Met herinneringen, steeds meer herinneringen ophalen aan steeds meer mensen die er niet meer zijn. Die ik al heel lang mis, of nog maar net, maar die ik nooit wil vergeten. Waar ik zo uitgebreid over kan vertellen of net veel te weinig over weet, omdat "zij'" maar heel even bij ons was.
En net vandaag las ik dit gedicht van Bert Deben.
Voor kleine Niké Évora en al die anderen...
De dood zou liefde moeten zijn
waarin men mild kan overgaan
naar wat men noemt een nabestaan
een zachte straal van zonneschijn
waar het volmaakt is en voldaan
bevrijd van elke angst en pijn
de dood zou liefde moeten zijn
waarin men mild kan overgaan
de grens een nevelige lijn
tussen beschut zijn en ontdaan
waarbij je toch niet echt verdwijnt
geen einde maar een nieuw ontstaan
de dood zou liefde moeten zijn
Bert Deben
2018 Merci, Bert....
Zoals Nikos Kazantzakis op zijn graf liet noteren: "Ik heb geen angst en geen begeerte: ik ben vrij". De herinnering blijft voor de levenden. Meestal warme herinneringen. En die nemen we altijd en overal mee. Tot wij zullen overgaan in "herinneringen".
BeantwoordenVerwijderenThanks, Luigi.
BeantwoordenVerwijdereneen mooi compliment voor mijn gedicht en blij dat het (ook elders) zoveel mensen weet te raken ... dank trouwens ook voor het plaatsen hier!
BeantwoordenVerwijderenHier is altijd plaats voor mooie dingen, Bert. Woorden, gedachten, gedichten... Tot op de koffie!!
BeantwoordenVerwijderenSchitterend Bert,vooral het laatste!
BeantwoordenVerwijderen