Heb na Marbella weer een schitterende week achter de rug.Drie keer op rij gered van de voetbalistieke eentonigheid op tv. Eerst mezelf getrakteerd op een avondje basketbal in de Luys. 'Gembo-Oostende'. Daarna een dag en avond gevuld met beurtelings Lowie en later Sofie. En gisteravond zat ik op E17. Niet dé E17, maar wel de beste stoel in CC De Steiger, Boom voor een try-out van de nieuwe Kommil Foo. Rij E, stoel 17.
Niks zo goed om inspiratie op te doen als een werkvoorstelling van Raf & Mich. Boeiend en leerrijk om samen te beleven hoe zo'n show na schrijven en open repeteren stilaan vorm krijgt doorheen een lange reeks van oefensessies voor publiek.
Het optreden is nog verre van af, maar er zitten al enkele pareltjes tussen. En ze blijven hun standaard getrouw: is het nu om te lachen of net niet, is dit om te janken of moet ik er toch maar doorheen kijken? Tekstueel zijn er al hele stukken bij die 'staan'. Hopelijk blijven die bewaard en worden ze 'en cour de route' zo mogelijk nog wat bijgeslepen. Toch weet je maar nooit met de heren Walschaerts: het eindresultaat gaat voor alles, en als er daarom een of ander 'lekker stuk' moet sneuvelen dan is dat maar zo. Komt misschien bij een volgende gelegenheid nog wel eens boven water. Ondertussen staan er nog een heleboel try-outs op het programma waarin al even veel kan gebeuren. Ik kijk ondertussen uit naar de Vlaamse première in de Arenberg-Antwerpen en de Nederlandse in de Amsterdamse Kleine Komedie. Misschien moest Mie Truttelboom, om het even over díe schoft te hebben, ook maar eens kaartjes kopen (op onze kosten dan!) om bij de Walschaerts broeders wat mosterd te halen...
Is eerder iets voor Geert Hoste. En dan nog...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten