Regen en kou in de Polder...

Sinds de laatste melding lijkt het erop of de weergoden zijn gaan beseffen dat het nu wel genoeg geweest is met de droogte en dat de hemelsluizen weer helemaal mogen opengedraaid worden. Nadat ik vorige keer op een flinke bui getrakteerd was moesten kledij en apparatuur even tijd krijgen om op te drogen. De foto's laten weinig aan de verbeelding over dacht ik. Nat, natter, natst... Ondertussen weet ik dat de stier, die tijdelijk uitgezet is in onze Polder, Milo heet. En dat ie z'n opdracht zeer ter harte neemt. Blijkbaar zo goed dat hij van Natuurpunt een verlengd verblijf alhier kreeg aangeboden. Zou oorspronkelijk voor een viertal maanden ingehuurd zijn, maar baggert nu al meer dan drie kwartalen doorheen het Hobokense natuurgebied. Weer of geen weer, altijd op stap. Soms alleen, of zoals sinds kort samen met zijn vrouwen en kinderen. Soms diep verscholen in het bos, dan weer gewoon op pad zoals Uw dienaar zelve over gebaande wegen. Maar dezer dagen bijna altijd wazig dampend in de regen. Sterk ras, die Schotse laaglanders. Ook de kleine worden niet ontzien. Ze zijn nu zo'n tien dagen oud en volgen natuurlijk de groep, steeds in de buurt van hun moeder om daar bij regelmaat lekker vettige Galloway-melk te slurpen. Warmer dan het natte gras en smakelijker dan wat houtschors. December staat voor de deur, en als ik mijn eigenste dochters mag geloven komt -vooreerst nog natte- sneeuw onze richting uit. Dát worden dan weer andere prenten, hoewel de klissige kop van deze kleine ook al iets te vertellen heeft. "Waar ben ik hier terecht gekomen?" Ja man, regen en kou in de Polder...

Three is more...

Eind november, af en toe wat zon, stilaan kouder en ook natter. De dagen worden korter en raken als vanzelf goed gevuld. Het is wel niet altijd even vroeg, zeker niet ochtendlijk te noemen, maar belofte maakte schuld en dus is de wandeling doorheen de Polder (voorlopig toch!) dagelijkse prik geworden. Het was dan ook een goeie tip die ik daar kreeg als reactie op mijn eerste bericht over de Galloway-jonkies. Raakte bovendien de juiste snaar: "Proberen gaat mee...!" Nog zo'n kaarttafel-quote van mijn schoonvader zaliger. En hop... Polo, niet in galop maar wel op rustig wandeltempo het grondig begraasde natuurgebied in op zoek naar de "koeien". Geloof het of niet, maar na enkele dagen voel ik mij al goed thuis in het dagschema van de kudde en weet ik hen (tot nu toe) iedere keer weer te spotten. 

Rustige dieren, maar ik moet geen gekke dingen gaan doen. Toch laten ook de nieuwkomers zich zonder problemen van dichtbij gadeslaan. Echte fotomodellen zijn het al geworden. In  het zondagse namiddaglicht samen oplijnen voor de camera. De drie knapperds hebben elkaar gevonden en weten maar al te goed hoe ze een amateur-fotograaf in vervoering kunnen brengen. Terwijl de drie zich al snel voorbereiden op slechtere tijden en leren hoe ze op een houtje kunnen bijten vliegt mijn tijd en ben ik zonder het te beseffen al vlug een set of twee van huis. Want ja, we telden niet in uren tijdens het afgelopen weekend maar met 0-3 en 3-0, 3-1 en daarna nog een keer 0-3 en 3-0. U weet wel, de Davis Cup Finale in Rijsel met Frankrijk en België. En tussendoor een frisse neus halen in mijne grote Polderhof. Uiteindelijk bleek de Franse ploeg in totaliteit te sterk en won verdiend met 3 tegen 2. Zwakke punten in het Belgische team werden afgestraft: Bemelmans in het dubbel liet zijn partner, De Loore, in de steek en Darcis, twee keer enkel, kwam er niet aan te pas. Goffin haalde dan weer twee punten binnen, maar drie is meer... 

Na het weekend kwam de natte maandag en die was echt nat. Maar nogmaals: belofte... schuld... dikke bult. En ik wederom op stap. Miezerig weer tot af en toe een striemende bui. Kletsnat ben ik geworden, maar de aanhouder geeft niet op en uiteindelijk heb ik ze weer allemaal gezien en voor de aangedampte lens gehaald. Beetje langer moeten zoeken, kudde in twee delen en de kleintjes met hun moeders hadden wat meer beschutting opgezocht. Ook nu waren ze er met z'n drieën, maar die foto's moeten nog even drogen. Net als mijn jas... 

De volgende...

Hier is ie dan: nummer drie!! Hij bleek later toch wel geïnteresseerd en wilde absoluut ook in beeld. Meer zelfs: hij maakte aanstalten om de camera van heel dichtbij te komen bekijken. Curieuze neuzeke... Nog maar net op de Polderse bodem neergepoot en al direct vrank en vrij diep in de lens willen blikken. Rechttoe rechtaan! Zalige fotoshoot met zo'n onbeschroomde brok pasgeboren Galloway-kalf. Voorlopig nog zonder oormerk, en da's natuurlijk mooier voor de foto's. Hij werd zelfs ietwat opdringerig, tot op het randje van. Maar grensoverschrijdend ga ik zijn gedrag nu ook niet noemen, die weet nog van niks natuurlijk. Denk ik.

Het gaat een hele uitdaging worden, maar als ik nu eens (probeer) op (bijna) dagelijkse basis een rondje door de Polder te maken? Mét camera uiteraard! En dan proberen de evolutie van die gasten in beeld te brengen. Kan druk worden natuurlijk, maar waarom niet? Met dank aan Rosine B. voor de hint... 

Jong geweld...

"Elk nadeel heb z'n voordeel..." De Cruyffiaanse boutade bij uitstek om open deuren in te trappen. Mooier bestaat eigenlijk niet, want -voor wie het zich nog kan herinneren- Cruyff en trappen was een heel apart verhaal. Binnen- of buitenkant voet, vederlichte toets, sluwe sleepbeweging, heerlijke krul, stiftertje over een wanhopig grabbelende doelman, gemillimeterde plaatsbal of gewoon maar een listig balletje...? Da's in dit geval dus nogal wat meer dan drie halen, maar even zogoed slechts twee  eenheden betalen! Maar goed, de open deur dus: de positivo in heer Polo vindt meestal aan elk probleem wel een goeie kant. Neem nu concreet de siliconenfile op de Antwerpse Ring. (een onderaannemer van) De firma Essers blokkeerde de afgelopen 36 uren (!!!) het al veelvuldig haperende verkeer rond de Koekenstad door over een afstand van 1 kilometer en twee rijvakken breed vloeibare siliconen te lekken. Oorzaak? Noodstop, vol op de rem voor een andere chauffeur? De lading houdt het niet, vaten gaan rollen en raken beschadigd. Gevolg: de hierboven reeds beschreven smospartij en een spiegelglad wegdek. Alles wordt geprobeerd om de boel op te ruimen, niks helpt. Het gebeurt wel meer dat het verkeer in, omheen en/of naar Antwerpen vast zit, maar deze keer liep het echt de spuigaten uit. Finaal freest men een minimaal laagje van het oppervlaktebeton weg en wordt na 36 uren de doorgang volledig vrijgegeven. Dit alles zorgde ervoor dat ten huize Polo een Makro-expeditie werd afgeblazen. Geen inkopen dus die dag. 

Het was gisteren trouwens zeer aangenaam en zonnig weer. Maken we toch een wandeling in de Polder. En hier komt ie dan, U voelde het al aan Uw water: "Elk nadeel heb z'n voordeel!" Firma Essers zorgde eerder al eens voor heibel door Limburgs bos te laten kappen, legt nu het Antwerps verkeer lam maar zorgt er tevens voor dat Polo & Pola de hort op kunnen en hun eigenste Polderbos gaan verkennen. Niet alleen genieten we van de mooie meteo-omstandigheden, we treffen ook de Galloway-runderen op onze route én... we zien drie kraak-kakel-kers-verse kalfjes die hun eerste optreden maken in de kudde. Schitterend spektakel. We staan er samen met nog andere wandelaars in alle rust van te genieten. Klein nadeel: heb deze keer geen camera bij, dus geen foto's. Voordeel van het hoger aangehaalde nadeel: vandaag rijden we niet wegens stilstaand verkeer en dus kan ik na de siësta een tweede rondje lopen mét camera. Als ik dan weer het geluk heb de kudde of een deel ervan ergens te treffen dan zullen er wél prentjes zijn. Maar dat had U al gezien natuurlijk... Er is nieuw leven op de grasmat en daar zijn ze zelf ook fier op. Poseren kost geen moeite. Voor deze twee althans, want er is nog een derde en die zag het niet helemaal zitten. Dat zal voor een volgende keer zijn...

Pegasus 32...

De regelmatige bezoeker/lezer (m/v) van deze blog weet ondertussen wel dat het hier zowat alle kanten uitkan. Pleger dezes is niet bang van scherpe bochten, durft het geweer al eens van schouder veranderen en al even zo gemakkelijk uit een ander vaatje tappen. En dan zit U al vlug naar een scherminhoud te staren waarvan de oorsprong en mogelijke zingeving op zijn minst als raadselachtig mag omschreven worden. Kortweg: "Wat krijgen we nou weer? Waar haalt ie het? Waarom toch...?" Maar treurnis noch twijfel mag Uw deel zijn. Vandaag niks dan positieve verhalen. Vreugde en voldoening schotel ik U voor, en verhalen die bijna allemaal de waarheid betreffen. Of toch zo goed als. Zo helpe mij de Grote Homeopaat! We gaan terug naar 1984, het jaar waarin Uw dienaar na een basketbal-rustperiode naar het "joggen" overstapte en al snel verzeild raakte in de wereld van het marathonlopen. Amateur, liefhebber, maar even enthousiast als toegewijd en heel gedreven. Het werd een "way of life". Om goed vooruit te komen had ik vleugels nodig. Dan pas zou ik mezelf zijn tijdens de urenlange boslopen en trainingen en in snelheid over die 42K-wedstijden en hun eindmeten kunnen jagen. Red Bull bestond nog net niet, want pas in 1987 op de markt, en dus ging mijn keuze naar Nike Pegasus. "The Original" omdat het de eerste in de rij was, en niemand wist of er nog een vervolg op zou komen. Een zool met vierkante noppen-profiel, die volgens de overlevering uit een achterkeuken-wafelbakijzer-experiment kwam van Bill Bowerman. Hij kostte toen $ 50.00 en werd "the shoe for every runner". En er kwam een vervolg, meer dan één zelfs. Ik liep om te beginnen op "de originele" en daarna nog op de "Air Pegasus" nr 3, 5 en 6. Telkens in de outlet gekocht als afgeprijsd product uit vorige jaargangen. Soms meerdere keren dezelfde wegens nog goedkoper én gewoon goed. Heb er nooit spijt van gehad. Mijn onderrug, knieën en enkels denken er het hunne van. Mijn hart ondertussen ook, maar dat heeft allemaal minder met de pantoffels te maken dan met mijn keuze voor een duursport die eigenlijk aan lichtvoetigen dient voorbehouden. Dat moet ik dan stilaan toch ondervonden en begrepen hebben: de afstanden werden korter en finaal heb ik er -min of meer gedwongen door de omstandigheden- de brui aan gegeven. Maar kijk en zie en wrijf Uzelf samen met mij de ogen uit: na zovele jaren zónder staat hier weer een paar "Pegasus" te blinken op de zitbank. Niet meer voor de looptraining, wel als alternatief voor een lichte wandelschoen. Het is de 32 geworden. 34 en 35 staan nog in de winkel. Dus toch weer een uit de outlet. Nike Pegasus en Marco Polo, een echte "endless story"...

Dit kan niet blijven duren...

Mochten er tijdens het weekend weer ergens rellen uitbreken of anderszins beschamend nieuws de kop opsteken, dan heb ik hier alvast iets wat op zalvende wijze voor geestelijk soelaas zou kunnen zorgen. Er moet niet steeds een partituur aan vast hangen. Het moet niet echt, maar het mag ook zonder muziek. In "Winteruur" las Raf W "Poëzie" van Marco Houtschild voor.  Over eindigheid... 

Geheel in het kader van dit minimalistisch programmaconcept van "twee mensen op een bank met hond" stuurde presentator Wim Helsen aan op een tweede lezing. Maar dan wel met één selectieve weglating. En Raf snoeide verder de aanhef nog wat bij, met als resultaat een puur gefileerde tekst  die er staat.

