Revival and more...

Eindelijk zijn mijn maarts-medische meetings achter de rug. Afspraken, onderzoeken en consultaties leverden een reeks puzzelstukken op die tijdens een afrondend overleg met "mijn" cardioloog in elkaar werden gepast. Voorlopig ben ik opnieuw gerustgesteld, goedgekeurd voor de dienst en mag ik dus terug in gang schieten. Hoewel, dat schieten moet -zoals in de hoofd-ondertiteling van deze blog bij permanentie geciteerd- met de nodige korrels zout genomen worden. Niet overdrijven, gewoon de draad weer oppikken. Met aangepaste medicatie en een goede planning mag ik er opnieuw voor gaan. Voor wie mij kent uit een vorig leven mag dit bijna onvoorstelbaar klinken, maar ik ben terug gaan wandelen. Dagelijks mikken naar 5000 stappen. Meer zou kunnen, maar ik wil niet te snel op mijn limieten botsen. Opbouwen dan maar, en dát vooral niet te snel. Met het ondertussen ook al vertrouwde "MondTjesmaat". En eindelijk, nadat de cardiale problematiek enigszins genormaliseerd werd, ook weer aandacht voor de motoriek en de stap naar de buitenfiets. De combinatie van heup en hart en verkoudheden hebben mij een tijd aan de kant gehouden, maar nu is het weer zover. Ook dat nog... ik zat vroeger al niet echt graag op een fietszadel en dat is er post-prostatair helemaal niet beter op geworden. Dus ook hier met de nodige reserves. Enfin, u kan het zelf lezen: excuses zat. 

Toen keek ik naar BARGOENS op één en daardoor Stig Broeckx een paar keer recht in de diepblauwe ogen. Man man man... wat een kerel! Wie uit zijn verhaal geen moed put gaat door niks of niemand nog gemotiveerd geraken. Maar ook door de belevenissen van de andere personen die aan bod komen. Stuk voor stuk aangrijpende stories. Merci Eric Goens & Co voor de prachtige reeks portretten. Ik haal er vast mijn voordeel uit.

Zodoende ben ik weer vertrokken. Voor een hele tijd mag ik hopen. De lente steekt haar neus aan het venster, het zomeruur is opnieuw geïnstalleerd en de meisjes ontbloten de kuiten. Jan de Wilde heeft het altijd al geweten. Hij zong er een liedje over, iets wat ik niet kan. Dan maar wat krabbels op papier of iets leesbaarder via de toetsen op het klavier. Nu ik weer op dreef geraak komen een hele reeks items aan de oppervlakte en moet er gekozen worden. Wat, hoe en wanneer, dat leest u hier een volgende keer. Als 't god belieft en de wind niet tegen zit. Heropstanding, revival and more...

Nu iets écht helemaal anders ...

Hij sprak en spreekt nog steeds tot de verbeelding. Vooral toen kort na zijn overlijden vorig jaar een uitzending gewijd werd aan zijn leven en werken raakte ook heer Polo in de ban van Stephen Hawking. Herinner me nog zeer levendig de bewondering en het respect dat Thomas Hertog, een jonge Vlaamse wolf in de roedel van theoretisch natuurkundigen, betuigde aan zijn grote voorbeeld/leermeester/bondgenoot. Dit soort wetenschappers kan mij ontroeren door hun ontwapenende pogingen om de meest complexe theorieën en aannames op een zo eenvoudig mogelijke wijze aan de man/vrouw te brengen. Of ik het dan ook begrijp is nog iets anders, maar het helpt mij wel weer enkele stapjes te zetten. Dit boek is er zo eentje dat een hoop van die dingen in zich heeft.  DE ANTWOORDEN OP DE GROTE VRAGEN.  

Een simpele hoofding die mij dan weer zeer nieuwsgierig maakt, want wie wil niet die antwoorden kennen? Bestaat er een God? en Hoe is alles begonnen? Over de Big Bang-theorie en of er misschien toch een schepping mee gemoeid kan geweest zijn. Of de eventuele schepper "tijd" zou gehad hebben om zijn plan voor te bereiden en uit te voeren? Voorbereiden niet, want voor het begin was er geen tijd om iets in te laten gebeuren. Over tijd en ruimte en hoe die samen voor het gemak dan toch maar tijdruimte worden. Hoe zwaartekracht en snelheid zich tot elkaar en tot energie verhouden? Wat zit er in een zwart gat? en Kunnen we de toekomst voorspellen? Voorspelbaarheid wordt dan een kwestie van weten en meten: welke deeltjes zich waar en wanneer exact bevinden.  En hoe snel zij zich verplaatsen, om te weten wat dat in de toekomst zal opleveren. De voorspelling die dan weer zwaar onder vuur komt te liggen door de stelling van het onzekerheidsprincipe: als een locatie heel specifiek is vastgesteld kan de registratie van de snelheid waarmee het deeltje beweegt niet meer foutloos gebeuren. En omgekeerd...

U ziet het: het lezen van dit boek is een hele challenge geweest. Ik ben er dan ook weer vol voor gegaan. En het is nog niet gedaan: ik blijf gaan. Meer dan eens, zeg gerust bij regelmaat, moest ik een stuk herlezen. Een schepje algemene relativiteitstheorie, een vleugje kwantummechanica en een toets van thermodynamica...Tot meerdere keren toe, alvorens ook maar iets te snappen van waar die uitgekiende denker(s) naar toe wilde(n). Een hele andere benadering om met mijn bescheiden vermogen tot nadenken iets te bereiken. Spannend ook... Zijn  tijdreizen mogelijk? Zullen we overleven op aarde? en Moeten we de ruimte koloniseren? Is er intelligent leven elders in het heelal? Zal kunstmatige intelligentie slimmer worden dan wij? en Hoe geven wij de toekomst vorm?

Ik heb nog enkele vragen te gaan. Dat is het voordeel van dit boek: de hoofdstukken kunnen apart gelezen worden en de schrijver neemt telkenmale in alle rust en eenvoud de draad der redenering weer op. Sneller dan het licht vooruit en/of achteruit reizen in de tijd? Of houdt de wetmatigheid van chronologie toch stand? Ongelofelijk boeiend dit alles, en ik zou u zelfs durven aanraden om het ook eens te proberen. Hier ligt wel al een roman klaar: da's ook weer écht iets helemaal anders...

Met schaa' en schande...

Hierboven had ook "Megalomania 2.0"  kunnen staan. Euhh... waar wil die Polo met ons naartoe?? Ik ga het heel even over Nokere Koerse hebben. Iets waar ik als niet meer echte wielerliefhebber tot vorig jaar nooit van gehoord had. Dat het snel kan gaan mag blijken uit het feit dat dit spektakel afgelopen week al te zien was tijdens een live-uitzending op tv. En ik zat daar, wegens niks anders om handen, domweg naar te kijken. Een uit haar voegen gebarsten kermiskoers die plots het statuut van een semi-klassieker krijgt of alleszins als uitzendwaardig wordt beoordeeld door de vaderlandse sportredactie. Of is het omdat ze anders te vaak werkloos moeten toekijken tijdens écht grote koersen waarvoor ze geen uitzendlicentie konden bemachtigen. Lees: te weinig middelen/centen om op het hoogste niveau mee te spelen. Dan maar naar Nokere om te koersen. Ik dacht die zijn gewoon met veel te veel voor die smalle wegjes, en dat er dan wel ongelukken moesten van komen. Woorden nog niet koud of daar gingen ze al: voorwiel in de breekvoeg van de gebetonneerde veldweg. Valpartij. Beetje verder opnieuw, en als klap op de vuurpijl de aankomst: massasprint bergop op een weeral te smal kasseipad, geen ruimte voor de tempomaker om zich "op kant te zetten" en dus laat die zich gewoon door de buik van het peloton naar achter zakken. Dat was zijn bedoeling, maar patat klets boem - schouder tegen heup, kwakje van achteropkomend rasspurter, eentje in de tang en een meervoud daarvan zwaar ten gronde. Een hele heisa van wel of niet verantwoord en wie er de snelste tussenkomst en/of meeste aandacht zou gekregen hebben van de hulpdiensten. Van de media ging de interesse en belangstelling alleszins vooral uit naar de Nederlandse kampioen en super-crosser Mathieu VDP. Bij nader toezien zal iedereen hierin wel een beetje zijn gelijk kunnen halen. Rest mij de vaststelling dat het spektakel voorop staat, het is en blijft natuurlijk "brood en spelen". Maar moet het zover gaan dat de veiligheid van sporters niet meer meetelt. Op deze manier zijn we nier veraf van een volgende "dramatische" gebeurtenis in de koers. De opwaardering van "de Koerse" houdt ook in dat er naast het grote aantal deelnemers ook enkele pro-Tour teams aan de start kwamen. Dat komt blijkbaar de snelheid ten goede, waar het kermis-parcours dan weer niet op voorzien is. Dit heb ik van een échte kenner, is het niet Rudi K.? Met schaa' en schande zijn ze nu te snel te groot geworden en nu botsen de organisatoren op hun limieten. De weg naar Milaan-Sanremo is nog lang,  er is werk aan de infrastructurele winkel. Maar dat het voor de VIP's wél in orde was, daar twijfel ik niet aan...

Om af te sluiten wil ik voor mezelf en mijn warrig bloggedrag alsnog verzachtende omstandigheden pleiten: het is een onweerstaanbare drang die mij dwingt om bij regelmaat deze schrijfsels te creëren en alhier te posten. Zeg maar dat meester Vermassen het gezegd heeft...

Tijd voor iets anders...?

Dat er na Christchurch een reactie zou volgen lag voor de hand. Dat ziet "een mens" van verre aankomen, zelfs van helemaal down under. Dan maar eens in Utrecht zeker? In Nederland, waar ik dacht dat nuchterheid troef is en het directe "to-the-point" regeert. Ook daar was men de trappers kwijt. Eerst dacht men aan een terreurdaad. Maar al snel klonk het (bijna hoopvol?) dat er persoonlijke motieven in het spel zouden zijn, een familiale afrekening, een eerwraak of eermoord, alles liever dan... Toen de verdachte werd aangehouden bleek plots terug dat er sporen waren die toch naar terroristische motieven leidden. Een briefje... en dat het verhoogde terreurniveau wel terecht was geweest. Wat een ellende toch. Men zou vergeten dat er ook nu weer onschuldige slachtoffers zijn gevallen. Damned...

Verder is er met mij geen man over boord, is het kalf al helemaal niet verdronken. Wisten we maar waar dat dier gebonden ligt. Mijn GZA-lijstje van deze maand. Hospitaalbezoeken, al dan niet gepland, en consultaties. Soms denk ik als die ehemalige radiomakers: de toestand is hopeloos, maar niet ernstig... Neen hoor, grapje. Er is nog voldoende hout om pijlen van te maken, zeker als schoonzoon Frank is langs geweest om te klieven. Waarvoor dank. Even zoveel dank aan allen die hier of elders blijk hebben gegeven van support. De vele reacties en ondersteuning geven enorm veel warmte en zorgen voor een goed gevoel. Perfect tegengif voor wat er nu weer over de wereld heen komt. Aanslagen en mensenhaat, doe er nog maar wat natuurrampen bij. En toch maar  niet vergeten dat morgen de lente weer begint. 't Is al veel langer licht, er staat hier en daar al bloesem aan de bomen, narcissen en krokussen weten niet waar ze eerst hun koppen moeten bovensteken en La Pola heeft zich -om de winter af te sluiten?- nog maar eens op een 1500 stukken puzzel gesmeten. En als ook die stukjes allemaal op hun plaats willen vallen, dan is het zeker tijd voor iets anders. Ander(s) en beter...?!

