Onvoorstelbaar wat ons allemaal te beurt valt dezer dagen. Een verre nazaat van Asterix en/of Obelix die naar het goede voorbeeld van zijn illustere voorvaderen een heroïsche strijd voert tegen de economische wereldmachten. Ik ken er niks van, begrijp er nog veel minder van en beperk mij alhier dus tot een stoemelingse vermelding van de feiten. Had er mij al een en ander bij voorgesteld. Maar het blijft uiteindelijk toch bij wat formele afspraken die de zaak 'onder controle' moeten houden. Aan de essentie van het hele verhaal wordt echter niet geraakt. Blijf dus toch een beetje (veel) op mijn honger, net als de landbouwers en andere telers. Dan maar een koekje, al dan niet van eigen deeg. Blijkt dat een drastische verandering in levensstijl als enige oplossing kan bieden. Maar wie is daartoe bereid, in staat en sterk genoeg om de Europese stier bij de hoornen te vatten en middelerwijl het Canadees/Amerikaans/mondiale varkentje te wassen?
Iemand die alvast zijnen "train de vie" niet gaat wijzigen is mister 90% Georges Leekens. Vorig jaar bracht ik op 29 oktober een bijdrage over naaststaande act. Dag op dag één jaar na de trainerstackle op en het mes in de rug van collega Bob Peeters mag hij zelf zijn boeltje pakken bij Lokeren. Dat heeft alleenheerser Lambrechts beslist, en dus kan de grote poenpakker opnieuw voor een nog lucratiever deal zijn handje ophouden. Zo staat het ook netjes op deze foto: de Don verdeelt, de poenpakker ontvangt. Deze blog stond nog in de kladversie toen het bericht al doorkwam dat "monsieur Georges" een nieuwe job had: retour en Algérie... wederom als bondscoach. De slag om Algiers was al gestreden op Daknam. Een van de weinige confrontaties die hij daar gewonnen heeft. Hij kon niet snel genoeg akkoord gaan met zijn ontslag, en hop naar het zuiden. Man, man, man... wat een steeds weerkerend en zichzelf herhalend verhaal toch!!
Wil ik toch positief het weekend induiken, dan mag ik zeker niet vergeten U te vertellen over de viering van 50 jaar Red Vic. De basketbalclub waar onze kinderen zoveel schitterende momenten hebben meegemaakt en van een zeer gedegen opleiding in een prachtige sport konden genieten. Ze hebben er daar vorige zaterdag een tof feest van gemaakt: een uitgebreide expo in de eigen sporthal met foto's en herinneringen aan het reilen en zeilen van deze warme familieclub. Ook Pola en Polo hebben er veel vrienden en contacten aan overgehouden. Als een club 50 wordt dan mag ze zich in België 'Koninklijke' laten noemen, vandaar mijn voorstel: REAL RED VIC WILRIJK. Moet kunnen vind ik.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten