De nieuwe oogst...

't Is lang geleden dat ik mij hier nog eens heb uitgelaten over wat er op mijn leesplank ligt of aan de daaraan gekoppelde activiteiten en  ervaringen. Welaan dan, ik ga dat goedmaken en wel nu meteen. Hiernaast ziet U de zeer gewaardeerde vruchten van een rondje "aankoopbons inruilen" bij de Standaard Boekhandel. Tegoed-certificaten zou ik het durven noemen, waarvoor ik de gulle schenkers ervan nogmaals hartelijk wil bedanken. U had het echt niet moeten doen, was helemaal niet nodig, voel U absoluut niet verplicht... "maar" ik ben er toch zo blij mee en heb er tot mijn grote tevredenheid een mooie stapel leesvoer voor in de plaats gekregen. Boeken kopen op het buikgevoel. Heerlijk. Van de meesten weet ik nog niet veel, alleen dat zij al klaar liggen om mij door een aanstaande periode van verminderde fysieke activiteit te loodsen. Te wachten... dat liggen zij op dit moment. Behalve eentje, een lichtgewicht en vlot weg te lezen exemplaar dat ik in een vlaag van naïeve nostalgie als eerste ter hand heb genomen. Kon niet wachten om mij nog eens terug in de zomer van '89 te wagen en de Tour van toen opnieuw voor de geest te halen. Ik zag in gedachten zowaar de beelden terug van dat wapperende paardenstaartje tussen de verkeerskegels op de rand van de Champs Elysées. Dat was het einde en tevens de apotheose van DRIE WEKEN, ACHT SECONDEN... Klik deze gerust even aan en U kunt voor een stuk nalezen hoe Nige Tassel dit verhaal aan de wielerliefhebber tracht te slijten. Zeker geen literaire hoogstandjes, soms spannend, bijwijlen te gedetailleerd maar ook voorzien van weetjes die alleszins voor geïnteresseerden de moeite waard kunnen zijn. Ben er behoorlijk snel doorheen gegaan. Net wat ik nodig dacht te hebben om de leesdraad weer enigszins op te pikken na zoveel weken. En het is gelukt, de leesmodus sloeg opnieuw aan en de regelmaat keert terug. Hallelujah...

Geef nu dus de volgende maar. En dat deed zoonlief, die er mij eentje op uitleenbasis heeft toegestopt. Na de acht seconden DE ACHT BERGEN van Paolo Cognetti. Een bijzonder boek, da's het minste wat ik erover kan zeggen. In al zijn eenvoud zo aangrijpend en voor mij een meer dan geldige reden om het dagelijks nieuws te laten voor wat het is. En inderdaad, "het is me wat!!" blijkt achteraf. Maar toch, geef mij dit boek maar om te leren omgaan met mensen en feiten om mij heen en de dingen een plaats te leren geven. Om een zicht te krijgen op toekomst en verleden, om de rusteloze aan de gewortelde te toetsen. Om na te denken over eenzaamheid, vriendschap en familierelaties en hoe ermee om te gaan. De opbouw en het verlies ervan. Om vast te stellen dat het voor sommigen een levenslange tocht langs de acht bergen zal zijn, omdat zij niet terug kunnen naar die ene hoge berg in het centrum van hun bestaan. Een kanjer van een roman, een klasse apart. Die ik al veel eerder had moeten lezen...