Retraite achter de rug...

We schrijven zondag 30 september, 17.40 uur. Heer Polo is net terug van een tweede kleine wandeling, een hele kleine. Eén mini-blokje rond het eigenste woonerf en aangelanden. Met 2 flashy blauwe krukken. Een pseudo-hipster op de dool? Neen, een vers geopereerde met een nagelnieuwe rechterheup is het die U momenteel toeschrijft. Volgens plan ben ik afgelopen dinsdag 'op de middag' onder het mes gegaan. Moet ik bij de eerstvolgende controle eens vragen aan de chirurg: was dat echt 'tussen de soep en de patatten'? Nu goed, operatie blijkbaar geslaagd. Pijntjes moet je er in het begin bijnemen. Of niet, en dan draai je even weg en geniet van de alleraardigste verpleegstersopvang na een appelflauwte. Het is niet het einde natuurlijk, maar ik moet toegeven dat ik wel platte momenten heb gehad. Eerlijk is eerlijk. En toch ging het elke dag wat beter. Zo goed zelfs dat ook ik akkoord kon gaan met een ontslag na de gemiddeld vier nachten hospitaalverblijf die bij dit soort ingrepen op 'bejaarden' worden voorzien. Gisteren dus voorzichtig naar huis (merci buurman voor de comfortabele instaphoogte van je auto!) en meteen genoten van een nacht zonder ziekenhuistumult op de gang. Oefeningskes doen, in en uit bed geraken, trapjes op en af en voor de rest bij regelmaat wat rondtaffelen doorheen de diverse leefruimten alhier. Ze gaan er mij én La Pola, die ik bij deze alvast dank voor het openbreken van die onuitputtelijke voorraad geduld en toewijding, om te beginnen zo'n zes weken mee zoet houden, zoet mee houden, enfin U begrijpt wat ik bedoel. Tijd zat om in te halen, want ik geraak wel wat achter op het leesfront. En de voorraad is zo aanlokkelijk en zo ruim. Toch gaat er veel tijd in de praktisch-kleine onnozelheden van het dagelijks bestaan zitten. Alles krijgt ineens weer inhoud en gewicht. Over waarden ga ik het hier zelfs niet hebben. Beetje bij beetje zal ik U in kleine doses op de hoogte brengen en houden, naar eigen godsvrucht en volgens het vermogen van mijn nieuw stukje onderdaan. Ik hoop dat deze post het redt en voorbij de Facebook-censuur geraakt, want bloot is bloot. En dat hebben die Amerikanen niet graag...

More Close Encounters...

Na de warme punten-trilogie van gisteren zit Uw dienaar opnieuw helemaal in de flow, en dus... Jawel, smeer Uw borst(en) maar in want we smijten er meteen een heuse triptiek tegenaan. Het gaat hem om ontmoetingen en contacten met een kunstzinnig randje. Dat mag ook al eens en is zeker niet de eerste keer hier. Wees bovendien gerust: het zal ook niet voor het laatst zijn. Moet kunnen denk ik dan maar.

Eerste luik (want zo gaat dat met meerdelige werken) Afgelopen weekend stond in het teken van een sinds lang aangekondigd en gearrangeerd bezoek. ELSA in gezelschap van haar Albert 'premier' hebben ons met hun aanwezigheid vereerd. Deze Franse kunstenares, vooral bekend om haar werk in leisteen, kwam al meermaals aan bod op deze blog. Wie niet zo van het opzoek-type is kan hierna met enkele eenvoudige muiskliks op rechtstreekse verkenning gaan. Dus voor alle liefhebbers/amateurs, ontdekkers en adepten: JB Grenouille  en de rosse maan... l'Elégante... Elsa aan 't werk & expo... More Elsa et Albert... Bij dat laatste bezoek aan Bargème werd de afspraak al gemaakt: zij moesten ook eens naar Antwerpen komen. "Anvers" ja, doe dat maar. En nu was het zover. Uitgeputte weergoden met ontelbare overuren hadden het deze keer niet meer in handen waardoor wij het moesten stellen met vlagen en buien en bovenal in de dieperik tuimelende temperaturen. Maar we hebben het overleefd en aan zowat alles en iedereen een tot en met gewatteerd stel mouwen gepast. Naast het feit dat ze een fantastisch gedreven beeldhouwer/-ster is heeft ze ook een geweldig oog en gevoel voor fotografie. Het is een plezier om hierbij enkele van haar collages te kunnen plaatsen die een beeld geven van onze tweedaagse. Het klikt, een warm gevoel, toffe babbels, gezellig thuis eten... Twee dagen Frans ook, de taal van Molière, waarin het heerlijk brabbelen wordt. En tussendoor wat Antwerps-Letzeburger... want Albert is Luxemburger. Merci Elsa & Albert pour cette rencontre chaleureuse. 

🌹

Tweede luik (niet meer of niet minder, ook dat gaat zo...) Naast deze "bekenden" maak ik vandaag graag melding van een eerste ontmoeting.  Vroeger wel in mekaars basketbalbuurt vertoefd, later heel af en toe iets over opgevangen maar verder sinds vele jaren helemaal geen contact. En dan is daar een toevallig moment op Facebook, en een chat-sessie waaruit meermaals blijkt dat we absoluut op hetzelfde spoor zitten. Bovendien is er Wonter, zijn manier om op blogistieke wijze lucht te geven aan verwondering, beleving en af en toe ergernis. Vaut le détour! Waar ken ik dat zelf allemaal van? MMP en MMMP...? We hadden tijd en goesting en zouden dus maar meteen proberen af te spreken. Beetje geluk hoort erbij én goede wil: drie dagen later hadden we een uitgebreide babbel-lunch meeting op een zomers terras in de Hobokense Polder. Wat een verrijking. Blij met de ruime uitwisseling van ideeën en ervaringen. Is ondertussen weeral twee weken geleden. Tempus... Bij gelegenheid doen we dat nog eens over. Mag dan ook in de buurt van Artevelde zijn hoor, misschien zijn de "rechtvaardigen" dan al terecht... Merci Wouter.  🍀

Derde luik (ja, want zonder derde geen triptiek natuurlijk!!) Deze is om eer te brengen aan en lof te zwaaien naar Raf & Mich W., de heren van "Kommil Foo" die zaterdag jl. DE LAGE LANDENLIJST 2018 hebben afgesloten op plaats 1. Gewonnen, met andere woorden. Proficiat mannen, dik verdiend. Fantastisch lied, een monument. En laat mij nu in de eerste ronde gestemd hebben op een ander nummer: "Kom hier dat ik u draag..." Koppig, hé. Uiteraard! Maar finaal apetrots en fier op die eerste plaats, toch! Dit luik draag ik dan ook op aan al die "close encounters" die ik met jullie al mocht beleven. Merci Raf & Mich.  🌻

Points chauds...

Er blijkt de laatste tijd heel wat te rapen op de bestaansakker van heer Polo. Dus dient een terugblik zich aan en die gaat sterk lijken op het verslag van een lange tussenrit in een of andere grote ronde. Geen echt steile cols of zware kasseistroken deze keer, wel een serie "points chauds" / tussensprints die telkens voor enig animo zorgden. En dat alles in de nasleep van een lange hete zomer die ons zelfs in zijn allerlaatste dagen nog zalig wist te verwarmen. Er zijn er natuurlijk nog geweest, maar in mijn herinneringen sluit die van 2018 perfect aan bij 1976. Wat een geheugen zeg. Ook nu weer kregen wij tot diep in september nog behoorlijk wat Provencaalse dagen voorgeschoteld die zich in normale tijden zo'n 8 breedtegraden zuidelijker dienen voor te doen. Telt U even na met mij:  Antwerpen 51°13'00" versus Avignon 43°58'56". In de lengte welteverstaan! Alleen is hier de herfst  iets stipter op het appel...

