Rise and Shine...

"Dat lucht op!" dacht ik bij die vorige publicatie. Het zuur was me van de maag, en de gal gespuwd. Soms kan het er even over zijn, maar ook dat is deel van mijn geheel. Ik moet niet naïef zijn, noch mezelf beter voordoen dan ik ben. Uiteraard heeft ook een Polo zijn kleine kanten. Dat uit zich al wel eens in een reflexmatig denken waar mij dan weer de diepere zin van ontgaat. Het oeverloos geleuter is niet ver meer af. Veel blabla en weinig wol. Dat kan (en mag met Uw goeddunken?!) hier in een triviale column op een waardeloze blog, maar niet in de publieke situatie die nu de onze is. Als de ver van mijn bed-show zich afspeelt in je eigen slaapkamer, dan wil een mens al wel eens allert worden. Het feit dat onrecht en wreedheden als die van Zaventem en Maalbeek (en Parijs, Madrid, Londen, New York  maar ook Istanbul en Bagdad, Mosul, Caïro en zoveel andere plekken op onze alsmaar krimpende wereldbol) gebeuren en doorgang vinden om welke duistere reden dan ook, is meer dan erg genoeg... 

Dit alles stond nog maar in klad genoteerd, en toen knepen we er met z'n tweeën voor een dag of vier tussenuit. Het was al een hele tijd geboekt: een lang Paasweekend relaxen in de buurt van Barvaux, vooraan in onze eigenste Dardennen. Af en toe een wandeling, een sauna, het nodige 'lekker eten', een stoombad en wat baantjes zwemmen. Het is natuurlijk niet het einde van de wereld, tv en internet komen ook probleemloos tot bij de oevers van de Ourthe. En dus bleef de molen draaien, en las ik de bijdrage van Dimitri Verbelen, waarin "links naar rechts en rechts naar links wijst terwijl het middelveld gelaten de schouders ophaalt", de opinie van Hendrik Vos, die zoekt naar echte Europese samenwerking maar vreest dat "iedereen wel een geschikte reden heeft om het nog apart te regelen",  de tekst waarin Jan Van der Cruysse reageert op de gebeurtenissen van 22 maart ll. Hij neemt de Belgische wafelijzerpolitiek onder de loep en roept als zovelen op tot 'grote kuis'. En dit zijn er maar een paar. Als iedereen op dezelfde nagels blijft hameren moeten zij die we gekozen hebben dat toch maar eens oppikken en eindelijk hun job proberen te doen. Veel mensen denken hetzelfde, hopelijk nemen de juiste personen hun verantwoordelijkheid. 

De feiten blijven de feiten, we kunnen niet omheen het terroristenprobleem. De fysieke aanpak alleen gaat volgens mij niet helpen. Er mag en moet kordaat en heel gericht opgetreden worden, zonder veralgemening. Maar aan de basis ligt een extremistische ideologie, en de vraag is wie het best gewapend is om die te bestrijden. Als ik goed luister zijn er heel veel moslims die vinden dat wat nu gebeurt niet strookt met de leer van de islam. Met z'n allen opstaan en over de grenzen van de godsdiensten heen de lijnen uitzetten voor een menswaardige samenleving. Naïef idealisme? Rise and shine... and give peace a chance!

Spuugzat & Kotsbeu...

Heb de afgelopen dagen al van alles geprobeerd, maar ik geraak er deze keer echt niet uit. Het slop en de doodlopende steeg waarin iemand/ik met zijn/mijn onbeantwoorde vragen verzeild geraakt. Dat is geen goed signaal. Geblokkeerd en vastgereden in wat ik de blubber van een onthutsende "goede week-story" zou kunnen noemen. De aanslagen van dinsdag, de verslaggeving er omtrent, de commentaren van experten en betrokkenen, de pogingen van programmamakers om met zalvende teksten en empatische muziek de woede en de verontwaardiging te temperen. Ik ben het allemaal zo kotsbeu. Mijn boze uiting van onmacht natuurlijk. Het is niet anders. Het zoeken naar oorzaken, het duiden van verantwoordelijkheden, het voortdurend afwegen op het schaaltje van de correctheden allerhande. Ik word er zo moe van. Gelukkig is daar nog die Atonement-cartoon van Robert Mankoff uit The New Yorker om het iets luchtiger weer te geven. Maar is verzoening in dit geval een optie? Hoe moet ik de ideeën en teksten van Ish Ait Hamou verstaan die ik tijdens een thema-uitzending over de aanslagen voor het eerst aan het woord hoorde en wiens facebookpagina ik nu leerde kennen via vrouw en dochters? En wat doe ik met de column van Ruud Koopmans en de oorverdovende stilte die hij daarin ter discussie stelt? Of nog: Rob Wijnberg die zich afvraagt of alles al gezegd is, ook datgene wat (bijna) iedereen denkt? Het is zo moeilijk om dat alles een plaats te geven. Om het in een juiste dimensie te zien. Of er tenminste een aanvaardbaar perspectief voor te verzinnen. 

Komen dan om de haverklap nog de meest hallucinante feiten, tekortkomingen en verdraaiingen aan het licht. Twijfelachtige vrijlating, informatie die niet of veel te laat wordt doorgespeeld, opvolging die niet volgens de regels wordt uitgevoerd, slechte of non-communicatie tussen verschillende politie- en /of gerechtsdiensten. En ik... en wij die dachten dat na de affaire Dutroux de beerputten zouden uitgeruimd worden. Men heeft er hooguit even in geroerd, maar de strontlepels staan blijkbaar al lang weer stil en ongebruikt aan de kant. Als er verantwoordelijkheid moet worden opgenomen tonen onze politiekers zich telkens van hun smalste kant. Het lijkt wel of er spelletjes worden gespeeld. Kunnen zij wel anders? Willen ze nog wel? Er is zoveel fout gelopen. Het had misschien geen groot verschil gemaakt, maar als en indien... Om te beginnen proberen we het stil te zwijgen. Als dat niet lukt de schuld bij de andere leggen. En desnoods nog maar een derde mee in het bad trekken. Justitie, binnenlandse en meteen ook buitenlandse zaken: wie heeft er géén boter op het hoofd? Ik kijk in de spiegel en zie dat er hier niemand geheel zuiver op de graat is. Het zit precies in onze genen. Wezen- en moedeloos word je ervan. Wat is er met de mens aan de hand? Die van Kommil Foo houden de vinger kort aan de humane pols en zitten met hun SCHOFT weer aardig dicht in de buurt. Dat was ook al zo jaren terug met De volgende en Kop in het zand (WOLF).

We lachen ook zo makkelijk met de Amerikanen, dat die niet weten waarover het gaat als Europa of België ter sprake komt. Welnu, ik pikte er eentje uit de New York Times van 25 november 2015, na 'Parijs' en tijdens de speurtocht in en om Molenbeek: "With three uneasily joined populations, Belgium has a dizzying plethora of institutions and political parties divided along linguistic, ideological or simply opportunistic lines, which are being blamed for the country’s seeming inability to get a handle on its terrorist threat." Veel te veel hanen op de mesthoop. Het wordt heel, heel moeilijk. En wegkijken zal niet helpen. Als een topadvocaat ijskoud gaat liegen over een gesprek dat volgens hem niet gevoerd werd, maar waarvan de opname daarna openbaar wordt gemaakt? Zal wel geen erkende bewijslast hebben volgens onze verdraaide justitiële spelregels, maar gelogen is gelogen meester Mary!! En de ministers die hun partijgenoten indekken voor de hoorzitting en er alle vertrouwen in hebben omdat ze 'goed voorbereid' zijn. Mijn Facebookprofiel zegt "Keep the Faith". Ook dat wordt verdomde moeilijk! Als ze zelfs in Mechelen wisten waaraan en waaraf, maar het vertikten om de collega's in te lichten en als de burgemeester van Molenbeek, in het bezit van lijsten met terreurverdachten, vindt dat het niet haar taak is om daarmee...
Ik wil het niet meer horen. Ik ben het moe, spuugzat & kotsbeu.

Simpel spelen is het mooist...

Eigenwijs jochie
Doorzetter uit Betondorp
Trendsetter en Stijlicoon
Voetballegende

Elk nadeel
heb z'n voordeel.

Ajax nr 14
Joopie
Barcelona nr 9
El Salvador

1947 - 2016
R.I.P.  Johan Cruyff

"Er is maar één moment dat je op tijd kunt komen. Ben je er niet, dan ben je óf te vroeg, óf te laat."
Dit afscheid komt net iets te vroeg...

Get well Seb...

In mijn vorige 'post' zag ik de lente een grijze start nemen, maar met de Goede Week in aantocht had ik er alle vertrouwen in dat het wel goed zou komen. Dat deed het dus niet. Amper één dag later kregen we de volle lading: een pikzwarte dinsdag. Zaventem en Maalbeek. 30 doden en 300 gewonden. Ellendig. De aantallen spelen eigenlijk geen rol, de manier waarop en het waarom des te meer. En dat ik het weer niet in woorden gevat krijg. Weeral niet. Kan het nog wel? Moet dat ook nog? Zoveel columnisten, redacteuren en -trices hebben wereldwijd hun pennen reeds geslepen en de analyses voor de massa te grabbel gegooid. Zij kunnen dat blijkbaar wėl. Zij moeten zich er direct in smijten, want verdienen er hun boterham mee. Zoveel regels, kolommen of karakters. Foto's en achtergrondinformatie. Bedenkingen en (on)verantwoordingen. Zij zijn er dan ook in getraind. Ik niet. Ik klungel maar wat aan op deze blog, en als het te moeilijk wordt, dan mag ik passen. Dat heb ik ook nu weer even gedaan. Het lijkt me zo zinloos om het nog eens in m'n eigen beperkte woordenschat en dito beoordelingsvermogen te gaan doen. De vele facetten van het verhaal, de situaties en de achtergronden worden al twee dagen lang in kranten en tijdschriften, op websites en sociale media uitgeplozen en vanuit diverse invalshoeken en overtuigingen gefileerd. Wat we nu op ons bord krijgen grenst aan het onverteerbare. Daar is tijd voor nodig. Maar de tijd dringt. Hoe gaat men daar op de verschillende echelons het best mee om? Ik neem aan dat de politieke benadering niet dezelfde kan zijn als die van de man in de straat. Maar het moet wel hout snijden. De nagels en de koppen. En wellicht moet er ook geslagen worden en niet alleen gezalfd. Overleg en actie. En zo heb ik mezelf tegen beter weten in toch op sleeptouw laten nemen. Woorden en ideeën, ze zijn sterker dan mezelf. Ik hoop dat het allemaal goed komt met Sebastien Bellin, een van m'n basketbal-buddies die midden in de aanslag op Zaventem zat. Zwaar gewond maar gelukkig snel in veiligheid, en nu stabiel. "Stay strong and get well soon, Seb!!"

Grijze lentestart...

Vandaag is officieel de 'kalenderlente' van start gegaan. Grijs en al even pover als de mislukte Primavera van zaterdag en de ondermaatse Crocky Cup-finale van gisteren. Ik begin me meer en meer te ergeren aan al die opgeklopte mediatoestanden. Zichzelf en hun broodheren naar de mond pratende commentatoren trachten zaken recht te trekken of bij te kleuren, maar maken de boel alleen maar erger. Eén ellendige pot nat. Gelukkig werkt mijn spontaan afweersysteem in deze omstandigheden steeds beter en is mijn rechterduim nog altijd snel genoeg om tijdig weg te zappen. Soms slaag ik er zelfs in om het gebeuren totaal te vergeten, laat staan dat ik er naartoe zou leven. Dientengevolge heb ik dan ook niet de minste last van een 'wat-zou-ik-nou-missen' gevoel. Heerlijk toch. 

Laat mij maar vlug een frisse neus halen. Het grijze wolkendek levert een natuurlijk neutrale achtergrond op om de schaarse uitingen van wat als lente moet doorgaan in beeld te brengen. Voilà, de wilgenkatjes staan niet alleen in de krant maar ook hier in volle bloei. En ze poseren heel 'gewillig'. Dat zit hen waarschijnlijk in de genen. Het is natuurlijk iets totaal anders dan in het donker geknepen te worden veronderstel ik. Maar goed, het was een kort beknopte wandeling en de foto-oogst is dan ook navenant. 

Thuis wacht er mij nóg belangrijk werk. Na een lange periode van bestel-stilte heb ik me nog eens op de Esprit-aanbiedingen gegooid. U weet wel, een van mijn favoriete websites als het over vestimentaire ontwikkeling gaat. Bij regelmaat vind ik er mijn 'goesting' en dan zijn het de rechter wijs- en/of middenvinger die hun diensten bewijzen. Zo snel als de duim zapt, zo vinnig zijn deze twee bij het intikken van de bestelknoppen. Enfin, het is scrollen en zoomen, vergelijken en aanpassen, in het winkelmandje droppen, de bestelling afronden en betalen. Al even snel zijn de nieuwe hemden in huis. In mijn ijdele zelfzekerheid was ik bij m'n standaard XL gebleven. Deze keer viel de hele handel een maatje te klein uit. Geen erg: inwisselen, de nieuwe serie checken en nu kijken bij welke broeken en vesten ieder exemplaar best tot zijn recht komt. En kijk, ook hier is er plaats voor lente-grijs...

One more time...

De vierde dag was dan toch weer een rustdag. Het gaat hier tenslotte ook niet om dat scheppingsverhaal waarbij de heer zes etmalen moest travakken alvorens een 'jour de repos' in te lassen. Ik ben zelf al een op rust gestelde en moet mijn status uiteraard respecteren, alsook elke vorm van overbelasting vermijden. Vandaar een tussentijds moment van relaxatie en teruggrijpen naar de dagelijkse routine van ochtendlijke luiheid. Met een knipoog naar zowel de creationistische medemens als de Darwinisten onder ons moet ik echter toegeven dat het iedere keer in alle vroegte puur genieten was. Op zo'n moment maakt het mij écht niet uit of dit nu een resultaat van de schepping dan wel een uitvloeisel van de evolutieleer is. Het is er in al zijn eenvoud belachelijk mooi. Het manische kantje aan heer Polo heeft er dan ook voor gezorgd dat hij finaal na de nodige rust nog een vierde keer ging dauwtrappen. Lang leve de Hobokense Polder!

Het was een ultra heldere dag waarbij de sterkte van de allereerste zon heel laag door de dichte begroeiing flikkerde. Met zo'n vonk schiet een hele nieuwe dag in gang. Niet te geloven. Geen wijds uitzicht, nog geen kleur in de lucht, maar wel een knalrooie knikker die dwars door bos en rietkraag priemt. Ik vind mijn draai niet en wil absoluut een betere plek om dit in beeld te brengen. Duik dan maar de begroeiing in en sta na drie stappen enkeldiep in de modder. Het is nu al een paar weken droog in onze buurt, maar het is en blijft een polder. Geen deftig doorkomen aan. Dan maar terug het pad op, en zoeken naar  een beter alternatief. Kijk eens, hier was ik eerder ook al eens. Deze week nog werd ik er getrakteerd op het 'nog-net-niet-licht', en nu was er dit. Alle rood is uit de bol en het eerste sprietje warmte zie je dubbel in de weerkaatsing. Van voelen is nog lang geen sprake. Maar de spots zijn aan en de catwalk ligt klaar. Nathalie, waar blijft 'ons Dot'? Of toch maar niet, want zo is natuurfotografie op zijn best. Niks of niemand in de buurt, alles peis en vree. En dan die zon, die onverstoord blijft klimmen, en steeds net op een ander plekje staat dan wat je zelf liefst zou willen voor de ideale kadrering. 

Daar is maar één oplossing voor: volgende keer beter, nog eens terug komen, de goeie plek uitkiezen en wachten tot de kosmos haar ding doet. Vandaag doe ik het mijne en dus wat ik van plan was: naar de nieuwe kijkhut aan het Broekskot. Bij ons beter bekend als 'de grote plas'. Waar we eind jaren tachtig van de vorige eeuw nog gingen schaatsen. Waar is de tijd? Nu geen schaatsen maar even naar de vogels kijken. Daar ben ik een absolute leek in en dus is mijn verwondering groot als in tegenover de uitkijk in de boomtoppen enkele aalscholvers zie zitten.
Ook op de uitkijk? Mensen spotten! 

Later lees ik thuis dat dit blijkbaar niks bijzonders is voor onze polder. Aalscholvers zat, en zeker tijdens de vogeltrekperiode. Oké dan, grote zwarte vogels in kale kruinen: drie stuks. Rechts van mij aan de rand van een smalle uitloper van de vijver staat een blauwe reiger naar vis te spieden. Die heb ik dat al meer zien doen, dus dat ken ik. Af en toe staat hij, of zij, of een van hun kompanen hetzelfde te doen bij de aangelegde vijver achter mijn tuin. Toen ik in een vorig leven nog de gewoonte had om vroeger op te staan mocht ik bij regelmaat dit ritueel gadeslaan vanuit mijn slaapkamerraam. Heel rustgevend. 

Lang en bewegingsloos wachten, voorzichtig verplaatsen, de nek strekken, helemaal in elkaar krimpen, uithalen... Mis!! En weer opnieuw, vele keren nog om heel af en toe een visje of een kikker boven te halen. Maar spannend en rustgevend. Een mens vergeet op zo'n moment al snel de tijd. En toen, heel lang geleden, moest ik mij daarna nog haasten om tijdig op school te zijn. Nu niet meer, nu zie ik hem, of haar, of een van hun kompanen alleen nog als ik heel vroeg naar de polder trek. Maar goed, in deze setting komen de galanterie en de uitstraling van 'de blauwe' dan weer heel mooi tot hun recht... 

En dan opnieuw de rust en de ruimte, de pracht en de praal, de zon en haar kleuren, de vijver en zijn reflecties, de natuur in al haar onderschatte eenvoud. Bij deze trek ik een streep onder de polderlijn. Het is een knappe week geweest. Misschien moest ik af en toe nog maar eens wat vroeger uit de bedstee komen om actief te genieten van de mooie dingen om mij heen.

Heel dichtbij of net dat ietsje verder weg.
Maar immer en altijd even puur en naturel...

Did it again. Yes I can...

Heeft de vorige titel dienst gedaan als publiekstrekker, dan moet deze ook hoog scoren. Temeer daar hij de waarheid vertelt, en niets dan de waarheid, zo helpe mij god en klein pierke.  Toch nog even over gisteren: U, en veel lezers mét U, hebt dus een welwillend oog laten vallen op mijn dageraad-reportage. Waarvoor dank. Altijd blij met wat aandacht. De ijdeltuit in mij leeft op. Maar bij nader toezien bleek dat de titel al eens eerder een Poloiaanse lading had gedekt. Dus verre van origineel. Hij kwam reeds aan bod in MMP,  zo'n kleine tien jaar geleden tijdens de eerste jaargang. Leest U maar... Maar de belevenis zelf was oké en met de foto's kan ik leven. Dan bleef de vraag, zoals ik gisteren schreef, of ik het nog een keer zou kunnen herhalen. Waarom niet? De drive is aanwezig en dus was het vanochtend weer van dattum. Deze keer werd ik al wakker zonder biep- of bel-geluid of wat dan ook. Hoppa, een warme broek en dikke trui, de muts en de stappers die nog binnen handbereik stonden en daar was ik weer de pijp uit, het pad op, de polder in.

Met wat lichte bewolking aan de oostkant was de wederopstanding van de zon iets minder spectaculair dan de voorgaande dagen. Maar daarom niet getreurd. Er zijn immers genoeg andere dingen die in deze bijzondere ochtend-setting de aandacht trekken.
De eerste appelbloesems doen al goed hun best.
Van 's morgens vroeg draaien zij zich in vele bochten om  het maximum aan zonnewarmte te capteren.
Dat komt vast wel goed: yes, you can mannekes !!




Met een tegendraadse wandelrichting krijg ik na een streep oude spoorbedding de zonneschijn en -warmte in de rug. Doet verdomde goed aan mijn ouwe knoken en brengt me op een idee: "Dan heb ik ook aan de grote plas de zon in de rug." En het pure ochtendlicht op de rietkragen. Moet ik toch even gaan bekijken.







Vanuit de nieuwe kijkhut. Anti-vandalisme, nadat de vorige een keer of vijf in de fik is gezet. Molest-proof! Laat ons hopen voor de volle 100%...

Het loont de moeite en de nieuwe realisatie oogt prima. Strakke lijnen, minimalisme troef, voor iedereen en op elke hoogte een kijkopening. Mooi, mooi!





En dan toch maar terug op weg naar huis, onder en langs en doorheen het grillige licht en schaduwpatroon van de nog steeds kale loofbomen. Hoe lang nog...?

Dag drie was weer een suXXes.
Yesss...

Early bird...

Het gebeurt écht niet zo dikwijls meer dat heer Polo zichzelf de titel van 'vroege vogel' mag of kan toedichten. Integendeel! Het is sinds behoorlijk lange tijd veel meer lazy - al dan niet sunday - afternoon wat hier de klok slaat. Maar goed, deze keer dus wel. En niet één keer, maar zelfs twee na elkaar. Back to back, inderdaad beste basketvrienden. Er zit zelfs een, zij het twijfelachtig kleine, kans in dat ik morgen de korte sweep afrond met een derde opeenvolgende ochtendwandeling doorheen het plaatselijke polderlandschap. Dat laatste stel ik echter zeer sterk in vraag en opper ik enkel met de nodige twijfel en bijhorende restrictie. Maar toch...
Wie weet lukt het en dan is het niet geheel onterecht dat ik aan deze waanzinnige wending in mijn luilekker-leventje de nodige aandacht en dus onderstaande foto's heb besteed. In chronologische volgorde dan maar:

Om kwart voor zeven ga ik over de wit aangevroren slalom-wandelbrug op zoek naar de eerste flarden licht. Vale schijnsels paars kampen met de koudgrijze ochtendlucht. Rozig licht met te weinig kleur, meer is het nog niet. Toch maar volhouden, zoals de zon zelf.
Naar dagelijkse gewoonte moet daar wel een goed gevolg aan gegeven worden. Daar reken ik op...

