Polder up-date...

"Hoe gaat het de laatste tijd met je beestige bezoekjes aan de Polder?" zo luidde haar vraag. Om Julia e.a. gerust en in één keer tevreden te stellen heb ik mijn rubberlaarzen aangetrokken en ben meteen op stap gegaan. Zie hier mijn verslag: Dat ze hun weg al goed gevonden hebben daar tussen de plassen van het Hobokense Poldergebied. Dat het hen voor de wind gaat en dat ze groeien als kool. Dat is in een notendop het goede nieuws over de Galloway-jongeren naast mijn deur. Mét foto. Het dieptezicht in perspectief werkt uiteraard in hun voordeel en dus zien zij er op de prent hiernaast al geweldig fors uit. 2970, '71 en '72 zijn zo'n twee en een halve maand oud. Stoere binken. Nummer vier kwam een paar weken later piepen en loopt er iets kleiner, fijner en nog ongeoormerkt bij. Op de achtergrond staat vader Milo(5055) als hun fiere verwekker glunderend toe te kijken. Heel terecht trouwens. Proficiat!!
Het was gisteren dan ook een uitgelezen moment om van wat schaarse januari-zon gebruik te maken en nog eens op "familie"bezoek te gaan. Twee keer zelfs, net als toen ik de kalfjes voor het eerst zag. Nu twee keer mét de camera en goed voor een massa opnames van jong en oud, portretten en groepsfoto's. Vandaag is het al opnieuw grijs-nat-donker-miezerig januari-weer. Toch hou ik het positief: perfecte gelegenheid om nu maar eens binnen te blijven en een zonnig verslag te plegen. Een Polder up-date... 

Boeken en verhaaltjes...

Natuurlijk weet U dat ik een fervent boekenlezer ben. In hard-copy liefst, want iets anders kenden we vroeger niet. En die voorkeur is dus gebleven. Lezen is een groot deel van mijn leven, daar ben ik maar al te blij om. Op school geleerd, jazeker. Maar ook thuis: heb mijn moeder zoveel boeken weten lezen tijdens haar rustmomentjes in de zetel. Ook nog op veel latere leeftijd. En dus heb ik het vast niet van een vreemde: woorden wekken, voorbeelden strekken. Merci Moeke, voor dat inspirerende toonbeeld. Daar moest ik meteen aan denken toen dit cartoon via Facebook tot mij kwam. Heb nog even gezocht naar een gepaste vertaling, maar beter dan dit originele no-nonsense Anglo-Amerikaans krijg ik het niet gezegd.  En dus blijft er staan wat er stond. Te boek of niet te boek.

Van voor de tijd dat ik echte boeken las dateert de foto hiernaast: Tante Terry en Kraakje. Veel heb ik er zelf niet van gezien wegens (toen al!!) net iets te oud en dus een Nonkel Bob en Tante Ria-kijker. Toch weet ik maar al te goed wat voor een monument zij was en dat Klein, klein kleutertje voor mijn jongste broertje jarenlang een absolute must-see is geweest op de Vlaamse televisie. Vandaag is "Tante" Terry Van Ginderen overleden. Misschien het moment om overal te lande nog eens op zoek te gaan en de LP's van Tante Terry vertelt boven te halen. Wie zo een echte platendraaier heeft kan haar dan nog eens horen. In Hans en Grietje, Lappenboontje,  de Pili's, "Zing en Dans met Tante Terry" en zoveel andere Musti's. Een levende brok cultureel jeugd-erfgoed is niet meer.  Rest in Peace, Tante Terry...

Af en toe moet dat kunnen...

Vandaag duurt het extra lang voor ik "in gang schiet". Ligt het aan de zaterdagochtend blues, of bestaat zoiets niet? Veel verschil met andere voormiddagen is er niet voor een professioneel gepensioneerde. Dan misschien toch een stukje nawerking van het Grote Levensvragen-debat hetwelk wij gisteravond gevolgd hebben in de Arenbergschouwburg.  Friedl' Lesage die een handvol BV's de pieren uit de publiekelijk bekende neuzen tracht te halen.  En dat middels een arbitraire verzameling vraagstellingen over van alles en nog wat: vragen over het leven, de toekomst, onze aarde, de leefbaarheid... Losjes aan elkaar gepraat. Geen zware kost, af en toe zelfs puur triviaal. Maar met tussendoor ook enkele stellingen die er (voor mij!) boenk bovenop waren. Geluk, en dan vooral het vermogen om simpelweg content te zijn. De traagheid van wandelen die ons beter naar het leven laat kijken. Toch ook de uitdaging om met van alles bezig te zijn, en de botsing van de ideeën. Jezelf kunnen, mogen, durven, willen...zijn. Of in eender welke andere volgorde, maar wel "jezelf". Met momenten bleef ik wat op mijn honger, maar achteraf bekeken was het zo slecht nog niet.  Doorheen de opeenvolgende vragenrondes je eigen mening en visie toetsen aan de antwoorden van anderen: ik heb er met graagte enkele uren aan gespendeerd. Een boeiende én verrijkende start van het weekend. 

En dan kwam de zaterdagochtend voor heer Polo met dames en tennis op tv. Het leek wel een eeuwigheid geleden, maar nu was het weer eens zover.  Dankzij onze kersverse leading lady, Elise Mertens. Neen zij speelde vandaag niet de finale op de Australian Open, net niet. Maar door haar schitterende prestaties was mijn aandacht opnieuw gewekt en wilde ik mij er nog wel eens voor zetten. Een hele voormiddag lang, voor een knappe damesfinale. Veelvuldig tennistieke hoogstandjes en doorlopend voorbeelden van doorzetting en karakter. Straffe madammen. Maar dat alles geldt ook voor frau Mertens, die een geweldig voorprogramma naar deze eindstrijd afleverde. Hopelijk blijft ze de verdiende aandacht en ondersteuning krijgen. Van mij alleszins haar foto bij dit artikel. Fly Emira...

Warm en koud geblazen...

De leesklus is (voorlopig dan weer!) geklaard. Met toewijding en volgehouden nieuwsgierigheid heb ik mij doorheen de laatste tientallen bladzijden van het hoogst originele CRISPR-boek gelezen. Voor mij misschien het moeilijkste drukwerk dat ik in mijn Marco Polo-jaren in handen heb gekregen. Blij dat ik heb volgehouden. Veel uit geleerd, op zeer uiteenlopende vlakken. Ook dat het de moeite loont om eens echt diep te gaan als het op lezen aankomt. En dan ontdekt een mens zijn beperkingen, loopt hij tegen zijn limieten aan en blijkt het plafond toch niet zo hoog als gehoopt. Wanneer het vak technologische aspect en de Engels-Amerikaanse taal een te zware combinatie dreigde te worden ging ik tussentijds schakelen. Iets anders, in het Nederlands, maar wel weer wetenschappelijk. Populair-wetenschappelijk deze keer, en dus leest het heel wat vlotter weg. Wij zijn ons brein, van Dick Swaab. Veel losse ideeën uit de columns die deze hersenonderzoeker in tal van kranten en tijdschriften publiceerde. Een verzameling stellingen rond diverse thema's. Een bestseller bij onze noorderburen en via onze Amsterdammers in mijn boekenkast beland. Goed leesvoer dat vlot verteert, maar waarbij vanuit psychologische én filosofische hoek de nodige kritische bedenkingen worden gemaakt. CRISPR zit achter de kiezen en leverde materiaal voor  allerhande overpeinzingen. Niet in het minst omdat daar de ethische, filosofische of psychologische kanttekeningen steviger onderbouwd zijn en de discussie niet uit de weg wordt gegaan. Dick Swaab laat zich eerder in losse fragmenten lezen, daar kan ik dan nog even mee verder. Niet te warm, niet te koud...

Mijn klein verhaal...

Voilà, ik heb er nog eens een nachtje over geslapen en de hele DNA-CRISPR historie is er voor mij alleen nog intrigerender door geworden. Ben al dromend teruggekeerd naar de bron, de drie miljard letters van ons menselijk genoom. A en C en T en G, en dat in de meest verschillende maar ook herhaaldelijk terugkerende combinaties. Van vier op een rij tot (voorlopig!) achttienletterige palindromen. Met die vier tekens worden al onze cellen opgebouwd, gekopieerd en vervangen. Zij bepalen onze eigenschappen, leiden onze mankementen in en liggen via de erfelijkheid aan de basis van diversiteit. Ons leven op de rails gezet, onze geschiedenis geschreven. En dan is daar plots CRISPR,  "clustered regularly interspaced short palindromic repeats", via een geheel ander onderzoek en compleet en stoemelings ontdekt. Een "simpele" en goedkope techniek die de wetenschappers toelaat heel doelgericht in te grijpen in de erfelijkheidsformule. Met alle mogelijke gevolgen van dien. Vooruitgang, gezondheid, algemeen nut. Maar waar ligt de grens, wie gaat dat bepalen en wanneer moet het gebeuren? We kunnen niet meer terug, maar willen we zo nog wel vooruit? Meer vragen dan antwoorden en dus blijf ik verder harken en ploegen doorheen de Engelstalige vakterminologie. Het kost me moeite en tijd, maar het is de inspanning dubbel en dwars waard. Merci Jennifer, merci Jean, merci Hetty...

Daarnaast valt mijn eigen kleine verhaal in het absolutie niet. Hoewel de verrassing dan weer mega-groot en de attentie zeer gewaardeerd is. Door persoonlijke zwakte en bij gebrek aan CRISPR-therapie moest ik recentelijk forfait geven voor het nieuwjaarsfeestje langs De Mondten-kant. "Onze" Guy,  mijn petekind, bracht me deze week een uitgesteld cadeau. En wat voor één: een zelfgefabriceerd presenteerblok om mijn potloden te showen. Voor wie het nog niet mocht weten: een potlood met een gommetje, da's waar ik steeds naar uitkijk op reis. Zelfgekochte dus, maar ook veel gekregen als presentje van familie, vrienden en kennissen om te tonen dat ze aan mij gedacht hebben tijdens hun trip. Een "potloodmanie", zo had ik het nog nooit bekeken. Maar het klopt wel, en dus: bij deze mag iedereen kennis nemen van mijn kleinste verzamelkantje. En het juiste potlood kiezen voor de gepaste notitie. Merci, Guy. 

Met een "sapje" erbij om U te melden dat ik niet een dag, niet een week noch een maand, al evenmin een kwartaal maar reeds vier volle opeenvolgende maanden geheel alcoholvrij door het leven ga. En dat het mij enorm bevalt, geen afkickverschijnselen en al evenmin een eerbetoon vandoen aangezien het me blijkbaar nog steeds geen enkele moeite kost. Mijn klein verhaal in de grote geschiedenis van het leven...

Straf verhaal...

De storm is gepasseerd. Stukken en brokken, veel schade in onze provincie. Hier valt het mee. Behalve een opgewaaide loodband die de overgang tussen roofing en leien overlapt valt er niks te melden. De weergoden waren met ons, en die opstaande loodband heb ik eigenhandig terug platgeslagen. Een ladder,  een lange plank en wat goede raad. Meer was daar niet voor nodig. Ook geen 1722 gebeld.

Voor vanavond was er in laatste instantie nog een extraatje gepland. Een lezing over CRISPR, door Hetty Helsmoortel. Een heldere uiteenzetting over de nieuwste techniek om het DNA van om het even welk organisme te veranderen. Klare taal over de biologie en het mechanisme achter CRISPR en voor mij een goede herhaling. Tijdens onze reis in Namibië zag ik het boek bij een medereiziger. Daarna ben ik het zelf beginnen lezen. Op uitleenbasis van reisgenoot Jean. Niet simpel, maar helemaal in de ban geraakt. Ik heb er bij tussenpozen mijn tijd voor genomen, of moeten nemen. Ben nu zowat in de helft, maar het bondige verhaal heb ik dus vanavond nog een keer meegekregen. Bacteriën, virusaanvallen, verdedigingsmechanismen, knippen en plakken van DNA-schakels en aldus eigenschappen uitschakelen, vervangen, aanpassen... bio-technologie van de bovenste plank. Met een pak interessante toepassingen en hoe we daar zelf op interactieve wijze tegenaan kijken. Ook de ethische vraagstukken werden niet uit de weg gegaan. Een ongelofelijk straf verhaal van een straffe madam...

