50 jaar (en) mooi weer...?

Het blijft voorlopig meer dan aangenaam herfstweer en daar kan heer Polo niet stil bij blijven zitten. Gisteren weer een kleine fietsomzwerving door Hoboken gemaakt. Al is het dan geen Indianenzomer,  licht en zon en heerlijke kleuren zijn er in overvloed. Heb halt gehouden aan de voet van een 100-jarige met inscriptie uit 1914... Een nakomeling van de middeleeuwse Hoge Beuken waaraan ons 'strontdorp' zijn mooie naam te danken heeft. Daar besef ik weer maar eens welk een
geluk ik heb en hoe mooi mijn leven in elkaar zit.
En ook dat aan 'twee voeten op de grond' niets fout is, zeker onderaan zo'n kanjer met een goudgeel loverdak.
Vandaag dan weer een rustige wandeling doorheen het 50 jarige Middelheimmuseum. Geen rijstpap, maar 't allen kant gouden stoeltjes om het jubileum te vieren. Dat doen ze met twee tijdelijke tentoonstellingen:
POM' PO PON PO PON PON POM PON (een lange rij van 25 'dwarsliggers' in wat ooit de Kruidentuin was) en
LE BRUIT DES CHOSES (een verzameling van 50 objecten die de museum(r)evolutie doorheen de voorbije halve eeuw schetsen). Samen een ode aan de Middelheim Promotors die in 1961 de handen in elkaar sloegen en sindsdien dit openlucht museum op de Antwerpse, Belgische en Europese kunstkaart hebben gezet. Allebei de moeite waard, zeker met mooi weer.
Ik wil hier absoluut niet overdrijven, maar hoor het U al zeggen: "Daar heb je hem wéér... Heb je hém weer!" Het zij zo. Tot de volgende keer.

Een Herenakkoord....

Poenpakker Leekens had het in zijn eerste interview na de wansmakelijke overname bij Lokeren over een gentlemen's agreement. Moet je maar durven als je net een jonge collega een dolk in de rug hebt gestoken. Mes in de rug. Mac the Knife...
Hoe kan het ook anders?! Deze over-lijken-stapper is trouwens niet aan zijn proefstuk toe. Beter dan wat Marec er van maakte is bijna niet mogelijk. Als twee heren van stand die gniffelend hun exploot bespreken geeft hij het schurkenduo weer. Mister 90% Leekens en de Don Corleone van Eksaerde, Roger Lambrecht. Georges glorieus als in zijn 'beste dagen', wat die ook mogen geweest zijn. Toch stel ik dat hij andermaal aan zelfoverschatting doet als hij denkt dat door Bob Peeters buiten te (laten) werken de job zo goed als geklaard is. De resterende 10% staan voor het 'redden' van Sporting Lokeren, het voetbalclubje van 'den bandenmarchang' van Daknam. Bij ontstentenis van een glazen bol kan ik het niet met zekerheid zeggen, maar ik vrees dat dit een zeer foute inschatting mag genoemd worden. Ik hoop zelfs dat hij daar in al zijn glorie en eigenwaan over struikelt. Jammer voor de club. Maar de voorzitter wens ik een door eigen schuld heel dikke bult toe. En exit Leekens. Hopelijk voorgoed deze keer...

Kleurenpalet met weinig woorden...

Voor het eerst in deze vernieuwde blog schotel ik U een herfstige kleurencompositie voor. Het merk van de bomen speelt geen rol, als de tinten maar oké zijn. En dat zijn ze weer helemaal in dit heerlijke najaar.
Wij profiteren van de mooie dagen en lassen vooral bij zonnig weer zoveel mogelijk wandelingen en fietstochtjes in. De flora van onze eigenste Polder levert nog steeds schitterende beelden op.
Waarom zouden we het dan ver gaan zoeken?

"Yellow is the Colour..." van Donovan

Diep verscholen langs het Polderpad

Hoboken, 24.10.2015

Er zijn er die het groen nog wat langer vasthouden

Andere gaan al voluit voor beige-geel en roestig bruin

Hoboken, 24.10.2015

Van een rode loper is geen sprake

Hier kleurt het wandelpad geel

Hoboken, 24.10.2015

Een mooi boeket
Of toch een boom?
Een oranjeboom...