Deel I - Verder dan de laatste week hoef ik niet terug te gaan om al naar een top drie te hengelen waartoe zich meerdere opties aanbieden. Het meest recentelijk evenement in de rij speelde zich gisteravond nog af in Leuven. De Sportkot-lichting 1973 blies verzamelen om haar 45 jarig jubileum te vieren. Doet oprecht deugd om die mensen terug te zien. Wandeling aan mij voorbij laten gaan (euhhh... ja toch: een woordspeling die hier tot haar volste recht komt!) maar wel het herdenkingsmoment bijgewoond voor zij die ons al moesten verlaten. De een al vroeger dan de andere, maar met goede herinneringen aan elk van hen. RIP: Dirk DM & VV, Tienne, Lieven, Freddy, Eddy en Betty. Ketemoe lagi.

Dan staan we daarna met een glas in de hand voor we aan tafel gaan, en haalt "de Jochems" deze foto boven. Eentje die ik ook in m'n plakboek weet terug te vinden, en die ik U zeker niet wil onthouden. Lachen maar, of toch bewonderen? Dat staat U vrij. Weet wel: deze foto, gemaakt door kanunnik Maes, filosofie/psychologie, dateert van oktober 1971. De start van ons derde jaar bij de Dijle. De mens had de speciale gewoonte - hij had er wel meerdere! - om zijn studenten bij aanvang van een nieuwe cyclus in gouwgenootschap te fotograferen. Hiernaast dus de "jongens" van Antwerpen. Waarvan er gisteren nog vijf voor aanwezig tekenden. Ik spreek in de eerste plaats voor mezelf: de tijd heeft vrij duidelijke sporen nagelaten. Maar kijk eens acht foto's terug op deze blog: daar staat kleine Polo ook tussen zijn jaargenoten, alleen was de kleuterklas op Mariaberg wel al gemengd in de jaren '50. In Leuven moest de vertegenwoordiging van het andere geslacht 20 jaar later nog steeds aangevoerd worden vanuit Parnas-Dilbeek, en waren het de heren van "eerste lic" die voor de opvang van dit vrouwelijk schoon mochten zorgen. Kanunnik Maes gaf de voorkeur aan de jongens, dus geen meisjes in zijn lessen en vaneigens ook niet op de foto. Het is wel op die trappen en vlak voor of na deze fotoshoot dat Polo en Pola hun eerste contact legden. Voorwaar een historisch moment, en misschien moet ik mezelf dan toch maar corrigeren in deze: er mag gerust sprake zijn van een Col Hors Catégorie. Tot zover de reünie en de daaraan voorafgaande historiën. Voor meer details maakt U in de loop de komende weken maar een afspraak. Tijd zat...

Deel II - De avond voordien een tafel met aangenaam gezelschap op de parterre van de Roma. On stage: Sioen plays Graceland. Schitterende performance met prachtige vertolkingen van de Paul Simon klassiekers uit de gelijknamige lp/cd. 1986? Absoluut ook eentje dat herinneringen oproept... en om het met de woorden van Katelijne "Lijn" de With te zeggen: "Kiekenboebbelen vanaf de eerste noot!!" Cd'tjes gescoord na het optreden bij de heer Sioen himself. Die komen binnenkort zeker aan bod, als het haardvuur ronkt ...

Deel III - Dat we met veel geluk en de welwillende medewerking van goedgemutste weergoden ook het vorige weekend nog van het mooie weer mochten profiteren ende genieten. Met De Bende van Jef in de buurt van Ieper, ter gelegenheid van "2014-18  100 jaar Grote Oorlog".  De Menenpoort en de Lakenhalle, In Flanders Fields Museum, een tussenstop op de Vismarkt, de gegidste fietstocht langsheen de Ieperboog en het nodige culinaire genot eromheen. De Bende was  voltallig en heeft op haar manier voor een tijdelijke bezetting van Elverdinge en omstreken  gezorgd...

Bloednuchter...

heel even tijd voor nuchtere praat
alcoholvrij? yep, ben één jaar zonder

wat gaat het snel
nooit gedacht
en al helemaal niet verwacht

niet altijd, maar toch heel dikwijls "krnwtr"
0,0% toestanden zijn niet echt aan mij besteed
nogal wat fruitsap, juist: appel en -sien

voel ik mij veel beter? geen idee
een beetje beter? mogelijks
ik wil en hoef het niet te vergelijken

en al helemaal niet terug te draaien om uit te testen
voor mij werkt het prima, en da's voldoende...
ketemoe lagi !

