Van de hemel naar de hel...

Wie of wat zou er mij toe aangezet hebben om toch (voor)tijdig te posten deze keer? Zijn het de plattekees-excuses van al die zwaar betaalde en over het paard getilde voetballers die er deze dagen niks van bakken? Brugge, Anderlecht, Standard... hoe halen ze het in hun Vuitton-koppekes om nog op shoes een grasveld te betreden? Man, man, man... wat een sport-onwaardige toestanden toch?!  Dat weet nauwelijks hoe het met de achteloos in zijn schoot geworpen miljoenen moet omgaan en beseft al evenmin hoe een deftig partijtje voetbal nog wordt gespeeld. Laat staan een bal tussen de palen wordt getrapt. Duizenden leggen tot twee keer per week vele (spaar)centen neer om hun 'helden' aan het 'werk' te zien en worden keer op keer bedrogen door die pipo's op noppen. Normaal spendeer ik er hier geen aandacht meer aan, maar wat Brugge en Anderlecht er nu 'NIET' van gebakken hebben tart toch elke verbeelding. U houdt het niet voor mogelijk: op professioneel niveau er tot driemaal toe, in dezelfde wedstrijd dan nog, niet in slagen om een bal vanop elf meter voorbij de keeper te krijgen. Goed werk van de doelman!? Uiteraard. Maar een strafschop zou een 'straf' moeten zijn voor de tegenstander, geen cadeau. In het geval van de Geuzenploeg uit Brussel lijkt het mogen trappen van een elfmeter steeds meer op een vorm van zelfkastijding. De opponerende doelman ziet zo'n fase met het meeste vertrouwen tegemoet en krijgt er als het ware een mentale 'boost' van. Laat maar komen die sukkels. Ik pak er nog wel eentje... Of twee! Of drie als het moet!! Laat maar komen.

Genoeg gelachen met het hoofdstedelijke 'paars-wit'. Over dus naar de 'blauw-zwarten' uit Brugge: die brengen er niet méér van terecht. Na een zoveelste 'weer-net-niet'-jaar gingen ze dit seizoen wel eens orde op zaken stellen. Met een technisch sterke, maar mentaal en karakterieel ongelooflijk zwakke rekrutering was de trend al in het tussenseizoen gezet. Nog maar eens. Steeds maar weer moest hun T1 excuses verzinnen waarom het nog niet lukte. Dat was zo in juli, augustus en september en dat is het al helemaal na het eerste weekend van oktober. Mama mia: 4-1 op AA Gent. En dan vond hij de eerste helft nog oké! 

Ooit moet het toch eens genoeg zijn, zou men denken. Ooit komt daar wel een einde aan. Maar neen, ze blijven daar maar verder aanmodderen in Brugge en in Brussel. Van de hemel naar de hel. En waar eerder de trainer al gauw de kop van jut was en zijn C4-tje mocht ophalen houden de beide besturen hen nu wel lang de hand boven het hoofd. Zijn Hasi en Preud'homme dan echt zo'n dure vogels? Ik hoor het wel als het zover is.

En dan ziet U maar dat heer Polo & Co alle reden hadden om er dit weekend nog iets van te maken. Het gingen trouwens de voorlopig laatste heerlijk zonnige dagen worden. Dus werd de zaterdagmiddag besteed aan een wandeling in ons eigenste Polderbos. Onder wat hoge en flinterdunne wolkenreflecties van start gegaan. Langs de meest pure vormen en kleuren van de natuurlijke oogstperiode, over de kasseien van de oude Scheldedijk, van het ene al meer scheve dan het andere merkpunt tot het volgende Natuurpunt. 

Heerlijk niksend wandelen...

We hadden er nog niet genoeg van, zo mocht zondag blijken: op naar een fietstocht langs de Kleine Nete-dijken. Nijlen, Kessel en omstreken. Een zeer rustig parcours. Voor een zondagmiddag opvallend weinig wielertoeristen. Dat de Belisol Trappers hun zomerseizoen afsloten met de ondertussen klassiek geworden Horendonk-Willemstad-Horendonk kwam ik later te weten. Maar waar zat de rest? Toch al terrassentijd...!!?

Het werd een zeer leerrijke onderneming. En de logica werd gerespecteerd: want als in Kessel de Hemel 'weg' is, komt men zo in de Hel terecht. Heb er mij altijd iets anders bij voorgesteld, maar nu lijkt het al lang niet meer zo angstaanjagend om daar in het hiernamaals een kijkje te gaan nemen.

Iets verderop staat in een immens weiland een kudde bizons te grazen. Een kudde ja, ze zijn wel met vijftig. De zeven op de foto stonden het mooist gegroepeerd, vandaar. Zij leveren het vlees voor de grill van De Slappen Uier. Volgens Steve C, die we geheel onverwacht op onze route tegenkwamen, is het daar zeer goed tafelen. Daar moeten we in de al dan niet nabije toekomst toch eens werk van maken. Let wel: 7/7 in juli en augustus, verder woensdag en donderdag gesloten. Maar ze mogen ons daar zeker eens verwachten...

Op het start- en eindpunt van de rit waar de auto op de parking stond, zijn we aan tafel geschoven in Opa's Eethuisje. Elzenstraat 7, 2560 Kessel. Eerlijke hap eten op een nog deels zonnig en aangenaam zittend terras. Wat een dag weer: van de Hemel en de Hel, De Slappe en het Eethuisje en de ontelbare bochten op de Nete-dijken. Bomma en Bompa hebben ervan genoten, en dan pakken we het gevleugelde "Mijn leven is een hel!" er met de glimlach bij. Als ik maar met mijn rug naar het vuur mag zitten...