Waanzin...

Atatürk Airport

Istanbul

28  06  2016

Het hart op de juiste plek....

"We zullen wel zien.." was de slotstelling van mijn vorige blogpost. Wel: "We hebben het zeker gezien." En we zagen deze keer dat het goed was. Het was verDuveld goed!! Iedereen content, behalve Rafael Van der Vaart in Studio France op NPO1. Maar die heb ik zelf niet gehoord, en dus laat ik er mijn pret niet door bederven. Het was een mooie wedstrijd: inzet en daadkracht waren aanwezig en de technische kwaliteiten kwamen voldoende aan bod. Ja hoor, ik heb het nog steeds over de Roze Druiven (voor wie niet mee is: ik vrees een boete vanwege de KBVB wegens het ongevraagd gebruiken van de merknaam "**** *******" vandaar de fruitige variant) die in een weergaloze wedstrijd de Hongaren opzij zetten en zich plaatsten voor de kwartfinales van het EK France 2016. En dus spelen "we" vrijdag in Lille-Rijsel tegen Wales voor een mogelijke plaats bij de laatste vier. Go Belgium Go !!!

Da's een heel eind verder dan de poulefase waarmee dit kampioenschap begon en hetwelk we eind vorige week definitief achter ons hebben gelaten. Dat werd afscheid nemen van ploegen die ik niet zo erg mis, zoals Albanië bijvoorbeeld, maar ook van supporters die dan wel een leemte achterlaten... van datzelfde Albanië dus. In die wedstrijden is het dikwijls ook meer uitkijken naar beelden van de tribune dan naar het wedstrijdverslag zelf. Maar ook tijdens Zwitserland-Polen, eerste match van de knock-out fase, was er extra-sportief een en ander te verhapsnappen wat we nu omwille van een gemiste Helveten-penalty moeten missen voor de rest van het tornooi. Samen met de Alpenmannschaft is ook madame Blerim Dzemaili haar vent naar huis gevolgd. Het ware niet fout geweest had ze alleen het kind met de vader meegestuurd en zelf nog een paar keer op de tribune plaatsgenomen. Tijdens de matchen van Duitsland bijvoorbeeld: heel degelijk voetbal maar oersaai. Weinig spektakel, tenzij je een ballenkrabbende en vingersnuivende coach onder die noemer wil rangschikken. Dan liever en bij regelmaat de ravissante Erjona Sulejmani in beeld tijdens de spelonderbrekingen...
Maar goed, het is niet anders en ik zal ermee leren leven. Dat een en ander niet geheel onbelangrijk is in het motivationeel gebeuren bij sportwedstrijden bewijst het verloop van de NBA Play-off Finales: van 3-1 achter en na een nooit eerder vertoonde remonte naar 3-4 winst óp het terrein van de tegenstander.  Cleveland  heeft het voor de eerste keer gedaan. Iedereen spreekt over een fantastische Lebron James, sommigen vermelden nog een ongelofelijk sterk spelende en raak schietende Kyrie Irving, alias Uncle Drew, maar niemand, of zeker te weinig analisten hebben het over de echte stuwende kracht achter de Cav's...

Om dit alles te verwerken zijn Polo & Pola voor enkele dagen uitgeweken naar de Veluwe: Nunspeet. Vincent Van Gogh zou hier even gewoond hebben en Eibertje bracht vanuit Vierhouten, dwars doorheen het bos, haar eitjes naar de markt. Niks bijzonders, gewoon even weg. Het was evenwel geen bronstperiode - dat wisten we - en dus geen burlende edelherten tijdens de fietstocht, maar wel heel andere en aangenaam nieuwsgierige bewoners op de Veluwse velden. Met het hart op de juiste plaats...

Eerste echte zomerdag...

Achtenveertig uren later en de eerste stap in de tweede jaargang van deze MMMP-blog heeft al heel wat te bieden.Onze Roze Druiven hebben op het EK voetbal de voorronde overleefd. Het had op  enkele details na helemaal anders kunnen uitpakken. Ook nu was de Rosse van Drongen niet goed  en dus onnauwkeurig bezig, maar met een redding op de lijn na een kopstoot van Ibrahimovic redde hij wel de tricolore meubelen.  Want als..., en als... en als dan ook... dán waren we vierde in de poule geworden en hadden wij en niet de Zweden direct de valiezen kunnen pakken en huiswaarts keren. 

