Old Cordoba...

Een volle werkweek wachten op zeven stralen zonneschijn. Dat is het wat ik de afgelopen dagen achter de rug heb. En dat het eindelijk nog gelukt is ook: zeven, en niks meer want ondertussen is de opklaring al voorbij... maar het vulde wel mijn week. Met daarnaast de heropstart van mijn homeo-bezigheden: terug de hometrainer op en indoor pedaleren terwijl buiten de herfst met veel bravoure de ongelijke strijd blijft winnen van enkele schuchtere pogingen tot zomeren. Dat en nog het een en ander: stakende cipiers die finaal dan toch maar bakzeil halen, stakende spoormannen die dat niet willen doen, postmensen die vinden dat ze ook maar op de toch al niet rijdende trein moeten springen en het werk erbij neerleggen. 

Zouden de Rode Duivels (mag ik deze woorden nog wel gebruiken zonder 'citaatrechten' aan de bond te riskeren?) ook in een vakbondsmatig unionistische richting gedacht hebben tijdens hun oefencampagne? Ik ben geen kenner, dat weet U al veel langer dan vandaag, en al evenmin een aanhanger, maar ik vermoed dat een schrale 1-2 tegen Zwitserland en een ontluisterend 1-1 tegen Finland niet het gevolg waren van geconcentreerd spelen, noch van noeste trainingsarbeid vooraf. Onze nationale schromelijk over-het-paard-getilde voetbalelite gooit er, net als zoveel keren wanneer het er echt om gaat, met de zwart-geel-rode pet naar. Deze door analisten en commentatoren als meest getalenteerde selectie ooit naar voren geschoven ontbreekt het aan gedrevenheid. Punt. Ook naast de lijn of vanop de bank zie ik geen eenduidig  tactische richtlijnen die het inefficiënt zwalpende team op de rails kan krijgen noch houden. Zonder gezamenlijke vista wordt het een hopeloos gevecht tegen de Franse bierkaai. Drie matchen gaan ze zeker moeten spelen. Als er niks grondig verandert weten Italië, Ierland en Zweden nu al wanneer hun gemakkelijkste wedstrijd gepland is: 13, 18 en 22 juni. De terugkeer van tactisch wonder Wilmots & co staat de dag nadien op het schema: landen op Zaventem en verdwijnen langs de achterdeur. Het zou ook anders kunnen, maar eigenlijk raakt het mijn koude kleren niet. Geen interesse. En dus over naar de orde van de dag...

Na El Chorro stond Cordoba op de lijst. Logeren in het hart van oud-Cordoba, la Juderia: de joodse wijk. Er komen wat vloeken en zuchten aan te pas, én wat extra rondjes door de zeer smalle straten, voor we ons doel bereiken: Hotel Albucasis. In een eerdere bijdrage kon U al lezen en zien dat het regende in Cordoba. En nog geen beetje ook. Dan maar meteen de Mesquita in, de grote moskee. Daar was het ons trouwens om te doen. Een heel verhaal: de combinatie van een in drie fasen sterk uitgebreid muselmaans gebedshuis waar eeuwen later een heuse christelijke kathedraal in werd gebouwd. De uiting van een samenlevingscultuur waarin joden, moslims en christenen met de nodige moeite toch door dezelfde deur konden. Volgens geschriften en afbeeldingen lukte dat toen wel, alleszins in de hogere regionen van de maatschappij. Maar wat deed de rest? Hoe ging dat in z'n werk? Daar lezen of zien we weinig van. Toch blijft het een stichtend voorbeeld waar men in de huidige samenleving wat aan kan hebben. Toch maar proberen?

Praktische noot: ook op deze toeristische toplocatie lopen nu zwaar gewapende agenten rond...

En het blijft regenen. Voor een bezoek aan Torre de la Calahorra, aan de overkant van de rivier, halen we de heen en weer net zonder kletsnat te worden. Dat is voor  een dag later tijdens een onschuldig korte wandeling door La Juderia. Kompleet en pijpestelig uitgeregend. Maar er is gelukkig meer te zien: ik wilde ook nog de Puerta del Puente, die leidt naar de oude stadsbrug, op de foto. Een mooi toeval stelt mij in de gelegenheid een fotografische regel in de praktijk brengen: zorg indien mogelijk voor een aantrekkelijke voorgrond die de aandacht van de kijker naar het onderwerp leidt. Ja, zou dat zo lukken? Of geraakt U niet meer bij het onderwerp, de poort, en blijft Uw blik op de voorgrond gefocust? Neem van mij aan dat ik daar, na het nemen van de foto, zelf alle begrip voor kan opbrengen. Met Pinksteren zetten deze flamencodanseressen samen met vele anderen hun beste beentje voor en tonen zich spontaan van hun beste zijde. We zouden natuurlijk ook de zaken kunnen omdraaien, maar dan kan ik niet instaan voor de gevolgen. Cordoba, het is hoe dan ook de moeite van het bekijken waard.

In België zit middelerwijl zowat iedereen aan de BBQ of aan zee. Of aan de BBQ aan zee. Facebook bulkt van de zonnige prenten, en de vrienden en vriendinnen hebben nog net géén klachten over te warm weer. Het is er beestig goed, en als Leen Jongewaard ooit al over een mooie Pinksterdag zong dan had hij wellicht die van 2016 in gedachte(n). Wij van onze kant profiteren van een grijze maar droge dag om Madinat Al Zahra te bezoeken. Op een goede 5 kilometer van de oude hoofdstad Cordoba werd in 925 een nieuwe stad voor het kalifaat gesticht. Een heel complex stukje geschiedenis waarvan de uitlopers, of zeg ik beter  tentakels, tot op de dag van vandaag hun sporen nalaten. Ik hou het bij een kunstige impressie door een nobele onbekende tijdens een teken- en schilderworkshop ter plekke. Mooi gedaan zeg ik. 

En daarna blijft het koud en gaat het weer regenen. Ik had het me deze keer anders voorgesteld, maar de weergoden blijken onvermurwbaar en daar kan ik niet tegenop. Boekje lezen en klaarmaken om verder te trekken. Dieper het binnenland in, op zoek naar kleiner en anders maar hopelijk even mooi.