Mochten er tijdens het weekend weer ergens rellen uitbreken of anderszins beschamend nieuws de kop opsteken, dan heb ik hier alvast iets wat op zalvende wijze voor geestelijk soelaas zou kunnen zorgen. Er moet niet steeds een partituur aan vast hangen. Het moet niet echt, maar het mag ook zonder muziek. In "Winteruur" las Raf W "Poëzie" van Marco Houtschild voor. Over eindigheid...
Geheel in het kader van dit minimalistisch programmaconcept van "twee mensen op een bank met hond" stuurde presentator Wim Helsen aan op een tweede lezing. Maar dan wel met één selectieve weglating. En Raf snoeide verder de aanhef nog wat bij, met als resultaat een puur gefileerde tekst die er staat.
Je in verstrijkende tijd onder een
ondergaande zon tijdens een eindig leven
in een uitstervende taal proberen te zeggen
dat iets niet zal blijven.
En dat
dat troost biedt.
Marco Houtschild.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten