Eind november, af en toe wat zon, stilaan kouder en ook natter. De dagen worden korter en raken als vanzelf goed gevuld. Het is wel niet altijd even vroeg, zeker niet ochtendlijk te noemen, maar belofte maakte schuld en dus is de wandeling doorheen de Polder (voorlopig toch!) dagelijkse prik geworden. Het was dan ook een goeie tip die ik daar kreeg als reactie op mijn eerste bericht over de Galloway-jonkies. Raakte bovendien de juiste snaar: "Proberen gaat mee...!" Nog zo'n kaarttafel-quote van mijn schoonvader zaliger. En hop... Polo, niet in galop maar wel op rustig wandeltempo het grondig begraasde natuurgebied in op zoek naar de "koeien". Geloof het of niet, maar na enkele dagen voel ik mij al goed thuis in het dagschema van de kudde en weet ik hen (tot nu toe) iedere keer weer te spotten.
Rustige dieren, maar ik moet geen gekke dingen gaan doen. Toch laten ook de nieuwkomers zich zonder problemen van dichtbij gadeslaan. Echte fotomodellen zijn het al geworden. In het zondagse namiddaglicht samen oplijnen voor de camera. De drie knapperds hebben elkaar gevonden en weten maar al te goed hoe ze een amateur-fotograaf in vervoering kunnen brengen. Terwijl de drie zich al snel voorbereiden op slechtere tijden en leren hoe ze op een houtje kunnen bijten vliegt mijn tijd en ben ik zonder het te beseffen al vlug een set of twee van huis. Want ja, we telden niet in uren tijdens het afgelopen weekend maar met 0-3 en 3-0, 3-1 en daarna nog een keer 0-3 en 3-0. U weet wel, de Davis Cup Finale in Rijsel met Frankrijk en België. En tussendoor een frisse neus halen in mijne grote Polderhof. Uiteindelijk bleek de Franse ploeg in totaliteit te sterk en won verdiend met 3 tegen 2. Zwakke punten in het Belgische team werden afgestraft: Bemelmans in het dubbel liet zijn partner, De Loore, in de steek en Darcis, twee keer enkel, kwam er niet aan te pas. Goffin haalde dan weer twee punten binnen, maar drie is meer...
Na het weekend kwam de natte maandag en die was echt nat. Maar nogmaals: belofte... schuld... dikke bult. En ik wederom op stap. Miezerig weer tot af en toe een striemende bui. Kletsnat ben ik geworden, maar de aanhouder geeft niet op en uiteindelijk heb ik ze weer allemaal gezien en voor de aangedampte lens gehaald. Beetje langer moeten zoeken, kudde in twee delen en de kleintjes met hun moeders hadden wat meer beschutting opgezocht. Ook nu waren ze er met z'n drieën, maar die foto's moeten nog even drogen. Net als mijn jas...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten