Voorlopige invrijheidstelling...

Als u mijn twee vorige posts gelezen hebt dan weet u waarom ik er even tussenuit ben geweest. Ongewild, dat wel. Maar van enig verzet mocht dan ook geen sprake zijn. Als de rikketik op hol slaat... Ondergaan, en rekenen op de goede zorgen en dienstverlening van onze gezondheidsorganisatie en bijhorende infrastructuur. Is blijkbaar gelukt, want ondertussen zit mijn weekje St Augustinus er weer op. Na zes overnachtingen op locatie ben ik afgelopen donderdag in voorlopige vrijheid gesteld. Tijd om nog maar eens de draad op te pikken. Ariadne mag zich zo stilaan mijn patroonheilige gaan noemen...

En dus kom je weer in de wijde wereld terecht. Het mooie weer dat ik van achter de ziekenhuisramen aan mij voorbij dacht te zien gaan is er alleen maar beter op geworden. Vandaag zelfs mijn siësta in de tuin. Net op tijd gelost om mee van de verre pré-zomer te genieten. Maar na een afwezigheid moet er een en ander geregeld worden. Daarbij hoorden deze keer enkele afscheidsmomenten die zoals zo dikwijls, maar nu zeker, veel te vroeg kwamen. Net voor ik opgenomen werd was daar Tony Souveryns. De immer minzame spreekbuis en vertegenwoordiger van het basketbal-coaches-gild verloor de strijd tegen de leukemie in zijn lichaam. Ooit "senior" tijdens mijn studententijd aan 't Sportkot, later een van mijn docenten in de trainerscursus en nog later tussentijds collega in de verdere jaargangen van dezelfde opleiding. Een wijs man die mij steeds op de gepaste manier van repliek wist te dienen. 

Terwijl ik in het ziekenhuis verbleef namen familie en vrienden afscheid van Bo De Mondt, mijn jongste rechtstreekse "kozze". Zoals het zo dikwijls gaat als men ouder wordt en de familie al wat lossere banden had... een eeuwigheid geleden dat ik hem gezien of gesproken had. En dan nu plots dit. Niks zien aankomen, blijkbaar geen signalen. Nu niets dan vragen, en geen antwoorden. De strijd verloren tegen zichzelf en het leven. Eindelijk de rust gevonden, Bo?

Bij het afscheid van René Van den Broeck kon ik dan wel aanwezig zijn. René, Balou, Stiereke... op adembenemende wijze uitgeleide gedaan door zijn kinderen. Teksten uit het hart en ieder een eigen muziekkeuze die hen linkt aan hun papa. Jaimy, Nick, Mike, Steve... de papa is ongelofelijk fier op jullie en blij met wat jullie allemaal voor hem gedaan hebben. Zo heb ik dit toch mee beleefd. Na onze laatste babbel samen in de wachtzaal van radiotherapie. Klaar voor de bestralingen in 2016. En later bij regelmaat de Messenger-berichten over ons beider gezondheidstoestand en de evolutie daarvan. Tot en met het moment waarop hij de laatste fase van de strijd moest aangaan tegen de kl**te kanker die ook dat groot sterk lijf in zijn greep hield en niet meer wilde lossen.

Tony, Bo en René... en het "waarom" van wat er met jullie gebeurd is. Ik kan er nog steeds niet goed mee omgaan. Denk niet dat het mij ooit gaat lukken. Loslaten en aanvaarden, daar is veel tijd voor nodig. Als ik dan naar de hoofding van deze blog kijk: misschien geldt voor jullie nu wel de definitieve invrijheidstelling...