Nu gaan ze in de achtste finales moeten afrekenen met de Magyaren. Op geschiedkundige basis geen eenvoudig verhaal. Ik lees er even Wikipedia op na: "...in de 9e eeuw vielen zij Europa binnen vanuit het oosten en organiseerden rooftochten naar Duitsland, Noord-Italië en tot in Frankrijk, waar ze meerdere overwinningen boekten. " Toen ook al. "Hun grootste troef was dat ze snel verrassingsaanvallen konden uitvoeren." Zij spelen dus ook vanuit historisch perspectief op de counter! "Bovendien hebben ze een reputatie van felle en meedogenloze strijders die niks heel laten van wat zich op hun pad aanbiedt." Wilmots & Co zouden zich gewaarschuwd moeten weten, edoch... zoals zo dikwijls vrees ik dat ze wel zullen zien en afwachten en hopen dat het goed komt. Rekenen op een herhaling van dat driedubbele Zweeds geluk  (bal van de lijn gekopt door Debruyne, onterecht afgekeurde goal van Ibrahimovic na te laag wegkoppen door Alderweireld en de score op een afgeweken schot van  indiaan Nainggolan...) lijkt mij te riskant. Een beetje échte strijdlust tegen deze Hongaarse ploeg zou geen kwaad kunnen. Of proberen we nog maar een keer onder het motto "We zullen wel zien..." in plaats van "Tous ensemble" ? Dat laatste lijkt nu enkel voor de supporters op te gaan...

Verder leven we nu in al dan niet bange afwachting van de uitslag in het Britse EU-referendum. Een zaak die ons allen aangaat, maar waar wij geen greep op hebben natuurlijk. Het lijkt er echt om te spannen.  Aangezien er geen exit polls komen moeten we het vandaag nog doen met de laatste voorspellingen: in The Week lees ik dat 48% voor de uittrede zou stemmen en 52% bij de Europese Unie wil blijven, andere spreken over 51% Brexit en 49% Remain. Veel nipter kan het niet worden. Ben benieuwd naar de definitieve uitslag.


Blijkbaar wilden de weergoden vandaag ook een extra inspanning leveren om ons hier te lande toch maar te laten geloven dat de zomer begonnen is: een halve dag zon was genoeg om het kwik tot 33 Celsiaanse graden te doen oplopen en Uw schrijvende dienaar uitgeteld onder de dakplatanen te doen belanden. Het werd een siësta om 'U' tegen te zeggen. Naar aloude Vlaamse gewoonte zorgen de traditionele regenbuien met onweders nu voor wat afkoeling. Waarvoor dank. De verdere weersvoorspellingen voor het komende weekend zien er redelijk complex uit en bij de verwerking daarvan doe ik graag een beroep op mijn eigen Roze Druiven-gevoel: "We zullen wel zien...!!" 

Gelukkige 1ste Verjaardag...

Het eerste jaar van de nieuwe reeks 'Mededelingen' zit erop. Exact 12 maanden geleden zette heer Polo een aantal van zijn volgers, -innen en -essen een hak en tegelijkertijd op het al dan niet aantrekkelijke edoch in ieder geval totaal verkeerde been. Middels een laatste reuzentelegram. Uiteindelijk kwam na tien lange jaren de Polo-blogtrein tot stilstand. Eindelijk? Of kwam er toch een vervolg? Dat had de ene als sneller uitgevogeld dan de andere. Er kwam inderdaad een doorstart, en wel met deze vanaf nu jaarlijks weerkerende aanhef:

22 juni 2015

Nieuwe Start...

