Hopelijk een tijdelijk probleem...

Net nu ik een nieuwe poging had opgezet om in gepikachuteerde slagorde "volgers" te werven heeft Blogger weer eens zijn/haar kuren gekregen. De rechterbalk met o.a. klok en blogarchief is (hopelijk tijdelijk) naar onderen uitgeweken. Dat maakt het aanklikken van het nieuwe volgersblok iets minder voor de hand liggend en simpel. Zij die zich al jaren door mijn tekstgedrochten worstelen weten daar echter wel raad mee. Niet plooien, jongens en meisjes, maar volhouden is de boodschap. En dus: geen paniek, ik ga op zoek naar een oplossing. Tot binnenkort, in naar ik hoop betere sjablonieke omstandigheden ?!

Pikachu volgt Polo...

Het moest er dan toch van komen: Pokémon Go is een regelrechte rage geworden. Een heuse hype! Veel onschuldiger gelukkig dan het walgelijk terreurnieuws waarmee we tegenwoordig dagdagelijks om de oren worden gemept. Een combinatie van deze twee zou er voor kunnen zorgen dat Nintendo definitief een plaats verwerft in de geschiedenisboeken en kandidaat Nobelprijs voor de Vrede 2016 wordt. Het kan toch niet zo moeilijk zijn om naast gecartooneerde stripfiguurtjes ook virtuele maagden aan te bieden op dit spelplatform. Aangezien de geradicaliseerde strijders toch allemaal over een mobiel contactapparaat beschikken. In plaats van aanslagen te plegen zouden zij misschien kunnen verleid worden tot de jacht op maagdelijke Pokéma's. Hebben zij ineens iets anders om handen, hoeven ze geen terreur te zaaien en komen ze toch aan hun hemelse trekken.  Voor mijn part mogen ze op deze manier meer dan 70 maagden vangen, veel meer zelfs. Als ze maar geen zotte dingen meer doen...

En dan nu de hype! Gisteren fietsten wij in de richting van en omheen het MAS. Een MASsa volk op de kaaien en rond de dokken, zoals het hoort op een zomerse vakantiedag. En tussen al die mensen zagen wij er wel "12" zonder Smart- of iPhone in hun handen. Al de rest slenterde, slofte, wandelde, stapte, marcheerde, rende of fietste met hun mobieltje in de voorkeurhand, stijf voor zich uit. Af en toe alleen, maar meestal in duo of met een klein groepje. Iedereen lijkt wel op stap en op zoek. Ze versnellen, ze kijken in het rond, ze lopen naar de hoek van de straat en staan dan plots met wazige blik voor zich uit te staren. Gevonden? Jong en oud in beweging. Goed zo, zitten ze tenminste niet thuis en geïsoleerd op de bank of voor de pc te gamen. Maar het blijft een gek zicht. Net zoiets als toen ik voor het eerst iemand 'op zijn eentje' in het ijle zag babbelen: wandelend voor mij uit, op de fiets en zelfs in de auto. Toen vond ik dat te gek: handenvrij mobiel telefoneren. Maar dit ziet er nog komischer uit. Maar goed: Pokémon Go dus...

Als ik dat nu zelf ook eens zou proberen? Maar dan op een geheel eigen Poloiaanse wijze. In de oude MMP bestond de mogelijkheid om U op te geven als volger. Ik bleef daar steken op 20. Vanaf vandaag kan dat ook hier: in de rechterkolom staat nu een nieuw "Marco Polo's Volgers"-gadget. Alleen maar klikken op "Volgen"  is al voldoende. Wie er helemaal bij wil horen stel ik voor om in Uw Google-account een profielfoto aan te maken met een originele Pokémon/Pikachu. Dan speelt U écht mee in mijn eigenwijze zoektocht naar zoveel mogelijk Pikachu-volgers. De eerste is er al. Wie volgt er...??

"Van den puit geen kwaad..."

