"Mijn" klein leven...

Ik ben pas een week terug thuis en het begint al op mijn systeem te werken. Niet zozeer wat er gebeurt - een etentje, een concert, nog een etentje en een familiefeestje na - maar de weersomstandigheden waaronder dit alles zich dient af te spelen. Temperaturen in vrije val en bij tussenpozen loodgrijze luchten met plensbuien voor en na. Ik kan normaal wel wat hebben, maar deze keer? De spuigaten, inderdaad...

Dan toch maar weer een blogbijdrage uit de mouw geschud, zonder deadline en geheel uit vrije wil. Met fotowerk uit betere tijden, ook dat kan deugd doen, en een verslag van mijn lecturale bezigheden. Het boekwerk hiernaast had ik zelfs lang voor de Praha-saga een eerste maal ter hand genomen. Schitterend geschreven, maar toch... voor het eerst misschien dat ik zo'n gepolijst product tot meerdere keren toe aan kant heb gelegd. Zelfs getwijfeld of ik het ooit wel helemaal zou uitlezen. Een Klein Leven, van Hanya Yanagihara. Heel aangrijpend, en meermaals dacht ik: dit is er kompleet over, wat een verhaal. Een gigantisch geschreven relaas over een klein leven. Maar zo klein dan ook weer niet. Na 150 bladzijden lezen "under sunny skies" kwam Praag in het programma. Daarvoor was het veel te zwaar: letterlijk - want we reisden met handbagage -  en figuurlijk - want alle aandacht ging daar naar de kleinkinderen. Terug thuis kneep ik er nog een kleine 100 vanaf, maar verder geraakte ik toen niet. Met alle twijfels vandien. Toch maar meegenomen naar Frankrijk, en kijk... daar lukte het na enkele dagen wel. Eerst in kleine etappes, en stilaan - na toch weer een dag van bijna afkeer - begon het vooruit te gaan en kreeg het boek mij in zijn macht. Niet zozeer de personages, ook niet het verhaal op zich, neen: het boek. Het lezen moest wel af en toe wijken voor een uitstap of een wandeling, maar haalde stilaan wel de bovenhand op mijn plannen om een mini-marathon zwemmer te worden. Opnieuw naar af en toe een baantje dus, en tussendoor veel lezen. Maar niet alles, want de laatste 100 pagina's heb ik pas begin vorige week verorberd. Bij m'n eigen open haardvuur, herfst op een zomeravond. Met een laatste alinea waar ik nog wel eens van wakker lig. Waar leidt dat heen? De voorzet om nog eens een pil van 750 velletjes te produceren. Zou kunnen, want deze schrijfster heeft heel wat in haar mars. Wie durft?

Gelukkig hadden we ook een zondag op het programma, en die bracht voorwaar wat zon. Daarvan heb ik geprofiteerd om enkele foto's te maken van de nieuwe aanwinsten in onze kunstverzameling. Klein en bescheiden, en beperkt... zoals het hoort voor een simpele jongen met een pet (of achtentwintig?). Een minuscuul stukje dan maar van de nieuwe YZO, ST.E 17/3... waarover later nog meer, maar hier in gezelschap van onze enige echte en al zovele jaren aanwezige JB GRENOUILLE. Een no-nonsense lentekonijn uit de Vessem-collectie mag ook nog net zijn/haar neus aan het venster steken. Niet meer dan dat...

Verder was er dit weekend een bronzen plak voor Kommilfoo's Ruimtevaarder in de Lage Landenlijst 2017, won Slovenië van Servië in de FIBA EuroBasket-finale, kon Hein VH voor het eerst winnen met AAGent en houdt de heer Weiler het voor bekeken bij Anderlecht. Paste niet bij het DNA van de club. Welke slimme vindt zoiets uit? Misschien moest ik het daar een volgende keer maar eens apart over hebben. Eens goed over nadenken. Eerst nog een paar facturen, de blaffeturen en nog wat overuren. Of gewoon opnieuw mijn valiezen pakken? Da's natuurlijk ook een optie.