Breaking News: Na 10 jaar Mededelingen van Marco Polo voel ik nood aan verandering maar ook de hang naar het vertrouwde is mij niet vreemd. Ik heb een hoofdstuk afgesloten, maar plak er meteen een tweede deel tegenaan: Meer Mededelingen van Marco Polo. Niet echt origineel, maar des te meer herkenbaar. Aan de vormgeving is wel gewerkt. Kleuren zijn gewijzigd, lettertypes veranderd en de grootte ervan werd aangepast aan de op onze leeftijd mogelijk teruglopende oogsterkte wat lezen betreft. Bovendien is de leestekstbreedte opgevoerd. Met deze grotere spanwijdte blijft het mijn streven om af en toe een hoge top te scheren. Nu de inhoud zelf nog. Heer Polo hoopt dat zijn volgers/lezers/-essen en -innen de weg blijven vinden naar zijn publicaties en zal zijn stinkende best doen om er af en toe weer iets leesbaars van te maken. Met een stralende midzomernacht achter de kiezen moet dat lukken. Ik ga er tegenaan, beloofd is beloofd!

En nu gaan we verder: MMMP - Meer Mededelingen van Marco Polo - Jaargang 2

Voor wie het nog ziet zitten...

In 'Optima' forma...

Het is nog even wennen aan de nieuwe invalshoek en de verlichting moet nog bijgesteld worden, maar de klus is grotendeels geklaard en mijn nieuwe bureau is een feit. Stelde ook niet zoveel voor: om tegenwoordig nog te falen bij de montage van een IKEA-meubel moet je wel een echte kluns zijn. Ik dus niet. Alles liep gesmeerd en met de hulp van La Pola zelfs als het alom gekende 'fluitje van een cent'! Om mijn oude rug en versleten heup te sparen kan ik vanaf nu vlot wisselen tussen zittende en staande bezigheden aan de bureautafel. Sommigen onder U hebben het misschien al in de gaten, anderen dan weer niet, maar deze passage werd in staande houding toegevoegd aan de kladversie van de nieuwe publicatie. Ook dat is even anders, maar zeker niet onaangenaam. Wat een luxe om via een simpele druk op de knop telkens weer naar een aangepaste werkhoogte te kunnen overschakelen. Het zal er nu op aankomen om niet in de oude gewoonten te vervallen en steeds zittend aan de slag te gaan. De kracht van verandering: zelfs via de blog kan ik nu 'staande' het woord tot U richten. Ik moest meteen ook maar eens testen of het nuttigen van een Duvel op tooghoogte geen ongunstige invloed heeft op het productieproces. Ik verwacht weinig problemen...

Waar er wel problemen zouden moeten zijn is bij de Optima Bank. Vorige week kwam een en ander aan het licht en moesten er dringend maatregelen getroffen worden. Selfmade man Jeroen Piqueur, die om het zacht uit te drukken geen onbesproken reputatie heeft, had in een niet zo ver verleden de assistentie ingekocht van de zwaar verbrande ex-SP.A-minister Luc Van den Bossche. Verder liepen daar nog wat illustere lobby-figuren rond die als niet al te koosjer bekend staan. De overlapping van bevoegdheden en vooral de daaruit voortspruitende belangenvermenging zorgen ervoor dat als het deksel van deze put wordt gelicht het in Gent en wijde omgeving wel eens behoorlijk kan gaan stinken. Maar gaat dat alsnog gebeuren? Er is weer zoveel 'ons kent ons' mee gemoeid dat het net als vorige keren bij mijnheer Piqueur én vader Van den Bossche waarschijnlijk tot jarenlange procedureslagen en bijhorende verjaringen zal leiden. We houden het voor U, én voor de verandering, in de gaten.

Waar enige verandering alvast tot positieve resultaten leidde is in het kamp van de Roze Druiven. Grote leider Wilmots is dan toch bezweken voor de druk van buitenuit - en het gemor onder het voetvolk? - en had enkele wijzigingen doorgevoerd in de ploegopstelling voor match 2 tegen Ierland. Zoals gezegd: met gunstig gevolg. Tijdens de eerste helft bleef het bij proberen, maar na de rust werd het heel wat beter. BEL - IER 3-0. Net als zovelen moet ik toegeven en ook durven schrijven dat het goed was: eerlijk is eerlijk. En net als evenzoveel anderen verwacht ik overmorgen bevestiging tegen de Zweden. Als ik nu nog verder zou gaan laat ik mij meeslepen in de hele heisa omtrent het EK gebeuren, edoch daarvoor verwijs ik U door naar de vaderlandse kranten. Misschien wordt 'derde keer' wel echt de goede tijdens deze campagne: in optima forma en doorgaan...

Om af te sluiten leg ik U een bericht voor van mijn verslaggever ter plaatse in Rome. Daar wordt de ravissante Virginia Raggi burgemeester en gaat de komende jaren dus regeren over de Palatijn en nog zes andere heuvelen in de buurt. Goed nieuws voor Bart De Wever. Op cultuurhistorische gronden heeft hij altijd een jumelage met het klassieke Rome voorgestaan, maar om zijn gekende anti-voetbalistieke redenen werd daar al meermaals een stokje voorgestoken. Met deze propere madam op het Romeinse 'schoon verdiep' komt er echter een opening in de onderhandelingen en is de kans op verandering in de Antwerps-Romeinse betrekkingen groter dan ooit. Of mevrouw De Wever die toenadering ook ziet zitten is nog maar de vraag. Voor Bart kan het niet meer stuk: verandering van spijs doet immers eten en met een beetje goede wil verkeert hij binnen de kortste keren weer in optima forma. Forza Virginia...

So what...??

Het boek dat ik twee dagen geleden hier in de vitrine én  'in de bloemetjes' zette, en waarvan ik trouwens nog de laatste bladzijden voor de boeg heb heeft mij aan meerdere nieuwe inzichten geholpen. Dingen waarbij ik als simpele boerenlul nooit had stilgestaan, maar die wel hout snijden. Zo ging het ook over het einde van de aarde en het bijhorende leven op onze planeet. De wetenschap gaat er van uit dat zoiets over een kleine 6 miljard jaar gaat gebeuren. Na de eerste 4 miljard hebben we dus nog niet de helft van onze verwachte evolutie achter de rug. In tussentijd zijn we van eencellige micro-organismen uitgegroeid tot wat nu als de top van de piramide wordt beschouwd. Een zeer dubieuze stelling, waaraan ik meer dan twijfel als ik hoor wat er in Frankrijk gebeurt rondom de voetbalstadia van het EK... Wat wordt dat over nog een miljard jaren? Van de huidige mens is dan geen sprake meer, terwijl er toch naar alle waarschijnlijkheid nog vol op los zal geleefd worden alhier. Maar hoe en door wie of wat? Ze hebben het wel eens over de laatste die het licht zal uitdoen voor hij of zij de deur dicht trekt. Dat zal 'allicht' geen mens zijn zoals we hem nu kennen. So what...??!

"So what!!" denkt ook Marc Wilmots na die schandalige vertoning van zijn ploegske tijdens hun eerste match op datzelfde EK. Hoe het eraan toeging en wat de supporter erover denkt ga ik hier niet meer uit de doeken doen, daar kan U dagelijks tientallen pagina's op nalezen in de nationale en lokale kranten en/of andere publicaties. Eén doffe ellende. Ieder zijn mening en Wilmots zijn eigen koppigheid: " 't Is de schuld van de spelers." Dat zal wel, die moeten het doen. Maar wie bepaalt hoe het moet? De baas. Maar de baas wil al jaren het vriendje zijn van de spelers en geeft die verwende kinderen zoveel mogelijk hun zin. Geen lijnen, geen harde standpunten, geen visie. Of toch wel: 'laissez aller, laissez passer' om dan de paraplu boven te halen als het over eigen onkunde en gebrek aan verantwoordelijkheden gaat. Je mag het draaien of keren zoals je wil: wat zijn sterkte was als  'Kampschwein' krijgt hij niet overgebracht bij zijn spelers. "GGG", schreef Julien R op Facebook: "Geen Greintje Grinta". Eigenaardig dat hij daar niet in slaagt, of was het bij hem vroeger ook  al domweg een stukje voetbaltheater? Meer wil ik er niet over kwijt, genoeg geleuterd. Trop is teveel. Over naar de cijfers:

MARCO POLO - "DE HAAG"  3 - 0

MP wint met brio en verve de slag om de ligusterhaag. In drie droge sessies, en dat wil heel wat zeggen onder de huidige klimatologische omstandigheden. Een knalprestatie. Ben fier op mezelf.  En terecht!

BEL - ITA    0 - 2

BEL is eraan voor de moeite. Moeite kwam te laat, veel te laat. Lig er net als MW niet echt wakker van, die had zondagnacht trouwens ook goed geslapen. Ben niet teleurgesteld, eerder verontwaardigd. Terecht!

GSW - CLE    3 - 2

Wat het gaat worden? Opnieuw mét Green maar nu wel in Cleveland. Ben echt benieuwd. Terecht?

Er volgt nu een stille periode. Reorganisatie en herpositionering van het bureelmeubilair vraagt om ontmanteling en heropbouw. Paar dagen geduld a.u.b. Kijk maar wat voetbal. Of hooligangevechten...

Is er lezen na de dood...?

Lang geleden zo lang gelezen in één en hetzelfde boek. Zou het met de leeftijd van de literator te maken hebben? Of is er teveel afleiding om mij heen? Ligt het misschien aan de instabiele meteorologische omstandigheden of aan de opeenvolgende  besognes in en om het huis die om mijn ijver en aandacht vragen? Zou de sportzomer er dan toch iets mee te maken hebben? Of moet ik de oorzaak in het door mij ter handen genomen schrijfsel zelf gaan zoeken? Dat is het natuurlijk, maar dan in positieve zin. Het vraagt veel aandacht, soms tot twee, neen drie keer toe dezelfde zin herkauwen. Niet enkel om te doorgronden wat de inhoud ervan is, maar ook waar de auteur naar wil refereren en welke onderliggende snaar hij bij zijn lezers/ -essen en/of -innen wil raken. Het is met zijn 230 bladzijden nog niet eens een echte kanjer, maar wel heel boeiend. Zoals reeds eerder gezegd en aangekondigd en door Uzelf ad hoc kan vastgesteld worden ter linker zijde: ik ben na mijn thuiskomst weer aanbeland bij Julian Barnes. Voor de derde keer, en zeker niet de laatste: "Niets te vrezen" Het is een stevige brok lectuur waar de constante uitdaging tot overpeinzingen start bij de openingszin "Ik geloof niet in God, maar ik mis hem" en verder gaat via bedenkingen en toetsingen over leven en dood, en leven na de dood. Of helemaal niks erna: gedaan, punt, uit. En  hoe dit onderwerp door de tijden heen en vanuit diverse invalshoeken bekeken, behandeld of vermeden wordt. Hij heeft mij weer goed te pakken: in de ban van den Barnes...!!  *****

Sportzomer 2016....

Ik heb Spanje en dan meer bepaald zuidelijk Andalucía met de bijhorende rondreis achter me gelaten. Het is alsnog mooi geweest. Na de koude en de nattigheid van de eerste 10 dagen hebben we nog ruim twee weken kunnen genieten van prima weer, locaties en omstandigheden. Afronden deden we op Cabo de Gata in Rodalquilar: heel zuiders, een heerlijk niemendalletje van een dorp, op het randje van woestijnachtig en dus zeker warm genoeg om onze laaglandbatterijen op te laden.  Onze locatie aldaar verdient absoluut een eervolle vermelding: El Jardín de los Sueños.  Dit Hotel B&B, casa rural, boetiekhotel, of hoe U het ook mag noemen, is een absolute aanrader voor wie van wandelen houdt of uitstapjes wil maken naar allerlei kleine strandjes. Chillen en relaxen, een zalig uitgebreid ontbijt, een ruim zwembad, een heuse privé-bibliotheek ten gerieve van de gasten en een ongelofelijke rust en kalmte. Voeg daar de fantastisch vriendelijke gastheer Ekhart aan toe en het kan niet meer stuk. Zo'n plek waarvan je zegt: hier komen we - als we in de buurt zijn - vast en zeker nog eens terug...

Maar niet nu. 'Nu' ben ik in opeenvolgende lijf-aan-lijfgevechten de jaarlijkse strijd met de ligusterhaag aangegaan. U weet wel: elk jaar in juni staat een WO I op mijn programma, en eind september volgt dan WO II. De grote strijd die naar beschikbaarheid van de groen- en snoeiafval containers wordt gestreden. Vol is vol, en daarna wachten tot op vrijdag de ophaaldienst geweest is.  Jaar na jaar na jaar. De vooruitzichten zijn goed: als het weer wat mee wil is de strijd over enkele dagen gestreden. 

En ondertussen is de sportzomer ook begonnen. Roland Garros was ei zo na uitgeregend, in de Dauphiné wordt gebokst en kop gestoten dat het een lieve lust is en dat alles in de aanloop naar de voetbalhoogmis in Frankrijk waar de Roze Druiven - als ik de sjotters-entourage mag geloven - zo goed als zeker als winnaar van het EK 2016 uit de bus gaan komen. Of toch niet? Bijzaak natuurlijk, want na twee dagen balleke-trap is er nog geen deftige match gespeeld maar staan de kranten bol van de verslaggeving over rellen, stadion- en straatgeweld. Een leuke insteek was alvast: "Er schort iets aan de veiligheidsvoorzieningen op het EK in Frankrijk.' Gelukkig schort er niks aan de zotten die voor al die heibel zorgen. Straalbezopen randdebielen die uit zijn op vernieling en gevechten. Geen mensen, en ook geen supporters zeggen ze aan de voetbalkant. Maar wat dan wel, en wat doe je eraan? Nog meer politie, nog meer veiligheidsmensen die feitelijk werden ingezet om andere gekken met slechte bedoelingen te spotten en trachten tegen te houden? Neen, natuurlijk niet, want die blijven ze niet zomaar uit de bomen plukken. Maar wat dan wel? Het blijft een paraplu opentrekken om de onhaalbaarheid van deze organisatie af te dekken. Gewoon annuleren, en dan eens kijken wat er gebeurt? De belangrijkste nevenactiviteit geschrapt, maar de wereld stopt vast niet met draaien... 

Kleine sportnoot in ons Belgenland: op een haar na misten we hier de meest onverwachte play-off finale aller tijden in het basketbal. Brussels en Limburg United moesten allebei maar heel nipt onderdoen in de halve finales tegen gevestigde waarden en favorieten Aalst en Oostende. Dat zou wat geweest zijn...

In de NBA werd de eigenlijke finale in het Westen gespeeld tussen de Golden State Warriors en Oklahoma City. Beklijvend, hoogstaand en spannend basketbal. GSW ging door en komt uiteindelijk Cleveland tegen. Mijn gedacht: omdat het te gemakkelijk ging en ze daardoor riskeerden hun titel al op verplaatsing binnen te rijven lieten Curry & Co de derde wedstrijd dan maar schieten. Daarna werd er wel serieus gebikkeld in Game  4 en trekken ze met een 3-1 voorsprong naar hun eigen Oracle-Arena om daar nu maandag kampioen te gaan spelen. Zelfs een "best of seven" verliest in dit geval zijn spankracht. Toch jammer. Ondanks alles wordt er echter niet gevochten, zie je supporters met eigen clubkleuren door elkaar heen zitten in de tribunes en zijn er geen rellen in en om de stadions waar toch ook 10.000-en fans verzamelen. Wat feest betreft komt NBA ver boven voetbal. Zeker EK-voetbal...

p.s. : Krijg net te horen dat Green (GSW) geschorst is voor de eerstkomende match. Dat kan natuurlijk een verschil maken. Dus wordt het toch nog spannend maandagnacht. Opstaan en 'live' kijken??

Exit Andalucía...

Wat gaat het toch snel? Drie weken Andalucía zijn voorbij gevlogen en het lijkt ondertussen al een eeuwigheid geleden. Leef ik te vlug, of vergeet ik  te veel?  Ik leef alleszins terug 'vroeg' - of toch heel af en toe - en dàt lijkt lichtjaren geleden. Plots is er opnieuw  een vermoeden van ochtendlijke energie, genoeg om op een onchristelijk vroeg uur op te staan en 'iets' te doen.  Zat U daarop te wachten? Misschien wel, want vandaag ben ik om dat 'iets' te verrichten aan het Mac-klavier gaan zitten en probeer voor dag en dauw een zoveelste blogkladje bij elkaar te schrapen uit mijn zomers pruttelende brein. Wat gaat dat worden? Ik probeer de Spaanse draad weer op te pikken, maar moet dat nog echt? Heb ik, en vooral: hebt U daar nog behoefte aan? Dat gebeurt met een bloggend mens als de schrijfdiscipline zoek raakt. Ik liet de boel wat op zijn beloop, het zou allemaal zijn gang wel gaan. Maar er ging niks, en de boel bleef de boel. Gevolg: wel foto's van het verdere reisparcours, maar geen rode draad meer. Het kan toch niet altijd over het 'weer-of-geen-weer' gaan. Te laat om de resterende herinneringen nog blogwaardig op te spitten en aan elkaar te rijgen. Dan maar wat prentjes: wat blijft ervan over en wat komt er alsnog boven drijven als ik door het foto-arsenaal dwaal? 

Dus toch weer het weer: dat was slecht in Cordoba en in Ubeda al niet veel beter. Maar ik hou het positief en profiteer ervan om 'andere' foto's te tonen. Grijs alom,  een kerktoren die in de mist verdwijnt, matte waterreflecties en één vrolijke roze noot. Ook zij moest blijkbaar even buiten. Wist zij dat ze voor de vederlichte toets moest zorgen in deze opname? Om onszelf moed in te pompen maken we toch een wandeling richting de oude stadswallen. Stelt niet veel voor. Naast een gammel schoolgebouw ligt een al even troosteloos basketpleintje. Maar het ligt er wel, de kids kunnen er spelen - waar zijn ze? - en het blauwe bord kleurt de hele omgeving. Nu nog wat zon... 

Ik gooi dan maar alles op een hoopje: krijg er echt geen lijn meer in en zie het nutteloze van mijn onderneming. Bye bye Andalucía. Gedaan met het reisverslag. Trivialiteit ten top. Volgende keer beter? Ik zoek nog één pixelmatig souvenir, en daar zal U het nu mee moeten stellen...

Beter dan dit vind ik niet. Past perfect in de heilloze context. Een windmolen uit het diepste zuiden, eentje waar zelfs Don Quichote, de man van La Mancha, niet aan toe kwam. En net op die heb ik mijn reisblogtanden stuk gebeten. Wie ben ik om daarover bij U mijn beklag te doen? Marco Polo...

Ultimate Knock-out...

Hij mocht dan wel de grootste zijn, een massa matchen en enkele wereldtitels gewonnen hebben, tijdens zijn laatste kamp ging hij onherroepelijk door de knieën en knock-out... tegen Parkinson. 

RIP Muhammad Ali, aka Cassius Marcellus Clay. 

1942 - 2016

Old Cordoba...

Een volle werkweek wachten op zeven stralen zonneschijn. Dat is het wat ik de afgelopen dagen achter de rug heb. En dat het eindelijk nog gelukt is ook: zeven, en niks meer want ondertussen is de opklaring al voorbij... maar het vulde wel mijn week. Met daarnaast de heropstart van mijn homeo-bezigheden: terug de hometrainer op en indoor pedaleren terwijl buiten de herfst met veel bravoure de ongelijke strijd blijft winnen van enkele schuchtere pogingen tot zomeren. Dat en nog het een en ander: stakende cipiers die finaal dan toch maar bakzeil halen, stakende spoormannen die dat niet willen doen, postmensen die vinden dat ze ook maar op de toch al niet rijdende trein moeten springen en het werk erbij neerleggen. 

Zouden de Rode Duivels (mag ik deze woorden nog wel gebruiken zonder 'citaatrechten' aan de bond te riskeren?) ook in een vakbondsmatig unionistische richting gedacht hebben tijdens hun oefencampagne? Ik ben geen kenner, dat weet U al veel langer dan vandaag, en al evenmin een aanhanger, maar ik vermoed dat een schrale 1-2 tegen Zwitserland en een ontluisterend 1-1 tegen Finland niet het gevolg waren van geconcentreerd spelen, noch van noeste trainingsarbeid vooraf. Onze nationale schromelijk over-het-paard-getilde voetbalelite gooit er, net als zoveel keren wanneer het er echt om gaat, met de zwart-geel-rode pet naar. Deze door analisten en commentatoren als meest getalenteerde selectie ooit naar voren geschoven ontbreekt het aan gedrevenheid. Punt. Ook naast de lijn of vanop de bank zie ik geen eenduidig  tactische richtlijnen die het inefficiënt zwalpende team op de rails kan krijgen noch houden. Zonder gezamenlijke vista wordt het een hopeloos gevecht tegen de Franse bierkaai. Drie matchen gaan ze zeker moeten spelen. Als er niks grondig verandert weten Italië, Ierland en Zweden nu al wanneer hun gemakkelijkste wedstrijd gepland is: 13, 18 en 22 juni. De terugkeer van tactisch wonder Wilmots & co staat de dag nadien op het schema: landen op Zaventem en verdwijnen langs de achterdeur. Het zou ook anders kunnen, maar eigenlijk raakt het mijn koude kleren niet. Geen interesse. En dus over naar de orde van de dag...

Na El Chorro stond Cordoba op de lijst. Logeren in het hart van oud-Cordoba, la Juderia: de joodse wijk. Er komen wat vloeken en zuchten aan te pas, én wat extra rondjes door de zeer smalle straten, voor we ons doel bereiken: Hotel Albucasis. In een eerdere bijdrage kon U al lezen en zien dat het regende in Cordoba. En nog geen beetje ook. Dan maar meteen de Mesquita in, de grote moskee. Daar was het ons trouwens om te doen. Een heel verhaal: de combinatie van een in drie fasen sterk uitgebreid muselmaans gebedshuis waar eeuwen later een heuse christelijke kathedraal in werd gebouwd. De uiting van een samenlevingscultuur waarin joden, moslims en christenen met de nodige moeite toch door dezelfde deur konden. Volgens geschriften en afbeeldingen lukte dat toen wel, alleszins in de hogere regionen van de maatschappij. Maar wat deed de rest? Hoe ging dat in z'n werk? Daar lezen of zien we weinig van. Toch blijft het een stichtend voorbeeld waar men in de huidige samenleving wat aan kan hebben. Toch maar proberen?

Praktische noot: ook op deze toeristische toplocatie lopen nu zwaar gewapende agenten rond...

En het blijft regenen. Voor een bezoek aan Torre de la Calahorra, aan de overkant van de rivier, halen we de heen en weer net zonder kletsnat te worden. Dat is voor  een dag later tijdens een onschuldig korte wandeling door La Juderia. Kompleet en pijpestelig uitgeregend. Maar er is gelukkig meer te zien: ik wilde ook nog de Puerta del Puente, die leidt naar de oude stadsbrug, op de foto. Een mooi toeval stelt mij in de gelegenheid een fotografische regel in de praktijk brengen: zorg indien mogelijk voor een aantrekkelijke voorgrond die de aandacht van de kijker naar het onderwerp leidt. Ja, zou dat zo lukken? Of geraakt U niet meer bij het onderwerp, de poort, en blijft Uw blik op de voorgrond gefocust? Neem van mij aan dat ik daar, na het nemen van de foto, zelf alle begrip voor kan opbrengen. Met Pinksteren zetten deze flamencodanseressen samen met vele anderen hun beste beentje voor en tonen zich spontaan van hun beste zijde. We zouden natuurlijk ook de zaken kunnen omdraaien, maar dan kan ik niet instaan voor de gevolgen. Cordoba, het is hoe dan ook de moeite van het bekijken waard.

In België zit middelerwijl zowat iedereen aan de BBQ of aan zee. Of aan de BBQ aan zee. Facebook bulkt van de zonnige prenten, en de vrienden en vriendinnen hebben nog net géén klachten over te warm weer. Het is er beestig goed, en als Leen Jongewaard ooit al over een mooie Pinksterdag zong dan had hij wellicht die van 2016 in gedachte(n). Wij van onze kant profiteren van een grijze maar droge dag om Madinat Al Zahra te bezoeken. Op een goede 5 kilometer van de oude hoofdstad Cordoba werd in 925 een nieuwe stad voor het kalifaat gesticht. Een heel complex stukje geschiedenis waarvan de uitlopers, of zeg ik beter  tentakels, tot op de dag van vandaag hun sporen nalaten. Ik hou het bij een kunstige impressie door een nobele onbekende tijdens een teken- en schilderworkshop ter plekke. Mooi gedaan zeg ik. 

En daarna blijft het koud en gaat het weer regenen. Ik had het me deze keer anders voorgesteld, maar de weergoden blijken onvermurwbaar en daar kan ik niet tegenop. Boekje lezen en klaarmaken om verder te trekken. Dieper het binnenland in, op zoek naar kleiner en anders maar hopelijk even mooi.