Voorlopige invrijheidstelling...

Als u mijn twee vorige posts gelezen hebt dan weet u waarom ik er even tussenuit ben geweest. Ongewild, dat wel. Maar van enig verzet mocht dan ook geen sprake zijn. Als de rikketik op hol slaat... Ondergaan, en rekenen op de goede zorgen en dienstverlening van onze gezondheidsorganisatie en bijhorende infrastructuur. Is blijkbaar gelukt, want ondertussen zit mijn weekje St Augustinus er weer op. Na zes overnachtingen op locatie ben ik afgelopen donderdag in voorlopige vrijheid gesteld. Tijd om nog maar eens de draad op te pikken. Ariadne mag zich zo stilaan mijn patroonheilige gaan noemen...

En dus kom je weer in de wijde wereld terecht. Het mooie weer dat ik van achter de ziekenhuisramen aan mij voorbij dacht te zien gaan is er alleen maar beter op geworden. Vandaag zelfs mijn siësta in de tuin. Net op tijd gelost om mee van de verre pré-zomer te genieten. Maar na een afwezigheid moet er een en ander geregeld worden. Daarbij hoorden deze keer enkele afscheidsmomenten die zoals zo dikwijls, maar nu zeker, veel te vroeg kwamen. Net voor ik opgenomen werd was daar Tony Souveryns. De immer minzame spreekbuis en vertegenwoordiger van het basketbal-coaches-gild verloor de strijd tegen de leukemie in zijn lichaam. Ooit "senior" tijdens mijn studententijd aan 't Sportkot, later een van mijn docenten in de trainerscursus en nog later tussentijds collega in de verdere jaargangen van dezelfde opleiding. Een wijs man die mij steeds op de gepaste manier van repliek wist te dienen. 

Terwijl ik in het ziekenhuis verbleef namen familie en vrienden afscheid van Bo De Mondt, mijn jongste rechtstreekse "kozze". Zoals het zo dikwijls gaat als men ouder wordt en de familie al wat lossere banden had... een eeuwigheid geleden dat ik hem gezien of gesproken had. En dan nu plots dit. Niks zien aankomen, blijkbaar geen signalen. Nu niets dan vragen, en geen antwoorden. De strijd verloren tegen zichzelf en het leven. Eindelijk de rust gevonden, Bo?

Bij het afscheid van René Van den Broeck kon ik dan wel aanwezig zijn. René, Balou, Stiereke... op adembenemende wijze uitgeleide gedaan door zijn kinderen. Teksten uit het hart en ieder een eigen muziekkeuze die hen linkt aan hun papa. Jaimy, Nick, Mike, Steve... de papa is ongelofelijk fier op jullie en blij met wat jullie allemaal voor hem gedaan hebben. Zo heb ik dit toch mee beleefd. Na onze laatste babbel samen in de wachtzaal van radiotherapie. Klaar voor de bestralingen in 2016. En later bij regelmaat de Messenger-berichten over ons beider gezondheidstoestand en de evolutie daarvan. Tot en met het moment waarop hij de laatste fase van de strijd moest aangaan tegen de kl**te kanker die ook dat groot sterk lijf in zijn greep hield en niet meer wilde lossen.

Tony, Bo en René... en het "waarom" van wat er met jullie gebeurd is. Ik kan er nog steeds niet goed mee omgaan. Denk niet dat het mij ooit gaat lukken. Loslaten en aanvaarden, daar is veel tijd voor nodig. Als ik dan naar de hoofding van deze blog kijk: misschien geldt voor jullie nu wel de definitieve invrijheidstelling...

Over and Over and Over Again....

Is wat er in de vorige bijdrage aan bod kwam de trigger geweest, de klik die mijn vergalopperen in gang heeft gezet? Ik zou het bij god niet weten. Feit is dat er in de dagen na de "botsing" nog heel wat te regelen viel. Lees daarvoor de derde alinea van "Mijn langste dag...". En dat we het allemaal weer snel op orde wilden krijgen. Bijna was dat ook gelukt, bijna even zo snel als ik het eerder heb opgeschreven. En toen werd het vrijdag. Weekend in aantocht, en geen speciale plannen. Dacht ik toen nog. Tot ik wat cardiale onregelmatigheden leek op te merken. Nog even twijfelen, dan toch huisarts bellen, consult, spoedopname kliniek en finaal doorverwezen naar hartbewaking. Dacht er met één tot hooguit enkele nachtjes vanaf te komen. Fout gedacht: het werd een ganse week vol pension in GZA Augustinus. En dus was het dan toch weer prijs: VKF en zoeken naar een oplossing. Ook dit gaat blijkbaar een verhaal van lange adem worden: over and over and over again...

Ondertussen ben ik terug thuis. Met een hele waslijst aan consultaties en afspraken voor onderzoeken tijdens de komende weken. Maar goed, de strijd is weer aangebonden en als naar goede gewoonte voelt heer Polo zich klaar om de handschoen op te nemen. Ten gepaste tijde zal ik u verder informeren over mijn toestand. Die is uiteraard ernstig, maar verre van hopeloos. Benieuwd ook of deze foto extra ramptoeristen naar de blog gaat lokken, net als die van mijn verfomfaaide Vectra 1.9D? We 'll see...

Mijn langste dag...

Een tiendaagse blogbreak is wederom een feit. Voor het eerste stuk betreft het een "eigen schuld - dikke bult" verhaal en van het een kwam het ander. En toch, het begon allemaal zo goed: afspraak met de nieuwe vaatwasmachine en bijhorende techniekers voor de installatie van het apparaat. "6.30 am"... eerlijk waar, en ze waren op tijd. Klus geklaard en wij content. Later op de dag extra genoten van de siësta en 's avonds een één-op-één gesprek met maaltijd - of was het omgekeerd - met mijn sportkot-makker Louis VB. De wereld en zijn fratsen nog een keer de revue laten passeren. Waar we vroeger nog met voorstellen kwamen om de maatschappij te verbeteren stellen we nu alleen nog vast dat het niet zo simpel is. Níet zo simpel a'mmaal als de Fixkes ooit zongen. En dat het zeker zo niet verder kan. Maar goed: op een ordentelijk uur sluiten we de gedachtewisselingen af en rijden elk ons-eigen-huis-waarts. 

En hier verschijnt dan de schuld en de dikke bult op het schouwtoneel. Heer Polo, net even niet attent genoeg, begaat een dom manoeuvre, kruist de baan van een tegenligger en knalt er vol tegenaan. Geen half werk, wel een degelijke ket die op het eerste zicht en in de donkerte van de avond als een volwaardige "perte totale"  werd ingeschaald. Tegenpartij blijft rustig en zelf begrijp ik direct dat hier niks valt te bedingen op de verantwoordelijkheid. Verzekering bellen en die contacteren de depannagedienst. Na wat heen en weer takelen en de vervangwagen oppikken lig ik om 00.15 am in bed.  Langste dag is een feit... 

Bij daglicht bleek het dan weer mee te vallen, maar de som moest nog gemaakt worden. Nog een degelijke auto, maar al wel op jaren. Diesel, dus gebrandschat in België en met  Euronorm 4 een beperkt voortbestaan toegedicht tot eind 2019 in de LEZ's van ons landje. Niemand teleurstellen en onszelf niet al te zeer op de proef, snel uitkijken naar een andere. Saloncondities gelden nog, nu nog wel een prijsje voor een dieselwagen en geen kosten voor een reparatie. Dit is dus de nieuwe...

Tot zover deel één van mijn verhaal. Al bij al valt het natuurlijk mee, want geen gekwetsten. En heel voorzichtig gesteld bijna een goed nieuws-show. Als het dan toch moest gebeuren leek dit wel een ideaal moment. Nu naar bed. Tijd en omstandigheden zullen bepalen of u morgen deel twee onder ogen krijgt. You ain't seen nothing yet!!

Sound(s) of Silence...

Van alles en nog wat, dat is de synoptische weergave van wat deze mededeling u te bieden heeft. Snel door scrollen dus of hooguit een diagonale blik over werpen, of toch curieus genoeg om dit schrijfsel tot u te nemen. De keuze staat vrij, net zo vrij als meningsuitingen hier te lande zouden moeten zijn en blijven. Laat ons maar beginnen bij het begin. 

Zo fervent als toegewijd lezer die ik ben start ik misschien best met de lecturale stand van zaken. Nadat ik de wiskundige papegaai even het zwijgen heb opgelegd, een doek over de kooi gegooid en het boek in de wachtrij heb gezet... ben ik begonnen aan de biografie van Paul Simon. Een van mijn favoriete zangers, en dus een levensverhaal dat ik wilde verwerken zoals ik eerder met Leonard Cohen heb gedaan. Dat kost tijd. En moeite. Maar geeft enorm veel voldoening. 

De geleverde inspanning en concentratie leidden wederom tot een splitsing van de activiteit. Een logische en in dit geval geheel voor de hand liggende dan nog wel. De heer Simon heeft in het eerste deel van zijn loopbaan samengewerkt met ene Art Garfunkel. Dat weten we allemaal en ook dat ze na vijf albums, van matig tot onvergelijkbaar succesvol, uit elkaar zijn gegaan. Wat daar allemaal achter zit en hoe die jaren en de productie van de bijhorende platen zijn verlopen, dat heb ik nu achter de kiezen: de eerste 9 hoofdstukken, uitgesmeerd over 176 bladzijden. De 5cd-box met de Columbia Studio Recordings 1964-1970 binnen handbereik en tussentijds in gebruik... ook daarvan moet ik de uitgeschreven teksten nog doorgronden. Zeer boeiend. Maar nu dus wel een goed moment om de lectuur even aan de kant te leggen en een rustpauze in te lassen. Wordt dat een gewoonte? Goed of slecht? 

Ik laat dan maar de andere interesses aan bod komen: basketbal Oxaco-Gembo was er eentje van - dat wist u al - maar we gingen ook naar de film: Beautiful Boy. Straf biografisch drugsverhaal van vader en zoon Sheff. Heel sterk in beeld gebracht in een regie van Felix Van Groeningen. Draait  nog in Kinepolis en UGC Antwerpen. Ook in Gent, Turnhout en Mechelen staat hij nog op de speelkalender. Reclame? Absoluut, een aanrader. Zeer beklijvend, niet echt opwekkend maar sterk en pakkend verhaal.

En dan waren er in het weekend de finales voor de Volleybalbeker van België. We kregen bezoek van "Erwientje"die na de zaterdagtraining en op de terugweg naar huis even een tussenstop inlaste. Heerlijk weerzien. Tijd gemaakt om eens goed bij te babbelen. Zondag hebben we ons beperkt tot tv kijken, maar ook dat was de moeite. Aalst (het team van scouter Erwin M) haalde het niet bij de heren. Maar dat deden wel de dames van Oostende, en dát is de club van zijn dochters. Dus toch nog feest in Leffinge?!

Tussen de finales door liep ik op het einde van een snelle Polderwandeling mijn oud-buurman Hubert S. eindelijk nog eens tegen het lijf. Tijd voor een babbel die ons al snel terugvoerde tot in de late jaren '70. Wat een weerzien. Hoewel de afstanden niet zo groot zijn was dit er decennialang niet meer van gekomen. Hier breien we zeker nog een verlengstuk aan. No more sounds of silence...

Het klimaat is haar ongunstig gezind...

Gisteravond de slag om "Groen" bijgewoond. Er viel heel wat te beleven, zij het dat niet alles van de bovenste actieplank kwam. Spelcombinaties en doeltreffendheid konden er mee door, maar de interpretaties vanwege de reglementair aanwezige spelbeoordelaars lieten van bij de aanvang te wensen over. Niet of te laat ingrijpen vertaalt zich in deze meestal in wedstrijdontaarding, maar dat viel in de Sneppenbos-arena nog behoorlijk mee. Erger was het met de invloed die de zwakke en twijfelachtige start van de arbitrage had op het publiek. Zowel de uit- als thuissupporters deden hun best om aan het scheidsrechtersduo duidelijk te maken dat zij niet gediend waren van hun" natte vinger"-beslissingen en tussentijds "mijn neus bloedt"-gedrag. Vaders, moeders en verdere familieleden die luidkeels hun ongenoegen uiten hebben er nog nooit voor kunnen zorgen dat de scheids plots "beter" ging functioneren. Ook gisteravond niet. Het werd op die manier een heel bizarre wedstrijd, die als heenmatch in de halve finales voor de Beker van Vlaanderen-Basketbal totaal waardeloos is gebleken. De resultaten van een heen- en terugwedstrijd bij elkaar optellen is voor mijn geliefde basketbalsport meer dan een stap terug. 't Is winnen of verliezen, maar niet meer gaan puzzelen en optellen waardoor in het voetbal die dubbele confrontaties ook steeds meer van hun totale spankracht verliezen. Maak er dan een "best of three" van zodat elke match zijn waarde behoudt. Neen, deze halfgare formule kan mij echt niet bekoren. Oxaco-Gembo  100-102... en op 26 februari spelen ze verder, maar dan zonder mij.

