Regen en kou in de Polder...

Sinds de laatste melding lijkt het erop of de weergoden zijn gaan beseffen dat het nu wel genoeg geweest is met de droogte en dat de hemelsluizen weer helemaal mogen opengedraaid worden. Nadat ik vorige keer op een flinke bui getrakteerd was moesten kledij en apparatuur even tijd krijgen om op te drogen. De foto's laten weinig aan de verbeelding over dacht ik. Nat, natter, natst... Ondertussen weet ik dat de stier, die tijdelijk uitgezet is in onze Polder, Milo heet. En dat ie z'n opdracht zeer ter harte neemt. Blijkbaar zo goed dat hij van Natuurpunt een verlengd verblijf alhier kreeg aangeboden. Zou oorspronkelijk voor een viertal maanden ingehuurd zijn, maar baggert nu al meer dan drie kwartalen doorheen het Hobokense natuurgebied. Weer of geen weer, altijd op stap. Soms alleen, of zoals sinds kort samen met zijn vrouwen en kinderen. Soms diep verscholen in het bos, dan weer gewoon op pad zoals Uw dienaar zelve over gebaande wegen. Maar dezer dagen bijna altijd wazig dampend in de regen. Sterk ras, die Schotse laaglanders. Ook de kleine worden niet ontzien. Ze zijn nu zo'n tien dagen oud en volgen natuurlijk de groep, steeds in de buurt van hun moeder om daar bij regelmaat lekker vettige Galloway-melk te slurpen. Warmer dan het natte gras en smakelijker dan wat houtschors. December staat voor de deur, en als ik mijn eigenste dochters mag geloven komt -vooreerst nog natte- sneeuw onze richting uit. Dát worden dan weer andere prenten, hoewel de klissige kop van deze kleine ook al iets te vertellen heeft. "Waar ben ik hier terecht gekomen?" Ja man, regen en kou in de Polder...