Daar gaan we weer...

Weg van deze wereld! Zo voelt het hier helemaal. En terug naar de essentie: zon, wind, beetje regen, ontsnappen aan een stevig onweder en zoveel mogelijk buiten leven. Tot de zon achter de kam verdwijnt en het fris wordt en te koud om nog langer op het terras van de sterrenhemel te genieten. Binnen een hete thee of toch maar een sterke kop koffie? En het zoveelste vakantionele scrabble duel: ik word in de eerste week helemaal tureluurs gespeeld door La Pola, maar nu is de inhaalbeweging ingezet. Tussenstand is 5-3, er worden geen cadeautjes uitgedeeld en het gaat er zeker nog om spannen. Als dat maar goed afloopt. Ondertussen is maand negen een feit en zijn de schoolpoorten weer open. Al zes jaar geleden dat ik meedraaide in die mallemolen. Hoe ging dat ook weer? Iets met half negen, een middagpauze om twaalf uur, lesuren waarin we zo intensief bezig waren dat het er na 50 minuten al opzat. Altijd graag gedaan, veel voldoening, leuke collega's, en elke dag een uitdaging om het jonge volkje te boeien en samen een stapje vooruit te zetten. Pas na heel wat jaren heb ik ook ontdekt dat het om veel meer ging dan sporten alleen... Maar goed, vroeger is voorbij en al wat ik overhoud zijn wat mooie herinneringen en bij tussenpozen een aangenaam weerzien met de een of de ander. Eerlijk? Echt missen doe ik het niet, en dat komt het levensritme van een op rust gestelde alleen maar ten goede. 

Neem nu deze no-nonsense passage in het diepe Franse zuiden. Niks aan de hand, voeten in het zand. Geen klok, geen afspraken. Niks moet, alles (wat nog kan) mag. Zwemmen, lezen, luieren, hapje eten, siësta,... Af en toe een steviger wandeling of een uitstap. Mooie dingen die mij allemaal nog te beurt kunnen vallen omdat ik samen met U de dans van de asteroïde ben ontsprongen, de afspraak met Florence gemist. We zijn het natuurlijk al vergeten, maar afgelopen vrijdag "scheerde" er een rotsblokje langs onze aardkloot. Een goeie 4 kilometer groot is die klomp en dat zou een ferme klap gegeven hebben mocht die ergens op aarde geland zijn. Vraag dat maar eens aan de dinosauriërs... Deze keer was er een ruime marge voorzien: het "scheren" waarvan sprake situeerde zich op zo'n 7 miljoen kilometer van onze planeet, omgerekend een goeie 18 keer de afstand aarde-maan. Oef, nu ben ik toch weer wat gerust gesteld en kan ik mijn gezapig leventje hier nog wat verder zetten. Hoe ik de rest van het wereldgebeuren moet inschatten weet ik niet, dat wordt iets voor later. Als we terug zijn in de heimat, dan kan ik mij nog een keer laten gaan...