opzoeken. Voor alles en iedereen die een beetje bij Barcelona betrokken is werd het een heel lange feestnacht, met volgens enkele sportsociologen binnen 9 maanden een geboorte-explosie voor gevolg. Euhhh... binnenkant paal? Ik heb er deze keer van genoten, maar nu is het weer genoeg geweest voor een paar jaar. Tenzij Barcelona...

Claudius & De Wachter...

Zei ik vorige keer al dat de tijd snel vooruit gaat? Het wordt er naar mijn aanvoelen niet minder om. Nu ik gezond en wel terug thuis ben van de Senegal-trip was mijn eerste plan om de homeo-draad weer op te pikken. U weet wel: de "hometrainer met video"- combinatie.  Dat is dan ook gebeurd, en hoe? De voorbije tien dagen zat ik 7 keer in het zadel, en even zoveel keren reed ik op zestig minuten zo'n dertig kilometer bij elkaar. Salon-sporten noemen ze dat. Echt moe word ik er dan ook niet van. Maar goed voor de gezondheid en "den tikker", en daar gaat het mij nu toch om. Mijn algemeen welbevinden: prima! Om die tijd op een leuke manier in te vullen heb ik een BBC-serie uit de jaren '70 nog eens uit de kast en van onder het stof gehaald: I, Claudius. Sluit mooi aan bij het Dictator-boek van enkele weken geleden. Claudius, Caligula en Tiberius oftewel Derek Jacobi, John Hurt en George Baker ( v.l.n.r. en in die volgorde op de foto) vertolken samen met veel anderen de geschiedenis en de neergang van het oude Rome. Hoewel behoorlijk gedateerd -om juist te zijn: uit "1976"- blijft het televisiewerk dat het bekijken meer dan waard is. Ook vanop de fiets...

Na het eerder gemelde non-fictieve leeswerk heb ik mij, einde reis-begin terug thuis, enkele dagen laten gaan doorheen een brok Anna Karenina. Van een heel ander slag natuurlijk, en ik lees het dan ook eerder vrijblijvend. Beetje genieten van de (be)schrijfstijl van Leo Tolstoj. Moet in zijn tijd iets geweldig geweest zijn en verdient alle lof voor deze klassieker. Ben nu misschien wat onbeleefd en toon wellicht veel te weinig respect voor dit werk en zijn auteur, maar als dit boek in kwarten zou opgedeeld worden dan kon men de verzameling stationsromans met vier eenheden uitbreiden. 

Sinds een paar dagen ligt een nieuwe uitdaging mij aan te staren: De Wereld van De Wachter.  Hier komt weer heel wat herlezen bij kijken, en laten bezinken. En soms een heel hoofdstuk hernemen. Niet simpel. Maar (voorlopig) nog steeds boeiend en uitdagend. Is het een sluis-, een bos- of een poortwachter? Een zaalwachter? Of een parkeerwachter? Het gaat hem om ons. Om U en ik, en onze leefomgeving. Hoe ik door U ook ik kan zijn, zonder daarom in pure ikkigheid te vervallen. De Wachter lezen kan kwalijke gevolgen hebben...

Leesvoer op reis: DICTATOR en HAVANA...

'Morgen' is een paar dagen later geworden, maar vandaag laat ik U dan eindelijk delen in datgene wat tijdens de Afrikaanse 10-daagse mijn gedachtenwereld vulde. Het meegenomen leesvoer, heel ouderwets in echte hardcopy-boekvorm, paste prima bij de dagdagelijks opgedane ervaringen en deed mij net dat ietsje verder doordenken over hoe het toch zover is kunnen komen met onze samenleving. Eens we het hoteldomein verlaten hadden stonden we telkens weer in een totaal andere wereld. Die confrontatie heb ik al eens eerder aangegaan tijdens vroegere reizen, maar naast wat ik tijdens de stranduurtjes aan literatuur doornam kreeg het deze keer wel een andere dimensie. Hoe ga ik het samenvatten? We hebben België verlaten tijdens een storm van verontwaardiging om de politieke hypocrisie betreffende de gecumuleerde mandaten van onze gekozen vertegenwoordigers. Kleur of partij blijkt geen rol meer te spelen: wie het dichtst bij de pot zit kan, wil en zal het meeste graaien. Niet anders dan in het oude Rome, waarvan in Dictator - een boek dat ik reeds beginnen lezen was voor ik vertrok naar Senegal - een even confronterend als actueel beeld wordt opgehangen. Volgens Cicero ging het toen net zo, en volgens mij hebben we er niks van geleerd. Geld maakt hebberig  en macht maakt zot. Op een strandzetel in een Afrikaanse republiek,  waar wij vaak zo betweterig over willen doen, tracht ik de huidige malversaties te verteren en vraag mij af welke van onze 'top'-politici nog weet hoeveel een brood kost. Als Bracke zich al niets kan voorstellen bij de prijs van een nieuwe auto... Hoeveel is dan 30.000 euro? Was het al dan niet gestort op mijn rekening, en als er al iets opstond: zou ik het dan moeten weten? Los van dat alles spreekt de finale zinssnede uit Robert Harris' boek mij het meest aan: "... wat mensen zeggen gaat met hen heen, en zodra het nageslacht dat vergeet wordt het uitgewist. Alles wat van ons beklijven zal, is wat we opschrijven." Blijven bloggen dus...

De scabreuze nieuwsberichten vanuit het moederland zorgen voor een vieze smaak en zure oprispingen en de verslaggeving over de eerste gore weken Trump-government in de USA zijn al niet veel beter. Gelukkig heb ik nog een boek bij. Geen vrijblijvende lectuur, integendeel. Van boezemvriend Nolleke in mijn nieuwjaarspakket: HAVANA zonder make-up. Een werk van diplomaat, reiziger, auteur Herman Portocarrero. De geschiedenis van de Cubaanse hoofdstad doorheen de muren en gebouwen van deze aangrijpende locatie. Portocarrero maakt er een liefdesgeschiedenis van: hij en de stad. De revolutie: pre- en -post. Een boek met ruim zeventig hoofdstukjes: het ene al korter dan het andere. Ik ben er doorheen gegaan van begin naar eind, en besefte daarna dat je het perfect in korte losse stukken kan lezen. Zonder de chronologie te respecteren. En ook met dit werk in handen toetste ik op het strand van de Royal Decameron Baobab de omstandigheden van nu aan die van toen, van hier aan die van ginder, van ginder aan nog veel verder weg. De tien dagen zijn voorbij gevlogen en hebben mij inhoudelijk en van alle kanten veel meer gegeven dan ik eigenlijk verwacht had. Ook de tijd die ik ondertussen terug ten huize Polo beleef gaat verDuveld snel vooruit. Net iets té rap naar mijn goesting...

Somone en omgeving...

Bedoeling is om na vandaag een punt te zetten achter mijn Senegalees reisverslag. Ik ga er met veel plezier en ijver tegenaan en haal aan de hand van enkele foto's nog wat losse anekdotes op. Vlak naast het hotel ligt een natuurreservaat: een lagune met Zwinachtige trekjes die rijk voorzien is van mangroves. Bij hoogtij stroomt het zeewater binnen en worden oester- en mosselbanken voorzien van verse bevoorrading. Het oesterpark is van Bretoense origine en van de mosselen weet ik alleen dat ze niet uit Zeeuws Vlaanderen komen. Naast de officiële oogst bestaat er ook een parallel circuit waarbij de madammen van Somone bij laagtij de 'wilde' schelpdieren plukken die zich in de mangroves genesteld hebben.  Soms levert dat heel wat op, zoals blijkt uit bovenstaande foto, en dan is er werk aan de winkel. Dwars door het binnenwater, zwaar geladen op weg naar de lokale markt...

Later gaan we ook nog op bezoek bij een nomadennederzetting in de buurt. Ousénou, nog eens dezelfde gids, heeft daarvoor een paard met kar, 'une charette' gecharterd. Zij noemen dat ook wel, en met een knipoog, de 'TGV de la brousse'. Snel gaat het niet echt, maar hoewel de toeristen het per 2 of 4 doen kunnen er toch veel mensen tegelijk gebruik van maken. Met wat creativiteit en goede wil is er plaats voor zo'n 12 personen, mét bagage.   Met andere woorden: hét ideaal voor een kroostrijk familiebezoek tijdens het weekend...

Na een half uurtje over open vlaktes komen we bij de nederzetting aan. Eén chef, vier vrouwen - die we niet te zien krijgen - en een veelheid aan kinderen. Horen allemaal bij elkaar. We krijgen een rondleiding door de verschillende hutten: privé-vertrek met stevig bed van de chef waar hij zijn vrouwen één voor één en om de beurt een nachtje laat opdraven, maar waar hij zich desgewenst ook ongestoord kan terugtrekken als hij op adem moet komen. Daarnaast de slaapvertrekken van vrouwen en kinderen, alles en iedereen door elkaar. Een ontvangsthut met zitkussens waar de gasten wachten tot de chef... En dan nog een hut voor het vuur en de keuken. Daarbuiten en voor alle veiligheid op enige afstand van de rest een hut met de voedselvoorraden. Daarin komt de rijst en de thee terecht die we in het dorp (later blijkt bij de buurman van Ousénou!) als geschenk gekocht hebben. 'Les bonbons pour les enfants'', waar de gids zo op aangedrongen heeft, worden door de chef-papa persoonlijk onder de kleintjes verdeeld. Toch zien ze er daarna niet allemaal even gelukkig uit. De vraag dringt zich weer op: "Word hier geboren..."

Op de terugweg bezoeken we de splinternieuwe materniteit van Somone. Daar zijn er vandaag twee geboren. We wensen hen en hun mama's het allerbeste toe. En daarna loopt ook deze dag ten einde. Voor de verandering maak ik een foto. Zon en zee en zwembad: laat zinken die handel. Wie meer foto's en verdere verhalen over de reis wil is altijd welkom ten huize Polo voor een ruimere uiteenzetting. Wel zorgen dat we goed afspreken, want met de meest recente ervaringen blijkt dat een reis soms net iets langer duurt dan gedacht...