Ketemoe lagi...

Ondanks de nieuwe voorraad op de plank en de tussengeschoven aanbieding van zoonswege heeft heer Polo toch niet kunnen weerstaan aan de drang om nog eens door de eigen boekenverzameling te struinen. Op zoek naar wie of wat? Geen idee. Of toch, naar een herkenbaar gevoel en eerdere leeservaring die bij het actuele nazomeren past? En of deze verklaring de lading dekt? Geef er maar een uitleg aan. Ik voel aan mezelf dat het niet helemaal klopt, maar het gaat wel de juiste richting uit. En wat bleek het een goede keuze te zijn. Helemaal weggeblazen door deze tweede lezing van Jeroen Brouwers' BEZONKEN ROOD.  Bij nader inzien en na gericht opzoekwerk in het MMP-archief hoeft van enige seizoensgebonden connectie helemaal geen sprake te zijn: ik kreeg het boek eind 2010 bij één van de pakjes-avonden en las het direct tijdens wat toen een echt winterse periode met "Witte Kerst" was. Ook toen al trof La Pola mij midden in mijn lezershart. Merci, schat!! 

Een heel aangrijpend boek, geladen en zwaar beladen en met al te weinig vrolijkheid. In tegenstelling tot een kleine acht jaar geleden pik ik er nu toch een positieve noot uit. Op pagina 34: "Ketemoe lagi mama!" De woorden van onze baboe toen ze huilend afscheid nam voordat mijn moeder in de vrachtwagen verdween die haar en de jongste kinderen naar het kamp zou brengen. Ze betekenen méér dan 'vaarwel' - ze betekenen: 'heb het goed of wees gelukkig daar waar je bent of heengaat of zult verblijven.' En dus vanaf nu en voor elke keer dat wij hier tussentijds afscheid zullen nemen van elkaar: "Ketemoe lagi." Wees gelukkig, U allen die bij regelmaat een oog werpt op deze schrijfsels...

De nieuwe oogst...

't Is lang geleden dat ik mij hier nog eens heb uitgelaten over wat er op mijn leesplank ligt of aan de daaraan gekoppelde activiteiten en  ervaringen. Welaan dan, ik ga dat goedmaken en wel nu meteen. Hiernaast ziet U de zeer gewaardeerde vruchten van een rondje "aankoopbons inruilen" bij de Standaard Boekhandel. Tegoed-certificaten zou ik het durven noemen, waarvoor ik de gulle schenkers ervan nogmaals hartelijk wil bedanken. U had het echt niet moeten doen, was helemaal niet nodig, voel U absoluut niet verplicht... "maar" ik ben er toch zo blij mee en heb er tot mijn grote tevredenheid een mooie stapel leesvoer voor in de plaats gekregen. Boeken kopen op het buikgevoel. Heerlijk. Van de meesten weet ik nog niet veel, alleen dat zij al klaar liggen om mij door een aanstaande periode van verminderde fysieke activiteit te loodsen. Te wachten... dat liggen zij op dit moment. Behalve eentje, een lichtgewicht en vlot weg te lezen exemplaar dat ik in een vlaag van naïeve nostalgie als eerste ter hand heb genomen. Kon niet wachten om mij nog eens terug in de zomer van '89 te wagen en de Tour van toen opnieuw voor de geest te halen. Ik zag in gedachten zowaar de beelden terug van dat wapperende paardenstaartje tussen de verkeerskegels op de rand van de Champs Elysées. Dat was het einde en tevens de apotheose van DRIE WEKEN, ACHT SECONDEN... Klik deze gerust even aan en U kunt voor een stuk nalezen hoe Nige Tassel dit verhaal aan de wielerliefhebber tracht te slijten. Zeker geen literaire hoogstandjes, soms spannend, bijwijlen te gedetailleerd maar ook voorzien van weetjes die alleszins voor geïnteresseerden de moeite waard kunnen zijn. Ben er behoorlijk snel doorheen gegaan. Net wat ik nodig dacht te hebben om de leesdraad weer enigszins op te pikken na zoveel weken. En het is gelukt, de leesmodus sloeg opnieuw aan en de regelmaat keert terug. Hallelujah...

Geef nu dus de volgende maar. En dat deed zoonlief, die er mij eentje op uitleenbasis heeft toegestopt. Na de acht seconden DE ACHT BERGEN van Paolo Cognetti. Een bijzonder boek, da's het minste wat ik erover kan zeggen. In al zijn eenvoud zo aangrijpend en voor mij een meer dan geldige reden om het dagelijks nieuws te laten voor wat het is. En inderdaad, "het is me wat!!" blijkt achteraf. Maar toch, geef mij dit boek maar om te leren omgaan met mensen en feiten om mij heen en de dingen een plaats te leren geven. Om een zicht te krijgen op toekomst en verleden, om de rusteloze aan de gewortelde te toetsen. Om na te denken over eenzaamheid, vriendschap en familierelaties en hoe ermee om te gaan. De opbouw en het verlies ervan. Om vast te stellen dat het voor sommigen een levenslange tocht langs de acht bergen zal zijn, omdat zij niet terug kunnen naar die ene hoge berg in het centrum van hun bestaan. Een kanjer van een roman, een klasse apart. Die ik al veel eerder had moeten lezen... 

Rozeschijn...

Ik ging het er niet over hebben vandaag, de media zouden er wel bol van staan. Dat dacht ik gisteren. Zelfs vanochtend nog. Niet echt dus, hier en daar een vermelding maar verder het pre-electorale nieuws van de dag. En de Rode Duivels. En daarom: voor wie te jong is om te weten wat er toen in 2001 gebeurd is, en ook voor wie al te oud wordt om het zich nog te herinneren.

Nine Eleven... in mijn geheugen gegrift. Waar was ik toen ik het vernam? Stond de hele namiddag op het sportveld (zonder smartphone!), mij van geen kwaad bewust. Na de atletieklessen sprak een collega mij erover aan. Hij had iets van horen zeggen, nog geen details. Was iets heel ergs gebeurd in New York. Ik moest, zoals steeds in die tijd, snel-snel de auto in en dan naar Deurne. Assisteren bij een RBA-training in de Arena. Onderweg nieuwsflashes op de radio. Geen tijd meer voor muziek, ook geen ander nieuws. Besefte pas enigszins wat er gebeurd was toen ik de Antwerpse ring opreed. De dagelijkse file, aanschuiven, aangeslagen gezichten in de andere auto's.  Het gaat nipt worden voor de training.  Was al lang niet belangrijk meer: we hebben een balleke gegooid en wat gebabbeld met "onze" Amerikanen. Zo verliep mijn Nine Eleven. Sindsdien is die elfde helemaal niet meer dezelfde als de twaalfde of de tiende. Rozengeur, Maneschijn, Rozeschijn... (Herman Van Veen)

Een hele tele-tijd geleden ...

Met deze flitsen we zowaar nog eens twee afleveringen terug in de blog, en 62 jaren in de tijd. Het mag dan zijn dat heer Polo zich heel recentelijk een nieuw uiterlijk heeft aangemeten, mijn favoriete "von Saksen-Coburg en Gotha" heeft in de loop van zijn jaren ook een ferme metamorfose ondergaan.  Als koning de eed afgelegd op het moment van mijn geboorte, toen hij er nòg pieper uitzag dan op nevenstaande postzegel. Die beeltenis dekte in 1956 een 3BF-lading, oftewel 7,5 eurocent, en misschien kon je er toen een kaart of zelfs een brief mee versturen... die dan ook nog tijdig ter bestemming kwam. Wie weet? Wat ik wel weet, en dat dankzij de serie BOUDEWIJN die ik pas nog bekeek via vrt.nu, is dat het uiterlijk van "onze" koning in de loop der jaren minstens zo fel veranderde als zijn innerlijk blijkbaar evolueerde. Het was soms hard, niet altijd even netjes en hij kon behoorlijk koppig zijn. Wat een leven ook. En dat alles liet zijn visuele sporen na. In 1993 was het dan ook een hele andere die voor de laatste keer op vakantie vertrok naar Spanje. Toch een docu-reeks die ik met veel aandacht tot mij heb genomen. Een mens is ooit te oud om te leren, en dus maakte ik er nog maar eens gebruik van... Leve de postzegel en de tele-tijd machine!! 