Walging...

Weet eigenlijk niet goed wat ik nog moet schrijven. Heeft het allemaal nog zin. We gaan er ondertussen toch zo licht over. Ik tik dan maar "terreur" in op de zoekfunctie van deze blog. Blijf hangen bij de eerste verwijzing: een blogpost van zaterdag 8 april 2017...

"Het is 'vastgelopen' suffen op een stille zaterdagochtend in april. Ik zit wat te staren naar de koude as in de open haard. Vergeten werk na een laatste vuurtje op een kille lenteavond. Beelden en gedachten. Parijs, Brussel, Nice, Berlijn, Londen, Sint Petersburg... Stockholm. Wat en/of wanneer is het de volgende? Aleppo, Kobani, Raqqa, Kirkuk, Bagdad, Homs... Ook aan die andere kant dezelfde vraag: "De volgende...?" Wat ga ik mijn kleinkinderen nu weer vertellen? Worden dit onderwerpen van gesprek met onze eigen kids? ..."

Er is serieus wat werk aan de huidige wereldwinkel. Zo is het altijd geweest en zo zal het altijd blijven. Alleen mocht het vroeger wat langzamer gaan en is er nu blijkbaar geen tijd meer te verliezen. Is dit het soort samenleving die we willen redden door te knokken voor het klimaat? Zijn dit de normen die de komende generaties naar een "toekomst" moeten leiden? De 'grote problemen' worden alleen maar groter en we hebben geen Stephen Hawking meer om er zijn licht over te laten schijnen...

Wind zaaien en storm oogsten...

Het tweede en totaal onvoorziene uitje naar St Augustinus heeft dan toch roet in het blog-eten gestrooid. Een kladje dat klaar stond is totaal ondergesneeuwd door mijn cardiale strapatsen, Nochtans had het voorbije weekend alles in zich om als hoogst blogwaardig beoordeeld te worden. Daar was van de ene kant het stormweer dat overal te velde sporen van lichte tot serieuze vernieling achterliet. Op de terugweg van een zeer gewaardeerd aperitiefconcert in het lokale CC Gravenhof werden wij omzeggens uit onze schoenen geblazen door hevige west noord-westelijke windstoten. De bomen in de Polder maakten diepe buigingen (voor Pola & Polo?) en enkele loodbandstroken op onze dakranden stonden stijf in de strekstand. Hoppakee... maartse buien met pre-aprilse grillen. Zeker het vermelden waard. 

Maar daar waren ook een serie basketmomenten die ik onder uw aller aandacht wilde brengen. Laat mij beginnen met de Dames van Duffel BBC die met slechts één  nederlaag en nog drie wedstrijden te gaan het kampioenschap al mochten vieren. Knap seizoen, stevig werk van de club, het team, de speelsters en... "ons klein". Eerste titel als coach is binnen. Gefeliciteerd. Proficiat Anke !!! Ne meter bier is aan deez madammen welbesteed,  zou ik durven zeggen. Bye bye 1ste Provinciale, 2de Landelijke here we come...!!!

Verder was er de monsterzege van VdB's Aris Ljowert die de Rotterdamse Feyenoorders in een "do-or-die" game een bijna vijftiger om de oren gaven: 57 - 103. Proper werk. Tegenstander totaal overmand, van de drie naar de negen en compleet

de trappers kwijt. Komaan Tony, hou ze nog scherp en zorg voor een ploeg in vorm tegen 13 april...

En dan hebben we nog de Giants, de Antwerpse Reuzen, die gedoodverfd favoriet Oostende lik op stuk gaven in de Finale voor de Belgische Basketbalbeker. Verdiende overwinning van een ploeg die net op tijd gepiekt heeft en de vruchten plukt van een paar jaren hard werk. Eindelijk is de trofee binnen. Dikke proficiat aan club, spelers en vooral aan de coaching staff. Een bewijs dat je met normaal gedrag ook nog een ploeg kan leiden. Felicitaties aan Roel Moors en zijn medewerkers. 

Dario Gergja, de brulboei die de Oostendse basketschuit in het juiste vaarwater zou moeten loodsen, zo'n "het doel heiligt alle middelen"-coach die van begin tot einde zijn frustraties de vrije loop laat langs de zijlijn, die moet het deze keer stellen met de Oostende Award voor Persoonlijkheid van het Jaar. Hallooo Oostende... straffe keuze. Geïnspireerd door de Belgische Basketbalbond die dezelfde persoon als nationale coach aanstelde. Om dezelfde reden allicht: het doel heiligt alle middelen...

(Ik vind het zelf een beetje jammer om deze laatste negatieve alinea toe te voegen,  maar ik kon het niet laten om de voorzet te trappen. Het eventuele binnenkoppen laat ik desgewenst aan u over...)

Cardio Blitzkrieg...

Geen half uur nadat mijn vorige bijdrage op deze blog gepost was sloeg mijn hart, door u allen veel beter gekend als "mijnen tikker", wederom op hol. De trappers kwijt en in een hoge versnelling over de rooie. Ondertussen ken ik de procedure: cardio bellen, aanmelden bij de spoed, aan de monitor, bloed trekken, wachten op de analyse... en dan naar hartbewaking. Ook deze keer hetzelfde liedje. Eentje waar maar geen eind aan lijkt te komen. Maar goed, elke Blackbird zingt zoals hij gebekt is. 

Misschien moet ik er vanaf nu maar eentje fluiten en overschakelen naar "schuifelen" zoals mijn vrienden uit het verre Vlaamse Westen plegen te zeggen. Het ging deze keer sneller dan bij de vorige passage. Na enkele uren voelde ik mijn motor terug overschakelen op sinusaal tempo en leek de klus geklaard. Voor mij althans, want de artsen hadden een medicamenteuze aanpassing klaar en die wilden ze na directe toepassing nog wel even van dichtbij opvolgen. Naar cardio, mét mijn eerder geplaatste Holter. Dat zou gewoon op zaal kunnen, ware het niet dat alle cardio-bedden bezet waren. Dan toch maar even een HB-box.Veel bekenden teruggezien: dokters, verplegenden, maar ook mijn kameraad Geoffrey. Roommate tijdens mijn vorige passage, en nu nog voor 8 dagen heel dapper aan de slag in zijn anti-bacteriologische strijd. Houd moed, makker. De babbel na het ontbijt was wederom hartverwarmend, en je muziektips neem ik met dank en veel plezier in ontvangst. En mee naar huis. Deze zinnen zien het bloglicht bij de tonen van David Gilmour's songs "Live in Pompeii". Thanks mate, love you. 

Uit het voorgaande mag u afleiden dat ik weer thuis ben. Met dank aan "zuster Niekol" voor de prima ondersteuning. Dat je nu maar snel weer als La Pola aan de slag kan om reizen en trips te organiseren. De Cardio Blitzkrieg ligt opnieuw achter ons...

WWW wordt 30...

Vandaag bestaat het World Wide Web exact 30 jaar. WWW is niet hetzelfde als internet. Dat werd al door het Amerikaans leger gebruikt in de jaren '70, zij het in een "primitieve" vorm. WWW is het protocol dat browsers gebruiken om websites te bezoeken. En net daardoor is de toegang tot het internet zoveel makkelijker en eenvoudiger geworden. Met alle gevolgen van dien. In tijden van hoog oplopende discussies over in- en uitwijkelingen, vluchtelingenstromen en bewaren/bewaken van de eigenheid vormt de massale toeloop naar het Wereld Wijde Web de allergrootste migratie ooit. In drie decennia tijd is de helft van het hele mensenras (4 miljard) de wereld van het wijde web ingestapt. Zonder bindende afspraken en met veel te lakse regels. Met enorm veel potentieel maar met minstens even grote gevaren. En daarenboven met één onweerlegbare zekerheid: we zullen echt nooit meer zonder kunnen. En dan te weten dat WWW nog maar net 30 is...

Megalomania...

Om het tussendoor dan maar eens over een geheel andere boeg te gooien. De grootheidswaan die voortdurend en alom de kop opsteekt. De vooruitgang teert op groei, en die kan naar klassiek-economische normen nooit groot genoeg zijn. Bedrijven wiens omzet, winst of wereldwijde participatie niet snel genoeg stijgt volgens de analisten... zien hun waarden dalen. Aandelen zakken ondanks positieve cijfers. Groot, groter, grootst... altijd maar verder vooruit en steiler omhoog. Tot er onvermijdelijk eens voor "té groot" wordt gegaan. Zoals dat het geval was en is met de A380 van Airbus. Ze gingen het Boeing lastig maken, alleen waren ze daar zo'n 20 jaar te laat mee. Maar toch koppig volhouden, want ze wilden hier in Europa ook hun deel van de transatlantische koek. Jammer, maar helaas... bleken ook de reizigers niet zo te houden van overstappen onderweg. Van hub naar hub in zo'n grote bak die tot 320.000 liter brandstof kan meepakken. Leuke ecologische voetafdruk trouwens in tijden van klimaatmarsen en bosbrossen. En daarna in kleinere toestellen via lokale vluchten naar de definitieve bestemming. Blijkbaar is dat een van de factoren waarom het niet lukt. Er zijn er nog, maar daar gaan we nu geen tijd meer aan verspillen. De beslissing is genomen: in 2021 trekt Airbus de stekker uit het A380-project. Over and out. Alleen nog een keer zwaaien met het handje...

Uit een hele andere hoek, maar omtrent diezelfde grootheidswaan. In het Europees voetbal zou een financiële waakhond rondlopen. De Club Financial Control Body (CFCB) controleert of clubs niet meer uitgeven dan wat er 'officieel' binnenkomt. Zou dat nog helpen? Zij die moeten toezien op de juiste gang van zaken zijn zelf ook niet onaantastbaar voor de verlokkingen van het grote geld. Een fikse onderhandse gift is niet meer van deze tijd, maar een rekening op de Kaaimaneilanden is dat weer wel. In de schaduw van de off-shore constructies van makelaars, spelers en clubs tellen ook de inspecteurs en commissie-leden hun zwarte centen. Twee grote clubs die wat betreft overmatig transfereren hun sporen al verdiend hebben en waar vanuit de officiële instanties blijkbaar niet veel tegen in te brengen valt zijn Real Madrid en ParisSG. Dan maar onze sportieve gram halen dachten die van Amsterdam en Manchester. Een kruis over de Spaanse en Franse megalomanen. Vooral het Ajax-voetbal deed denken aan lang vervlogen tijden en was best genietbaar. Dat tijdens de slotminuten in Parijs de VAR nog zijn duit in het zakje deed vond ik niet eens zo erg. Ook daar heeft dat Qatarese miljard niets aan kunnen veranderen...

Om het allemaal nog wat gekker te maken lees ik net dat geldwolf Neymar beslist heeft om PSG in te ruilen voor Real. Moet dan wel de super-duurste transfer worden zeker? Hoeveel managers-agents-makelaars gaan daar weer dik geld aan verdienen? Football Megalomania...

My Time Machine...

En zo ben ik dan begonnen aan een maand die bol gaat staan van de medische onderzoeken en overlegmomenten. De eerste scan zit erop. Daarvoor moest wel de traditie van rustige ochtendrituelen doorbroken worden. Early bird. Eind deze week volgt de bespreking aan de hand van de beeldanalyse. Benieuwd welk plan er nu gaat uitgerold worden. 

