Sápmi 5 - De Lofoten...

Voor alle zekerheid ben ik nog eens extra te rade gegaan bij mijn privé-reisleidster, en ja: de eilanden die nu voor ons liggen behoren nog tot het ruime leefgebied van de Sami en mogen 'absoluut' onder bovenstaande titel opgevoerd worden aan een veeleisend én terecht kritisch publiek. Vandaar.
De Lofoten, ze hebben mij altijd als een XXL in de oren geklonken, en nu reed ik er zelf heen. In een prima Volkswagen Golf, mag ook wel eens gezegd worden, die het de hele tijd fantastisch heeft gedaan. Het werd de tweede verbindingsrit van lange adem tijdens deze reis. Waar vroeger nog veelvuldig gebruik diende gemaakt van veerponten en andere overzetboten gaat het nu snel en vlot dankzij een aantal nieuwe tunnels en bruggen die de huidige nationaal-toeristische route vormen.  De trip verloopt vlekkeloos.
La Pola maakt wederom een massa sjieke foto's...
We worden verwacht in Svolvær. De volgende drie nachten verblijven we in een rorbu, een vissershut op palen aan de waterkant. Een ruime en gezellig-praktische thuisbasis. Geef toe: er zijn veel slechtere plekken om je tijd door te brengen. Wat we niet in handen hebben en dus ook niet mee naar de Lofoten konden nemen zijn aangename weersomstandigheden. We treffen deze dagen meer mist en wolken, regen en wind dan in het begin van de reis. Maar ook dat hoort bij het Noordelijke klimaat natuurlijk. Er is genoeg te zien, ook nu bij het verwerken van de foto's, en stilaan begin ik wat van mijn schrijversdiscipline te verliezen. Ik sprokkel gewoon wat beelden en schud wat losse commentaren uit mijn mouw.
Een beetje zoals het leven mij hier toeschijnt...
Veel ruimte, speciale bouwsels en vooral in het oog springende combinaties van kleuren, ook tegen deze grijze achtergrondlucht. De urbanisatiewetgeving heeft hier blijkbaar nog niet toegeslagen. Op de Lofoten zet je zo te zien nog wat je wil en waar je het wil. Wanneer? Dat zal allicht in de zomer zijn. Daarenboven heeft alles hier zijn nut, daar hoeft U mij niet meer van te overtuigen. 


En alsof ze dat willen bewijzen en extra in de verf zetten laten ze er hier en daar -het hoeft niet altijd op hun buik te zijn- wél gras over groeien. "Wachten tot we dood zijn" kan, maar is geen absolute 'must'. 
Ecologie van vroeger en nu.

Maar we kijken hier af en toe ook eens uit over het water. Soms is dat "adem inhouden" hoor. Tussen ons dagelijkse grijs krijgen we in de verte hier en daar van het ielste blauw geserveerd. En gooi er nog wat rotspunten tussen. 

Daar wordt een mens nog stiller van... 

We trekken, omdat het wordt aangeraden in een of ander reishandboek, ook naar het Lofotr Vikingmuseum bij Borg. Hier is het grootste Viking langhuis ooit gevonden en gereconstrueerd. Knap gebouw, maar voor mij mag het iets minder commercieel zijn. Of begon het gewoon wat genoeg te worden? De zon, de dreigende wolken en de mist in de bergen maakten dan wel weer wat goed. Er langs rijden zou ik zeggen, eventueel een foto vanop de parking, dat kan ook nog. Maar verder niet. Mijn mening.

Ondertussen is het 17 juli: happy birthday to me!

Ik begin eraan te wennen, al die verjaardagen. 

Het gaat hoe langer, hoe beter. 

Ik zou zelfs zeggen: er valt best mee te leven...! 

En zeker nu ik des Beatles 'mijlpaal' heb bereikt:

Will you still need me

Will you still feed me

When I'm sixty-four...

Misschien een te lugubere foto erbij. Het zij zo: deze kwam ik vandaag tegen, en dus. Ook hier gaan de viskoppen niet verloren. Ik heb er geen moeite mee...

Om af te sluiten: zomer op de Lofoten, nog maar half acht 's avonds, en toch de straatverlichting al aan. Donkergrijs weer. Ideaal om mijn verjaardagscadeau van La Pola in ontvangst te nemen: De Demonen van Leonard Cohen, door Francis Mus. Ondertussen weet ik dat het geen simpel boek is, maar ik ben er wel heel blij mee. Sommige dingen mogen moeite kosten...

Morgen trekken we verder.