"Van den puit geen kwaad..."

Na veel vijven en zessen moet frau Merkel toegeven dat het niet lukt. Van bij het begin wellicht gevreesd, maar vanwege de initieel tentoongespreide lef in het "Wir schaffen das!!"-credo nooit toegegeven. Hopelijk is niet elke gewelddadigheid in Beieren terreurgerelateerd. Toch wordt het stilaan wat veel voor de Süddeutsche Bürger. En de lokale politiekers moeten er natuurlijk ook mee weg kunnen. Ik wens iedereen daar veel sterkte en realiteitszin toe. Geen overmoed, en vooral geen overhaaste beslissingen. Laat de sterren aan de hemel staan, breng ze niet opnieuw in het straatbeeld... Daarnaast IS het weer echt koekenbak in Kabul. Afghanistan is dan wel ver van ons bed, maar door de recente ontwikkelingen bekijken en beleven we die dingen toch helemaal anders dan pakweg vijf jaar geleden. We voelen mee en rouwen om de slachtoffers. Hoe lang nog...

Ondertussen spelen zich hier gelukkig heel andere taferelen af. De lokale fauna toont zich tot aan mijn achterdeur van haar beste zijde. Een speelse puit op zoek naar koelte tussen de terrasboordplanten. Hij trekt zich niets aan van ons ochtendritueel: het geschuifel van de stoelen, wat heen en weer geloop met sapjes en ontbijtfruit. Een koffie na. Het kan de groene schoonheid niet deren. Hij zit erbij en kijkt ernaar... of verplaatst zich hooguit met een of twee flukse jumps. Voor een andere invalshoek? En kijkt gewoon verder!


En nog dichterbij woonden de afgelopen weken twee merels die "op een ik-en-ne-gij", of voor wie dat niet verstaat: in één-twee-drie, een stel jongen hebben grootgebracht. Eerst bouwden zij hun nest vlak boven de achterdeur. En maar takjes, mos en modder aanvoeren: tegen 100 per uur. Bijna klaar,  zie ik op een stille avond de inval van een ekster. Djuu, nest kapot. Einde verhaal? Neen, de merels trekken zich iets verder terug in de blauwe regenbegroeiing en beginnen opnieuw. Ze koersen gelijk zotten over en weer want het moet vooruit gaan: moeder merel zit blijkbaar met een ei!

En dan is het klaar: eitjes gelegd en broeden maar. Twee weken later ga ik een kijkje nemen: twee platte jongen. Goed zo. De oudjes vliegen weer als gek, maar deze keer om voedsel. Die jongen kunnen eten, en ze weten waarom. Want weer twee weken later zijn ze groot genoeg om weldra uit te vliegen. En 'weldra' is er sneller dan ik dacht, want opeens zijn ze er niet meer. Die ouders hebben hun kale platte jongskes in no time opgevoed tot volwaardige uitvliegers. Wij zouden er nog iets van kunnen leren...