Met dit al was ik bijna vergeten melding te maken van een wederom zeer geslaagde uitstap naar De Roma. Net als vorige keer met enkele "vaste" vrienden én echtgenotes uit mijn collegejaren. Waren het toen 'The Analogues' die zich heel specifiek op het laat-Beatles repertoire richten, dan waren afgelopen donderdag 'The Ouvertures' aan de beurt. Een Britse covergroep die op onnavolgbare wijze de pop- en rock-muziek uit de jaren '60 van de vorige eeuw opnieuw tot leven wekt. Een breed gamma, met ontelbare hits van de helden uit mijn tienerjaren. Hollies, Monkees, Creedence Clearwater Revival, The Rolling Stones, Simon & Garfunkel, The Mama's & the Papa's, The Kinks, Otis Redding, Lovin' Spoonful,  The Jimi Hendrix Experience, Beach Boys, Shocking Blue... en natuurlijk ook The Beatles. Een avondje Bootleg Sixties om  - bij hele grote uitzondering nog één keer en 'en majuscule' - U tegen te zeggen. Een avond ook die het grotendeels gepensioneerde publiek een heerlijke trip met de teletijdmachine liet beleven. Back to the sixties, volle vijftig jaar terug in de muziekhistorie. En of die ouwe lijven nog rockten en swingden. Echt stilzitten was er niet dikwijls bij...

Heer Polo kan zich na zulke revival momenten zelden inhouden, en dus moet er minstens een klein aandenken 'gescoord' worden.  Een aangepaste koffiemok is nooit weg, en derhalve... perfect om daarbij het tussentijds terzijde gelegde Paul Simon-boek weer ter hand te nemen. We schrijven begin jaren zeventig als Paul en Art ieder hun eigen weg gaan, en ik in het boek van Robert Hilburn de verdere levensloop van mister Simon vooral albumsgewijs onder ogen krijg: Paul Simon, There goes Rhymin' Simon, Paul Simon in Concert: Live Rhymin', Still Crazy after all these Years, Greatest Hits, etc, One Trick Pony, Hearts and Bones... Tot hier en dus ook een paar vrouwen verder ben ik nu geraakt: 1983. En ondertussen een overdaad aan Simon-muziek op de achtergrond. Af en toe stoppen met lezen, een nummer terugspoelen, lyrics erbij nemen, 'play' drukken en mij laten drijven op de golven van een allerindividueelste Time Machine...

En altijd weer "lezen"...

Februari zit erop, maart staat voor de deur. 't Gaat snel, steeds sneller. En dan mag er niet teveel tijd meer verloren worden. Wat er ook gebeurt, mij beroert of welke kronkels mijn levenspad ook inslaat... altijd blijft daar het "lezen". Tussen het "Simon &..." en Paul Simon-solo in de gelijknamige biografie heb ik mij ook nog eens een keer overgeleverd aan het betere romanwerk. Wees Onzichtbaar van Murat Isik. Tussen en doorheen de vouwen van het dagelijks bestaan van een Turkse immigranten familie levert hij een proeve van schrijverschap dat afgelopen jaar meer dan terecht bekroond werd met de Libris Literatuurprijs. Een schitterend werk waarin hij er op anekdotische wijze en middels korte kapittels in slaagt de levensweg van een jonge Bijlmenaar voor ons oog uit te rollen. Gewoonweg prachtig. Hoe korter de hoofdstukken, hoe krachtiger en beter. Geen woord teveel. Een paar keer gaat ie naar mijn aanvoelen in de fout als hij te uitgebreid verslag wil uitbrengen van conflicten en/of een meningsverschil. Te diepgravend werkt na de helder-nuchtere start niet echt in het verdere verloop van het boek. Maar hij herpakt zich, en dan is het weer helemaal af en compact. Ook wanneer de geschiedenis van de Bijlmermeer aan bod komt in het tweedelig interview met de oude buurman. Heel leerzaam. Verdient een plaats in de huidige Amsterdamse geschiedschrijving. En ik maak er een absolute "aanrader" van...