Open kaart gespeeld...

Er is door aardig wat bezoekers behoorlijk gewikt, gewogen en gegokt betreffende de klasfoto in vorige bijdrage. Uiteraard ging het over de mogelijke positie van ondergetekende in de klasopstelling. De meeste pogingen zaten aan de goede kant, hoewel net niet raak. Tot er uit de eigen familieclan werd bijgestuurd. En dat was wel correct. Inside information zal u zeggen. Toch heb ik zelf mijn twijfels. Hoe kan zo'n ventje veranderen in het type dat nu mijn nieuwe eID-kaart "siert".  Akkoord, er zijn wat jaren overheen gegaan en het water dat tegenwoordig doorheen de Schelde stroomt is ook niet meer wat het geweest is, maar toch. Het feit dat er nu zelfs geen krampachtige glimlach meer mag geproduceerd worden voor de "pasfoto" helpt den deze natuurlijk ook niet vooruit. Maar goed, de stempel staat erop en hij blijft 10 jaar geldig. Weet alvast wat U in 2028 te wachten staat en welke vraag gaat gesteld worden in "NMMMP"... (Nog Meer Mededelingen van Marco Polo)

Eerste schooldag en zo meer...

Een klasfoto uit ver vervlogen tijden. Dat moet vandaag mijn tegenwicht zijn om de stortvloed aan eerste-schooldag-foto's te pareren. Niet moeilijk dat er zoveel drukte is op straat en het maar niet vooruit wil gaan op de baan. Man, man, man...
Al die foto's moeten genomen worden, gewoonlijk meer dan één - dat kan veel beter - en de zus staat er niet helemaal op - lach nu ook eens een beetje - toon uw nieuwe boekentas - enz en zo verder...
Als de kleine dan eindelijk de schoolpoort voorbij is begint het fb-posten, tweeten en whatsappen meteen want iedereen moet toch weten dat het schooljaar begint. Alsof wij dat niet weten. Oeps ja, ik bijna niet meer want al zeven volvette jaren uit de running. Zonder spijt en met een goed gevoel. En dus grijp ik terug naar een klasfoto van mijn tweede kleuterklasje, bij zuster Fernanda (1955-1956).  Zo ging dat er in die tijd aan toe: de meisjes toen al op de eerste rij en de deugnieten achteraan. Hoe erger, hoe dichter bij de non...

Verder heb ik vandaag niet veel te vertellen. Tegen beter weten in om 9 uur toch maar naar radio 1 geluisterd. Start van het nieuwe seizoen en daar horen nieuwkomers bij. Neem nu Karolien Debecker. Een mens zou denken: Jan Hautekiet weg, eindelijk... want alles beter dan. Maar het kan dus nog erger. Lef en zelfvertrouwen te koop, dat wel, maar zonder enige moeite laat ze het eerste kwart van haar uurtje volledig in de soep draaien. Switch tussen muziek en aankondiging blijkt een onoverkomelijke hindernis, in- en uit-faden is al even moeilijk en ook de insteek kan mij niet bekoren. Wil m'n oordeel kunnen verantwoorden, en zit nu kort te "herbeluisteren". Ook even doen, niet te geloven! Er is nog niks aan gewijzigd en ik hoor haar na een kleine 20 minuten dus zeggen: "... mijn allereerste uitzending voor radio 1 en het systeem crasht al." Niks fout gedaan? Neen hoor, het systeem. Dat wordt een topper, snel overschakelen... en naar de "homeo". Ben de voorbije week terug in gang geschoten om een minimum aan souplesse en conditie te bewaren. Dat ga ik binnenkort goed kunnen gebruiken. Om mijn uren te vullen heb ik van zoonlief Game of Thrones - seizoen 1 in bruikleen. Ben echt benieuwd...