One more time...

De vierde dag was dan toch weer een rustdag. Het gaat hier tenslotte ook niet om dat scheppingsverhaal waarbij de heer zes etmalen moest travakken alvorens een 'jour de repos' in te lassen. Ik ben zelf al een op rust gestelde en moet mijn status uiteraard respecteren, alsook elke vorm van overbelasting vermijden. Vandaar een tussentijds moment van relaxatie en teruggrijpen naar de dagelijkse routine van ochtendlijke luiheid. Met een knipoog naar zowel de creationistische medemens als de Darwinisten onder ons moet ik echter toegeven dat het iedere keer in alle vroegte puur genieten was. Op zo'n moment maakt het mij écht niet uit of dit nu een resultaat van de schepping dan wel een uitvloeisel van de evolutieleer is. Het is er in al zijn eenvoud belachelijk mooi. Het manische kantje aan heer Polo heeft er dan ook voor gezorgd dat hij finaal na de nodige rust nog een vierde keer ging dauwtrappen. Lang leve de Hobokense Polder!

Het was een ultra heldere dag waarbij de sterkte van de allereerste zon heel laag door de dichte begroeiing flikkerde. Met zo'n vonk schiet een hele nieuwe dag in gang. Niet te geloven. Geen wijds uitzicht, nog geen kleur in de lucht, maar wel een knalrooie knikker die dwars door bos en rietkraag priemt. Ik vind mijn draai niet en wil absoluut een betere plek om dit in beeld te brengen. Duik dan maar de begroeiing in en sta na drie stappen enkeldiep in de modder. Het is nu al een paar weken droog in onze buurt, maar het is en blijft een polder. Geen deftig doorkomen aan. Dan maar terug het pad op, en zoeken naar  een beter alternatief. Kijk eens, hier was ik eerder ook al eens. Deze week nog werd ik er getrakteerd op het 'nog-net-niet-licht', en nu was er dit. Alle rood is uit de bol en het eerste sprietje warmte zie je dubbel in de weerkaatsing. Van voelen is nog lang geen sprake. Maar de spots zijn aan en de catwalk ligt klaar. Nathalie, waar blijft 'ons Dot'? Of toch maar niet, want zo is natuurfotografie op zijn best. Niks of niemand in de buurt, alles peis en vree. En dan die zon, die onverstoord blijft klimmen, en steeds net op een ander plekje staat dan wat je zelf liefst zou willen voor de ideale kadrering. 

Daar is maar één oplossing voor: volgende keer beter, nog eens terug komen, de goeie plek uitkiezen en wachten tot de kosmos haar ding doet. Vandaag doe ik het mijne en dus wat ik van plan was: naar de nieuwe kijkhut aan het Broekskot. Bij ons beter bekend als 'de grote plas'. Waar we eind jaren tachtig van de vorige eeuw nog gingen schaatsen. Waar is de tijd? Nu geen schaatsen maar even naar de vogels kijken. Daar ben ik een absolute leek in en dus is mijn verwondering groot als in tegenover de uitkijk in de boomtoppen enkele aalscholvers zie zitten.
Ook op de uitkijk? Mensen spotten! 

Later lees ik thuis dat dit blijkbaar niks bijzonders is voor onze polder. Aalscholvers zat, en zeker tijdens de vogeltrekperiode. Oké dan, grote zwarte vogels in kale kruinen: drie stuks. Rechts van mij aan de rand van een smalle uitloper van de vijver staat een blauwe reiger naar vis te spieden. Die heb ik dat al meer zien doen, dus dat ken ik. Af en toe staat hij, of zij, of een van hun kompanen hetzelfde te doen bij de aangelegde vijver achter mijn tuin. Toen ik in een vorig leven nog de gewoonte had om vroeger op te staan mocht ik bij regelmaat dit ritueel gadeslaan vanuit mijn slaapkamerraam. Heel rustgevend. 

Lang en bewegingsloos wachten, voorzichtig verplaatsen, de nek strekken, helemaal in elkaar krimpen, uithalen... Mis!! En weer opnieuw, vele keren nog om heel af en toe een visje of een kikker boven te halen. Maar spannend en rustgevend. Een mens vergeet op zo'n moment al snel de tijd. En toen, heel lang geleden, moest ik mij daarna nog haasten om tijdig op school te zijn. Nu niet meer, nu zie ik hem, of haar, of een van hun kompanen alleen nog als ik heel vroeg naar de polder trek. Maar goed, in deze setting komen de galanterie en de uitstraling van 'de blauwe' dan weer heel mooi tot hun recht... 

En dan opnieuw de rust en de ruimte, de pracht en de praal, de zon en haar kleuren, de vijver en zijn reflecties, de natuur in al haar onderschatte eenvoud. Bij deze trek ik een streep onder de polderlijn. Het is een knappe week geweest. Misschien moest ik af en toe nog maar eens wat vroeger uit de bedstee komen om actief te genieten van de mooie dingen om mij heen.

Heel dichtbij of net dat ietsje verder weg.
Maar immer en altijd even puur en naturel...