"Nog één keer..." heb ik mijzelf dan maar toegestaan. Het moet nu onderhand de zesde of de zevende geweest zijn, ik ben even de tel kwijt. De eerste BIECHT van Raf Walschaerts, toen nog in try-out, zag ik in zaal Rataplan. Met een uitvoerder die even vergat de Grote Homeopaat te introduceren en zichzelf op die manier kortstondig vastreed in het Stenen Tijdperk. Geen nood echter, hij kwam daar in een kort overleg met de regie rond voor uit en schakelde dan feilloos over naar de scène van de copulerende holbewoners. Verder geen klachten. Ondertussen zijn we zo'n 100 optredens verder en verloopt zijn presentatie vlekkeloos. De verhaallijn meandert zodanig sterk dat ook "deze zevende" voor mij weer een frisse ervaring opleverde. Van de 91-jarige scheve-schaatsrijder op een piepklein Grieks eilandje en de conversatie met diens pasgeboren achter-achter kleindochter, het bezoek aan de Efteling van peter Raf met kleine Lou, tussendoor de voorbereiding van zijn eigen levenseinde, de flinke Jardan die zo hard zijn best doet om de Pinokkio te vinden tot en met de meester zelve die niemand wil teleurstellen. Hij die de 50% "scheefpoepers" in onze maatschappij heel visueel in beeld brengt door ze bijeen te plaatsen in een "halve zaal". Hij geeft ook zichzelf bloot, geen truken van de foor. Niks in de handen, niks in de mouwen. Leven, liefde en dood. Heel zuinig strooit hij met zijn akoestische muziek die liefde en afscheid in de verf zet, en waar hij teder breekbare liedjes uit puurt. "Jezus, dacht hij: wat is ze mooi..." U weet dat ik in deze verre van objectief ben, maar ik zeg en schrijf het toch nog maar een keer: het is een echte aanrader!! Wie nog wil gaan kijken moet snel zijn: de laatste tien voorstelling komen eraan. Check de speeldata hier. Snel, want voor u het beseft is het voorbij. Op 28 februari loopt de ultieme Biecht...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten