Under African Skies...

Het zal een mens maar gebeuren om op latere leeftijd (eindelijk) nog de beslissing te nemen en een poging te wagen om verder alcoholvrij door het leven te gaan. Niet onder enige dwang, wel fantastisch mooi uitgelokt. Vanuit een totaal onverwachte hoek. De vraag is natuurlijk of het gaat lukken, maar de bedoeling is er en tot hiertoe gaat het onvoorstelbaar goed. Nooit gedacht dat mij dit nog ging overkomen. Een dikke week geleden zag en hoorde ik Sven De Ridder & co in het laat avondprogramma op de boot van Gert Verhulst. Het gespreksonderwerp over alcohol, verslaving, afkicken of gewoonweg stoppen heeft toen à la minute iets in mij geraakt en een proces in gang gezet. Met een intercontinentale vlucht in het directe vooruitzicht kon dit zeker geen kwaad. Dat ik daarna de tanden op elkaar zou moeten zetten om zonder alcohol een groepsreis te overleven nam ik er dan maar bij. Elk begin is moeilijk en wie niet waagt, niet wint. Ik ben ondertussen een week verder en het experiment verloopt beter dan verwacht. Heb nu besloten om mij te smijten en er vol voor te gaan. Daarom vertel ik het hier, opdat al mijn vrienden en kennissen het zouden weten. Mocht  ik een terugval hebben dan mag iedereen mij met hoongelach overvallen, terecht wijzen en deze uitdaging nog eens in herinnering roepen. Wrijf het mij dan gerust onder de neus en confronteer mij met m'n zwaktes. Pek en veren weet U wel?! De uitdaging is groot maar ik kijk er enorm naar uit. Zou enig mooi zijn mocht het lukken. Tussentijds ga ik U zeker op de hoogte houden van mijn vorderingen in deze. Met wat geluk weet ik de restanten van wat ooit een mooie en productieve  collectie hersenverbindingen was te behoeden voor de totale ondergang. Een verDuveld intrigerend perspectief.
En dus vraagt U zich af wat de titel van deze bijdrage daar mee te maken heeft. Helemaal niks, maar die stond er al voor ik met zicht op de duinen begon te bloggen. Dit bericht vond ik baaie relevanter dan wat ik eerst in gedachte had, vandaar. Dat andere leest en/of hoort U later wel...

Buurten...

Vanavond om 22.02 u start op het noordelijk halfrond de (g)astronomische herfst. Dus ook bij ons? Zijn meteorologische halfbroertje dat begon op 1 september sneed qua weersomstandigheden duidelijk meer (brand)hout: wolken, wind en regen en nog eens behoorlijk fris op de koop toe. Met de weerkaart van gisteren in de hand was er echter van herfst geen sprake meer. Laat dus de Indianen maar komen. Kunnen we samen met Neil Young nog een keer uithalen naar de Harvest Moon... 

Het wordt wel uitkijken naar wat de toekomst brengt, want zoals heer Bredero al zei: het kan snel gaan ende even zo vlug van kant verkeren...

Toch wil ik het hier nu niet verder over hebben. Wel over gisteren. Gisteren ging ik... neen, niet naar de cinéma. Wel liep ik in de vooravond langs bij een buurman enkele huizen verderop in de straat. Hij jong, ik jong van hart, en we kennen elkaar al meer dan 40 jaar. Van bij zijn geboorte reeds, kind met onze eigen kinderen. En nu woont hij al een tijd terug vlakbij in de buurt. Ik had een vraag, zat voor de computer en als naar gewoonte checkte ik op Facebook. Groen bolletje: online. "Of hij... " neen, niet de vraag waar het om ging maar of als hij thuis was ik wel heel even langs kon komen. Ok? Geen probleem. De korte vraag en het al even directe antwoord liepen uit in een ontspannen babbel na  de werkdag, de zijne juist. Met moeder de vrouw als klankbord vanuit de keuken en dochters die hoorden dat er bezoek was en wel even wilden weten wie en/of wat... Dat laatste doet er helemaal niet toe, wel het feit dat we de koetjes en de kalfjes nog eens ongedwongen hun ding lieten doen. Na afloop, toen ik de straat terug overstak, dacht ik aan vroeger en hoorde mijn moeder: " Ik ben even weg, mannen. 'k Ga efkes buurten bij Jeanne..." Of die keer dat er iets moet afgesproken worden en zij niet de hele voormiddag tijd heeft want dat Anna H op dinsdag komt buurten. Maar meestal zonder afspraak, gewoon langslopen bij elkaar, babbelen, vertellen en luisteren. Sociaal gedrag zonder de nieuwe media. Gewoon, de oude stempel. Moesten we terug meer doen: tijd maken om te buurten...

