Cardio Blitzkrieg...

Geen half uur nadat mijn vorige bijdrage op deze blog gepost was sloeg mijn hart, door u allen veel beter gekend als "mijnen tikker", wederom op hol. De trappers kwijt en in een hoge versnelling over de rooie. Ondertussen ken ik de procedure: cardio bellen, aanmelden bij de spoed, aan de monitor, bloed trekken, wachten op de analyse... en dan naar hartbewaking. Ook deze keer hetzelfde liedje. Eentje waar maar geen eind aan lijkt te komen. Maar goed, elke Blackbird zingt zoals hij gebekt is. 

Misschien moet ik er vanaf nu maar eentje fluiten en overschakelen naar "schuifelen" zoals mijn vrienden uit het verre Vlaamse Westen plegen te zeggen. Het ging deze keer sneller dan bij de vorige passage. Na enkele uren voelde ik mijn motor terug overschakelen op sinusaal tempo en leek de klus geklaard. Voor mij althans, want de artsen hadden een medicamenteuze aanpassing klaar en die wilden ze na directe toepassing nog wel even van dichtbij opvolgen. Naar cardio, mét mijn eerder geplaatste Holter. Dat zou gewoon op zaal kunnen, ware het niet dat alle cardio-bedden bezet waren. Dan toch maar even een HB-box.Veel bekenden teruggezien: dokters, verplegenden, maar ook mijn kameraad Geoffrey. Roommate tijdens mijn vorige passage, en nu nog voor 8 dagen heel dapper aan de slag in zijn anti-bacteriologische strijd. Houd moed, makker. De babbel na het ontbijt was wederom hartverwarmend, en je muziektips neem ik met dank en veel plezier in ontvangst. En mee naar huis. Deze zinnen zien het bloglicht bij de tonen van David Gilmour's songs "Live in Pompeii". Thanks mate, love you. 

Uit het voorgaande mag u afleiden dat ik weer thuis ben. Met dank aan "zuster Niekol" voor de prima ondersteuning. Dat je nu maar snel weer als La Pola aan de slag kan om reizen en trips te organiseren. De Cardio Blitzkrieg ligt opnieuw achter ons...