Pegasus 32...

De regelmatige bezoeker/lezer (m/v) van deze blog weet ondertussen wel dat het hier zowat alle kanten uitkan. Pleger dezes is niet bang van scherpe bochten, durft het geweer al eens van schouder veranderen en al even zo gemakkelijk uit een ander vaatje tappen. En dan zit U al vlug naar een scherminhoud te staren waarvan de oorsprong en mogelijke zingeving op zijn minst als raadselachtig mag omschreven worden. Kortweg: "Wat krijgen we nou weer? Waar haalt ie het? Waarom toch...?" Maar treurnis noch twijfel mag Uw deel zijn. Vandaag niks dan positieve verhalen. Vreugde en voldoening schotel ik U voor, en verhalen die bijna allemaal de waarheid betreffen. Of toch zo goed als. Zo helpe mij de Grote Homeopaat! We gaan terug naar 1984, het jaar waarin Uw dienaar na een basketbal-rustperiode naar het "joggen" overstapte en al snel verzeild raakte in de wereld van het marathonlopen. Amateur, liefhebber, maar even enthousiast als toegewijd en heel gedreven. Het werd een "way of life". Om goed vooruit te komen had ik vleugels nodig. Dan pas zou ik mezelf zijn tijdens de urenlange boslopen en trainingen en in snelheid over die 42K-wedstijden en hun eindmeten kunnen jagen. Red Bull bestond nog net niet, want pas in 1987 op de markt, en dus ging mijn keuze naar Nike Pegasus. "The Original" omdat het de eerste in de rij was, en niemand wist of er nog een vervolg op zou komen. Een zool met vierkante noppen-profiel, die volgens de overlevering uit een achterkeuken-wafelbakijzer-experiment kwam van Bill Bowerman. Hij kostte toen $ 50.00 en werd "the shoe for every runner". En er kwam een vervolg, meer dan één zelfs. Ik liep om te beginnen op "de originele" en daarna nog op de "Air Pegasus" nr 3, 5 en 6. Telkens in de outlet gekocht als afgeprijsd product uit vorige jaargangen. Soms meerdere keren dezelfde wegens nog goedkoper én gewoon goed. Heb er nooit spijt van gehad. Mijn onderrug, knieën en enkels denken er het hunne van. Mijn hart ondertussen ook, maar dat heeft allemaal minder met de pantoffels te maken dan met mijn keuze voor een duursport die eigenlijk aan lichtvoetigen dient voorbehouden. Dat moet ik dan stilaan toch ondervonden en begrepen hebben: de afstanden werden korter en finaal heb ik er -min of meer gedwongen door de omstandigheden- de brui aan gegeven. Maar kijk en zie en wrijf Uzelf samen met mij de ogen uit: na zovele jaren zónder staat hier weer een paar "Pegasus" te blinken op de zitbank. Niet meer voor de looptraining, wel als alternatief voor een lichte wandelschoen. Het is de 32 geworden. 34 en 35 staan nog in de winkel. Dus toch weer een uit de outlet. Nike Pegasus en Marco Polo, een echte "endless story"...