Art in the house...

Toen ik eerder op deze plek een bijdrage wijdde aan het lamentabele aspect van het coachesbestaan betrof het twee kerels die ik hoog in het hart draag. Voorbeelden waarmee ik nog een band heb. Zij het niet echt frequent, maar toch. Ik moest er even aan denken toen ik de voorbije dagen de hoofden van wijlen coach Weiler en zijn collega van aan 't zeitje Vanderhaeghe zag rollen. Twee keer het einde van een samenwerking die iedereen al wekenlang zag aankomen maar door de betrokken partijen tot op het laatst halsstarrig werd ontkend. Een hoop details zijn verschillend, ook de achterliggende motieven gaan we binnenkort wellicht als hemelsbreed different leren kennen, maar finaal is er weer maar één argument dat al de rest in de schaduw plaatst: het was niet goed genoeg. Het beoogde resultaat blijft achterwege. En wat de oorzaak ook mag zijn, dan is de gemakkelijkste oplossing - neen, ingreep! - het ontslag van de coach. Hoewel wijlen Weiler het als ne grote meneer gespeeld heeft. Heeft kunnen spelen. Waar pers en supporters hem afkraken om het niet respecteren van het Anderlecht-DNA blijft de clubleiding een erecode trouw die we nog maar zelden meer aantreffen in onze huidige maatschappij. De verhalen en verschillende invalshoeken hebt U natuurlijk al uit de sportpers, ik ook, en dus laten we het hier wat dat betreft verder zo. Of toch, een poging tot samenvatting: Weiler had de kleedkamer uitgemest, laat ze in Anderlecht proberen hetzelfde te doen met enkele vakken in de tribunes en van de supporters weer ondersteunende toeschouwers te maken, en in Oostende... daar moet dan blijkbaar wel nog schoon schip gemaakt worden binnen een aantal domeinen die het team zelf aangaan. Benieuwd wie dat gaat mogen/moeten doen...

En dan de foto's hiernaast. Die hebben op het eerste zicht weinig tot niets te maken met het voorgaande. Maar bij nader inzien vind ik de "ST.E. 17/3" van YZO toch mooi symbool staan voor de eroderende standvastigheid van een mens als René Weiler. En in de "Elégante" van Elsa Sculpteur zag ik dan weer, na een gespannen moment van zelfreflectie, de baas van KVO voor de spiegel staan: "Hoe lang ga ik dit circus vol egotrippers nog drijvende houden?" Tell me. Ik zou het bij Toutatis niet weten, wel echter dat bij deze dan de sluier gelicht is van onze laatste kunstaankopen in Bargème. Die twee houden het ten huize Polo vast en zeker langer vol dan welke voetbaltrainer ook in  ons Belgenland. Wie de kunstwerken ter plekke wil komen bewonderen: altijd welkom!

"Mijn" klein leven...

Ik ben pas een week terug thuis en het begint al op mijn systeem te werken. Niet zozeer wat er gebeurt - een etentje, een concert, nog een etentje en een familiefeestje na - maar de weersomstandigheden waaronder dit alles zich dient af te spelen. Temperaturen in vrije val en bij tussenpozen loodgrijze luchten met plensbuien voor en na. Ik kan normaal wel wat hebben, maar deze keer? De spuigaten, inderdaad...

Dan toch maar weer een blogbijdrage uit de mouw geschud, zonder deadline en geheel uit vrije wil. Met fotowerk uit betere tijden, ook dat kan deugd doen, en een verslag van mijn lecturale bezigheden. Het boekwerk hiernaast had ik zelfs lang voor de Praha-saga een eerste maal ter hand genomen. Schitterend geschreven, maar toch... voor het eerst misschien dat ik zo'n gepolijst product tot meerdere keren toe aan kant heb gelegd. Zelfs getwijfeld of ik het ooit wel helemaal zou uitlezen. Een Klein Leven, van Hanya Yanagihara. Heel aangrijpend, en meermaals dacht ik: dit is er kompleet over, wat een verhaal. Een gigantisch geschreven relaas over een klein leven. Maar zo klein dan ook weer niet. Na 150 bladzijden lezen "under sunny skies" kwam Praag in het programma. Daarvoor was het veel te zwaar: letterlijk - want we reisden met handbagage -  en figuurlijk - want alle aandacht ging daar naar de kleinkinderen. Terug thuis kneep ik er nog een kleine 100 vanaf, maar verder geraakte ik toen niet. Met alle twijfels vandien. Toch maar meegenomen naar Frankrijk, en kijk... daar lukte het na enkele dagen wel. Eerst in kleine etappes, en stilaan - na toch weer een dag van bijna afkeer - begon het vooruit te gaan en kreeg het boek mij in zijn macht. Niet zozeer de personages, ook niet het verhaal op zich, neen: het boek. Het lezen moest wel af en toe wijken voor een uitstap of een wandeling, maar haalde stilaan wel de bovenhand op mijn plannen om een mini-marathon zwemmer te worden. Opnieuw naar af en toe een baantje dus, en tussendoor veel lezen. Maar niet alles, want de laatste 100 pagina's heb ik pas begin vorige week verorberd. Bij m'n eigen open haardvuur, herfst op een zomeravond. Met een laatste alinea waar ik nog wel eens van wakker lig. Waar leidt dat heen? De voorzet om nog eens een pil van 750 velletjes te produceren. Zou kunnen, want deze schrijfster heeft heel wat in haar mars. Wie durft?

Gelukkig hadden we ook een zondag op het programma, en die bracht voorwaar wat zon. Daarvan heb ik geprofiteerd om enkele foto's te maken van de nieuwe aanwinsten in onze kunstverzameling. Klein en bescheiden, en beperkt... zoals het hoort voor een simpele jongen met een pet (of achtentwintig?). Een minuscuul stukje dan maar van de nieuwe YZO, ST.E 17/3... waarover later nog meer, maar hier in gezelschap van onze enige echte en al zovele jaren aanwezige JB GRENOUILLE. Een no-nonsense lentekonijn uit de Vessem-collectie mag ook nog net zijn/haar neus aan het venster steken. Niet meer dan dat...

Verder was er dit weekend een bronzen plak voor Kommilfoo's Ruimtevaarder in de Lage Landenlijst 2017, won Slovenië van Servië in de FIBA EuroBasket-finale, kon Hein VH voor het eerst winnen met AAGent en houdt de heer Weiler het voor bekeken bij Anderlecht. Paste niet bij het DNA van de club. Welke slimme vindt zoiets uit? Misschien moest ik het daar een volgende keer maar eens apart over hebben. Eens goed over nadenken. Eerst nog een paar facturen, de blaffeturen en nog wat overuren. Of gewoon opnieuw mijn valiezen pakken? Da's natuurlijk ook een optie.

J'suis toujours là...

En met "là" bedoel ik ginder, niet hier. Ginder: in de Alpes-Maritimes van Briançonnet,  de Var van Bargème of zelfs de Côte-d'Or van Dijon waar ik de voorbije weken genoten heb van al wat ook God én mijne maat Pjottr... naar Frankrijk moet gelokt hebben. In gedachten wilde ik maar al te graag nog even "ginder" blijven. Hier is het nu enkel 'over'leven in kletsnatte omstandigheden. Vandaag zelfs geen weer om een straathond door te jagen. Ach was ik maar...

Dus draai ik bij deze de knop om en vergast U op wat koppen-kijken in Dijon met bijhorende verhaaltjes. Mijn kort geheugen doet het nog redelijk, en anders weet Google wel raad. Da's uiteindelijk maar één muisklik verder. Beginnen we met Joseph Moreau, één uit de aparte rij Pleuranten in het Musée des Beaux-Arts. Een hele geschiedenis over de "beweners" of "rouwklagers" die de praalgraven van de Bourgondische hertogen ondersteunen: van roven en beschadigen voor en tijdens de Franse Revolutie tot restauratie in de vroege 19de eeuw en de finale "herstelwerkzaamheden" nog eens 100 jaar later. Joseph M., de beeldhouwer die in 1824 de ontbrekende schakels mocht invullen voorzag ook plaats voor zichzelf en nog drie kompanen van het restauratie-commitee. Hij had er blijkbaar zin in, want enkel een kleine tekstballon ontbreekt nog: 

"Waar is da feestje??"   Joseph Moreau dus...

Later en een eind verder op het Parcours de la Chouette, het Uiltje van Dijon, treffen we een groots kunstwerk dat de straat op een heel eigen wijze kleur geeft. Een boomhoofd, of een hoofdboom? Alleszins "groen" in de stad en in een buurt waar daarvoor geen plaats leek. En dus gegoogeld: Sempervirens. Goed gedaan stad  Dijon en mooi werk van Gloria Friedmann, Duitse kunstenares met atelier in de Bourgogne. Nog maar eens een bewijs dat -naar mijn smaak en goesting- oud en nieuw, noem het klassiek en modern, wel samen kunnen gaan. Na de leeuwenkop van gisteren nog twee hoofden die mij het bekijken waard leken. Maar da's mijn mening, en daarom zit ik allicht nog in gedachten "ginder".

Voetnoot: gisteren begonnen aan de eerste van een reeks concerten in de Singel "Ken Uw Klassiekers". Een reeks van zes, met gisteren werk van Mozart en Beethoven: concerto's voor piano en orkest. En voor de gelegenheid vooraf een verjaardagsdiner met "ons Klein" in Grand Café de Singel. Even lekker en gezellig als het optreden daarna aangenaam en verrijkend was. Nog doen...

J'suis de retour...

Deze titel zegt inderdaad alles, de drie puntjes incluis. Ben al/nog maar drie dagen thuis en heb (dus) wegens veel te weinig tijd omwille van te druk met een hoop kleine dingen nog niks uit de blogpen weten te persen. Zondagavond bij aankomst heb ik direct een stuk papier genomen en er een eerste to do-lijstje op genoteerd. Wat kan er toch allemaal misgaan wanneer een mens van huis is (geweest)? Gelukkig niks echt ernstigs, en er werd goed voor huis en tuin gezorgd toen we weg waren, maar een heel pak bezigheid heb ik er bij mijn terugkeer wel mee. Nou goed, deze twee weken vakantie zijn achter de rug en dan mag een mens al eens opnieuw aan de slag gaan. Piano, piano. Niet overdrijven, wel iets om handen hebben. Ergens in dat lijstje stond ook "blog". Jazeker, tussen aanhalingstekens. 

Wat zou ik nog te vertellen hebben? Iets over onze terugreis misschien? Net als tijdens de heenrit kozen we op de weg terug naar het noorden voor een tussenstop met overnachting. Dijon, daar waren we nog niet geweest. Bij de hertogen dus, die van Bourgondië. Goed hotel aan de rand van de oude stadskern, op wandelafstand van Le Palais des Ducs. Op de Place de la Libération tijd voor een portie wijngaardslakken, een mals stuk vlees en koffie met een Marc de Bourgogne om af te sluiten. Goed geslapen en op zondag Le Parcours de la Chouette langs en doorheen de meeste bezienswaardigheden in het centrum. Dus ook even een bezoekje aan het Museum van Schone Kunsten met de praalgraven van Philippe II le Hardi en andere heren van stand. Redelijk indrukwekkend, hoewel ik de mimiek van deze leeuw aan de voeten van Jean sans Peur niet echt je dàt vind. Achter de rug van zijn overleden heerser een ferme tong uitsteken, dat getuigt van weinig respect. Misschien een Franse leeuw die de Bourgondische concurrent een loer wil draaien? Geen idee. Zegt wellicht iets over de reisgewijze gedachtenkronkels van heer Polo? Twee dagen Franse autowegen eisen dan ook hun tol. Péage, inderdaad... 

Bargème revisited...

De voorbije week twee keer naar Bargème geweest. "Village de Caractère du Var". Een eretitel die deze puist op de rots absoluut waard is. En we hebben er een band mee, want we kennen wel 16% van de bevolking persoonlijk en bij naam. "Da's niet mis en al evenmin weinig..." hoor ik hier en daar een lezer/-es luidop denken, terwijl anderen reeds in de chatroom zitten om elkaar erop attent maken dat "hij" weer serieus aan 't overdrijven is. Wel neen, deze keer is dat nu eens de hele waarheid, en niets dan de waarheid. Hulp heb ik bij deze niet nodig, en dan al zeker niet van boven. Het is trouwens niet de eerste keer dat we dit charmante brokje authenticiteit bezochten. Vorig jaar liepen we er ook al eens langs om diezelfde 16% bewoners te begroeten. We hadden voor het eerst kennis gemaakt op de wekelijkse markt van Castellane, en er iets aan overgehouden. Sinds de zomer van 2004 pronkt het albasten hoofd van JB Grenouille, lees Het Parfum, op een ereplaats in huize Polo. Twaalf jaar, en een hoop Facebookberichten later klopten we nog eens aan bij Elsa-Sculpteur. Toen lieten we ons verleiden door "A la brune": de ranke vormen en de oud-franse titel van het kunstwerk deden ons de das om en in de portemonnee tasten. 

En nu, één jaar later, gingen we op afspraak/uitnodiging om deel te nemen aan de finissage van de duo-expo met YZO, een geestesverwante die met andere materialen werkt. Het was een leuk weerzien en inderdaad... we scoorden wederom en vullen onze bescheiden collectie weer enigzins aan. We gingen de werken later in de week ophalen. Zouden nog afspreken. Kwam een invitatie bij om samen te eten. Het werd een heerlijke dag met vriendelijke mensen, want ook Albert I -de Luxemburgse partner van Elsa- is een meer dan charmant heerschap. We hebben er erg van genoten: de babbels bij het aperitief en de daaropvolgende tafelgeneugten, de rondleiding in de werkplaats, het samen inpakken van de stukken en de koffie op het einde. Heel fijne ervaring. Merci Elsa, merci Albert. 

En wat die 16% betreft: Elsa is één van de zes permanente bewoners die het dorpje telt. Eén op zes, da's 16,6666%. Voor het gemak laat ik de cijfers na de komma vallen... en wij mogen haar Elsa noemen!

Daar gaan we weer...

Weg van deze wereld! Zo voelt het hier helemaal. En terug naar de essentie: zon, wind, beetje regen, ontsnappen aan een stevig onweder en zoveel mogelijk buiten leven. Tot de zon achter de kam verdwijnt en het fris wordt en te koud om nog langer op het terras van de sterrenhemel te genieten. Binnen een hete thee of toch maar een sterke kop koffie? En het zoveelste vakantionele scrabble duel: ik word in de eerste week helemaal tureluurs gespeeld door La Pola, maar nu is de inhaalbeweging ingezet. Tussenstand is 5-3, er worden geen cadeautjes uitgedeeld en het gaat er zeker nog om spannen. Als dat maar goed afloopt. Ondertussen is maand negen een feit en zijn de schoolpoorten weer open. Al zes jaar geleden dat ik meedraaide in die mallemolen. Hoe ging dat ook weer? Iets met half negen, een middagpauze om twaalf uur, lesuren waarin we zo intensief bezig waren dat het er na 50 minuten al opzat. Altijd graag gedaan, veel voldoening, leuke collega's, en elke dag een uitdaging om het jonge volkje te boeien en samen een stapje vooruit te zetten. Pas na heel wat jaren heb ik ook ontdekt dat het om veel meer ging dan sporten alleen... Maar goed, vroeger is voorbij en al wat ik overhoud zijn wat mooie herinneringen en bij tussenpozen een aangenaam weerzien met de een of de ander. Eerlijk? Echt missen doe ik het niet, en dat komt het levensritme van een op rust gestelde alleen maar ten goede. 

Neem nu deze no-nonsense passage in het diepe Franse zuiden. Niks aan de hand, voeten in het zand. Geen klok, geen afspraken. Niks moet, alles (wat nog kan) mag. Zwemmen, lezen, luieren, hapje eten, siësta,... Af en toe een steviger wandeling of een uitstap. Mooie dingen die mij allemaal nog te beurt kunnen vallen omdat ik samen met U de dans van de asteroïde ben ontsprongen, de afspraak met Florence gemist. We zijn het natuurlijk al vergeten, maar afgelopen vrijdag "scheerde" er een rotsblokje langs onze aardkloot. Een goeie 4 kilometer groot is die klomp en dat zou een ferme klap gegeven hebben mocht die ergens op aarde geland zijn. Vraag dat maar eens aan de dinosauriërs... Deze keer was er een ruime marge voorzien: het "scheren" waarvan sprake situeerde zich op zo'n 7 miljoen kilometer van onze planeet, omgerekend een goeie 18 keer de afstand aarde-maan. Oef, nu ben ik toch weer wat gerust gesteld en kan ik mijn gezapig leventje hier nog wat verder zetten. Hoe ik de rest van het wereldgebeuren moet inschatten weet ik niet, dat wordt iets voor later. Als we terug zijn in de heimat, dan kan ik mij nog een keer laten gaan...