Dag Jules....

Vandaag afscheid genomen van 

Jules "Juul-Julleke" Vanderveken

1931 - 2017

Sobabee-, RBA- en Giants-monument

Vriendelijk, bescheiden en hulpvaardig

Warmste hart in het Belgisch basketball

'00-'05 Samen een toffe tijd  beleefd bij RBA.

Werd mijnen beste maat en "positief" levend voorbeeld uit die andere "helden"generatie.

'14-'16  Een reeks ongelofelijk hartelijke bezoekjes en babbels op ons gezamenlijk palmares.

  Hof ter Schelde, Antwerpen-LO 

'17     RIP Jules, will love you forever!

Meer van dat...

Januari loopt op zijn laatste benen. Nog even en de kop van 2017 is er helemaal af. We hebben wat afgefeest deze maand. Soms met pakjes en cadeautjes, steeds met een bloemeke, een hapje en een drankje, tot het uitgebreide tafelwerk aan toe. En altijd met veel toewijding, plezier en liefde. Wat een leven, toch...!!? Met vrouw en kinderen, met zussen en broers, neefjes en nichtjes, van de warme en de koude kant, een drink met de buren, en weer uitgebreid vieren met vrienden van "toen-het-allemaal-begon-in-Leuven" en ook die van "veel-verder-terug-in-de-tijd-toen-wij-nog-op-het-college-zaten". Die laatste zetten zopas de voorlopige kroon op het werk: een lamskroon voor de Peet, den Herre en den Théjoo en hun madammen.  De jongens van de Rommeshoef, toen dat nog een écht eiland in het groen was maar publicitair nog niet zo werd benoemd. Tussen de apéro- en de tafelbabbels door werd ook een eerste visje gesmeten om in 2019 ons 50 jarig college-jubileum te vieren. Gaan we zeker doen. 50, 60 en 70... aan ons zal het niet liggen. Da's tenminste het plan en de bedoeling. Bij een volgende gelegenheid gaan we de eerste plannen ontvouwen. "Houdt eullie mor kleir, doar in Essen. Wij zien 't al eelemoal zitte...!!" 

En verder? Verder zijn de koudste nachten voorlopig gepasseerd en wordt het in "putteke winter" terug een pak warmer. Ook is De Muze deze keer waarschijnlijk écht en helemaal failliet. Hoewel: zeg nooit nooit als het over dit Antwerps jazzcafé gaat waar Ferre Grignard bij leven zowat wekelijks optrad, Jan De Wilde zijn eerste kans kreeg en dé Wannes in zijn beginjaren ook meermaals actief was. Maar deze keer ziet het er slecht uit: exit De Muze?!! Voorts beginnen ze her en der aan den lijve te ondervinden wat de Amerikanen zich en ons op de hals hebben gehaald met Donald Trump naar het Witte Huis te sturen. Om dat te volgen en er blogsgewijs de nodige aandacht aan te schenken zal ik mijn comfortzone moeten verlaten en af en toe een kritisch oog werpen op de overzeese actualiteit. Met al de boeken die liggen te wachten om gelezen en gecommentarieerd te worden, de nieuwe engagementen die de kop op steken, de uitstapjes en de reizen die al gepland zijn, de familie en de vrienden voor wie ik bij regelmaat tijd wil uittrekken... Als dat maar goed komt: tijdsgebrek is een ongemak dat ik schuw als de pest en dus zal alles mondTjesmaat gebeuren. Rustig aan, en voorzichtig: dan breekt het lijntje niet. Wel reken ik nog steeds op veel meer van dat... 

Gedichtendag 2017

Na de positieve maar ook behoorlijk jachtige start van het nieuwe jaar vind ik na enkele weken weer mijn innerlijke rust. Peis en vree en abondance. Tijd en goesting om wat dan ook te doen. Zoals...? Bij hoge uitzondering een rondje stofzuigen, een vroeg-ochtendlijke acte de présence in de garage voor een comfortherstelling van mijn "vrijheid". Of mij toch nog maar eens laten vangen aan "gedichtendag"? Uitgedaagd door dochter-Bieke-lief? Ik neem met veel plezier de handschoen op...

Karamellenvers in vijf coupletten en minuten

Zal ik vandaag
op simpele vraag
toch maar een versje schrijven?
Of heet dat "poëzie bedrijven"?

Een versje op de voor-
en eentje aan de achterkant?
Eentje voor ons beide
of ook één voor de rest van 't land?

Eentje dat zoëven
nog snel-snel diende uitgeschreven?
En eentje om héél even
een coole climax te beleven?

Dit rijmen hier gaat veel te vlot
't zijn karamellen van het leesgenot.
Zó sta ik weer op heel glad ijs.
Een scheve schaats. Geen Nobelprijs.

De poging is dan wel gewaagd
maar net daarom nog niet geslaagd.
Er zit geen lijn in, geen stramien
Ik geef mezelf een twee op tien...

© marco - marrek - o'polo

Gevonden... Eureka !!!

Vorige week deed ik hier nog een wanhopige oproep om mee uit te kijken naar een verloren lees-hulp-object hetwelk voor mezelf niet meer traceerbaar leek te zijn. Leesbril verloren. Veel goede raad gekregen om er mij in veelvoud aan te schaffen, alles samen in een mandje te leggen of net verspreid  door het hele huis en aangelanden rond te laten slingeren; allebei met de bedoeling dat er redelijkerwijze altijd wel eentje in het gezichtsveld zou opdagen. Mij werd zelfs winkelreclame doorgestuurd met aanbiedingen allerhande, zodat ik ook in die brochures de kleine lettertjes zou kunnen ontwar(r)en. Maar geen 'gouden' tip die leidde tot recuperatie van het verlorene. Dàt heb ik dan weer zelf moeten doen. Wel 10 keer (of meer!?) moet ik er met mijn neus pal boven, voor of naast gestaan of gezeten hebben. Niet op een van de vertrouwde plekken waar ik hem eerder wel eens terugvond, maar ook weer niet echt ver weg.In een onschuldig hoekje naast het wijnrekje bij de open haard. En daar heb ik de voorbije koude periode meermaals gezeten. Ook ben ik er in de voorbereiding van en tijdens enkele feestjes een of meerdere flessen opgewaardeerd druivensap gaan halen. En nooit op gelet. Toch was ik er al een poosje op zoek naar en had mij uiteindelijk zo goed als neergelegd bij het verlies van mijn vertrouwde leesbril. Niet dus. Eind goed al goed. De aanhouder moet niet al te krampachtig blijven proberen. Blijkt nog maar eens.  Laat de goede dingen maar gebeuren. En vergeet vooral niet dat "fucking diem" te carpiën...

En dus zag ik hem liggen toen ik mijn laatste leesmateriaal even uit handen gaf om een blokje op het vuur te leggen. De kinderen van de nacht - Over mensen en wolven van Dik van der Meulen. Eén van de nieuwe aanwinsten in mijn hardcopy-bibliotheek. Onderdeel van wat weer een zeer uitgebreid cadeaupakket werd ter gelegenheid van de jaarwisseling. Ze gaan er een voor een aan moeten geloven. En U ook, want de beoordeling en het bijhorend leesadvies zullen wederom Uw deel zijn. En ja, die "fucking diem" niet vergeten.

Sex, leute en muziek...

Vandaag steek ik van wal met een hilarisch vleugje sexualiteit. Voor de jaarwisseling kocht ik de 2017 Zeurkalender van de toen net overleden Peter van Straaten. Dag na dag gaat er een blaadje af en telkens tovert het een van monkel- over glim- tot grijnslach op mijn ouwe taaie-gezicht. Goed zo!! Daarnaast viel mij gisteren als uitgesteld nieuwjaarscadeau ook een lachkalender van Geert Hoste in de schoot. Daarvan moesten meteen 3 volle weken bescheurd worden, en kijk wat ik op 21 januari naast en over elkaar te verteren krijg... Het lijkt er sterk op dat die heren op de achtergrond over een verborgen agenda beschikken. Hoe anders slagen die vettige moppen erin elkaar zo strak getimed te omarmen. Trouwens, mocht ik nog in pre-operatoire gloedvorm verkeerd hebben, dan sloeg deze coïncidentie met nog meer nadruk de geile nagel op de hete kop: ik heb een berg boeken cadeau gekregen met de feestdagen. So..!!? Wat die boeken betreft: een foto ervan krijgt U hier eerstdaags te zien. Besprekingen volgen. 

Wat nu eerst en met de meeste hoogdringendheid dient besproken is mijn laatste bezoek aan De Roma. Neen, ik vergis mij niet en nog minder val ik in herhaling. Vorige zondag kwam de Borgerhoutse cultuurtempel hier al ter sprake, inderdaad. Toen woonden wij met kinderen en kleinkinderen, de hele reutemeteut, een "concert" bij van Kommil Foo. Een link naar een deftige recensie hebt U eigenlijk nog tegoed, vandaar: "link 1". Minder dan een week later zat ik er alweer. Nu met broer Guy om er een van onze wederzijdse nieuwjaars-geschenken te consumeren: Raymond van het Groenewoud Solo. Waar de broers Walschaerts voor een grote bezetting kozen komt Raymond het publiek tegenwoordig in zijn dooie eentje tegemoet. Sterke formule. Heb er heel erg van genoten. Voor zover het nog nodig mocht zijn: een heuse aanrader! En de bespreking? Ook hiervoor kan ik U aan een ernstig enthousiaste recensie verlinken: "link 2". Met "Je veux de l'amour",  "Zjoske schone meid" en "Opblaaspop" sluit hij perfect aan bij het vorige hot-item. Dus houd ik het hierbij vandaag voor bekeken, uitgeschreven en afgerond. Tot morgen, "Ouwe rotkop"... 

Opsporing verzocht...

De winter is blijkbaar net iets echter in het land dan we nog voor mogelijk hadden gehouden. Op de ene plek koud en droog, en elders pakken sneeuw. Blijkbaar juist verdeeld: droogte in de lage landen terwijl ze in de Hoge Venen genieten van een flinke dosis skiplezier. Bij de enen voor de leute en de ontspanning, bij enkele andere om den brode. Skiverhuur en langlauf-uitbaters varen er deze keer wel bij. Hoeveel jaren is dat weer geleden? En hoe zit het met heer Polo? 't Is wederom even stil geweest, maar dat zat misschien al in de staart van de vorige bijdrage. Alle gekheid op het U wel gekende stokje: na enkele dagen van scribentiaanse windstilte werd ik toch nog bedolven onder een lawine van blogwaardige voorvallen die op hun beurt dan weer allemaal op een of andere manier met mister Murphy te maken hadden. Materiaal zat dus om snel nog een schrijfsel te brouwen. 

Om te beginnen ben ik 'hem' deze keer mogelijks echt kwijtgespeeld. Al vele malen heb ik vroeger wel eens het halve huis plat gelopen om mijn leesbril te zoeken, en even zovele keren heb ik hem toen na min of meer lange tijd teruggevonden. Niet deze keer, zo lijkt. Was het nu maandag of dinsdag dat ik mij meen te herinneren 'hem' voor het laatst te hebben gebruikt? Was het bij een of andere klus, tijdens het lezen van de krant of had ik 'hem' meegenomen buitenshuis en ben ik 'hem' irgendwo vergessen? Omdat bij vorige gelegenheden tot heden nog aan toe steeds een happy end mijn deel was maakte ik mij aanvankelijk nog niet teveel zorgen. Nu, vijf dagen later, begint het zo stilaan op een zorgwekkende verdwijning te lijken. "Iemand mijn brilletje gezien?" Het is niet wat je noemt een topmodel, het heeft zelfs niet veel om het lijf, maar het staat mij wel als gegoten op de licht gehavende neus en helpt me prima bij het ontwarren van de meest schots-en-scheve krabbels die mij worden voorgelegd. Voorlopig nog geen nieuws. Wie alsnog een tip kan leveren die tot het wedervinden van dit kleinnood leidt wil ik rijkelijk belonen en van de allerwarmste knuffels voorzien. 

Mocht dit verhaal alsnog op een sisser uitlopen, omdat er van dit brilletje geen spoor meer te bekennen valt, dan heb ik alleszins één troost: het laatste boek dat ik  volledig bij middel van deze twee leesglazen tot mij heb genomen is het verhaal van de tussentijdse honkbalescapade door His Airness Michael Jordan. REBOUND (The Odyssey of Michael Jordan) van Bob Greene. Een flinke portie levensverhaal van een topsporter 'hors catégorie'. Geen topproza, wel een beklijvend verslag van een bijzondere periode van afscheid en twijfel, van zoeken en doorzetten, van aanvaarden en plaatsen. De confrontatie aangaan met jezelf, om na het hoogste niveau in die ene discipline de uitdaging te zoeken in die andere waar je weet dat het niet vanzelf zal gaan. Hier kon hij niet teren op zijn talent en ging hij keihard werken. Misschien wel tegen beter weten in... Om tenslotte terug te keren bij het basketbal en een volgende kampioenschapsring. Troostrijke gedachte, ook voor mij en zeker in deze situatie. Nice... 

Een bril verloren, een boek gelezen, en... een schoentje gevonden. Ook sinds meerdere dagen, misschien wel evenlang als ik mijn brilletje mis, staat er op onze postbus een kinderschoen te staan. Een botinneke, zoals ze hier en op nog andere plaatsen in het land plegen te zeggen. Zo goed als nieuw. Maat 21.  Gevonden op het voetpad voor de oprit. Geen kat die er naar omkijkt. Allicht, het is geen poezemaat. Misschien van wandelaars die, nadat ze de Hobokense Polder op hun bucketlist hebben afgevinkt, nooit meer terugkeren naar deze plek. Denk toch dat het nog een hele tijd op die bus gaat blijven staan. Het is trouwens een winterbottineke, dat kan tegen het vriesweer en de koude. Men zegge het voort: kinderschoen gevonden, leesbril gezocht! En Michael Jordan? Die is en blijft de strafste van allemaal...

Kommil Foo & Takkeling...

Het was weer heel biezonder. "Kommil Foo in concert" in de enige echte zaal De Roma, Turnhoutsebaan, Borgerhout.  Een soort 'best of' met acht muzikanten in de ondersteuning. Een specialekke zeg maar. Succes hebben ze zeker, mijn Essense kameraden: de gerestaureerde cinemazaal zat tjokvol, tot en met de laatste stoel op het balkon. Daar heeft Uw dienaar ook een hand(je) in gehad: reeds lang op voorhand had ik een hele rol tickets gekocht, 10 in dit geval, om ook kinderen en kleinkinderen op sleeptouw te nemen. En genoten werd er, door het publiek en heel duidelijk ook door de heren Mich en Raf W. Hun betere..., neen 'beter' zeg ik: hun eigen favoriete liedjes die ze zelf zo graag zingen, die juist. Die in een apart arrangement en met een extra reeks extra goeie muzikanten... een mens zou er voorwaar zijn tekstuele trappers bij verliezen. Nu is ook dit natuurlijk een zaak van goesting en aanvoelen. Ik heb het zelf eerder voor hun theatrale optredens, samen of solo. Daarom wellicht dat ik die ook in menigvoud bezoek en beleef. Het heeft dus alles met aanvoelen en welbevinden te maken. Zo zaten er nummers bij die mij onder de nieuwe vorm minder konden bekoren, terwijl enkele echte pareltjes in al hun eenvoud bleven stralen. Maar ik snap ook dat het voor de artiesten in kwestie een fijne ervaring moet zijn om hun eigen repertoire eens op een andere manier te kunnen beleven. Ben vooral heel blij dat de youngsters ervan genoten hebben. Was toch even een sprongetje in het onbekende voor hen. Niet alle nummers zijn even toegankelijk, zelfs niet voor volwassenen. Maar goed, het is gelukt. Er werd zelfs behoorlijk op nabeschouwd, met hier en daar een gewaagde en onverwachte interpretatie. Tot en met op tram 24, terug op weg naar huis,  werden nummers vergeleken en tegen elkaar afgewogen. Finale keuze voor beste nummer van de avond: Ruimtevaarder, Atlantis, Café de Spaanse Vloot, of toch "Trek je schoenen aan"?  Die hebben we bij thuiskomst nog eens gespeeld, voor het slapen gaan. Om de volgende dag goed te kunnen beginnen. En of dat ook gelukt is? In afwachting van het zoveelste nieuwjaarsfeestje zaten we samen in de luie salonzetel. Bompa, mag ik jou voorlezen uit "Uilskuiken en Takkeling"? Ja jongen, natuurlijk. Beregoed!!! Het boek en mijn voorlezer. Ik werd er stil van...

Life is like a box of chocolates...

Aangezien U zo massaal present tekende om de lang verwachte publicatie te lezen en van fijne reacties te voorzien voel ik de waardering van Uwentwege ook als een uitnodiging en oproep om toch maar niet te lang te wachten met het schrijven van een vervolg. De gelegenheid doet zich blijkbaar sneller voor dan verwacht en met plezier heb ik plaatsgenomen aan het klavier. Dikke regendroppels vallen al enkele uren in grote getale op en over mijn polderstulp. Goed getimed: ik had maar net de buiten-kerst-verlichting opgeborgen als de eerste vlaag het regenoffensief inzette. Het wordt volgens weerman Frank en zijn kompanen een stevig stormweekend. Springtij, neerslag in allerlei vormen en bovendien gaan ze boven onze hoofden ook nog eens warm en koud blazen. Heel hard blazen zelfs. We zijn verwittigd en zullen er rekening mee houden. Vandaag, morgen en zelfs overmorgen nog...

Hoe anders dan bij de aanloop naar de kerstdagen, toen deze triplette van Santa's ten huize Polo gemoedelijk maar ook heel keurig in de rij hun opwachting maakten bij kerstboom één. Hun zou het worst wezen, en de lichtjes werkten op de timer. Alles onder controle. Weet U, deze drie draag ik op aan mijn collega-plussers en ex-collega's van PITO waarmee ik gisteren weer fijne uren doorbracht tijdens de nieuwjaarsreceptie. Het zat een beetje verdoken in de aanhef van de vorige blogpost, maar het heeft mij meer geraakt dan ik ooit had kunnen vermoeden. Na vijf jaren pensioen mis ik het werk absoluut niet en zelfs het gemis aan dagdagelijkse omgang met de mensen van tafel één, de LO-collega's, de jongens en meisjes van het secretariaat en de poetsdames heb ik zonder veel problemen kunnen verwerken. Maar het oprechte gevoel dat er nog steeds is bij een weerzien zoals gisteren, dat doet mij wel iets. De verhalen over wie wat ondertussen heeft meegemaakt, hoe het gaat met de kinderen, de eigen gezondheid, hoe hard de ene nog steeds moet knokken in een poging om de kanker te overwinnen terwijl een ander door het oog van de naald, en zijn geluk niet op kan. Een nieuwe heup, de zoektocht naar een andere woonplaats, een herstelperiode na een of andere ingreep. Iedereen heeft zijn of haar verhaal en net daardoor voelen de knuffels nog warmer aan, is de ontmoeting nog intenser en groeit er een verbondenheid die er vroeger niet leek te zijn. Strange... Ook zij die nog aan de slag zijn, zij die het dichtst bij mijn generatie aanleunen, en met veel goeie moed de gevolgen van de zoveelste onderwijshervorming blijven trotseren. Ze doen hun best, maar het wordt moeilijker. De spelregels zijn voor de zoveelste keer gewijzigd. Minder plezant dan vroeger, en zelfs wie nooit enige krimp wilde geven geeft nu signalen dat het 'moeten' zo zwaar begint te worden. Voor hen zijn deze chocolade bollebozen...

Hopelijk hebben we er allemaal wat aan en kunnen we met de morele steun van deze drie kabouters ook onze rug weer rechten en zwaaien met het handje. Om met wat extra veerkracht het pad van 2017 in te slaan en daar onze sporen na te laten. Net als de streepjeskat van de buren wanneer ze door de eerste sneeuw over ons terras kwam gelopen. Niet in het voetspoor van, maar een eigen pad bewandelt. Een droom? Misschien wel, maar dan één waarvan ik hoop U en ik tenminste een stukje kan realiseren. Zou mooi zijn, toch?!
Ik hoop het van harte en dat ieder voor zich de nodige smiles kan opbrengen wanneer de kansen keren of er weer eens tegenwind opsteekt. Als 'life' nog steeds 'a box of chocolates' is, de heer des huizes bij hoge regelmaat langs kerstboom één passeert, zijn drang naar het zoete niet kan bedwingen en 'you never know what you're gonna get'... dan moet ook de laatste van de chocolade Mohikanen het loodje leggen. Maar niet zonder een brede 'smile'. Zodat ik toch weer bij m'n favoriete lijfspreuk terecht kom: "We kunnen niet alles hebben en al helemaal niet alles tegelijk", maar denk eraan: "Carpe that fucking Diem!!"

On (y)our way to heaven...