Hoboken, 26.10.2015

Blauwe luchten zorgen voor fijne contrasten

Ook 'Lego-op-de-fiets' helpt daarbij

Brasschaat, 27.10.2015

En als de kleuren het begeven
Dan nemen licht en schaduw weer de bovenhand

Hoboken, 26.10.2015

Villa Politica...

Crevits gaat 'het middelbaar' moderniseren. De beslissingen daaromtrent zullen op politiek niveau genomen worden. Zij laat zich dienaangaande adviseren door haar 'experten'. Maar 'ons Hilde' gaat ook op oudercontact: "Ik wil het hart en de buik van ouders mee hebben." Weet de minister wel dat 'Onderwijs' haar bevoegdheid is? Als ze dan toch absoluut de 'gevoelige toer' opgaat dan zou ik haar aanraden ook maar te peilen naar het welbevinden en buikgevoel van haar medewerkers in het veld, in casu de leerkrachten. Die vind ik in geen enkel interview terug. Het is maar hoe het wordt uitgelegd. Bij de armoedebestrijding werden recentelijk meer ervaringsdeskundigen ingezet, met goed resultaat blijkbaar. Zij die jarenlang experiëntie hebben opgedaan in het lesgeven worden echter monddood gemaakt en ademloos achtergelaten onder een steeds maar groeiende berg van administratieve verplichtingen. Uitgerangeerd voor het overleg.
De minister en de ouders. Het hart en de buik. Ministerie van Anatomie...?!

Hierop aansluitend wil ik nog een tweede politiek bedenksel van mij afschrijven. Deze dagen is er ook heel wat te doen om de 100 euro die ieder gebruiker, klein of groot - koppel of singel - met veel tot zonder kinderen, gaat moeten betalen om de put van de meest waanzinnige subsidiecarrousel ooit te helpen dempen. Om de handel in zonnepanelen van de grond te krijgen... juist: op het dak, werd in een niet zo ver verleden met overheidsgeld - dat finaal van U en mij komt en blijft komen - GESMETEN !!
Geen mens die daar toen een zinnige uitleg voor kon noch hoefde te geven. Met die zonnepanelen op je dak werd je slapend rijk. Meer nog: de gekken die het niet deden betaalden mee voor jouw investering. Zo'n gek schrijft nu deze tekst. Ik had en heb echter nog steeds een goede reden om het niet te doen: de integere authenticiteit van onze Crépain-woning is mij meer waard dan een pak groenestroomcertificaten op kosten van de gemeenschap. Ook dacht ik dat er zoiets bestaat als wat té mooi is, dat kan niet waar zijn. Dat keert zich uiteindelijk tegen ons. Zie daar dus de 'Truttel'taks vs de Freyafactuur.  Inhoudelijk een hele boterham en voor een simpele boerenlul als Marco Polo "des Guten ein bisschen zu viel". Maar goed, er zijn argumenten van beide zijden en ik keek al uit naar een spetterend verbaal duel in het parlementair halfrond  tussen de twee diva's in kwestie. Gemiste kans.

Van den Bossche laste een korte periode van mediastilte in en kwam na enkele dagen met een schriftelijke repliek. Moet kunnen? Misschien wel, edoch... ik heb zo mijn bedenkingen als la Freya met een open brief op de proppen komt.
Ooit vond zij helpers om haar eindverhandeling in elkaar te flansen. Toen dat aan het licht en in de pers kwam heeft vader Luc zijn volle politieke gewicht in de schaal geworpen en onder die druk is de hele discussie een stille dood gestorven.
Omdat de waarheid te kwetsend en al te zeer voor de hand liggend was?
Of een machtspelletje met een beschermde tele-tubby onder 'vaders' paraplu?
Dan kan ik nu nauwelijks geloven dat zij ook maar een woord van haar repliek zelf op papier heeft gezet, laat staan de argumentatie heeft bedacht en daarna geformuleerd. Deze keer misschien geen plagiaat, maar als je zelf niet uit je woorden komt om in een parlementaire discussie je zaak te verdedigen dan laat je de partijscribenten maar even hun werk doen.
Dat doen er wel meer natuurlijk, maar kom het dan tenminste zelf vertellen hé.
Arm kind, ach wat zit je daar stil, langs de kant van de politieke weg...

Schoft...

Heb na Marbella weer een schitterende week achter de rug.
Drie keer op rij gered van de voetbalistieke eentonigheid op tv. Eerst mezelf getrakteerd op een avondje basketbal in de Luys. 'Gembo-Oostende'. Daarna een dag en avond gevuld met beurtelings Lowie en later Sofie.  En gisteravond zat ik op E17. Niet dé E17, maar wel de beste stoel in CC De Steiger, Boom voor een try-out van de nieuwe Kommil Foo. Rij E, stoel 17.
Niks zo goed om inspiratie op te doen als een werkvoorstelling van Raf & Mich. Boeiend en leerrijk om samen te beleven hoe zo'n show na schrijven en open repeteren stilaan vorm krijgt doorheen een lange reeks van oefensessies voor publiek.
Het optreden is nog verre van af, maar er zitten al enkele pareltjes tussen. En ze blijven hun standaard getrouw: is het nu om te lachen of net niet, is dit om te janken of moet ik er toch maar doorheen kijken? Tekstueel zijn er al hele stukken bij die 'staan'. Hopelijk blijven die bewaard en worden ze 'en cour de route' zo mogelijk nog wat bijgeslepen. Toch weet je maar nooit met de heren Walschaerts: het eindresultaat gaat voor alles, en als er daarom een of ander 'lekker stuk' moet sneuvelen dan is dat maar zo. Komt misschien bij een volgende gelegenheid nog wel eens boven water. Ondertussen staan er nog een heleboel try-outs op het programma waarin al even veel kan gebeuren. Ik kijk ondertussen uit naar de Vlaamse première in de Arenberg-Antwerpen en de Nederlandse in de Amsterdamse Kleine Komedie. Misschien moest Mie Truttelboom, om het even over díe schoft te hebben, ook maar eens kaartjes kopen (op onze kosten dan!) om bij de Walschaerts broeders wat mosterd te halen...

Aan deze tekstwinkel én inhoudelijk kraam is nog heel veel beschavingswerk te doen.
Is eerder iets voor Geert Hoste. En dan nog...

Who the f*ck is Ellis....

Het eerste weekend na onze terugkeer uit Sinterklaasland is dus achter de licht gebruinde rug. Het was even wennen hier. Grijze lucht, de Celsius-gradatie gehalveerd en een drukte van jewelste. Tenminste, zo voelde het aan. Zoiets als wind die de buitentemperatuur gevoelsmatig nog een eind naar beneden haalt. Heer Polo heeft zich dan maar 'gesmeten' en zich zonder dralen aan de belangrijke dingen des levens gewijd.
De valies uitpakken, de post sorteren en de rekeningen betalen...
Zaterdag en zondag werden de kwartfinales gespeeld op het WK Rugby. Er kwam een hele inhaalbeweging aan te pas om mij tijdig in te leven en klaar te zijn voor de eindfase van dit grote sporttornooi. Meteen maar voor het grootste deel live gekeken en gezien hoe de ploegen van het zuidelijk halfrond hun noordelijke tegenstanders eruit gebonjourd hebben. Nieuw-Zeeland, Zuid-Afrika, Argentinië en Australië gaan volgend weekend uitmaken wie er nog een station verder mag en in de finale om de Web Ellis Cup mag spelen.

Net als bij zoveel andere sportliefhebbers slaat mijn rikketik over van enthousiasme en pure blijdschap als ik de All Blacks voor de wedstrijd hun 'haka' zie uitvoeren. Vuur en passie! En daarna de pandoering die de Fransen moesten ondergaan. Fantastische belevenis, zelfs voor het televisiescherm.
Gelukkig heb ik daar goei pillekes voor en/of tegen.
Ook de andere wedstrijden konden mij ten zeerste bekoren. Wat een plezier om die mannen heel de tijd het onderste uit de kan en hun body te zien halen. De vonken spatten in het rond, constant ambiance en spanning, veel scores en bovenal discipline en fairplay. Scheidsrechters die de boel goed in handen hebben, spelers die zich neerleggen bij de beslissingen en vooral commentatoren die in plaats van de spelleider af te breken de actoren zelf terecht wijzen wanneer die zich al eens laten gaan in hun fysieke enthousiasme of zelfs bij aarzelend protest omwille van een dubieuze beslissing.
Maar wat een verademing als ik de beleving bij zo'n wedstrijd op en rond het veld vergelijk met wat er zich in onze landelijke voetbalstadions afspeelt. Ellende. 'Furieus' reagerende spelers bij wel of niet gefloten fouten. Ze keren zich 'razend' tegen de scheids als er een kaart getrokken wordt en luidkeels protesteren lijkt er bij de meesten met de paplepel ingegoten. Een aantal coaches doen niet onder voor hun pupillen, integendeel. Hun reacties tijdens wedstrijden, maar ook bij de interviews zijn beneden alles en tonen al te dikwijls in wat voor een zielig wereldje zij zich willen profileren. Zo, het is nog eens van mijne lever. Het moest eraf, het is gebeurd. Merci om het te lezen...

En dan zat ik na een hele lange periode nog eens op een basketbaltribune. Soba - Gembo,  een Antwerps derby in tweede klasse. Topspektakel, prima arbitrage, een zeer genietbare brok sport waar geen politie aan te pas komt om de supporters in toom te houden. Oké het zijn er veel minder dan bij het voetbal, maar de sfeer is zo anders. Oh ja, die van Gembo onderschatten wellicht de tegenstander en waren precies al in gedachten bij hun bekermatch van morgen tegen eersteklasser Oostende. Soba zag zijn kans en zorgde voor de verrassing: 104-97 en het deksel op de bezoekende neuzen. Zeer verdiend.

Tussen al die dwingende bezigheden door heb ik dan eindelijk ook nog tijd gevonden om twee snelle blogs na elkaar af te leveren. Discipline...

Van teen in tander...

Ben er even tussenuit geknepen. Lang vooraf gepland. Marbella...
Heb daardoor een periode van afscheid nemen gemist. Wel veel aan Nico R gedacht, daar aan de zonnige Zuid-Spaanse kustlijn. Man, man toch? Hoe dan ook respect.
Heb vanop afstand en via het soms zo verguisde Facebook vele reacties, overpeinzingen en 'laatste groeten' van vrienden en kennissen kunnen volgen.
Maar toch het afscheidsmoment niet mee beleefd, en dat maakt het niet makkelijker om zijn vertrek een plaats te geven. Zal ene zijn wiens laatste rustplaats ik moet opzoeken en bezoeken. Moment om ook nog eens bij Jef langs te gaan...

En dan nu mijn/onze Spaanse escapade. 10 dagen niksen.
Lui lezen en af en toe een wandeling(ske) vanuit ons basecamp naar Puerto Banús, Puente Romano of Victor's Beach. Geen van deze drie vertredingen is eigenlijk een vermelding waard als het om de fysieke prestatie gaat. De rust en de uitstraling van de Middellandse zee in 'putteke najaar' daarentegen loont absoluut de moeite. Daarnaast bij regelmaat aperitieven en onder multipele begeleiding gezond (proberen te) eten. Voor alle zekerheid beperk ik mij hier tot één beeld, net voor aanvang van het allereerste ontbijt ter plekke. De soberheid zelve...


Wat het weer betreft werden we gevrijwaard van eentonigheid en waren er naast helderblauwe hemels af en toe ook sterk geladen avondluchten te bewonderen. Die pasten deze keer perfect in mijn filosofisch kraam. Want ja, daar spookte elke dag het beeld van een vroegtijdig vertrekkende Nico R door mijn hoofd.
Dat bleef/blijft mij erg bezighouden.



Een mens als Marco Polo kan echter niet altijd zitten dubben en neemt al eens een boek ter hand. Millennium I had er al eerder aan moeten geloven, en tijdens de heenvlucht werd deel II afgewerkt. Met deel III binnen handbereik bleef ik de ganse Marbella-periode in de ban van Salander & Co. Er was gelegenheid zat om voor en na en de hele dag door in alle rust de 653 pagina's van het derde Millennium weg te lezen. Ik moet eerlijk toegeven: het is de moeite van het page-turnen waard!



Tussendoor was er ook tijd om een keer naar Malaga te rijden.
En was daar iets te zien?
Jazeker, want voor de nieuwe promenade 'Muelle Uno' lag de Kruzenshtern aangemeerd. Een kanjer van een Russische viermaster die nog net een gaatje liet om het reuzenrad mee in beeld te nemen. Toeristische samenvatting in een notendop...

Als U dan naar Màlaga gaat, rijdt, fietst of vaart dan is het niet fout om wat tijd uit te trekken voor een bezoek aan Museo Picasso. Geen gigantische collectie, maar wel ruim en mooi gepresenteerd. En niet te vergeten: bij de audio-gidsen - die trouwens inbegrepen zijn in de bezoekprijs - is een perfect verstaanbare versie in het Nederlands beschikbaar. Dat gebeurt niet zo dikwijls in de zuiderse landen. Om U een indruk te geven plaats ik deze kopie van de Mujer con las brazos levantados, oftewel een Madam met de pollen in de lucht. "Waar zijn de handjes...???"


Tijd om af te ronden.
Op een week tijd Panamarenko én Picasso. Niet mis.
Doe daar dan maar een foto by Marco Polo achteraan: het strand van de zeven dwergen. Die zullen nu niet meer verbranden, want het is er ondertussen 'schijtweer' geworden.
Hebben wij geluk gehad zeker...?! Yep!!
En ook met het gezelschap: dank aan Bea, Marianne, Martin en Rosemie voor een fijne week te samen/ t'hoope met Polo & Pola!!

Niet te vatten...

Het Panamarenkohuis...
Kreeg vorige week een last minute-aanbieding van Katelijne dW om samen met haar een geleid bezoek te brengen aan het voormalige woonhuis en atelier van Panamarenko. Gisteren hebben wij ons laten onderdompelen in wat men de wondere wereld van de kunstenaar noemt, of alleszins de grijs-grauwe achtergrond waartegen veel van zijn creaties werden gerealiseerd. Een historische reconstructie die op kunstmatige wijze terug werd vervuild om een zo authentiek mogelijk beeld weer te geven van de toestand waarin hij en zijn moeder er leefden tijdens de laatste decennia van vorige eeuw. Een veel te lange zin om te zeggen dat we een artistieke vuilnisbelt hebben bezocht. Het hele gebeuren maakt wél iets los, al was het maar de aandrang om binnenkort de website eens uit te pluizen en op zoek te gaan naar meer werken en verhalen van deze BSB-er, Bekende Seefhoek Bewoner.
Terug op weg naar huis, met de fiets van Antwerpen-Noord over 't Zuid naar Hoboken, probeerde ik dit bezoek en de bijhorende explicaties een plaats te geven. Moeilijk. Ik ben dan ook een simpele jongen en ken er niet zoveel van. Eigenlijk niet te vatten...

Dat dacht ik, tot in de vooravond mij het bericht bereikte dat Nico R overleden was. Er blijkbaar zelf voor gekozen. De goedlachse, immer moppen tappende, energieke, majestueuze knuffelbeer van Merksem Basketbal. De 'Visboer'. De man die FB-grollen en grappen produceerde tegen 100 per uur.
Dé Nico toch niet? Ja dus. Dat is pas niet te vatten...

Van de hemel naar de hel...

Wie of wat zou er mij toe aangezet hebben om toch (voor)tijdig te posten deze keer? Zijn het de plattekees-excuses van al die zwaar betaalde en over het paard getilde voetballers die er deze dagen niks van bakken? Brugge, Anderlecht, Standard... hoe halen ze het in hun Vuitton-koppekes om nog op shoes een grasveld te betreden? Man, man, man... wat een sport-onwaardige toestanden toch?!  Dat weet nauwelijks hoe het met de achteloos in zijn schoot geworpen miljoenen moet omgaan en beseft al evenmin hoe een deftig partijtje voetbal nog wordt gespeeld. Laat staan een bal tussen de palen wordt getrapt. Duizenden leggen tot twee keer per week vele (spaar)centen neer om hun 'helden' aan het 'werk' te zien en worden keer op keer bedrogen door die pipo's op noppen. Normaal spendeer ik er hier geen aandacht meer aan, maar wat Brugge en Anderlecht er nu 'NIET' van gebakken hebben tart toch elke verbeelding. U houdt het niet voor mogelijk: op professioneel niveau er tot driemaal toe, in dezelfde wedstrijd dan nog, niet in slagen om een bal vanop elf meter voorbij de keeper te krijgen. Goed werk van de doelman!? Uiteraard. Maar een strafschop zou een 'straf' moeten zijn voor de tegenstander, geen cadeau. In het geval van de Geuzenploeg uit Brussel lijkt het mogen trappen van een elfmeter steeds meer op een vorm van zelfkastijding. De opponerende doelman ziet zo'n fase met het meeste vertrouwen tegemoet en krijgt er als het ware een mentale 'boost' van. Laat maar komen die sukkels. Ik pak er nog wel eentje... Of twee! Of drie als het moet!! Laat maar komen.

Genoeg gelachen met het hoofdstedelijke 'paars-wit'. Over dus naar de 'blauw-zwarten' uit Brugge: die brengen er niet méér van terecht. Na een zoveelste 'weer-net-niet'-jaar gingen ze dit seizoen wel eens orde op zaken stellen. Met een technisch sterke, maar mentaal en karakterieel ongelooflijk zwakke rekrutering was de trend al in het tussenseizoen gezet. Nog maar eens. Steeds maar weer moest hun T1 excuses verzinnen waarom het nog niet lukte. Dat was zo in juli, augustus en september en dat is het al helemaal na het eerste weekend van oktober. Mama mia: 4-1 op AA Gent. En dan vond hij de eerste helft nog oké! 

Ooit moet het toch eens genoeg zijn, zou men denken. Ooit komt daar wel een einde aan. Maar neen, ze blijven daar maar verder aanmodderen in Brugge en in Brussel. Van de hemel naar de hel. En waar eerder de trainer al gauw de kop van jut was en zijn C4-tje mocht ophalen houden de beide besturen hen nu wel lang de hand boven het hoofd. Zijn Hasi en Preud'homme dan echt zo'n dure vogels? Ik hoor het wel als het zover is.

En dan ziet U maar dat heer Polo & Co alle reden hadden om er dit weekend nog iets van te maken. Het gingen trouwens de voorlopig laatste heerlijk zonnige dagen worden. Dus werd de zaterdagmiddag besteed aan een wandeling in ons eigenste Polderbos. Onder wat hoge en flinterdunne wolkenreflecties van start gegaan. Langs de meest pure vormen en kleuren van de natuurlijke oogstperiode, over de kasseien van de oude Scheldedijk, van het ene al meer scheve dan het andere merkpunt tot het volgende Natuurpunt. 

Heerlijk niksend wandelen...

We hadden er nog niet genoeg van, zo mocht zondag blijken: op naar een fietstocht langs de Kleine Nete-dijken. Nijlen, Kessel en omstreken. Een zeer rustig parcours. Voor een zondagmiddag opvallend weinig wielertoeristen. Dat de Belisol Trappers hun zomerseizoen afsloten met de ondertussen klassiek geworden Horendonk-Willemstad-Horendonk kwam ik later te weten. Maar waar zat de rest? Toch al terrassentijd...!!?