Na veel vijven en zessen moet frau Merkel toegeven dat het niet lukt. Van bij het begin wellicht gevreesd, maar vanwege de initieel tentoongespreide lef in het "Wir schaffen das!!"-credo nooit toegegeven. Hopelijk is niet elke gewelddadigheid in Beieren terreurgerelateerd. Toch wordt het stilaan wat veel voor de Süddeutsche Bürger. En de lokale politiekers moeten er natuurlijk ook mee weg kunnen. Ik wens iedereen daar veel sterkte en realiteitszin toe. Geen overmoed, en vooral geen overhaaste beslissingen. Laat de sterren aan de hemel staan, breng ze niet opnieuw in het straatbeeld... Daarnaast IS het weer echt koekenbak in Kabul. Afghanistan is dan wel ver van ons bed, maar door de recente ontwikkelingen bekijken en beleven we die dingen toch helemaal anders dan pakweg vijf jaar geleden. We voelen mee en rouwen om de slachtoffers. Hoe lang nog...

Ondertussen spelen zich hier gelukkig heel andere taferelen af. De lokale fauna toont zich tot aan mijn achterdeur van haar beste zijde. Een speelse puit op zoek naar koelte tussen de terrasboordplanten. Hij trekt zich niets aan van ons ochtendritueel: het geschuifel van de stoelen, wat heen en weer geloop met sapjes en ontbijtfruit. Een koffie na. Het kan de groene schoonheid niet deren. Hij zit erbij en kijkt ernaar... of verplaatst zich hooguit met een of twee flukse jumps. Voor een andere invalshoek? En kijkt gewoon verder!


En nog dichterbij woonden de afgelopen weken twee merels die "op een ik-en-ne-gij", of voor wie dat niet verstaat: in één-twee-drie, een stel jongen hebben grootgebracht. Eerst bouwden zij hun nest vlak boven de achterdeur. En maar takjes, mos en modder aanvoeren: tegen 100 per uur. Bijna klaar,  zie ik op een stille avond de inval van een ekster. Djuu, nest kapot. Einde verhaal? Neen, de merels trekken zich iets verder terug in de blauwe regenbegroeiing en beginnen opnieuw. Ze koersen gelijk zotten over en weer want het moet vooruit gaan: moeder merel zit blijkbaar met een ei!

En dan is het klaar: eitjes gelegd en broeden maar. Twee weken later ga ik een kijkje nemen: twee platte jongen. Goed zo. De oudjes vliegen weer als gek, maar deze keer om voedsel. Die jongen kunnen eten, en ze weten waarom. Want weer twee weken later zijn ze groot genoeg om weldra uit te vliegen. En 'weldra' is er sneller dan ik dacht, want opeens zijn ze er niet meer. Die ouders hebben hun kale platte jongskes in no time opgevoed tot volwaardige uitvliegers. Wij zouden er nog iets van kunnen leren...

Op weg met een beest van 65...

7 dagen geleden, na enkele etentjes en een geslaagd feestje dacht ik bij mezelf:  het is goed geweest, ik neem het er een weekje van. 65 is mooi en laat mij er nu de pees maar even afleggen. Boog ontspannen. Poosje kalm aan. Ook als blogger kan je dat gebruiken. Toch kom je wel eens bedrogen uit. Geen rust. Integendeel: net in zo'n periode gebeurt er van alles. Het IS ook nooit gedaan met die mannen. Ook dacht ik deze tijd te spenderen aan reflectie en beschouwingen bij wat eraan vooraf was gegaan. Dus wordt het druk en weet je niet waaraan eerst te beginnen als je die verdomde blogdraad weer op wil pikken. 

Ik maak dus maar een keuze: er zat vorige week een muzikaal én poëtisch franje aan mijn verjaardag. Eerst was er Kommilfoo, aka de Walschaerts-brothers, of nog 'Raf en Mich'.  Naar een idee van mijn kinderen die uiteraard enorm hoog scoorden met deze verrassing. Zij gingen voor een live-optreden, maar dat was buiten de Gentse feesten gerekend. Dus kwam er, na het familie-etentje en op de laptop, een Beest-ig filmpje: Het beest in mij is baas. Dat moet je meemaken op mijn leeftijd. Mét wensen en een persoonlijke noot, waarvoor dank! Merci mannen!! En tijdens het zondagse tuinfeest bracht schoonbroer Marc een fel gesmaakte bewerking op Toon Hermans' 24 rozen waarvan hij voor de gelegenheid 65 jaren maakte. Recht uit het hart. Mooi gedaan. Merci!

En het was nog niet gedaan, want ondertussen kwam via Facebook tussen de vele andere wensen en steunbetuigingen ook een bericht binnen van Bert Deben. Hij stuurde mij een gedicht...

De Weg

 Ik zocht nooit echt naar wat ik vond

er was gewoon een leven lang
een soort van vreemde samenhang
van wat moest zijn en reeds bestond

en als ik zocht, was het op plekken
waar leven meer een voelen was
geen wegenmap of geen kompas
ik zocht nooit echt, ik wou ontdekken

het lag, denk ik, al klaar voor mij
ik moest het enkel leren zien
en af en toe wat meer doorgronden

het meeste ging ook weer voorbij
ik zocht het nooit, het heeft misschien
veel eerder altijd mij gevonden.

 © bert deben

Het is goed dat een beest van 65 op deze manier mag terugkijken op de tot hiertoe afgelegde weg. Toevalligheden bestaan niet? Dit viel wel netjes in de plooi. Herkenbaar mooi. Zo zie ik het tenminste...

17 juli...

Derde keer dan toch de goede?

Na eerder terreurnieuws uit Nice en gisteren de melding van een poging tot militaire coup in Turkije, vandaag eindelijk een vreugdevolle mededeling bij het ontwaken. Ik ben jarig. En niet zomaar : ik word vandaag 65. Dus toch. Dank voor de vele steunbetuigingen. Met de digitale communicatie en bijhorende datering zie ik dat deze jongen niet de enige is die in de loop van de nacht... af en toe op de loop gaat. Berichtjes zijn verzonden op de meest waanzinnige momenten: late fuifnummers, periodieke insomnisten, ochtendstondvogels met goud, matinale dromers...? Het maakt niet uit: ik ben niet alleen. Een hele geruststelling! En dus helemaal klaar om er nog een pak jaren bovenop te gooien. Niet alleen...

Le 14 juillet 2016...

Vult U het zelf maar in. Mij ontbreekt de fut, de inspiratie, de moed en de goesting om hier een stukje over te plegen. De grijze "smalle foto"reeks krijgt een onverwacht einde. Er stond iets anders in de draft. Dat kan nu niet. Ik ben het eigenlijk beu. Weeral. Opnieuw spuugzat en kotsbeu. Voel me mottig, misselijk, en kwaad ja: heel kwaad...

De stukjes van de puzzel...

Soms heeft een (oude) mens van die nachten dat het niet lukt: terug de slaap vatten na het om sanitaire reden verlaten van de bedstee. Vannacht was er zo een: om half vier even op, een kwartier later nog wakker, al drie keer van kant gedraaid - hoeveel heb ik er zo? - een slokje water, het betert niet en uiteindelijk sta ik toch maar even op. Ondertussen draait de molen: gedachten blijven hangen of slaan op hol. Voor waar ik aan denk zoek ik een nachtelijke oplossing. Die ik morgen overigens vrijwel zeker weer vergeten ben. Alles komt aan bod, en van de hak op de tak passeren de meest uiteenlopende onderwerpen de revue. Zo zie  ik de sterke madam van gisteren, Ieshia Evans, haar debuut maken in SCHOFT, de huidig lopende voorstelling van Kommi Foo. Is dat alleen mijn gedacht of hebben de gebroeders Walschaerts haar al een plekje gegeven in een licht aangepaste versie van hun optreden? Misschien moet ik het maar eens vragen aan Raf. Verder bedenk ik wat de toekomst gaat brengen in de Tour? Geen idee waarom, maar toen ik deze namiddag de reportage zag wist ik het meteen. Quatorze Juillet! Ze hebben er op de flanken van de Mont Ventoux een echt kolderfeest van gemaakt.  De rit inkorten omwille van de weersomstandigheden - hevige rukwinden op de top - was heel logisch, maar heeft zo zijn gevolgen gehad. Een massa toeschouwers die normaal over de 22 kilometer lange beklimming voor een continue mensenzee zorgt en bij vorige gelegenheden al niet in het gareel - lees: langs de kant van de weg - kon gehouden worden, moest het nu doen met 6 kilometer minder. Alles op een hoopje! Komt daarbij dat de nadarafsluitingen die zorgen voor een ruime en veilige laatste 3 kilometer niet waren verplaatst: die stonden nog aan de top bij het normale einde van de rit. Feestdag voor iedereen hebben ze daar bij de gemeente gedacht. Of veel te duur moet de Tourdirectie gemeend hebben: dubbel tarief of meer voor arbeid op dé nationale feestdag. Dan doen we het zonder. Amateurs! Daarbij hielden ze voor alle gemak even geen rekening met de clowns, de zotten en de zatten die deel uitmaken van het wielerpubliek. Knappe voorstelling: alles wat mis kon lopen liep deze keer mis. Toeschouwer op de weg, motor moet plots stoppen, renners knallen daar bovenop. Neen, niet zomaar 'renners': twee coureurs en Chris Froome. En dan krijgt de vaudeville die daarna wordt opgevoerd gigantisch hilarische proporties. Te gek om op te noemen. De kranten gaan er morgen vol van staan. Hopelijk is er ook plaats voor een artikeltje over 'onze' jongens die er een prachtige koers van maakten: Thomas De Gendt en Serge Pauwels. Tijdens de rechtstreekse bracht de Franse regie hen al veel te weinig in beeld en bij de nabesprekingen ging ook al alle aandacht uit naar de klucht bij Chalet Renard. Hun ploegen moeten maar klacht indienen wegens te weinig (publicitaire) aandacht. Hoe dan ook,  de Tour 2016 wordt met die 'beoordelingscommissie' een puzzel waar nog lang niet alle stukjes gelegd zijn...

Of toch wel...??

Je wordt ouder papa..., maar da's geen ramp. Zeker niet als je het alternatief onder ogen ziet. Dan is het goed om af en toe afstand te nemen van de dagdagelijkse besognes. Na het voorbije feestweekend en de daaraan voorafgaande periode van sportspektakels die ik maar al te graag wilde volgen op het flikkerende scherm was het de hoogste tijd voor een pas op de plaats en een moment van bezinning. Laat maar even los. Laat de spellekes maar weer de spellekes blijven, met grote of kleine ballen. En laat het wielrennen maar weer gewoon 'koers' worden. NBA finales ginder, EK(voetbal) hier en EK(atletiek) daar, Grand Slam à volonté. Zelfs de Tour moet tegenwoordig een wereldwijde uitstraling hebben. Mondiale sport op de wereldkaart. En net dat mondiale gaat mij niet goed meer af. Hét moet allemaal groter, wé moeten alles weten, liefst onmiddellijk. Bovendien moet zowat alles ook meteen kunnen, als het tenminste in ons eigen kraam past. Technisch en qua logistiek hebben we blijkbaar veel onder controle, alleen de mens zelf is er nog steeds niet klaar voor. We denken dat we ons best aan het doen zijn, maar culturen en overtuigingen staan nog veel te ver van elkaar. Als het al niet te scherp tegenover elkaar is. Huidskleur, geaardheid, godsdienst, overtuiging, geslacht en noem maar op: wé kunnen het nog steeds niet aan om met z'n allen op een evenwichtig aanvaardbare basis samen te leven. De vraag is of dat ooit gaat lukken. Ik ga het zeker niet meer meemaken.

Bijgaande foto zegt mij waarom. In 1955 was er Rosa Parks die  haar 'blanke' plek op de bus in Alabama  weigerde af te staan en afgelopen zondag stond Ieshia Evans oog in oog met de ordetroepen in Louisiana. Meer dan zestig jaren zit er tussen beide gebeurtenissen: telkens een vorm van vreedzaam verzet tegen rassendiscriminatie en geweld in de Verenigde Staten. Echt veel vooruitgang is er blijkbaar niet gemaakt. Zouden er lessen getrokken zijn uit het verleden? Niet dus. Het gaat dan ook nog lang duren. Niet alleen in de VS maar over die hele mondiale wereld van ons...

Geen nieuws...

Geen (of weinig) nieuws. Maar of het daarom ook goed nieuws is?

