Nel blu dipinto di blu...

Doen we het of doen we het niet?
'Zij' hebben het alleszins wel gedaan: na wat twijfelen hebben de weergoden blijkbaar beslist om ons  te vergasten op een meer dan genietbare herfststart. Een nazomer, een 'ouwewijven zomertje, net niet warm genoeg en zeker nog te vroeg voor een Indian Summer, maar toch... We beleven een zeer aangenaam einde van september onder een hemelspant van het allerblauwste blauw. Samen met de opkomende warme herfstkleuren en af en toe wat zuinig witgeveegde wolkenpartijen zorgt dat alles voor een heerlijke leefomgeving. En daarin heeft Uw dienaar zijn weekend gevuld met opeenvolgende momenten van weerzien en ontmoeting. Vrijdagavond was het aan de kleinkinderen in Holsbeek: een blitzbezoek om hen te verrassen met voor ieder een gepersonaliseerd fotoboekje vol herinneringen aan onze vijfdaagse in Parijs. Is dat al zo lang geleden? Mooi gedaan Pola. En de kids, zij vonden het geweldig. Cool!!!
Daags nadien met veel plezier en een hoop uitsloofwerk het bezoek van de vrienden van 't College voorbereiden. Zoiets vult al snel de dag, maar dat hebben ze verdiend. Op zo'n avond beseffen we telkens weer hoeveel geluk we hebben gehad met elkaar en met onze omgeving. Een reden temeer om er telkens tenvolle van te genieten. We zijn allemaal de zestig ruim voorbij en dus duurt het uitwisselen van de medische rapporten iedere keer wel wat langer. Maar dan is er weer tijd voor de rest: de herinneringen, de recente nieuwtjes en nu eens niet de discussie over het zomeruur maar de voorbeschouwingen over de bloedmaan van vannacht. Daar hoort en leest U in een volgende bijdrage meer over.
Tenslotte was er vandaag het weerzien met Mireia, een Spaanse basketbal-collega van 'ons klein', die eerder al eens te gast was in Amberes. Samen lunchen met die twee toffe madammen bij De Lindekes, en daarna vertrok ze naar Düsseldorf voor een heus taalbad dat een hele maand gaat duren. SuXXes meid, und hoffentlich werden wir uns bald wieder sehen.

Tot hier mijn weekendoverzicht. Verder brei ik maar een vervolg  aan die alternatieve kijk op de roundtrip doorheen een naar mijn oordeel enigszins overroepen Italiaanse regio. Lag het aan het aanbod, het gezelschap, de organisatie en/of de gids die toch meer capo di gruppa dan inspirerende begeleidster was? Het is natuurlijk een beetje van alles wat geweest en vandaar misschien dat ik er maar niet toe kom ook wat klassieke 'cultuurfoto's' te posten. Vandaar dat ik halsstarrig blijf vasthouden aan een alternatieve serie die wellicht beter past in mijn algemene kijk op de zaken. Ik heb er niet echt een hoge pet van op. Of toch? In Lecce staat dit model van papier-mâché, wat daar 'cartapesta' heet. Een techniek die door de eeuwen heen in deze arme streken - waar andere materialen en zeker marmer veel te duur waren - toegepast werd om beelden te maken. Mooie dingen maken ze daarmee, en dan is die bewuste pet plots minder ver weg dan gedacht.

Later die dag heb ik dezelfde pet in stille bewondering afgenomen voor een stel straatkunstenaars met klasse. Een eenvoudige maar juist gekozen locatie, met een zuchtje wind, aangepaste kledij, een leuk stukje muziek en dan vanop de stelten mega-zeepbellen produceren. Ben ook blij om de fotografische uitdaging en het feit dat ik er voor 2 euro ruim de tijd voor mocht nemen. Ondertussen zocht ik wat de diverse invalshoeken mij te bieden hadden: volgen zij vanachter hun klassieke maskers het korte leven van de ballonnetjes die ze oplaten? De zeepbellen wier roeping het is in twee-drie seconden uit licht een schitterend kleurenpalet te filteren, en dan... Pats! Gedaan, de volgende. Stijlvolle presentatie. Standpunten zoeken. Foto's maken. Vergelijken.
Weer iets om bij stil te staan. Grazie mille, cari artisti...
Ook hier hing er een allerblauwste lucht  overheen, in het blauw geschilderde blauw, maar die kwam niet in beeld. Ze was er, dat moet voldoende zijn.