Sápmi 6 - Terug naar af...

Ondertussen heb ik het begrepen: verandering van spijs doet een mens eten, en teveel van 't zelfde dreigt eentonig te worden. Al die verslagen van onze tocht door Lapland heeft de lezer niet blijvend kunnen boeien. Bovendien is de zomer weer volop in 't land en een aantal van mijn volgers blijkbaar in 't buitenland en/of op vakantie. Weinig bezoekers: te warm om te lezen...

Deze aflevering komt dus als geroepen om mijn vakantiereeks af te ronden. Over vakantie gesproken: in een vorig leven was ik nu over de helft van het zomerreces en in veel gevallen terug aan mijn basketbalactiviteiten begonnen: kampen, trainingen, stages, bekerwedstrijden. Die vastigheid ben ik nu kwijt en vraag mij af waar ik me actueel bevind op de schaal van congé payé of andere vrijheidsindelingen.
Niet van wakker liggen: afronden.

We verlaten de Lofoten, en natuurlijk leidt de terugweg langs eindeloze routes aan de rand van nu weer blauwe fjorden. De Noorse weergoden zetten nog eens een beter beentje voor en trakteren ons op 'minstens' 50 tinten blauw. Het blijft ook rustig reizen, en dat in zo'n decor: een mens wordt al rijdend Zen.
Da' zen ik hier in Antwerpen niet gewoon!





Bijna terug op het vasteland, maar niet zonder een laatste détour langs het zoveelste 'einde van de wereld'. Appelblauw zeegroen van het zuiverste gehalte, en zonder thermometer in de buurt kan ik het verkopen voor een subtropische baai. Eigenlijk geen woorden meer voor, alleen maar foto's...

 Na veel omzwervingen en gekronkel bereiken we Narvik. Klinkt mij niet onbekend in de oren. Geen fluit te zien, en nog minder te beleven. Het mag dan zondagavond zijn, zo doodstil hebben we het hier in bewoond gebied nog niet meegemaakt. Gelukkig is er een skilift die ons op zo'n 600 meter hoogte brengt en uitzicht biedt op de Vestfjorden. De volgende blauwtinten komen er aan...




We zijn er bijna: van Narvik rijden we naar Kiruna, waar zich de grootste ijzerertsmijn van het Noorden bevindt. Dit parcours confronteert ons met WO II-geschiedenis en brengt ons bij een van de redenen waarom 'den Duits' zoveel belang hechtte aan Scandinavië. Naar 1940 wordt rond Narvik om de haverklap verwezen: gedenkplaten, monumenten, herinneringswandelingen, maar heel weinig restanten van toen, wegens achteraf allemaal vernietigd tijdens de vlucht voor de Russen.
En eindelijk vertoeven we even in Zweden.

Onderweg stoppen we langs de treinroute naar Kiruna bij het nu onbemande station van Rensjon. Vertrek- en aankomsttijden zijn er blijkbaar niet meer. Lege aankondigingsborden wel. Er is enkel nog goederen- transport, en dat stapt hier niet uit. Vooral de directe ijzerertsverbinding die nog steeds in gebruik is: bij regelmaat een rij van 60 wagons die elkaar hier in de buurt moeten kruisen. Massaal veel erts wordt er non-stop uit de grond gehaald, en dat nog gedurende vele jaren. Probleem: lokale aardbevingen als gevolg van de uitgravingen. Oplossing: de staat en vooral de mijn investeren kapitalen om op termijn een groot deel van de stad Kiruna te verplaatsen naar veiliger oorden. Daar hebben ze in Groningen nog niet van gehoord denk ik. Hoe gek kan het klinken: er was in ons schema geen tijd om deze mijn te bezoeken. Toch zijn we geïnteresseerd geraakt en willen later wel eens terugkomen voor een uitgebreid bezoek. Nog iemand?

En dan komen we opnieuw in Finland: terug naar af, Rovaniemi, waardoor onze cirkel rond is. Langs de weg een frisse Finse freule die mij van tussen
haar hooioppers toelacht. Waar heb ik die nog gezien?

Die laatste avond bezoeken we nog het Arktikum, een modern museum met tentoonstellingen over de geschiedenis van de stad, de cultuur van de Sami, de natuur van Lapland.  Maar vooral mooi om af te ronden: een laatste kijk door de lichttunnel met in de verte de poolcirkel. Daarboven hebben we ons ruim 14 dagen heel goed in ons vel gevoeld. Morgen terug naar huis.

Dat is in tussentijd weeral twee weken geleden.
Wat vliegt er ook weer???
Juist: de blauwvoet, storm op zee...