Ik heb geen idee. Portugal werd uiteindelijk toch nog Europees kampioen voetbal, dat weet iedereen en dus hoef ik het U niet meer te vertellen. Door het kleinste gaatje dan nog. Pas in de tweede verlenging met dat ene lage grasscherende schot van Eder dat uitstierf in de Franse netten. 1-0. Er was  spanning, maar van hoogstaand voetbal geen sprake. "Uiteraard!" zou ik bijna zeggen. Zeggen? Neen: uitroepen !! Hoe erg kan het er toch aan toegaan op die grasgroene rechthoek? Blijkbaar vergeten spelers en trainers, telkens zij aan een wedstrijd met enige inzet beginnen, al het goede en het leuke dat met zo'n pot voetbal te beleven valt. De Franse tactiek was erop gericht om de hoofdpion van Portugal zo snel mogelijk uit te schakelen. Ene Payet, overigens door kenners geroemd en geprezen om zijn inzet en vaardigheden, kweet zich behoorlijk snel van de hem opgelegde taak en schoffelde CR7 op zeer vakkundige wijze onderuit. Voldoende om ervoor te zorgen dat Ronaldo na een korte heropstart van nauwelijks een minuut definitief door de knieën ging en mocht gaan douchen. Achteraf bekeken misschien een geluk voor de Portugezen. Zouden zij mét hun egocentrisch goudhaantje in de rangen ditzelfde resultaat en beker behaald hebben? Dat gaan we nooit weten: U niet, ik niet, zelfs die finaal bange Franse trainer niet...

Een weekend met inhoud...

Soms zijn er van die lang uitgesponnen weekends die zich haast niet laten beschrijven zonder onvolkomenheden of tekortkomingen, zelfs niet in een Marco Polo-blog. Dit is er zo eentje. Ik noteer deze alvast in mijn dagboek teneinde het nooit meer te vergeten. Straf verhaal voor de kleinkinderen die er allicht hun eigen nazaten ten gepaste tijde over willen inlichten. Om niks (of zo weinig mogelijk?) te moeten missen zijn we er maar tijdig aan begonnen. Voor sommigen misschien al op woensdagavond, eindfase Euro 2016,  met een al bij al nog meevallende eerste halve finale POR-WAL. CR7 heeft zich nog eens van zijn betere zijde getoond, terwijl boegbeeld Bale er aan de geBrexiteerde kant teveel alleen voor stond: 2-0 voor de Portugezen. Op naar zondag en Parijs voor de finale.

Donderdag stond er een bezoek aan de koekenstad op het programma. En niet 'zomaar' een: de Tall Ships liggen weer in Antwerpen en we konden er voor de gelegenheid heen met de Waterbus. Een proefproject op de Schelde om de haalbaarheid van dit uit Nederland overgewaaid transportmiddel op Antwerps niveau te testen. Binnen de kortste tijd waren alle beschikbare plaatsen gereserveerd en bezet. Het testparcours liep vanaf de veerplatformen van Hemiksem en Hoboken naar de Flandrina-steiger aan het Steenplein. Rechttoe rechtaan, met de nodige versnellingen en intervalbewegingen, waren we na een kwartiertje riviervaren op onze bestemming. 'Den 13' -  de lijnbus met eindhalte voor onze deur - doet daar met de Antwerpse verkeersproblemen een uur over. Nu maar kijken wat de testresultaten gaan opleveren. De grote boten zelf lagen er donderdag wat mistroostig bij: in de greep van grijze lucht en  hier en daar tussen bouwwerven verscholen die met de vernieuwing van de Scheldekaaien gepaard gaan. Sjiek en echt imposant is anders. Het mooie weer heeft de volgende dagen blijkbaar 'weer' veel goedgemaakt. Zo gaat dat...

Diezelfde donderdag volgde de tweede halve finale: DUI-FRA. Les bleus op bezoek in eigen land. Geneutraliseerd thuisvoordeel zou je het kunnen noemen. Een geladen partij die alle kanten op kon. Totdat den Deuts' weer een 'domme' en dus vermijdbare strafschop weggaf. "Wat pinanti? Hoe pinanti? Waar pinanti? Pinanti is pinanti!" Alzo sprak de wereldvermaarde Wim Reijers begin jaren '80 in de buurt van Kortijk, en dat kon herr Löw achteraf tijdens de persconferentie in Marseille alleen maar bevestigen. Doe daar nog een misrekening bij van afgod Neuer, of was zijn flater gebaseerd op misplaatste overmoed(?) en het staat 0-2. Boeken toe voor de Mannschaft. De Fransen staan vanavond weer als 'visiteurs' op het scorebord: POR-FRA om 21.00 u. Ben benieuwd...

