There's magic in the air...

En dan nu iets helemaal anders.
Van diverse kanten werd ons aangeraden om de voorbije nacht vrij te houden in het agenda. Een nachtje met een volle maan: dat kan tellen, maar mijn slaap heb ik er - op een enkele keer na - niet voor gelaten.  Deze zou echter anders zijn. Ik zet het even op een rijtje voor U:
1. De volle maan waarvan sprake zou de eerste zijn in de herfst van dit jaar, en dan hebben we het over de oogstmaan. Het teken dat de boeren kunnen beginnen met het binnenhalen van de oogst.
2. Bovendien stond deze keer de maan op haar dichtste punt bij de aarde, lijkt ze wat groter en spreken we van een supermaan. Mooi meegenomen.
3. En nog is het niet gedaan, want omdat er tegelijkertijd een volledige maansverduistering aan te pas kwam kregen we er een bloedmaan gratis bovenop. Een rosrode kleur doordat het licht van de zon door onze dampkring wordt gefilterd.

Argumenten genoeg dus om het erop te wagen. Net voor het slapen gaan een eerste foto om te testen. Volle maan in volle glorie. Mooi. Geen wekker gezet, maar gebruik gemaakt van de spontane wake-up die mij toelaat om iedere nacht een plaspauze in te lassen. Deze keer duurde het wat langer dan gewoonlijk.
Hopelijk spreekt de onderstaande compilatie voor zich. Geen commentaar dus...

Ik heb hier en daar wat bijgeknipt, en ook met licht en scherpte is er wat geschoven. Maar de kleuren zijn wat ze gisterennacht waren en zoals ik ze vanop mijn eigenste terras heb kunnen bewonderen. Zo mooi had ik het niet verwacht. Nu ga ik zeker mijn best doen om december 2029 te halen, want als de hemel dan even helder is als nu is er weer kans op zo'n spektakel.  De ouwe zal dan wellicht niet toekomen met een warme muts, maar er zullen ook handschoenen en een sjaal aan te pas komen. So what? Ik kijk er al naar uit...

Nel blu dipinto di blu...

Doen we het of doen we het niet?
'Zij' hebben het alleszins wel gedaan: na wat twijfelen hebben de weergoden blijkbaar beslist om ons  te vergasten op een meer dan genietbare herfststart. Een nazomer, een 'ouwewijven zomertje, net niet warm genoeg en zeker nog te vroeg voor een Indian Summer, maar toch... We beleven een zeer aangenaam einde van september onder een hemelspant van het allerblauwste blauw. Samen met de opkomende warme herfstkleuren en af en toe wat zuinig witgeveegde wolkenpartijen zorgt dat alles voor een heerlijke leefomgeving. En daarin heeft Uw dienaar zijn weekend gevuld met opeenvolgende momenten van weerzien en ontmoeting. Vrijdagavond was het aan de kleinkinderen in Holsbeek: een blitzbezoek om hen te verrassen met voor ieder een gepersonaliseerd fotoboekje vol herinneringen aan onze vijfdaagse in Parijs. Is dat al zo lang geleden? Mooi gedaan Pola. En de kids, zij vonden het geweldig. Cool!!!
Daags nadien met veel plezier en een hoop uitsloofwerk het bezoek van de vrienden van 't College voorbereiden. Zoiets vult al snel de dag, maar dat hebben ze verdiend. Op zo'n avond beseffen we telkens weer hoeveel geluk we hebben gehad met elkaar en met onze omgeving. Een reden temeer om er telkens tenvolle van te genieten. We zijn allemaal de zestig ruim voorbij en dus duurt het uitwisselen van de medische rapporten iedere keer wel wat langer. Maar dan is er weer tijd voor de rest: de herinneringen, de recente nieuwtjes en nu eens niet de discussie over het zomeruur maar de voorbeschouwingen over de bloedmaan van vannacht. Daar hoort en leest U in een volgende bijdrage meer over.
Tenslotte was er vandaag het weerzien met Mireia, een Spaanse basketbal-collega van 'ons klein', die eerder al eens te gast was in Amberes. Samen lunchen met die twee toffe madammen bij De Lindekes, en daarna vertrok ze naar Düsseldorf voor een heus taalbad dat een hele maand gaat duren. SuXXes meid, und hoffentlich werden wir uns bald wieder sehen.

Tot hier mijn weekendoverzicht. Verder brei ik maar een vervolg  aan die alternatieve kijk op de roundtrip doorheen een naar mijn oordeel enigszins overroepen Italiaanse regio. Lag het aan het aanbod, het gezelschap, de organisatie en/of de gids die toch meer capo di gruppa dan inspirerende begeleidster was? Het is natuurlijk een beetje van alles wat geweest en vandaar misschien dat ik er maar niet toe kom ook wat klassieke 'cultuurfoto's' te posten. Vandaar dat ik halsstarrig blijf vasthouden aan een alternatieve serie die wellicht beter past in mijn algemene kijk op de zaken. Ik heb er niet echt een hoge pet van op. Of toch? In Lecce staat dit model van papier-mâché, wat daar 'cartapesta' heet. Een techniek die door de eeuwen heen in deze arme streken - waar andere materialen en zeker marmer veel te duur waren - toegepast werd om beelden te maken. Mooie dingen maken ze daarmee, en dan is die bewuste pet plots minder ver weg dan gedacht.

Later die dag heb ik dezelfde pet in stille bewondering afgenomen voor een stel straatkunstenaars met klasse. Een eenvoudige maar juist gekozen locatie, met een zuchtje wind, aangepaste kledij, een leuk stukje muziek en dan vanop de stelten mega-zeepbellen produceren. Ben ook blij om de fotografische uitdaging en het feit dat ik er voor 2 euro ruim de tijd voor mocht nemen. Ondertussen zocht ik wat de diverse invalshoeken mij te bieden hadden: volgen zij vanachter hun klassieke maskers het korte leven van de ballonnetjes die ze oplaten? De zeepbellen wier roeping het is in twee-drie seconden uit licht een schitterend kleurenpalet te filteren, en dan... Pats! Gedaan, de volgende. Stijlvolle presentatie. Standpunten zoeken. Foto's maken. Vergelijken.
Weer iets om bij stil te staan. Grazie mille, cari artisti...
Ook hier hing er een allerblauwste lucht  overheen, in het blauw geschilderde blauw, maar die kwam niet in beeld. Ze was er, dat moet voldoende zijn.

Una visione diversa...

Zoals eerder gemeld vertoef ik weer op eigen bodem, en dat zal U geweten hebben. De eerstkomende weken beloof ik U, teneinde de verloren tijd goed te maken, een inhaal-leuter-offensief van het meest enerverende soort. Uiteraard mag niemand zich verplicht voelen om dit te lezen, ook U niet. Edoch...
Van het voorbije mediterrane weer stak blijkbaar nog een restje tussen mijne vuile was, want zon- én maandag viel hier nog volop te genieten van blauwe lucht en aangename temperaturen. Hoboken Jaarmarkt kon dus teren op schitterend weer. Maar hoewel ik exact 40 jaar in het 'Stront Kokende Boerendorp' woon kan ik de keren dat ik over die jaarmarkt ben gelopen op één hand tellen. En ook deze keer is het er niet van gekomen. Next time...??

De start van de herfst was dus veelbelovend, maar na de eerste bocht hebben de weergoden blijkbaar ingezien dat bij een Belgisch najaar ook buien en regenvlagen horen. Waar ik twee dagen geleden nog de schaduw opzocht op het terras, pletsplonsen de regendruppels nu op de eettafel dat het een lieve lust is en blijf ik wijselijk binnen. Temperatuur naar beneden, hemelsluizen open en de verwarming terug 'en marche'. Al de tijd dus om orde op sommige zaken te stellen en de foto-collecties van de voorbije uitstappen, vakanties en andere uithuizigheden eens grondig onder handen te nemen. Een virtuele prullenmand is behoorlijk handig, zeker als de selectie streng is en de grove borstel is uitgehaald. Een mens kan niet alles bijhouden, en dan moeten er een heleboel prentjes aan geloven. Maakt het geheel wat overzichtelijker en geeft mij de kans om via het kijken weer wat beter te leren zien. Zou oefening dan toch kunst baren?

Daar zou ik in dit geval maar een vraagteken achter plaatsen en een pot zout aan spenderen. Het is U als regelmatige bezoeker van deze en vorige blog - MMMP en MMP - zeker niet ontgaan dat heer Polo zo zijn eigen maatstaven hanteert om prentjes al dan niet te selecteren. Laten we het, zoals beloofd, nog eens hebben over onze laatste trip door Puglia. Om U daar een beeld van te geven grijp ik eerst naar wat alledaagse beelden van de straat. De klassiekers zoals kerken, musea en kunstwerken of standbeelden komen 'misschien' later aan bod. Maar eerst wil ik het met U hebben over een baardige grijsaard bij de Duomo van Lecce en de resten van een kunstzinnige affiche in dezelfde stad. Is dat zwarte gat van de inkomhal toevallig zo groot? Of bedreigt het wel degelijk de bedelaar die met moeite nog net een plaatsje vindt op de foto (en in de maatschappij)? Ik zou het bij God niet weten. Dat vragen we dan maar aan die mannen van de gerafelde affiche. Vooral de rechtse: misschien heeft die met zijn vijf brillen wel evenveel invalshoeken om de realiteit te bekijken en de problemen in te schatten. Als dat moest kunnen? Ik zou er ook nog wel een paar kunnen gebruiken als het om de inschatting
van onze huidige samenlevingsproblematiek gaat.
En als ik dan het licht gezien heb, zou ik het antwoord ook op de muren schrijven? In vele flitsende kleuren, met krullen en kronkels? Deze 'ragazzo' in Brindisi was zeker niet de maker van de graffiti achter hem maar past wel perfect in de omgeving. Met wat vrienden 'hangen' in een achteraf hoek van zijn zonnige stad. Lekker chillen en voorlopig nog geen zorgen. Houden zo, kerel.
Dat was het voor vandaag. Wie zich tekort gedaan voelt en op zijn Italiaanse honger blijft kan ik wat olijven, een hap mozzarella en een glaasje Negroamaro aanbevelen. Buon appetito...

Omnia tempus habet...

Vandaag draait deze nieuwe blogversie van Marco Polo zijn derde maandblad om. Laat dat nu exact samenvallen met het begin van de astronomische herfst, dan weet U dat we er een eerste mooie zomer op hebben zitten/opzitten hebben/hebben opzitten. Mits het nodige over en weer reizen en rondtrekken door onze Westeuropese contreien mag ik niet klagen over het weer. En ook niet over de rest. Ik heb dus een mooie zomer 'achter de rug'. Maar hoe lang duren mooie liedjes al'weer'...? Na de vorige publicatie hebben we  hier te lande nog genoten van een paar aangename dagen. Er was echter ander weer op komst. Dat hebben we geweten en toevallig voor de juiste planning gekozen? Het zekere voor het onzekere, en mij aangesloten bij vrienden en vriendinnen die in een nog groter gezelschap het diepe zuiden van Italië  gingen bezoeken. Meteen kent U ook de reden voor het wederom lange wachten op een nieuwe aflevering.

Het werd een 'hete' week in Puglia, de hak en ook een stuk achillespees van de Repubblica Italiana. Een regio die mij voorheen compleet onbekend was. Natuurlijk veel kerken en kathedralen, druiven en olijven, maar ook de wereldberoemde 'trulli'... waar ik nog nooit van had gehoord! Schande? Een mens kan niet alles weten, toch?! Die kalkstenen huisjes met conisch gestapelde daken worden nog steeds op dezelfde wijze gebouwd als in de vroegste tijden. Dat verdiende een UNESCO-nominatie, en in 1996 werden ze ingeschreven op de lijst van het werelderfgoed. Om mijn achterstand goed te maken logeerden we de eerste nachten in Alberobello en hebben we van daaruit de omliggende dorpen en steden bezocht.

Een trullo, twee trulli, en een 'trulla'-madam bij de voordeur...


De madam waarvan sprake woont in Ostuni, een van de witste stadjes daar beneden, en heeft -hoe kan het ook anders- in haar smalle straatje een witte Fiat 500 voor de deur staan.

Maar als je in Italië bent zoek je ook wel naar de nationale driekleur, en die kreeg ik in datzelfde Ostuni voor de lens...
Mooier kan toch niet?
Ik hou het voorlopig bij deze prentjes. Ze geven wellicht niet het voor de hand liggende beeld van  wat deze 'cultuurreis' bij mij had moeten losmaken, maar het is nu eenmaal niet anders. Er moet nog heel wat geselecteerd worden, en dus is de kans niet gering dat U in de volgende Mededelingen nog af en toe met een fotografische reisherinnering wordt geconfronteerd. Ciao...

Over sporten en andere bezigheden...

U leest het goed,  heer Polo kiest ervoor en blijft erbij: net als de schoenhersteller, bij zíjn leest! De sportwereld is al vele jaren lang mijn eigenlijke biotoop en laat me dat maar niet (ver)loochenen. Zoals het bloed kruipt waar het niet gaan kan, zo stuitert de bal waar hij niet rollen wil. Blij dat ik ooit de keuze gemaakt heb om de bal door de ring te leren gooien en daarna getracht dat over te dragen op de jonge generatie(s). Ooit heb ik mij als supporter wel eens laten meeslepen in een of andere Rode Duivels-hysterie, maar steeds kwam ik bedrogen uit. Zo hevig de passies oplaaiden, zo snel had ik ook door dat voetbal niet mijn ding was. Meestal negentig minuten, plus tegenwoordig nog 'standaard' de obligate maar niet te verantwoorden "+3' extra", zitten wachten. Er moest eens iets gebeuren. Kwam de heer Godot maar langs...! En dan in de 86ste minuut een wegkaatsende bal, op de knie van een verloren gelopen middenvelder: 1-0. Geweldige match: niks te zien, teveel 'afval' in het spel, maar wat een spanning. Spanning?? Daarvoor heb je toch een Scandinavische crimi-serie, een Britse detective roman, een film met Jack Nicholson of Anthony Hopkins... Maar voetbal? Dan lijkt basketbal mij een betere keuze. Zo geef ik U hier mee, want in de media moet U er wellicht te lang tot hopeloos naar zoeken, dat de Belgian Lions - het nationale basketbalteam 'Heren' - zich vandaag in Riga door de eerste ronde van het EK geknokt hebben. In een groep met Letland, Tsjechië, Litouwen, Oekraïne en Estland plaatsen zij zich bij de laatste zestien. Op zes dagen werkte elke ploeg er vijf wedstrijden af. Daar is wat te beleven, en daar wordt telkens spektakel geserveerd. Bekijk de uitslagen maar eens: massa's punten én een hele reeks spannende matchen. Topsport is dat!  Maar te weinig aandacht. Het geld zit immers bij het voetbal. De verouderde regelgeving ook, net als het hooliganisme en de torenhoge kosten voor de maatschappij om het geheel in aanvaardbare banen te leiden. Die grote massa is hoe dan ook interessanter voor de sponsors en voor de media. Dus betalen de televisiestations zich blauw aan uitzendrechten voor urenlang verveling en ergernis. Want die is er: de multi-miljonaire paradepaardjes lopen(sic) er al te dikwijls de kantjes af en zelfs de trainers schermen met (over)vermoeidheid van hun coryfeeën als er twee wedstrijden binnen de week moeten gespeeld worden. WK's en EK's Voetbal zijn een wekenlange lijdensweg met veel te weinig boeiende momenten, laat staan hoogtepunten. Zo gaat het ook in ons eigen kleine landje: we hebben een geweldig getalenteerde generatie, maar een degelijke selectie maken en die dan ook naar vermogen laten acteren lijkt te moeilijk. Resultaten zijn er wel, maar de amusementswaarde van het voetbal op zich is soms ver te zoeken en beneden alle peil. Dat heeft nu net veel te maken met die selectie en de kwaliteiten waarop gedetecteerd wordt. Ooit stond boven een interview met Anders Kristiansson, toen volleybaltrainer bij Maaseik: "Karakter en wilskracht zijn ook talenten." Ik ben er zeker van dat Eddy Casteels, bondscoach bij de Lions, daar een ongemeen zware nadruk op legt. En als er dan nog slimme en technisch vaardige spelers bijlopen heb je een degelijke basis om een waardevol vertegenwoordigend team te bouwen. Iets waar men in het voetbal blijkbaar nog nooit van gehoord heeft, laat staan aandacht aan besteedt. Mijn voorstel: Marc Wilmots gaat op audiëntie bij Eddy Casteels en vraagt hem heel nederig om raad bij de selectie van de Rode Duivels. Ik ben er zeker van dat de totale marktwaarde van het team ver beneden de 200 miljoen zal liggen, maar ook dat er weer zal geknokt worden voor de overwinning en dat de bal zal rondgaan binnen de ploeg. Misschien staan er wel een paar Lions tussen die ook een balletje kunnen trappen, maar vooral het spel zien én niet te beroerd of selfish zijn om het te willen spelen. Eerst echter gaan Eddy & Co het vliegtuig op naar Rijsel waar ze hun 1/8ste finale gaan spelen.
Go Lions Go !!!

Genoeg daarover, voorlopig dan toch. Polo & Pola waren de voorbije dagen op visite in A'dam. We hebben op de valreep gebruik gemaakt van ons Zoo-abonnement om ook eens naar Artis te gaan. Gratis nog wel. En dan hebben we een uitgelezen pied-à-terre in de buurt van Mokum: op IJburg, bij Bram & Shanthi. Steeds welkom. Eerst een wandeling in en op Marken. Veel eiland en even zoveel bruggen. Koninklijke bruggen dan nog wel! We dachten ook even dat we terug in Lapland waren, maar deze houten huizen zijn Nederlandse Rijksmonumenten. Het staat er vol van, en er lopen veel toeristen rond. Ook in september...


Daags nadien gingen we dan 'beestjes kijken'.
Prachtig weer en nu eens iets anders dan onze 'Jardin Zoölogique'. Hoewel: zo herkenbaar. Maar naar mijn idee net een beetje ruimer. Wie in Artis voorlopig nog minder plaats toebedeeld krijgt dan in Antwerpen is Koning Leeuw. Heb niet de indruk dat hij het zo erg vindt: veel ruimte heeft hij blijkbaar ook niet vandoen om van zijn favoriete bezigheid te genieten...

Voor ons een zeer geslaagde tweedaagse.
Oh ja, nog even dit: de heen- en terugrit met Herman van Veen's Top 100.  Van Suzanne tot Kletsnatte Clowns, van Een vriend zien huilen tot Hilversum 3, van Blauwe Plekken tot Anne... Verveelt nooit. Ideaal voor 2 keer 175 kilometer autostrade. En nu terug mooi weer in de Polder. Voor zo lang dat nog duurt...

Citaten op de boterham...

Heb mijn lesje weer eens geleerd: schoenmaker blijf bij je porseleinwinkel en hou je bij de dingen die zich op relativerende wijze laten behandelen. Met een lach en een traan, maar vooral met een lach. En die kan er met de huidige vluchtelingenproblematiek niet meer af. Een meer dan delicate kwestie met te veel invalshoeken en uiteenlopende standpunten bij de vleet. Cijfers, statistieken, aantallen en bedragen... het weekend stond er bol van. Alles en iedereen kan om en om en tegen elkaar gebruikt worden. Ik snap er de ballen meer van! Moet ik dan toch op de loop voor de actualiteit? Misschien wel voor een gedeelte ervan, met in gedachten de eindrepliek van Guy L op mijn vorige post. Hij die het wel eens meer, of zelfs meestal, op een doordacht nuchtere en gebalde wijze weet te verwoorden: "Ik vrees dat die kleuter het slachtoffer is van een zeer bedenkelijk mensdom. Bah!"

Vluchtelingen in konvooi, per trein of op de bus en ontevreden landbouwers die met hun tractoren Brussel overrompelen. Ons 'moemoe' placht reeds in de jaren 60 van vorige eeuw 'The Golden Sixties', bij regelmaat en hoofdschuddend door de gang te lopen waarbij ze haar commentaar op lokale en mondiale toestanden meestal afrondde met: "In wat voor ne wereld leven we toch tegenwoordig..."
Dat was toen zo, en dat is nu -ruim 50 jaar later- nog steeds zo, moemoe! We zullen het ermee moeten doen. En ik maak van de gelegenheid gebruik om na Guy L ook Aloysius I te citeren bij zijn reactie op dezelfde eerder genoemde publicatie: "Hoe dit zal eindigen valt absoluut niet te voorspellen."

Dit gezegd en geschreven zijnde mag ik U melden dat ook volgens heer Polo onze nationale sjotters er weer serieus hun voeten aan geveegd hebben. Wanneer gaan die eens waar voor hun geld leveren en spelen volgens hun capaciteiten? Binnenkort een mars op Brussel van ontevreden voetbalsupporters?
Gelukkig hebben we nog de Belgian Lions, onze nationale basketbalploeg, die op het EK met een 2 op 3 meer dan behoorlijk presteren en vandaag 'geschiedenis' schrijven door topploeg Litouwen te verslaan. Het was op het nippertje, in de laatste fractie van de allerlaatste seconde. Bovendien was het  geen matte 1-0 na een slaapverwekkende match maar een schitterende 74-76 na een zinderende wedstrijd!!

"Brood en spelen."
Ook zonder citaat blijft dit gegeven door de vele eeuwen heen staan als een huis...

Vluchten kan niet meer...

Kan het nog erger?
Moeilijk om daar een uitspraak over te doen?
Ik kan er alleszins niet op de alhier gangbare wijze over communiceren, luchtigheid is nu niet op zijn plaats. Een foto als deze ontneemt ons het recht om wat dan ook in deze context te relativeren. U hebt het allemaal gezien op televisie, in de krant, op websites en sociale media alom. Dit jongetje wordt voor 2015 het beeld van de wanhoop. De golf van miserie die de Middellandse zee en de Balkan overspoelt had al vele gezichten, maar dit hakt er heel stevig in. Veel eindredacteurs hebben een duidelijke/juiste keuze gemaakt door deze getuigenis van oneerlijke ellende op de voorpagina te brengen. Er worden pagina's commentaren en beschouwingen geleverd, nieuwsbulletins brengen verslag ter plaatse en praatprogramma's voeren getuigen en experten aan. De toestand wordt met de minuut erger, maar een rondetafelgesprek bij hoogdringendheid kan blijkbaar niet voor 9 september en het Europese 'spoed'overleg komt er pas op 14 september. Wat moet er eerst nog gebeuren? Er was al het kind in de sporttas, dat toen nog in leven was, nu deze kleine op het strand van Bodrum. Willen we onze vakantieherinneringen niet laten vergallen? Verwachten we heil van de Emiraten? Natuurlijk moet Assad zelf bakzeil halen en z'n eigen bevolking niet blijven vermoorden. IS tiert welig op die mesthoop van onmenselijkheid. Het enige wat de burgerbevolking daar nog kan is vluchten voor de oorlog.  En dan is het nu aan ons. Of willen 'wij' de geschiedenis ingaan als de "Wir haben es nicht gewusst 2.0"-generatie? Wij mogen niet meer wegkijken, wij kunnen daarvoor niet meer vluchten...

Dans der cijfers en getallen...

In de hoofding staat 1 september 2015.
Een goed verstaander, zoals elke lezer en/of volger van MMMP uiteraard is, heeft slechts een fractie van deze gegevens nodig om te weten dat het weer zover is. 1 september: al meer dan 100 jaar de begindatum van het schooljaar in België. De periodes van WO I en WO II buiten beschouwing gelaten, want toen hebben ze er ook op onderwijskundig vlak een soepje van gemaakt. Ontelbaar zijn de verhalen waarin schoolgebouwen werden opgeëist door of geoffreerd aan den Duits, in casu den Dolf, om zijn troepen in onder te brengen. Weinig school dus, en veel vakantie...
Vakantie die een 'op rust gestelde' zoals heer Polo niet echt meer aan den lijve ondervindt en waaraan dus geen extra aandacht dient besteed. Tot dat...!!? Tot dat weer een kleinkind de eerste stappen naar die schoolgebouwen zet. In dit geval Wout, die in het fietsspoor van zijn zus richting Monfortcollege pedaleert. Het middelbaar! Gek, maar er ging een belletje rinkelen. Was ikzelf ook ooit niet voor het eerst met de fiets naar 't College gereden? Ik heb er het plakboek, keurig bijgehouden door de Bonma van Essen, bijgehaald en kijk wat ik vind op pagina 9...

Toen werden er nog heel zuinig foto's gemaakt, op rolletjes van 12 of 24. En toch bleek deze gebeurtenis er naast de eerste klasfoto al twee waard te zijn. Heb ze voor de gelegenheid even uit de plastieken hoekjes gepeuterd om een scan te maken. We zijn toch in de 21ste eeuw, niet?! Den dappere met zijn armpjes over mekaar, vriendelijk kijkend in de cameralens, wit hemd met opgerolde mouwen én stropdas: want ge gaat nu naar 't College, hé manneke!! Waar is de tijd? Dat weet ik maar al te goed, en hier begint de dans der getallen: dat is exact 52 jaar geleden! Op 1 september 1963, ik krijg kramp in mijn rechter middelvinger nu ik het typ..., reed - wat nu den Bompa heet, toen nog Marcske - voor het eerst door de lange Stationsstraat, over het viaduct van den Heikant door de Velodreef en het kleine fietspaddeke naar het College van het Eucharistisch Hart, CssR te Essen. Het begin van zes jaar externaat, en de eerste van ruim 1650 heen en weer-ritten naar dat Eiland in het Groen, zoals het veel later werd genoemd. Goed voor 16.500 spectaculaire en onvergetelijke kilometers woon/school-verkeer.  Ik ben er ondertussen, zoals U allen weet, net 64 geworden. Heb dat toch maar mooi en zonder veel kleerscheuren overleefd. Ben blij dat ik het er hier en nu - we schrijven 2015 - nog over kan hebben terwijl 'die kleine' voor het eerst op de middelbare schoolbank zit. Doe dat goed kerel, en geniet ervan: het mag misschien wat melig, goedkoop en overdreven klinken en meer dan waarschijnlijk staat er geen exclusiviteit op, maar... "These are the best years of your life!!"
En aan al de anderen: een goeie start en voor de rest een heel fijn schooljaar toegewenst!!