Ben nu meer dan getriggerd om mij verder door het boek te worstelen. Het sluit ook perfect aan bij wat ik eerder las: Sapiens en Homo Deus van Noah Harari. Of en hoe we afstevenen op een trans- of posthumane samenleving? Waar gaat het met de mens naartoe? "Van nu en straks" en ook later...??

Zijn verhaal...

En ook het weekend zit er weer bijna helemaal op. Heer Polo heeft zich weten te herpakken. De midweekse schouderklopjes hebben hun uitwerking niet gemist. Voldoende vertrouwen getankt om door te gaan. Op de schaal van activiteiten heb ik middels enkele 'gedurfde initiatieven' de lat opnieuw wat hoger gelegd en mikte ik naar een volgende level. Heb de Polder en haar stoere bewoners met een bijkomend bezoek vereerd. Daags nadien doorheen de mistige ochtendkilte  een rondje gefietst in de nabije omgeving en beelden geschoten van quasi vergaan industrieel erfgoed.  Niet direct wat ik zocht, Marja, maar ik zoek verder. 's Avonds een uitstapje met "de jongens" naar Leiden. Basketbal: ontmoeting tussen de teams van twee Belgische coaches. Paul en Tony hebben ieder hun doelstellingen en gaan die wellicht halen. Voor de ene werd het na drie quarters billen knijpen dan toch een logische overwinning, voor de ander bleef het steken bij lijden in Leiden. Niet versagen mannen, misschien krijg ik Rudi & Serge (en enkele anderen?) nog wel een keer warm voor een volgende gelegenheid. Vandaag dan weer een zonnige voormiddag wandeling doorheen het Middelheim. Park en museum. En foto's maken...

We zijn nu twee weken ver in het nieuwe jaar, en ondanks wat strubbelingen in de aanloop heb ik toch mijn eerste boek achter de kiezen. Geen zware kost, al evenmin een literaire hoogvlieger, wel op eigen verzoek als nieuwjaarscadeau ontvangen. Waarvoor mijn oprechte dank. 

Johan Cruijff - mijn verhaal - de autobiografie. 

Het verhaal van de jonge voetballer, de Europese en wereldvedette, de succesvolle coach, de meest eigenzinnige voetbaltrainer én ondernemer, de wereldverbeteraar, de family-man, een voetbal orakel pur sang. Oranje op snee. Opgetekend tijdens zijn laatste levensjaar en voor zover ik kan opmaken behoorlijk authentiek neergeschreven. Getuige de typische en dus steeds weerkerende gedachtenkronkels en ideeënverstrengeling als het over simpel voetballen gaat, over het besturen van onderuit, over veldbezetting en het Ajax waar hij voor staat. Samen met de gekende Cruijffiaanse woordenschat zorgt dit voor een leeservaring die misschien niet steeds hoogstaand is maar wel van het nodige pigment is voorzien. Kwestie van goesting... 

De lappenmand...

De driekoningen waren het land nog niet uit of heer Polo had zijn derde oplawaai al te pakken. Het ziet er naar uit dat dit niet mijn sterkste winter gaat worden. Drie keer scheepsrecht? Darmen deden raar, slappe benen, moe en slapen als een marmot. Nieuwjaarsfeestje met de 'kouwe kant" lukte nog net, ondanks een sputterende onderrug. 's Nachts volledig uitgeteld en gevloerd: passen voor De Mondtjes-reünie en constant slapen. Ondanks een lichte beterschap toch maar de appelbollen en worstenbroden aan mij voorbij laten gaan. Voor zover ik mij kan herinneren was dit de meest verloren maandag van mijn leven. En dan toch weer beter, bloedprik en controle op infectie is negatief. We houden ons nog even staande en met enige slimmigheid neem ik de tijd om naar mijn verhakkelde lichaam te luisteren. Rustig aan dus, niet overdrijven. Maar wel opnieuw tot enige gematigde actie overgegaan. 