Toen vrijdag aan de beurt kwam beleefde sportminnend Belgikistan een ware hoogdag. Na de zure voetbalontgoocheling en de gemiste kans van tennisser Goffin om op Wimbledon door te stoten naar de kwartfinales was er meer dan gelukkig die gele trui van Greg Van Avermaet. Hij pakte ze, hij behield ze en droeg ze uiteindelijk drie dagen aan één stuk. Hoe lang is zoiets geleden? Vergeet in de marge daarvan niet de bollekestrui van Thomas de Gendt. Een opsteker noemen ze dat, hoewel díe dan weer vanuit het Olympisch Stadion in Amsterdam kwam. Daar werd de andere Thomas 'de ongelofelijke' Van der Plaetsen Europees kampioen op de tienkamp. Met zijn teelbalkanker historie in gedachte en de fysieke en mentale strijd die hij leverde om terug te keren op zijn niveau: aan hem een nog veel dikkere proficiat dan aan al de rest. Toch moest in mijn vrijdag-beleving dit alles plaats ruimen voor de ontmoeting met die andere grote schepen, de ware Tall Ships uit mijn basketbalverleden. Zij met wie ik jarenlang lief en leed heb gedeeld tijdens de eerste week van de zomervakantie. Vaste prik, niet te missen afspraak. Helden waarmee ik tijdens de trainingsuren zoveel mogelijk jongeren zover mogelijk vooruit wilde helpen om hun basketbal-ambities  waar te maken en met wie ik des nachts op de Leuvense Oude Markt bij regelmaat de gas deed branden. Waar zijn die tijden...?? Vandaar alle respect voor iedereen die er ooit bij is geweest en voor zij die nog steeds de gaskraan weten staan!

Voorlopig gaan we het hierbij houden. Mijn eigenste harde schijf raakt stilaan vol en dan heb ik het nog niet gehad over het OESJMACHARA-FEEST, editie 2016. Voor wie meer wil weten verwijs ik graag naar onder andere MMP 2014 en MMP 2010. Even aanklikken en U kunt zich een beeld vormen van wat er zich deze keer ten huize NELE & PIETER weer heeft afgespeeld. Om het weekend af te sluiten vertrek ik zo dadelijk voor het 60 + 1 verjaardagsfeest van mijn broer Jan. Ook hij weze van harte gefeliciteerd! 

Dit alles in één 'fin de semaine'. En morgen maandag... Récup!!!

Feest tot morgenvroeg...

We beleefden gisteren en vandaag weer twee opeenvolgende avonden zonder EK-voetbal. De kans om het nog eens over iets anders te hebben? Niet echt, want zo'n onderbreking laat bij regelmaat ruimte voor reflectie, nabeschouwing en een vooruitblik op wat nog komen gaat. Die regelmaat druipt er vanaf: 23 en 24 juni, 28 en 29 juni, nu 4 en 5 juli en straks nog eens 8 en 9 juli. Groots georchestreerd. Een mediacircus dat met gemak de Tour op afstand houdt. Of toch maar met een banddikte: weer een millimeter-sprint? En dat er belachelijk veel geld mee gemoeid is.  En dat het veel volk op de been brengt. Dat we de Russen dankbaar zijn omdat ze niet te lang meegespeeld hebben. Hadden die paar honderd gangsters ook geen reden meer om de boel verder naar de kloten te helpen. De schande van Euro 2016. Gelukkig waren er ook échte supporterslegioenen. Buiten de stadions kregen de Ierse fans een meer dan eervolle vermelding voor hun vrolijke acties, humoristische gezangen en straatoptredens. Voetbal een feest! Jazeker, voor hen wel: The Irish, all the way !! 

Op de tribunes zelf was het dan weer de IJslandse achterban die een onuitwisbaar positieve indruk achterliet. Of wat dacht U toen op 14 juni voor het eerst de Viking-clap over het groene veld golfde tijdens hun match tegen Portugal. De gelpotkuif van ene Ronaldo ging er zowaar van achterover liggen. Zijn kleinzielige en respectloze reactie achteraf was dan ook weer helemaal "CR7-den bleiter". Maar goed, ik heb het hier dus over de "HÚ !"-brul van het IJslanders- legioen. 

Die maakt pas indruk. Volgens kenners en allesweters is deze oerkreet een Oudnoorse variant op de Nieuw-Zeelandse 'haka', de oorlogskreet van de Māori. Anderen beweren dat het een van oorsprong Schotse traditie is: de fans van Motherwell FC gebruiken de groepskreet al jaren om hun team aan te moedigen. Maar, zeggen weer anderen: de Schotten zijn toch half Keltisch, half Vikings. Dus ...

Maakt niet uit, het is een schitterend supportersmoment. Kippenvel als tienduizend 'IJSblauwe' fans het ritme van de trom volgen en heel synchroon de "HÚ!...... HÚ!..... HÚ!....  HÚ!... HÚ!.. HÚ!. HÚ! HÚ! HÚ!" door het stadion laten rollen. De strijdkreet waarmee de voorvaderen hun drakenschepen over zee joegen. Om landen te veroveren en volkeren te overwinnen. Dan nemen wij toch gewoon ook even de EK-trofee mee naar huis moeten Hallidorson, Saevarsson, Sigthórsson, Bjarnason, Sigurdsson, Bödvarsson,  Finnbogason,  Gudjohnson, Ingason, Árnason, Skúlason, Gudmundsson, Gunnarsson en nog een paar hedendaagse Noormannen gedacht hebben. En zoniet, dan maar de scalp van Engeland... Dat daarna thuisland Frankrijk een maatje (of drie) te groot was doet niks af van de verdienste. Trouwens ook tegen 'les bleus' werd tot de allerlaatste minuut met opgeheven hoofd strijd geleverd. Respect! 

En juist omdat ze zich als mannen, als echte Noormannen gedragen hebben en dapper gestreden op het veld van voetbaleer worden ze in Reykjavik als helden ontvangen. Samen met vele duizende landgenoten haalt het team nog één keer de hen zo begeesterende Oudnoorse 'haka' boven: 

"HÚ!....... HÚ!....... HÚ!......  HÚ!..... HÚ!.... HÚ!... HÚ!.. HÚ!. HÚ! HÚ! HÚ!" 

En dan mag het feest blijven duren. Duren tot de middernachtzon ondergaat...
IJsland en Ierland, waar moegestreden voetballers als helden ontvangen worden.
Begrepen Roze Druiven? Lesje geleerd?

Het IS stilaan genoeg zeker?

En het IS weer van dat...

Na Istanbul is vandaag Bagdad al aan de beurt. Toch onvoorstelbaar hoe het eraan toegaat in wat wij, sinds de algemene golf van mondialisering, 'onze' wereld noemen. Naar aanleiding van de laatste aanslag vond ik tussen een aantal artikels bijgaande Google-kaart van de stad. Als het klopt wat daar als commentaar bij staat...

"A map of every car bomb explosion in #Baghdad since 2003. Atleast 82 Killed and 160 injured in overnight bombings."

En het is niet de enige kaart: op meerdere sites vind ik gelijkaardige registraties van aanslagen, gevechten en strijdgeweld in deze stad. Van een overdosis gesproken. Hoe kan een mens daarmee leven? Soms hoor je in interviews vertellen dat het went. Dit niet. Deze aanslag was blijkbaar ook teveel voor de inwoners van Bagdad: afschuw, wanhoop, woede en ontgoocheling is alles wat hen nog rest. 

Bij het einde van de ramadan, nota bene een gebeurtenis binnen een godsdienstbeleving waarop de  terroristen zich telkens weer beroepen, 'zouden' wereldwijd aanslagen gepand zijn. Waarom ook niet? 

Geen grein begrip kan ik daarvoor opbrengen. Socio- en andere logen mogen dan nog met uiteenzettingen komen om de onderliggende redenen uiteen te zetten. Het IS genoeg geweest. 

