Did it again. Yes I can...

Heeft de vorige titel dienst gedaan als publiekstrekker, dan moet deze ook hoog scoren. Temeer daar hij de waarheid vertelt, en niets dan de waarheid, zo helpe mij god en klein pierke.  Toch nog even over gisteren: U, en veel lezers mét U, hebt dus een welwillend oog laten vallen op mijn dageraad-reportage. Waarvoor dank. Altijd blij met wat aandacht. De ijdeltuit in mij leeft op. Maar bij nader toezien bleek dat de titel al eens eerder een Poloiaanse lading had gedekt. Dus verre van origineel. Hij kwam reeds aan bod in MMP,  zo'n kleine tien jaar geleden tijdens de eerste jaargang. Leest U maar... Maar de belevenis zelf was oké en met de foto's kan ik leven. Dan bleef de vraag, zoals ik gisteren schreef, of ik het nog een keer zou kunnen herhalen. Waarom niet? De drive is aanwezig en dus was het vanochtend weer van dattum. Deze keer werd ik al wakker zonder biep- of bel-geluid of wat dan ook. Hoppa, een warme broek en dikke trui, de muts en de stappers die nog binnen handbereik stonden en daar was ik weer de pijp uit, het pad op, de polder in.

Met wat lichte bewolking aan de oostkant was de wederopstanding van de zon iets minder spectaculair dan de voorgaande dagen. Maar daarom niet getreurd. Er zijn immers genoeg andere dingen die in deze bijzondere ochtend-setting de aandacht trekken.
De eerste appelbloesems doen al goed hun best.
Van 's morgens vroeg draaien zij zich in vele bochten om  het maximum aan zonnewarmte te capteren.
Dat komt vast wel goed: yes, you can mannekes !!




Met een tegendraadse wandelrichting krijg ik na een streep oude spoorbedding de zonneschijn en -warmte in de rug. Doet verdomde goed aan mijn ouwe knoken en brengt me op een idee: "Dan heb ik ook aan de grote plas de zon in de rug." En het pure ochtendlicht op de rietkragen. Moet ik toch even gaan bekijken.







Vanuit de nieuwe kijkhut. Anti-vandalisme, nadat de vorige een keer of vijf in de fik is gezet. Molest-proof! Laat ons hopen voor de volle 100%...

Het loont de moeite en de nieuwe realisatie oogt prima. Strakke lijnen, minimalisme troef, voor iedereen en op elke hoogte een kijkopening. Mooi, mooi!





En dan toch maar terug op weg naar huis, onder en langs en doorheen het grillige licht en schaduwpatroon van de nog steeds kale loofbomen. Hoe lang nog...?

Dag drie was weer een suXXes.
Yesss...