Je in verstrijkende tijd onder een
ondergaande zon tijdens een eindig leven
in een uitstervende taal proberen te zeggen
dat iets niet zal blijven.

En dat
dat troost biedt.

Marco Houtschild.

Good Old Friends Forever...

Nog een keer de grens overgestoken,  wat sinds de verdragen van Schengen binnen de EU-zone immers geen problemen meer stelt. Voor niemand. Opnieuw naar Nederland, edoch nu meer west- dan noordwaarts. Hoewel: naar Oostkapelle...? Toch maar ingetikt op de GPS-navigatie, en wij op weg door de mistige Zeeuwse Polders. Voor een blij weerzien met Marianne & Simon, Sliedrechtse vrienden uit de jaren stillekes. Eind jaren '70 geheel toevallig ontmoet  tijdens het kamperen, elkaar beter leren kennen en daarna gedurende bijna 40 jaar op bij momenten min en soms ook meer regelmatige basis afgesproken om enkele dagen herinneringen op te halen en bij te praten. En nieuwe dingen te ontdekken. Nog steeds. Deze keer samen naar Theater De Wegwijzer in Nieuw- en Sint Joosland, aan de rand van Middelburg. Piepklein theatertje waar "Siem" had gereserveerd voor een optreden van Wild Ponies. Country music met een alternatieve ondertoon. Best genietbaar, en dat werd het al helemaal wanneer de sessie-muzikante van dienst haar gitaartje opzij legde en plaats nam aan het drumstel. De pittige drumjuf "met uitstraling" blijkt Katie Marie te zijn en heeft heel wat in haar mars. 

Het was een geslaagde uitstap die perfect paste in deze tweedaagse. Ik hoop dat we zoiets kunnen blijven doen, daar aan de zee en het strand, de duinen en het waterwingebied. Met burlende herten, roodborstjes en mezen allerhande. En dit alles in lengte van jaren. Btw: de bobotie smaakte heerlijk!!!

Monsieur Afrique...

Net een weekend achter de rug waarin verbazing en ergernis mij naar een geestelijk verzadigingspunt hebben geleid. Veel gekker dan "het verhaal De Pauw" moet het voor mij niet meer worden. Ik ben absoluut geen koorknaap (geweest) en wil zeker geen moraal prediken, maar hier kan ik mij niet in vinden. Er zijn en blijven omgangsvormen en spelregels in onze samenleving die voor een gezond evenwicht kunnen zorgen. Als ze worden nageleefd. In deze gaan macht en respect blijkbaar niet samen. Natuurlijk hebben de media er een heel vette kluif aan. Zwaktes worden nu wél blootgelegd. Da's de bluts met de buil, denk ik dan maar. Zoiets gebeurt met een media-icoon dat als onaantastbaar beschouwd wordt en zichzelf als onweerstaanbaar inschat. Wordt 'grensoverschrijdend' vervolgd...

En dan was er Ivoorkust - Marokko 0-2. Hoera, gewonnen? Ja, en dus lekker keet schoppen. Zware rellen en puur vandalisme in Brussel. Onappetijtelijk nieuws, of hoe moet ik de acties van de Marokkaanse amokmakers anders interpreteren? Wat een slagveld. Potje breken, potje betalen hoor ik mezelf hardop denken. Maar ook daar heb ik al geen vertrouwen meer in. Dweilen met de kraan heel wijd open, ja.  Vechten tegen een mega-bierkaai en hooligane windmolens. Voetbal een feest?! Wat gaat het worden als die hun eerste match verliezen ginder in Rusland? Ook hier van respect geen sprake... 

Gelukkig is er nog Herman Beysens, oud-wielrenner en kennis uit mijn jeugdjaren. Eigenlijk was hij geen wielrenner, maar nog een echte 'coureur'. 'Kereur...' zoals ze bij ons zegden. Wij gingen met de vrienden en op de fiets supporteren als 'Beske" in de wijde omgeving ergens aan de start kwam in een juniors- of amateur koers. Bij de profs werd dat te moeilijk (voor ons). Hij kwam vorige week nog ter sprake tijdens een etentje 'mit alte Kameraden'. Vandaag zag ik waar het toen over ging: zijn bijdrage in het Belga Sport-programma over Michel Pollentier, en vanop de hometrainer ging al mijn aandacht naar 'den Herman'. Mooie aflevering, sterke portrettering en levendige interviews. Hem horen vertellen maakte mij weer twintig jaar jonger. Wat zeg ik? Dertig... En er is meer. Achteraf ging ik - als naar gewoonte - nog even googelen en kwam bij een zeer lezenswaardig artikel uit: "Herman Beysens, monsieur Afrique" door Jeroen Denaeghel.  Straf verhaal over en door 'Beske', de moeite om eens aan te klikken en door te nemen. Het is nog altijd gene gewone en dat gaat hij nooit worden denk ik. Gelukkig was hij er deze keer terug om alsnog mijn dag te kleuren...