De Roze Druiven zijn terug in België. Gaan we nu eindelijk weer beseffen dat voetbal een bijzaak is? Een spelleke. En laat het dan een leuk spelleke zijn.  Ook mooi om naar te kijken. Maak er iets van, elke keer opnieuw. Na de kwartfinales gaan Portugal en Wales enerzijds en een dag later Duitsland en Frankrijk uitmaken wie naar de finale mag. Hopelijk valt er iets te beleven, zien we knappe acties en mooie doelpunten en blijft het niet alleen bij spanning. Spanning is er genoeg te rapen in de dagdagelijkse realiteit van het leven. De taak van voetballers en trainers is de toeschouwers amusement en spektakel te bieden. FRA-IJS is net afgelopen. Beetje naïef misschien, maar wel spektakel en ze blijven 'sjotten'. Als dat niet meer kan is het wat mij betreft ook daar genoeg geweest. Maar wie ben ik?

IS en de Noormannen...

Hoe snel kan het allemaal gaan? Er stond een stevig blok kladwerk klaar om wat Engelse zieligheden onder Uw aller aandacht te brengen: zowel de politieke als de voetbalistieke Brexit worden met de nodige meewarigheid behandeld in de pers, en daar wilde ik maar wat graag nog een schepje bovenop doen. Toen kwam die waanzinnige post over Istanbul binnen. Niets in de nieuwsgaring werkt explosiever dan ellende en geweld. Het nieuws over de aanslag op Atatürk Airport gooide ons zo'n drie maanden terug in de tijd en joeg de herinneringen aan de aanslagen in Brussel & Zaventem weer hevig aan. Hetzelfde onbegrip, dezelfde verontwaardiging en boosheid. En toch...?! Het was 'gelukkig' weer verder van ons bed, en dan lijkt het al snel wat minder dreigend. Maar niets is minder waar. Het wordt een verdomd slechte gewoonte waartegen we zo weinig in te brengen hebben. Doemdenken en/of aanvaarden en berusting? En indien 'of': waar zit 'em dan het verschil? We gaan ermee moeten leven. Met de waanzin van IS... en de gevolgen ervan. Merde.

Het resultaat van het Brexit-referendum dan. Dat veroorzaakte een schokgolf die in de loop van de voorbije week op alle domeinen te voelen was. Eerst was er de vraag zelf. Dan het gevreesde en niet echt verwachte antwoord. En daarna opnieuw de vraag of ze het wel écht moesten doen. Te gek voor woorden. Dus gingen de beurzen op en af, maar vooral af. Liepen de politiekers af en aan. Meer af dan aan. En hun voetballers gingen alleen maar af. In de achtste finale tegen IJsland. Een bende overbetaalde 'Englishmen' voelde zich nog maar eens te goed om een wedstrijd tegen het voetbaldwergenteam van een noordelijk vulkaneneiland met de nodige ernst aan te vatten. Waren blijkbaar vergeten dat ze met rechtstreekse afstammelingen van de Noormannen te maken hadden. En dan nog de meest boosaardige variant van de totale bevolkingsgroep: de Vikingen. 'The Vaaikings' in English. Dat ze tegenover een georganiseerd 'team' stonden. Gesmeed door een andere Noorman, een uit Zweden. Met een tandheelkundige IJslander als assistent. Ze hadden het moeten weten: "Het is altijd lente, in de ogen van de tandartsassistente..." Maar niet voor deze op een exit gefocuste dwazen. Eén Brexit was blijkbaar niet voldoende voor Rooney & Co.

Gaan ze na de match nog wat hulpeloos aangeslagen zitten doen voor hun supporters. Op het gras, dat voor de IJslandse selectie en hun achterban deze keer uiteraard veel groener was... Het mag iedereen tot voorbeeld strekken: onderschat geen tegenstander en treedt hem met respect tegemoet. Hoewel, ook deze regel kent zijn uitzondering. Portugal. Die lappen in navolging van glamour-boy CR7 alles aan hun Portugese laarzen en hopen dat het geluk gewoon blijft duren. Wacht tot ze de kreet van de Noormannen horen...