Exit Andalucía...

Wat gaat het toch snel? Drie weken Andalucía zijn voorbij gevlogen en het lijkt ondertussen al een eeuwigheid geleden. Leef ik te vlug, of vergeet ik  te veel?  Ik leef alleszins terug 'vroeg' - of toch heel af en toe - en dàt lijkt lichtjaren geleden. Plots is er opnieuw  een vermoeden van ochtendlijke energie, genoeg om op een onchristelijk vroeg uur op te staan en 'iets' te doen.  Zat U daarop te wachten? Misschien wel, want vandaag ben ik om dat 'iets' te verrichten aan het Mac-klavier gaan zitten en probeer voor dag en dauw een zoveelste blogkladje bij elkaar te schrapen uit mijn zomers pruttelende brein. Wat gaat dat worden? Ik probeer de Spaanse draad weer op te pikken, maar moet dat nog echt? Heb ik, en vooral: hebt U daar nog behoefte aan? Dat gebeurt met een bloggend mens als de schrijfdiscipline zoek raakt. Ik liet de boel wat op zijn beloop, het zou allemaal zijn gang wel gaan. Maar er ging niks, en de boel bleef de boel. Gevolg: wel foto's van het verdere reisparcours, maar geen rode draad meer. Het kan toch niet altijd over het 'weer-of-geen-weer' gaan. Te laat om de resterende herinneringen nog blogwaardig op te spitten en aan elkaar te rijgen. Dan maar wat prentjes: wat blijft ervan over en wat komt er alsnog boven drijven als ik door het foto-arsenaal dwaal? 

Dus toch weer het weer: dat was slecht in Cordoba en in Ubeda al niet veel beter. Maar ik hou het positief en profiteer ervan om 'andere' foto's te tonen. Grijs alom,  een kerktoren die in de mist verdwijnt, matte waterreflecties en één vrolijke roze noot. Ook zij moest blijkbaar even buiten. Wist zij dat ze voor de vederlichte toets moest zorgen in deze opname? Om onszelf moed in te pompen maken we toch een wandeling richting de oude stadswallen. Stelt niet veel voor. Naast een gammel schoolgebouw ligt een al even troosteloos basketpleintje. Maar het ligt er wel, de kids kunnen er spelen - waar zijn ze? - en het blauwe bord kleurt de hele omgeving. Nu nog wat zon... 

Ik gooi dan maar alles op een hoopje: krijg er echt geen lijn meer in en zie het nutteloze van mijn onderneming. Bye bye Andalucía. Gedaan met het reisverslag. Trivialiteit ten top. Volgende keer beter? Ik zoek nog één pixelmatig souvenir, en daar zal U het nu mee moeten stellen...

Beter dan dit vind ik niet. Past perfect in de heilloze context. Een windmolen uit het diepste zuiden, eentje waar zelfs Don Quichote, de man van La Mancha, niet aan toe kwam. En net op die heb ik mijn reisblogtanden stuk gebeten. Wie ben ik om daarover bij U mijn beklag te doen? Marco Polo...