Het duurt nog een hele tijd eer ik op dit voor mij zeer onchristelijk moment de juiste richting en de goede plek heb gevonden, maar een half uur later is ze daar.
De zon, in het frans 'le' soleil en voor alle spaanstaligen 'el' sol  maar in het duits dan weer 'die' Sonne.
In het nederlands weten we het niet zo goed: hij of zij gaat 's morgens op in het oosten. Maakt niet uit, ik heb 'het' gezien en op de gevoelige plaat vastgelegd.





Na wat geploeter en koppig beukwerk wordt het zwarte takkewerk van de berken overwonnen. In volle glans en glorie stijgt de karbonkel om klokslag half acht boven de donkerte van het Polderbos uit en begint aan de dagelijkse opwarming van mijn biotoop.
Met behulp van een 'geknepen diafragma' wordt de zon zelfs de zichtbare 'ster' van de ochtend, of :
"Waar die sterre bleef stille staan"

Vroege vogel, meneer Merlijn...

Positieve Ervaringen: I, II, III, IV.... Hoedje van, Hoedje van...!!!

We zijn pas twee dagen verder en wat ik in de vorige bijdrage een 'schitterend weekend' noemde is zich zonder veel moeite aan het uitbreiden tot een 'stralende week'. Wat moet ik anders zeggen nu buiten de zon al ruim twee etmalen lang staat te glunderen in de blauwe atmosfeer. Het gaat de komende dagen een handvol zelfdiscipline kosten om mij af en toe voor de computer te zetten en een blogske te plegen. Het karakter van de freelancer wordt zwaar op de proef gesteld.

 Zal ik hier maar meteen een paar extraatjes te grabbel gooien. U weet dat wij Den Haag bezocht hebben, maar zei ik al dat we in het GemeenteMuseum gestart zijn? Met hun Wonderkamers, die ik deze keer maar heel oppervlakkig ben doorgewandeld maar die ooit nog wel eens het doel van een uitstap met een of ander kleinkind worden, de collectie Mondriaan, de retrospectieve Karel Appel, een overzichtstentoonstelling met het werk van Jan Toorop... en nog zoveel meer. Schitterend gebouw trouwens. Jaja, U hoort het mij wééral zeggen: "Een absolute aanrader!"

Ook het Panorama MESDAG verdient hier een aparte vermelding. Prachtig museum, bezoek meer dan waard, het panorama-schilderij is indrukwekkend, museumshop is... 'top'!!! Het Binnenhof loont de moeite en de binnen-stad is zeer kuierwaardig. Bovendien beschikt 's-Gravenhage over een rijk assortiment aan goeie en door La Pola op de to eat-lijst gezette restaurants en andere eetgelegenheden.

Eerder toevallig kwamen we terecht bij Da Lina's Eataly. Voor de zaterdaglunch, en laat dat nu de échte culinaire topper van het weekend geweest zijn. Eten, sfeer, presentatie, bediening... alles met een groot hart. Iedereen zodanig in de wolken dat heer Polo de tijd had om terug naar de Mesdag-shop te snellen en voor zichzelf ook een doos Fucking Brilliant Pencils te kopen. 

For writing shit down. Binnenkort een handgeschreven blog...??! 

Om kort te zijn: het was een geweldig positieve ervaring, een mooi begin, wees maar zeker dat ik die stad ooit nog eens bezoek. Er is daar nog een Mauritshuis en Escher in het Paleis, het Museon, het museum Beelden aan Zee en het plaatselijke Fotomuseum. Ik vergeet er vast nog een paar. Zal dus meer dan één keer terug moeten gaan naar de  geboorteplaats van Koot & Bie. En dan zeg ik hem wel 'goeiedag'!

Nog meer positiefs viel er voor mij te rapen op het lees - en kijkfront. Om het eens over een lichtere boeg te gooien heb ik met redelijke vaart twee Koeckskes verorberd. Paul Koeck, 75 jaar, schrijver van vele verhalen, literaire bijdragen, romans en scripts allerhande. Ik heb in no-time De Jaloersmaker gelezen, en voor de De Bloedproever had ik een paar dagen meer nodig. Zonder al teveel, noem het gerust een verwaarloosbaar aantal schrijffouten (slechts 3 op in totaal 576 pagina's) mag dit een lecturale verademing genoemd worden. Koeck & De Bezige Bij vs Op de Beeck-Manteau: een hele wereld van verschil. 

Na al dat luchtige was het op maandag tijd voor een meer ernstige ervaring in de cinema. De drie vrouwen in mijn gezelschap gingen in hun waardering voor de getoonde prent van 'saai en veel te traag', over 'niet echt iets te beleven en weinig verhaal' tot 'niet slecht, maar ik had er veel meer van verwacht'. Terwijl ikzelf, die met het nodige voorbehoud aan de filmzaalgang had deelgenomen, een goed gevoel aan de vertoning heb over gehouden. 45 YEARS was mij vooraf totaal onbekend. Nog nooit van gehoord. Nu bekijk ik het filmproduct vanuit een heel ander perspectief. Vind het een prachtfilm. Traag, grijs, eentonig... maar wat een psychologische gelaagdheid die dan weer zorgt voor een sterk introspectieve karakterstudie. Schitterende acteerprestaties van Charlotte Rampling en Tom Courtenay. Net als altijd is het verwachtingspatroon en de invalshoek waarmee men tegen iets of iemand aankijkt van groot belang. Bepalend voor de ervaring zelfs. Wat zegt U?? Inderdaad, volgens mij wederom een aanrader! (voor wie het graag traag heeft...)

En nog is de week niet ten einde, nog maar amper halfweg zelfs. Er was dus nog tijd voor een halve Kommilfoo. Deze keer een avondje "Mich" in de Arenberg: DUIZEND MAN STERK. Het solo-alternatief van de kleine voor de JONGEN TOCH van grote broer Raf. Waar de grote het op zijn eentje doet kiest Mich voor een stel topmuzikanten die hem in wisselende bezetting, maar gisteren au grand complet, ondersteunen en begeleiden. Vanuit mijn oogpunt, en misschien ook dat van de Rudi (niet de Rudiman!!) een zeer genietbare voorstelling. Absoluut "comme il faut", en toch weer helemaal anders. Yep, een aanr...!! Als U nog maar aan kaartjes geraakt, want het zijn de laatste voorstellingen. Oh ja, en geen marcelleke deze keer...

"Onze" City-Pier-City 2016 ...

Tijdens het voorbije weekend heb ik mij nog maar eens met volle inzet en overtuiging, zowel goesting als volgzame genoegdoening in het voetspoor van La Pola genesteld. Deze keer had  'onze' reisgids een citytrip naar Den Haag uit haar mouwloze toverjurk geschud. Een zoveelste keer op stap met de bende van Salamanca. U kent ondertussen het verhaal: 'ons klein' heeft haar professionele basketsloeffen aan de haak gehangen, maar de supporterende vriendenschaar is het reizen nog niet beu, noch lange niet... En dus rekenen wij als steeds en naar goede gewoonte op haar moeders ideeën en creaties om ons op verkennend sleeptouw te nemen. Als het om organiseren gaat is zij niet te stoppen laat staan te evenaren, dat weten wij maar al te goed. Zo'n weekend zit steeds feilloos in elkaar: reisschema, overnachtingen, activiteiten, bezienswaardigheden, maaltijden, tot terrasjes toe... aan alles wordt de nodige aandacht besteed en het resultaat mag er dan ook zijn. Ooit dachten we dat zij 'het weer' niet in haar hand had, maar zelfs daar moeten we ons sinds deze laatste uitstap opnieuw over bezinnen. Van de 90% kans op neerslag hebben wij niet veel ondervonden: La Pola gidste ons permanent door de resterende 10% droog en appetijtelijk voorjaarsweer. Het enige waarop onze reisgoeroe nog geen grip heeft is de gezondheidstoestand van de deelnemers. Vermoeidheid, verkoudheid, een sluimerend griepje onder de leden dat voor of tijdens de excursies de kop opsteekt... Daar moet ze tot nader order  nog voor passen. We wensen bij deze al wie er om welke ongezonde reden dan ook niet bij was of voortijdig moest afhaken het allerbeste, een snel en vooral een volledig herstel toe. Om hen te troosten, of net wat extra zout in de afwezigheidswonde te strooien, plaats ik hier enkele beeldekens. Inderdaad: per stuk en zoals steeds meer dan 1000 woorden waard en bovendien aangename herinneringen van wederom een schitterend weekend...

In de Paleis Tuin.
De resterende zeven.
Musketiers !!

MESDAG Troef !!
Kunst in het park.

Maar ook en vlakbij
de koninklijke stallen.
Paardje traint paradepas.
Klaar voor...
de gouden koets.


's-Gravenhage  
Den Haag 2016

Lange Vijverberg.
Op weg naar het Binnenhof.

Liep daar niet
de heer De Bie?
Net als Van Kooten
een respectabel Hagenees.

Zo rustig
op zaterdag...


's-Gravenhage
Den Haag 2016

Een blauwe loper?
In het Binnenhof!

De Ridderzaal
Troonrede

Torentje v/d premier
Eerste kamer
Tweede kamer

Groot Dictee v/d
Nederlandse taal


's-Gravenhage 
Den Haag 2016



Mooie zondag
als afsluiter
voor select gezelschap.
Happy few.

Licht en lucht
MESDAG Live!!

Van de City
naar de Pier
en terug
CPC 2016


Pier
Scheveningen 2016

Mooi weer en toch ontgoocheld...

Nadat het twee dagen ouwe wijven, katten en honden én pijpenstelen heeft geregend krijgen we hier over ons kikkerland eindelijk een eerste maartse opklaring aangeboden. Prachtig: zuiver doorgespoeld en strak uitgewaaide polderlucht met een waterzon die erg haar best doet om er direct al iets moois van te maken. Vandaag al!!!  Mocht iedereen dat bij tussenpozen eens willen doen.

Een goede maand geleden schreef ik hier iets over een bezoek aan Waterloo, en dat ik daar het gelijknamige boek van Johan Op de Beeck had gekocht. Een ondertitel als 'De laatste 100 dagen van Napoleon' trok nog meer mijn aandacht met daar bovenop het feit dat ik de heer Op de Beeck al eens aan het woord had gehoord tijdens 'Interne Keuken'  op Radio 1.
Het was vorig jaar, bij de 200ste verjaardag van die grande bataille. Dat klonk toen veelbelovend, had zich vastgezet in mijn herinnering en dus was mijn beslissing in de bookshop aan de voet van de befaamde 'butte du lion' ook snel genomen. Dit moest ik kopen en ik zag het als een volgende stap in mijn leeslijst voor 2016. Een meeslepende story die ondanks de menigvuldig herhaalde fragmenten in de verhaallijn toch blijft boeien.
Op de eerste pagina, de allereerste van de inleidende toelichting, moest ik al meteen een rare taalkronkel verwerken (... trof het mij dat ook dat heel wat historici...) die diende gelezen als "trof het mij dan ook dat..".
Ik noteerde het in de kantlijn, maar dit mocht de pret niet bederven. Dat er af en toe nog wat foutjes de nalees-correctie gepasseerd waren leek mij raar, maar het verhaal en de geschiedenis (uiteraard ook!!)  bleef boeiend genoeg, dus las ik dapper verder. Tot ik de titel van hoofdstuk 7 zag, in een uitermate groot lettertype en dus niet over het hoofd te zien: 17 JUNI, OP WEG NAAR NAAR DE ONTKNOPING. 
Vanaf dat moment was de leute er grotendeels af en las ik meer om de volgende stijl-, schrijf-, zet- of taalfout te vinden dan om de strategische strapatsen van Bonaparte & Co te ontdekken. Het werd steeds moeilijker om mijn aandacht bij de verhaallijn te houden. Met het potlood in de aanslag bleef ik fouten aanstippen in de tekst op pagina's 219, 231, 250, 256, 260, 263, 265 (2), 288, 292 (2), 297, 302, 307, 317, 333, 364, 365 en 376. Da's toch iets teveel van het goe... eh, slechte!! Storend gewoon. In de eerste helft van het boek is het al niet beter. Als U echt wil zoek ik het nog wel eens op. Maar meneer Op de Beeck, van U had ik toch meer nauwgezetheid verwacht. En ook van uitgeverij Manteau. Wat doen we hiermee? Het gaat ook al om een zesde druk. Veel corrigeerwerk is hier niet gebeurd, en zo ja: dan moet die eerste druk een ware puinhoop geweest zijn. Ben behoorlijk ontgoocheld. Ik probeer via een mailtje contact te nemen met auteur en/of uitgever. Ben benieuwd wat hun reactie gaat zijn. Wordt allicht vervolgd...