BIECHT van Raf...

Ik kon me met de beste wil van de wereld niet meer herinneren hoe lang het wel geleden was, maar ik ben deze week nog een keer "te biecht gegaan". Voor wie zoiets niet (meer) kent: achteraan in de kerk in een donker hokje, op je knieën en doorheen een fijn gerasterd houten raampje je verleidingen, dagelijkse, hoofd- tot en met doodzonden oplepelen bij een ouwe pater. Hoe strenger je katholieke opvoeding, des te frequenter zat je daar aan te schuiven voor de biechtstoel, want er waren altijd nog wel klanten. Soms hing er ook een duf, oud fluwelen gordijntje tot op halve hoogte: kwestie van privacy? Bestond die toen al? Na de bekentenissen viel het verdict, en konden we voor een paar "Onze Vaders" en een tiental "Weesgegroetjes" weer met een witgewassen zieltje de straat op. Hoewel het niet meer van deze tijd is stond het afgelopen donderdag toch op mijn programma. Op afspraak dan nog wel. Niet in een kerk, maar in zaal Rataplan. Niet bij een ouwe pater, maar bij de dui... sorry, Raf: hier rijd ik op mijn beurt het bos in. Correctie dus: ik ging niet zelf te biecht, maar samen met La Pola en nog "twee keer negentig" medemensen zaten we te luisteren naar de bekentenissen en overpeinzingen van "de grote van Kommilfoo" in zijn nieuwe solo-productie. Een eerste keer als voldragen vertoning, geen open repetitie of try-out meer maar zo goed als af. Slechts één keer vallen, maar met klasse en veel brio weder op gestaan. BIECHT. Ben wel benieuwd naar de verdere evolutie van de voorstelling. Zijn vorige solo "Jongen toch" heb ik zeven keer gezien. Kwestie van de meerdere lagen te kunnen combineren en de totale verhaallijn te vatten. Wat dat betreft is er voor mij nog werk aan de winkel en gaat de heer Walschaerts er ook nu niet aan ontsnappen: ik heb dus nog een serie voorstellingen te gaan. Kandidaten om mij een of andere keer te vergezellen? Kijk eens in Uw kalender. Het lijkt me handig wanneer meester Raf zelf ook aanwezig kan zijn. Om daar rekening mee te houden checkt U best even de speellijst. Indien nodig is een doodle trouwens snel gemaakt. Na het optreden was er tijd voor een spa bruis en een sapje. Twee alcoholvrije piefen... Nog steeds,het blijft goed gaan. En dus kwam er na de montage van de winterbanden en het groene licht bij de tweede post-ablatieve cardio-controle een mooi slot aan een memorabele novemberdag. Tot ik het VRT-avondnieuws zag...

Hoort wie kreunt daar kinderen...

Een krakend gegrom, zwaar brommen, een krassend stemgeluid en veel en druk over en weer gerij. Met wel telkens tijd voor een vriendelijk "Goeiedag! Hoe gaat het ermee...?" Buurman A.P., de eerste van links op de foto, is een bezige bij. Zo kennen we hem. Niks speciaals, of toch?  Het was mij eerst niet opgevallen en dat zou ook zo gebleven zijn, ware het niet dat vanochtend een bericht tussen de dagelijkse internetpost mijn aandacht trok, een belletje deed rinkelen. Het zal niet waar zijn, hé? Jawel, ze zijn echt en helemaal terug: De Kreuners. Grootaers & Co hebben het niet kunnen laten, en dus (zou men vroeger gezegd hebben!) ligt er binnen afzienbare tijd een nieuwe single in de rekken. Of de heren binnenkort ook weer gaan optreden?  Daar zijn ze nog niet helemaal uit, maar beloven doen ze wel en de "goesting" is groot. We zien wel wat er komt: in juni een paar concerten om te beginnen en daarna enkele zomerfestivals? En of ik zelf ook een ticket ga kopen? In 1991 stond ik met dochterlief op een volgepakte Grote Markt van Leuven. Samen in ganzenpas naar de eerste rijen en meebrullen dat het "Hier en nu"stond te gebeuren, en van "Ik wil je" tot "Zo jong" en "Nu of nooit". Dat ik "Verliefd was op Chris Lomme" en "Maak me wakker" voor je gaat. Once in a life-time, zeker? De midlife tegemoet... Daar is het nu allicht wat laat voor, maar ik wens de mannen veel succes toe en het allerbeste met de heropstart. Als er één sector is waar ze het verhogen van de pensioenleeftijd ver vooruit zijn, of letterlijk aan hun laars lappen, dan wel in de amusementswereld. U kan vóór zijn of tegen: ook dat is een kwestie van goesting en van smaak. Maar laat ze komen, laat ze ervoor gaan: er is nog plaats genoeg voor ouwe rockers. Hopelijk mogen zij in 2018 wel "Viktoria" kraaien...

Josip 'Joske' Weber...

Hij heeft het niet gehaald. Net geen 53 geworden, en al overleden aan de gevolgen en complicaties van prostaatkanker. Het was dan ook even slikken vanmorgen. Ik had er wel al eerder "iets" over gelezen. Dat bleek meteen redelijk alarmerend nieuws, maar ik heb nooit vermoed dat het zo snel zou gaan. Ik zag Josip als een lotgenoot, ook getroffen in de diepe onderbuik. Maar er is dus duidelijk veel verschil. Heb ik dan echt het geluk gehad waar ik zo dikwijls naar durf te verwijzen? Of zoals mijn schoonvader zaliger placht te zeggen bij het kaartspel: "Tegenslag is ook slag, jongen..." Met al wat ik de laatste jaren gelezen heb raak ik steeds meer overtuigd van het feit dat het er bij de verdeling van de levenskaarten om gaat de zwarte piet niet in handen te krijgen. En als dat toch zo is, maak er het beste van. Misschien helpt een potje blufpoker, of gaan voor een solo-slim. Miserie-op-tafel kan ook, al klinkt het niet zo mooi. Heb altijd het meest genoten van een avondje met slechte kaarten, zelfs zonder te winnen maar ook niet helemaal ten onder te gaan. Helaas, wat niet kan zal niet gebeuren. Josip moest veel te vroeg passen. RIP 'Joske'...

Hallelujah...

Heb ik dan toch de winter meegebracht vanuit het verre Friesland? We hebben hier alleszins een eerste -denk ik toch!- vriesnacht achter de rug. Kan het natuurlijk niet echt weten want daarvoor ben ik te weinig thuis geweest de afgelopen weken. Maar toch, de kans zit erin en als ik vanmorgen door het raam keek zag het er niet echt zomers uit. Het ruitmotief in het bleke grasveld heeft niks te maken met een of andere Schotse voorkeur, het zijn de sporen die onze Manolo tijdens zijn laatste werkuren van het kalenderjaar 2017 heeft achtergelaten. De pelouse ligt er proper bij, hij heeft zijn job weer goed gedaan dit jaar. Baasje content. De "red clay poppies" hebben er nog nooit zo mooi bijgestaan. Vrouwtje ook tevreden. Mooi uitzicht dus, al was het maar heel tijdelijk. Helderblauwe lucht, een zon die er nog zin in heeft... en het gras wordt binnen de kortste keren weer zo groen als aan de overkant. Later vandaag was er van groen geen sprake meer, maar al blauw wat de klok sloeg. Op de "gewone fiets" langs de rivier, een eenzaat tussen de race-machienen, e-bikes en  45+ monsters. Eindelijk eens het nieuwe havenhuis aan Kaai 63 van dichtbij gaan bekijken. Heerlijk fietstochtje, deze ouwe knar helemaal content. En dan proberen dat nieuwe ontwerp van Zaha Hadid samen met de bewaard gebleven brandweerkazerne op de foto te krijgen. Niet eenvoudig om zoiets netjes te doen. Ben ook niet meer met alles zomaar tevreden, hé. Dus moet U het voorlopig met dit fragment van de boegspriet doen. Hier kan U alvast een puntje aan zuigen, in afwachting van meer omvattende prenten van het geheel en wie weet ook enkele varianten op ditzelfde thema. Bijten op het houtje en afwachten...