Sinds lang nog eens de Polder ingetrokken. Samen met Pjottr op zoek naar het jonge Galloway-geweld. En ja hoor, eentje gespot die ik nog niet eerder gezien had. Wellicht de jongste van de bende. De enige die nog geen oormerken draagt. En weer geen gewone: "Kijk, ik kan met mijn tong in mijn neus...!!" Grote broer "2971" houdt een oogje in het zeil, want met die oude Belgen weet je maar nooit. Enfin, het deed deugd om nog eens op foto-safari te zijn en de komende dagen volgt er zeker meer. Maar nu zaten we in tijdsnood: er stond een afspraak in onze agenda. 

Nieuwjaarsreceptie op ons Instituut, te Stabroek. Toasten op het nieuwe jaar met een aantal ex-collega's en zij die op pensioen gingen opvangen in de PitoPlus-gemeenschap. We worden ouder, papa. Maar er waren versnaperingen zat, drank voor iedereen en dus werd het een lange gezellige namiddag met veel deugddoende babbels. Het was de hoogste tijd dat we daar werk van maakten, hetgeen dan ook met veel plezier gebeurd is. Ernstige gesprekken, bezorgde blikken en empathische luistermomenten. Reis- en/of andere plannen toelichten, zacht gegniffel bij onverwachte onthullingen,  schouderkloppen en warme omarmingen tot bulderende lachsalvo's aan toe. Het was er weer allemaal. We kunnen er weer even tegen. Tegen de 30 dagen zonder vlees, zonder alcohol, zonder klagen, zonder suiker... en wat wordt het volgende? De "30 days of bullshit"? Da's dan waarschijnlijk ook in de Polder te doen...

Start van een twijfelaar...

2 januari had ik als rustdag ingeroosterd. Bleek achteraf nog niet zo slecht bekeken. De jaarwisseling zelf heb ik met de nodige horten en stoten moeten ondergaan. Van oud op nieuw zo goed als 24 uren in bed. Moe, flauw, plat... Dat had mij voor de kerst ook al parten gespeeld, en nu dus "opnieuw". Geduld en rusten. En dan toch maar weer in actie. 3 en 4 januari werden na heel lange tijd, en volgens plan, nog eens aan het basketbalspelleke gewijd. Op het veld dan nog wel. Waar het allemaal ooit begon voor mij, in Essen. Op vraag van Joris VM enkele trainingsmomenten met zijn U12 ploegje. Toffe gasten, jongens en meisjes. Leuke sfeer en goed gewerkt. Ieder op zijn niveau, naar godsvrucht en vermogen. Daags nadien had ik stramme spieren en stijve knieën. Maar hield er wel een verdomd goed gevoel aan over... 

Eind' 2017 was als naar gewoonte gewijd aan het picturale jaaroverzicht. Wat die foto's betreft kan ik U melden dat het Antwerpse Havenhuis met de meeste aandacht is gaan lopen, terwijl foto's 1, 2 en 9 dan weer de meeste/beste commentaren kregen. 2018 lonkte al snel, maar of ik er echt werk van zal maken?

Ondertussen hebt U allicht gemerkt dat ik wat heb bijgeklust op Facebook. De zwart/wit foto-challenge vanwege "ons klein" heeft mij dagelijks een eerste stapje helpen zetten. En dus is de twijfel die de kop had opgestoken, wegens gezaaid tijdens en vanwege mijn minder blakende periode van welbevinden, verdwenen. Stap voor stap, met kleine beetjes. Kwestie van weer op dreef te raken. Als opener geen vijf-voor-twaalf, maar wel iets in dien aard. Edoch, "geen uitleg" was er gevraagd. So, no comment...

Waar ik wel een woordje uitleg bij verschuldigd ben is deze foto. Driekoningen, 6 januari. Hij kwam eerder al eens in het blogstuk voor, maar vanochtend heb ik mij voorgenomen om vanaf nu dé Jos en zijn drie kompanen op te voeren als MP's enige echte "drie koningen".  En vanwege de prikkel door de lopende challenge telkenmale in zwart-wit. Hiermee hoop ik dan maar dat de twijfelaar in mij zijn 2018-start niet heeft gemist...

Voor wie de kerstwensen gemist heeft...

Kom hier dat ik u draag