Is er lezen na de dood...?

Lang geleden zo lang gelezen in één en hetzelfde boek. Zou het met de leeftijd van de literator te maken hebben? Of is er teveel afleiding om mij heen? Ligt het misschien aan de instabiele meteorologische omstandigheden of aan de opeenvolgende  besognes in en om het huis die om mijn ijver en aandacht vragen? Zou de sportzomer er dan toch iets mee te maken hebben? Of moet ik de oorzaak in het door mij ter handen genomen schrijfsel zelf gaan zoeken? Dat is het natuurlijk, maar dan in positieve zin. Het vraagt veel aandacht, soms tot twee, neen drie keer toe dezelfde zin herkauwen. Niet enkel om te doorgronden wat de inhoud ervan is, maar ook waar de auteur naar wil refereren en welke onderliggende snaar hij bij zijn lezers/ -essen en/of -innen wil raken. Het is met zijn 230 bladzijden nog niet eens een echte kanjer, maar wel heel boeiend. Zoals reeds eerder gezegd en aangekondigd en door Uzelf ad hoc kan vastgesteld worden ter linker zijde: ik ben na mijn thuiskomst weer aanbeland bij Julian Barnes. Voor de derde keer, en zeker niet de laatste: "Niets te vrezen" Het is een stevige brok lectuur waar de constante uitdaging tot overpeinzingen start bij de openingszin "Ik geloof niet in God, maar ik mis hem" en verder gaat via bedenkingen en toetsingen over leven en dood, en leven na de dood. Of helemaal niks erna: gedaan, punt, uit. En  hoe dit onderwerp door de tijden heen en vanuit diverse invalshoeken bekeken, behandeld of vermeden wordt. Hij heeft mij weer goed te pakken: in de ban van den Barnes...!!  *****