Ondertussen herdenken we vandaag de heer Leonard Cohen die het exact een jaar geleden voor bekeken hield. Cd-tje spelen was er vandaag niet bij, maar Spotify, iTunes, YouTube, Vimeo... ze hebben allemaal de meest volledige afspeellijsten en overzichten bij elkaar gezocht. Daar heb ik wel van genoten en dus mag er vandaag ook een oprecht "Hallelujah!" klinken voor het slapengaan...

Besykje yn Ljouwert...

Het stond in de sterren geschreven: nu mijne maat Tony in het hoge noorden van Nederland zijn coachesbestaan verder zet zou ik hem vereren met een bezoek. Er kwam wat puzzelwerk aan te pas om een goed én vrij moment te vinden. De laatste tijd vertoeven we blijkbaar meer op vreemde bodem, wat de planning van bijkomende activiteiten er niet eenvoudiger op maakt. Toen bleek dat tijdens het afgelopen weekend nog een basketvriend op visite kwam in Leeuwarden: coach Paul Vervaeck en zijn team ZZ Leiden namen het op tegen het Aris Leeuwarden van Tony VdB. Daar wilde ik voor gaan, samen met anderen als het kon. Maar die konden niet, om diverse redenen. Dus dan maar met z'n tweeën: Polo & Pola naar Friesland met een tussenstop op IJburg, Amsterdam. Kort familiebezoek om wat bij te babbelen en op krachten te komen. Na een goede nachtrust en een uitwaai-wandeling op Overdiemen ging het via de afsluitdijk en Harlingen naar de start- en aankomstplaats van de enige echte Elfstedentocht: Leeuwarden. Hotel Stenden gezocht en makkelijk gevonden. Opleidingshotel van de Hogeschool Leeuwarden. Een ervaring en zeker voor herhaling vatbaar. 's Avonds naar de Kalverdome, het thuishonk van Aris. Het werd een heel spannende match. Niet echt hoogstaand basketbal maar met veel overgave en drive. Uiteindelijk een nipte winst voor Paul en de ZZijnen.. Voor een uitgebreid verslag kan U ook "hier" klikken. Na de wedstrijd was er nog tijd voor een leuke babbel met Tony en Paul. Twee Belgen die het goed doen in de Dutch Basketball League. Het is de bedoeling om bij de terugmatch in Leiden ook present te zijn. Wie nog? Schrijf het alvast in Uw agenda's: 13 januari 2018. 

Zondag stond er een bezoek aan het Fries Museum op het programma. Bij de voorbereiding van deze korte uitstap was ons opgevallen dat daar een Mata Hari-tentoonstelling loopt: De mythe en het meisje. Met de recente Franse WO I-expeditie in het achterhoofd leek het ons geen slecht idee om daar nog een verlengstuk aan te breien. En het was goed, zo goed zelfs dat ik deze expo bij iedereen die enige interesse heeft voor geschiedenis en oorlogshistorie ten stelligste durf aanbevelen. De tentoonstelling loopt nog tot 2 april volgend jaar. Het bezoek duurde langer dan we verwacht hadden en daarna volgde  nog een lunch met onze gastheer. Wie hem kent weet dat Tony een bevlogen causeur is en dat voor eten en kletsen alle tijd wordt uitgetrokken die er nodig is. Het werd dus een gezellige namiddag aan tafel bij ROAST. Met anekdotes en verhalen en afspraken om het zeker niet bij deze ene keer te laten. Beloofd, makker: we komen nog eens... want voor de rest van het stadsbezoek was er geen tijd meer. Het weer was er ook niet naar om lang buiten te lopen. Op weg naar de auto springen we nog een boekenwinkel binnen. De buit lag in de lijn van de ruime verwachting: leesvoer voor de komende winteravonden over leven en dood van een intrigerende madam die 100 jaar geleden aan haar einde kwam. Deels geromantiseerd, deels naar waarheid met een legendarische  toets en natuurlijk een snuifje erotiek. Hoe kan het ook anders. En dan terug naar Hoboken, in één lange rit huiswaarts. Viel al bij al nog mee. Een tweede "Besykje yn Ljouwert" zit er dus echt wel in. Een bezoekje in Leeuwarden, juist...