Nu de voorlopige telling en controle van de priemgetallen en bijhorende jaren achter de rug is wordt het de allerhoogste tijd om nog eens een blogske te plegen. Eentje waarmee ik enkele hunkerende lezers tegemoet kan treden en van hun nieuwshonger bevrijden. Vandaag zag ik tijdens de nieuwjaarsreceptie van Pito, óns Instituut met hoofdletter, meerdere bekenden en volgers die mij met fronsende blik aankeken en een onuitgesproken vraag overseinden. Zoiets van "En hoe zit dat eigenlijk manneke, wanneer laat ge nog eens iets van u horen op dat bloggedoe van u?" Wel vrienden, het is niet anders dan dat het altijd al is geweest wanneer het wat langer duurt voor U van mijn prietpraatkoek kunt smullen. Het is weer behoorlijk druk geweest in mijn hoofd, en dan denk ik maar dat ik goed bezig ben. Een bezoekje hier, een uitstap daar, een feestje, een drink, wat administratieve jaarwende-rompslomp, de eerste sneeuw ruimen, de feestversieringen dan finaal toch maar weer opbergen, de houtvoorraad aanvullen en nog zoveel meer. Zoals U ziet: eigenlijk niks om handen, maar het gedacht alleen al... 

En dan was er ook een overaanbod aan blogwaardige items die mij onder ogen, ter ore of in de aandacht kwamen. Als ik bij FOTO TOP12 #08 2016 een link plaatste naar de Pentatonix-versie van Cohen's Hallelujah! dan moet dat nu zeker ook naar de Disturbed-cover van Simon & Garfunkel's Sound of Silence uit 1964. De tip bereikte mij uit de meest diverse hoeken en van de minst  verwachte kanten. Zelfs tijdens de familiebijeenkomst kwam broer Jan ons op zeer enthousiaste wijze  informeren over deze meer dan geslaagde interpretatie die inderdaad ook op onze hoogste waardering mag rekenen. Knap Jan, goeie zet en sterke hint. Ik volg... en dus raad ik iedereen aan om  HIER te klikken. Doen!

Fotogewijs heb ik kort voor nieuwjaar nog enkele opnames gemaakt die de TOP12 net niet gehaald hebben wegens te laat en dus niet meer in te passen. Eén daarvan kwam echter wel op de omslagfoto van Play Together Unified Girls' Facebookpagina. En of ik daar blij mee ben?! Dat kunt U wel geloven zeker: Thanks Chris. Bovendien genieten we al enige tijd van de warme sfeer en de leuke evenementen die daar op het programma staan.  Schitterende werking en fier dat Anke er de ambassadeurssjerp mag dragen.

Verder stelde de eerste echte koude-prik van deze winter zelfs Uw salonfotograaf in de gelegenheid enkele puur hivernale beelden te schieten. Toen ik op 3 januari 's morgens de raamverduistering lichtte aan de noordelijke gerichte Veluxramen ontrolde zich dit ijskristallen festival voor mijn slaperige ogen. Gelukkig neemt de cameralens scherper waar dan Uw dienaars troebele kijkers en bewaart het beeld veel beter op de geheugenkaart dan in mijn voze brein. Klik maar even op de foto, vergroot en geniet zoals ik dat die ochtend deed...

De strafste tekst-foto-compilatie kwam rondom dit "oud & nieuw" nog maar een keer van bert deben. Met zijn goedkeuring, waarvoor als steeds mijn oprechte dank, deel ik  met U deze wazige aanblik van een Antwerps stadsgezicht bij nacht. Kijken, kijken, en blijven kijken. En nu met de tekst erbij: lezen, lezen en opnieuw lezen, en daarna "malen".
En toch weer appelbollen en worstenbrood eten. Een verloren maandag mogen we niet zomaar aan ons voorbij laten gaan. Hét moment om onszelf klaar te stomen voor een goeie doorstart en 2017 bij de  vettige hoornen te vatten. On (y)our way...

Mijn priem-jaren...

De eerste van 52 weken zit er weer bijna op. De kop is eraf! Om dat in  mijn en des kinderen geheugen te prenten liet ik elk jaar enkele heren op kamelen komen uit het oosten. Sinds er evenwel twijfel is ontstaan omtrent de historische haalbaarheid van het Driekoningenverhaal komen ze nu 'en masse' van die kant. Het hele jaar door, enkel de 'Wijzen' doen dat alleenlijk op 6 januari. Bon, dat pak ik er dan maar bij: "Geschafft oder nicht geschafft, das sol die Frage sein..." Deze week één gaat dus de vaderlandse geschiedenis in als een vrij frisse, maar op lokaal  vlak eerder rustige zevendaagse. Ruimte genoeg om naast het lezen van een nieuw boek, waarover later meer, ook wat tijd te spenderen aan totaal nutteloze en irrelevante overpeinzingen. Zoals deze: laat 2017, jazeker: het volgnummer van ons huidig Gregoriaans kalenderjaar, nu toch  een priemgetal zijn. Hoe kom ik daar weer op? Geen idee, een toevalstreffer veronderstel ik. Niet direct weten wat te doen, en dus wat ochtendlijke gedachten laten kronkelen... Dan denk ik meteen wat verder, en middels een Google-beurt vind ik hulp bij WikiBooks: 1951 is ook een priemgetal. Vanaf nu noem ik het gewoon 'priemjaren'. Want binnen die context gebruik ik deze getallen vanaf nu. Dus 1951: "the year that only legends were born". Ik noem er enkele: Phil Collins, Chris Rea, de Kneet, Johan Verminnen, Anatoli Karpov, André Hazes, Geert Bourgeois, Paul Hauspie, Louis Van Gaal, Johan Neeskens, René en Willy van de Kerkhof, Pedro Almodòvar, Bob Geldof, A.F.Th. van der Heijden, Michiel Hendryckx, Johnny Rep, Ilona Staller, Ria Stalman, Craig Sager en... MP. 1973: graduated from KUL - ILO (toen en eigenlijk ook nu nog steeds: het Sportkot). In 1979 werd 'ons klein' - de derde - geboren en kwamen we in de Graspolder terecht, met dank aan Jo C. 1987: een konijnenjaar volgens de Chinezen, maar niet voor den deze. Wel voor de Palestijnen, die in de Gaza-strook hun intifada startten tegen Israël. 1993: ...

Zo kan ik nog wel even doorgaan. Maar nu zijn we dus met z'n allen in 2017 aangeland: míjn tiende gepriemde levensjaar. Vandaar een tweede priemlustrum of toch maar lustrumpriem, wat het lekkerste bekt.  Dat kan en zal bij gelegenheid zeker en vast gevierd worden. Wait and see. Daarmee is het verhaal natuurlijk niet ten einde. Heer Polo is een ambitieus manneke, en na 10 komt 11: 2027, dat haal ik met de vingers in de neus. En dan 2029: tegen die tijd komt de rollator in zicht. Voor het volbrengen van de volgende stap reken ik op een gunstig gesternte: 2039 is een vol decennium later en dus een forse stap, zelfs voor een kwieke ouderling. 2053 zou wel eens de ultieme target kunnen zijn. Maar bij een Polo zeg je nooit nooit, je weet maar...

S O L D E N . . .

Yep, vandaag is het weer zover: de officiële start van de wintersolden. In het holst van de nacht trotseren koopjesjagers de ijskoude donkerte en spekgladde wegen om toch maar eerst aan de winkeldeur van hun keuze te staan. Aftellen, binnenstormen, met z'n allen naar hetzelfde kledingrek, trekken en sleuren, desnoods op de vuist... Eentje heeft er écht alles voor over: naar het ander eind van de wereld om te shoppen, of om zelf in de aanbieding te staan? Deze jongen ziet het groots, maar is er precies toch niet echt gelukkig mee. Kopje wat scheef en een beteuterde blik naar beneden. Nieuwe schoenen? Gras weer groener aan de overkant? Geen idee. Maar wel veel meer geld, dat heeft zijn manager hem verteld en hebben wij deze eerste dagen van het nieuwe jaar tot in den treure horen herhalen. Twintig miljoen per jaar in plaats van mààr vijf voor diezelfde perioden vooraf. Da's natuurlijk veel, maar deze simpele jongen hier aan het klavier kan zich daar totaal niets bij voorstellen. Wel dat ik al meermaals van zeer erudiete mensen heb mogen horen dat er een ondergrens bestaat als het om de grootte van financiële inkomsten en gewin gaat en de daaraan verbonden graad van gelukkigheid. Vanaf een zeker inkomen, en dat is veel lager dan wat Axel W. in St Petersburg bijeen rakelde, kan een mens probleemloos leven en in min of meerdere mate zijn goesting doen. En dan is het goed. Want trop is blijkbaar teveel, en dat wist Paul VDB al vele jaren geleden. Het zal mij, zeker met deze vlezige quote in gedachte, worst wezen. Met zo'n mooie vooruitzichten duik je toch zo snel en diep mogelijk de Chinese smog in. Voor de toekomst van je gezin. Zou mij kunnen voorstellen dat hij na de schamele verdiensten van de voorgaande jaren nu eindelijk eens voor het grote geld zou gaan. Maar ho man, neen: voor de toekomst van mijn gezin. Euhhh???