Voor een betere kijk op de wereld...

Blijken die 'allerkleinste' wandelingen mij nu toch zuur op te breken? Stram, strammer, stramst... zo gaat het tegenwoordig met de rechter helft van mijn onderstel. De gevolgen van onbewust net dat tikkeltje te dapper en teveel? Verstand gebruiken en op de rem. Ben evenwel bang dat rust echt roest. Werd mij met de Sportkot-paplepel ingegeven, weet U wel. De vroege jaren '70-stijl. Dan maar die wandelingen vervangen door onbelaste ritten op de hometrainer. Blokjes van 10 minuten. Kijken wat dat geeft. In de allereerste plaats  levert het mij tijd om eens na te denken.
Om te beginnen bij een foto die onlangs op FB gepost werd door Tom D. Ik voelde direct een sterke affiniteit met deze oude vogel. Niet het feit dat het om een "wijze" uil zou gaan, veeleer de vaststelling dat we hier te maken hebben met een exemplaar waar ook "een hoek af is".  Evenals de manier waarop gelinkt wordt tussen zien en zwijgen en meer horen. Gewoonlijk gebruikt men het beeld van de alom gekende "drie aapjes" om deze thematiek duidelijk te maken. Niet zo op het toilet van Ciro's blijkbaar. Maar evengoed een fijn aangesneden doordenker voor een Polo op krukken. Merci, Tom.
En van het een kwam het ander. Binnen het revalidatiekader horen ook rustperiodes, en dus heb ik mij zaterdagmiddag nog eens bij de radio geparkeerd en in alle "rust" de volledige Interne Keuken uitgeluisterd. Wat een zalig programma toch. Waar schrijvende onderzoekers allerhande aan bod komen en hun verhaal mogen vertellen. Zo uiteenlopend, maar iedere keer opnieuw interessant en leerzaam. En ik word er rustig van, als dat niet mooi is. Deze keer is mij een quote bijgebleven van de bacterioloog die het op onze darmflora gemunt heeft. Straf onderzoek, en nog straffere bevindingen en aanwijzingen en hoe hij dat onder woorden brengt: " Er is heel veel rook, maar we moeten het vuur nog vinden..."