Het werd een zeer leerrijke onderneming. En de logica werd gerespecteerd: want als in Kessel de Hemel 'weg' is, komt men zo in de Hel terecht. Heb er mij altijd iets anders bij voorgesteld, maar nu lijkt het al lang niet meer zo angstaanjagend om daar in het hiernamaals een kijkje te gaan nemen.

Iets verderop staat in een immens weiland een kudde bizons te grazen. Een kudde ja, ze zijn wel met vijftig. De zeven op de foto stonden het mooist gegroepeerd, vandaar. Zij leveren het vlees voor de grill van De Slappen Uier. Volgens Steve C, die we geheel onverwacht op onze route tegenkwamen, is het daar zeer goed tafelen. Daar moeten we in de al dan niet nabije toekomst toch eens werk van maken. Let wel: 7/7 in juli en augustus, verder woensdag en donderdag gesloten. Maar ze mogen ons daar zeker eens verwachten...

Op het start- en eindpunt van de rit waar de auto op de parking stond, zijn we aan tafel geschoven in Opa's Eethuisje. Elzenstraat 7, 2560 Kessel. Eerlijke hap eten op een nog deels zonnig en aangenaam zittend terras. Wat een dag weer: van de Hemel en de Hel, De Slappe en het Eethuisje en de ontelbare bochten op de Nete-dijken. Bomma en Bompa hebben ervan genoten, en dan pakken we het gevleugelde "Mijn leven is een hel!" er met de glimlach bij. Als ik maar met mijn rug naar het vuur mag zitten...

Bekentenissen...

Meer dan eens heb ik mij hier al moeten verontschuldigen voor het lange uitblijven van een nieuwe bijdrage. Daar hoorde telkens een bekentenis bij. Zo ook deze keer. Het mooie weer heeft er een hele week lang voor gezorgd dat heer Polo niet méér wilde dan alleen maar dáárvan te genieten. Het was bij momenten pure schande: de stralende ochtendkilte liet ik al uitslapend aan mij voorbijgaan, maar aperitieven en lunchen deden we steevast onder een blakende zonnehemel in de tuin. Net geen parasol vandoen. Daarna een stevige siësta in de lommer van de dakplataan, soms nog een rondje wandelen door de Polder en heel af en toe een fietstocht. Mijn dagen lijken wel op die van God in Frankrijk. Zo lang het nog kan...

Deze keer moet ik er echter een tweede bekentenis aan toevoegen. Het is dan eindelijk zover. Nadat ik verschillende jaren de boot wist af te houden heb ik deze week toch het eerste deel van de Millennium-trilogie ter hand genomen. Omdat 'iedereen' het er indertijd over had en de boeken blijkbaar ook écht had gelezen had ik mij, net als zoon Bram, wat op afstand gehouden. Zo'n hype is niks voor ons. Al bijna twee  jaar staat de reeks ondertussen via "onz' Anke" op uitleenbasis in onze Poloiaanse boekenkast. Enthousiast gelezen door La Pola, onaangeroerd door mij. En nu dan toch. Nu dat de publieke leeswoede voorbij lijkt en 'bijna iedereen' de eerste verfilming reeds heeft gezien, nu is het aan mij. En hoe? Het zalig nietsdoen van de laatste weken leende zich uitstekend om terwille van het ermotioneel-mentale evenwicht bij regelmaat een brok leesvoer tot mij te nemen. En zo hebben de Mannen die vrouwen haten er na onze Pugliaanse escapade in één ruk... niet overdrijven: in enkele beurten aan moeten geloven. Stieg Larsson kende zijn vak! Moet toegeven dat ik er helemaal aan verslingerd geraakt ben. En dus... ben ik ineens maar aan deel twee begonnen.  Dat ziet er al even goed uit, wat maakt dat heer Polo nu ook volledig in de ban is van
De vrouw die met vuur speelde. Als Marco zijn vingers maar niet verbrandt!  Misschien moeten jullie toch weer wat langer wachten voor er een vervolg aan dit blog-epistel wordt gebreid. Ik beken alvast schuld.