Maar ik wou het eigenlijk over het klimaat-gedoe hebben. Dat "Groen'"was voldoende om mij even van mijn à propos te halen en een ommetje doorheen de basketbal-actualiteit te maken. Over Schauvliege had het hier moeten gaan, en haar ontslag. Gevolg van een zoveelste accident in haar brokkenparcours. What a Joke... Want inderdaad, de slagkracht van de sociale media en de onmacht om met de gevolgen daarvan om te gaan zijn niet te onderschatten. Aan haar gelaatsuitdrukking te zien is zij zelf ook niet helemaal content met hoe de zaken gelopen zijn. Het ongunstige klimaat...?

Ultieme Biecht...

"Nog één keer..." heb ik mijzelf dan maar toegestaan. Het moet nu onderhand de zesde of de zevende geweest zijn, ik ben even de tel kwijt. De eerste BIECHT van Raf Walschaerts, toen nog in try-out, zag ik in zaal Rataplan. Met een uitvoerder die even vergat de Grote Homeopaat te introduceren en zichzelf op die manier kortstondig vastreed in het Stenen Tijdperk. Geen nood echter, hij kwam daar in een kort overleg met de regie rond voor uit en schakelde dan feilloos over naar de scène van de copulerende holbewoners. Verder geen klachten. Ondertussen zijn we zo'n 100 optredens verder en verloopt zijn presentatie vlekkeloos. De verhaallijn meandert zodanig sterk dat ook "deze zevende" voor mij weer een frisse ervaring opleverde. Van de 91-jarige scheve-schaatsrijder op een piepklein Grieks eilandje en de conversatie met diens pasgeboren achter-achter kleindochter, het bezoek aan de Efteling van peter Raf met kleine Lou, tussendoor de voorbereiding van zijn eigen levenseinde, de flinke Jardan die zo hard zijn best doet om de Pinokkio te vinden tot en met de meester zelve die niemand wil teleurstellen. Hij die de 50% "scheefpoepers" in onze maatschappij heel visueel in beeld brengt door ze bijeen te plaatsen in een "halve zaal".  Hij geeft ook zichzelf bloot, geen truken van de foor. Niks in de handen, niks in de mouwen. Leven, liefde en dood. Heel zuinig strooit hij met zijn akoestische muziek die liefde en afscheid in de verf zet, en waar hij teder breekbare liedjes uit puurt. "Jezus, dacht hij: wat is ze mooi..." U weet dat ik in deze verre van objectief ben, maar ik zeg en schrijf het toch nog maar een keer: het is een echte aanrader!! Wie nog wil gaan kijken moet snel zijn: de laatste tien voorstelling komen eraan. Check de speeldata hier. Snel, want voor u het beseft is het voorbij. Op 28 februari loopt de ultieme Biecht...

Mini Winter Wonderland...

Wie de kleine beetjes sneeuw niet eert
is de mega-winterplaat niet weerd...

En dus begeef ik mij wanneer de gelegenheid zich voordoet naar onze eigenste Polder, zelfs als er maar een likje wit is neergedwarreld. Is toch de moeite niet hoor ik daar prevelen. Toch wel. Kijk nu zelf, twee keer code oranje volgens het KMI. Dan gaat een mens toch op stap zou ik denken. Natuurgebied met de ons en u  ondertussen zo vertrouwde Galloway runderen. Jong en oud, groot en klein. Twee keer dezelfde doorkijk, maar wat een verschil in kleuren. Het hele palet van Breugel tot en met Tuy(n)mans, alles komt aan bod. Ekster steekt een helpende hand toe als er op het hoofd moet gekrabd worden, want jeuken doet het blijkbaar altijd. En die fijn gedresseerde toplaagjes sneeuw, ze geven een extra cachet aan alles wat zich aandient op mijn pad: van dit wandelpaaltje tot en met een bruine winterdistel. Mini Winter Wonderland...