Toen ik eerder op deze plek een bijdrage wijdde aan het lamentabele aspect van het coachesbestaan betrof het twee kerels die ik hoog in het hart draag. Voorbeelden waarmee ik nog een band heb. Zij het niet echt frequent, maar toch. Ik moest er even aan denken toen ik de voorbije dagen de hoofden van wijlen coach Weiler en zijn collega van aan 't zeitje Vanderhaeghe zag rollen. Twee keer het einde van een samenwerking die iedereen al wekenlang zag aankomen maar door de betrokken partijen tot op het laatst halsstarrig werd ontkend. Een hoop details zijn verschillend, ook de achterliggende motieven gaan we binnenkort wellicht als hemelsbreed different leren kennen, maar finaal is er weer maar één argument dat al de rest in de schaduw plaatst: het was niet goed genoeg. Het beoogde resultaat blijft achterwege. En wat de oorzaak ook mag zijn, dan is de gemakkelijkste oplossing - neen, ingreep! - het ontslag van de coach. Hoewel wijlen Weiler het als ne grote meneer gespeeld heeft. Heeft kunnen spelen. Waar pers en supporters hem afkraken om het niet respecteren van het Anderlecht-DNA blijft de clubleiding een erecode trouw die we nog maar zelden meer aantreffen in onze huidige maatschappij. De verhalen en verschillende invalshoeken hebt U natuurlijk al uit de sportpers, ik ook, en dus laten we het hier wat dat betreft verder zo. Of toch, een poging tot samenvatting: Weiler had de kleedkamer uitgemest, laat ze in Anderlecht proberen hetzelfde te doen met enkele vakken in de tribunes en van de supporters weer ondersteunende toeschouwers te maken, en in Oostende... daar moet dan blijkbaar wel nog schoon schip gemaakt worden binnen een aantal domeinen die het team zelf aangaan. Benieuwd wie dat gaat mogen/moeten doen...
En dan de foto's hiernaast. Die hebben op het eerste zicht weinig tot niets te maken met het voorgaande. Maar bij nader inzien vind ik de "ST.E. 17/3" van YZO toch mooi symbool staan voor de eroderende standvastigheid van een mens als René Weiler. En in de "Elégante" van Elsa Sculpteur zag ik dan weer, na een gespannen moment van zelfreflectie, de baas van KVO voor de spiegel staan: "Hoe lang ga ik dit circus vol egotrippers nog drijvende houden?" Tell me. Ik zou het bij Toutatis niet weten, wel echter dat bij deze dan de sluier gelicht is van onze laatste kunstaankopen in Bargème. Die twee houden het ten huize Polo vast en zeker langer vol dan welke voetbaltrainer ook in ons Belgenland. Wie de kunstwerken ter plekke wil komen bewonderen: altijd welkom!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten