De finale...

Nu de laatste foto is gepost en doorgelinkt via Facebook, zodat hij op meer dan klantvriendelijke wijze zijn weg wist te vinden naar Uw computer van welk ras dan ook, gelijkaardig tablet en/of bijhorend telemobiel... nu de kerstvakantieperikelen grotendeels achter de rug zijn, de eindejaarsvoorbereidingen zo goed als afgerond, nu de kapper zijn onderhoudswerken weer heeft uitgevoerd, nu... maak ik eindelijk tijd om tot een ordentelijke afronding te komen. Blogsgewijs moet ik het over een halfjaarlijkse evaluatie hebben, want deze MMMP heeft er nog maar zes maanden opzitten. De eerste zes van 2015 werden U nog voorgehouden en bespiegeld vanuit een voorafgaandelijk MMP-standpunt, hetwelk toen al op zijn laatste benen liep. U weze evenwel gerust en op Uw gemak gesteld: aan een jaaroverzicht ga ik mij niet wagen noch bezondigen. Daar zijn voldoende andere kanalen voor die het zelfs aan hun stand verplicht zijn om de meest variabele overzichten in elkaar te flansen. Tast dus toe en laat U overspoelen door de lijstjes en lijsten van Classics en andere Klassiekers, in enkel of dubbel duizendtal, over mannen en/of vrouwen van het jaar, programma's en filmen, gebeurtenissen en evenementen, rampen en catastrofes tot en met de lijst van 'bekende' overlijdens tijdens het afgelopen jaar. Elke keer lijkt zo'n jaaroverzicht voller te zitten dan het vorige, en telkens lonkt het vermoeden dat het nu wel genoeg geweest is. Edoch... laten we afspreken over 366 dagen, 2016 is inderdaad een schrikkeljaar, om ook dan weer terug te blikken en hopelijk samen de afweging te maken. Ik verwed er 10 euro op, als die dan nog gelden als erkend betaalmiddel, dat het komende jaaroverzicht weer enkele pagina's langer zal zijn dan het huidige.

Maar nu ernstig, en al het voorgaande buiten beschouwing gelaten: mag ik U bij deze nog snel een mooi uiteinde van het voorbije jaar toewensen en meteen aansluitend U allen het allerbeste wensen voor het aankomende 2016. Van ganser ...

FOTO TOP12 - #01 2015

MIJN MAN
VAN HET JAAR
KAN NAAST HET
DONKERE PORTAAL
NOG NET IN BEELD


DENKT AAN GISTEREN
HOOPT OP TOEKOMST
LEEFT VANDAAG



HAPPY NEW YEAR !!!


#All the best to you MP

FOTO TOP12 - #02 2015

VER WEG VAN
HET STRAND
TWEE MEISJES
OP EEN BANK

ZIJ SPREKEN VAN
DE BATACLAN
ZE HOUDEN DAAR
NOG VAN



BD DU PALAIS
ILE DE LA CITE
PARIS

#Midweek Parijs MP

FOTO TOP12 - #03 2015

MET RODE STILETTO'S
AAN JE VOETEN
EEN POMPADOUR-
JURK OM JE KONT...

PAGE D'HISTOIRE
EN FACE DU MIROIR




MUSEE GREVIN
BD MONTMARTRE
PARIS 9EME


#Red Shoes Diaries MP

FOTO TOP12 - #04 2015

EEN BEETJE LICHT
IS AL VOLDOENDE
OM DE PRACHT VAN BLOEMEN
WEER TE GEVEN


DIE ENE BARST
KOMT TELKENS WEER
VERMAG SOMS MEER
DAN VOLLE GLOED...





#Rozengeur Maneschijn Rozenschijn MP

FOTO TOP12 - #05 2015

BARENAKED LADY


PUUR CULTUUR
IN PUGLIA


DAAR KAN BAROK
NOCH RENAISSANCE
TEGEN OP...






#De hak van Italië MP

FOTO TOP12 - #06 2015

AUGUSTUS LICHT
IN KNOKKE-HEIST


SEASIDE PASSION
HOEKJE OCÉ AN



HAVE A SEAT...






#Met Bea aan zee MP

FOTO TOP12 - #07 2015

"ALONG THE WAY"
KAWS 2013

WALKING
ON WATER


VIJVER
AMSTERDAM
RIJKSMUSEUM



MERRY XMAS
TO ALL OF YOU...

#Weekend A'dam MP

FOTO TOP12 - #08 2015

SAMEN
IN DE LAVVU
DE LAPSE TIPI

SAMI
SAMEN IN SÁPMI

SÁPMI PARK
IN KARASJOK

ANOTHER CRACK
THE SAME LIGHT...

HEARTBEAT
OF THE REINDEER

#Lapland-zomer MP

FOTO TOP12 - #09 2015

THERE'S A CRACK
IN EVERYTHING
THAT'S HOW
THE LIGTH
GETS IN

HET ZOU ZEKER
KUNNEN HELPEN

IN MIJN HOOFD
IS ALLES
HEEL EENVOUDIG
IN MIJN HOOFD
VALT ALLES
OP Z'N PLAATS

#RaymondCohen MP

FOTO TOP12 - #10 2015

OOK DIT JAAR WEER
KAARSEN
LATEN BRANDEN

NAAR ALOUDE
EN GOEDE TRADITIE

DEZE KEER
IN OSSIOS LOUKAS
HEEL ECHTE
VAN BYZANTIJNSE WAS

VOOR WIE
HET NODIG HEEFT
OF KAN GEBRUIKEN

#Peloponnesos-tour MP

FOTO TOP12 - #11 2015

DRIE DAGEN
ROYAL DE LUXE
IN DE KOEKENSTAD

OMA REUS OP STAP
MET KLEINE REUS

OP KEMELHAREN SLOEFEN
OVER DE MEIR

VOOR 900.000 TOESCHOUWERS
WAARONDER MP


#A'pen de Luxe MP

FOTO TOP12 - #12 2015

"IKKE"" LEUK OP STAP
MET PAP.
ZIJ AAN DE KLAP:

HALLO, JA...?!!
AMSTERDAM.
CENTRAAL!!
OP HET PLEIN
VOOR DE INGANG
HOE ZO ???
EEN GROENE VEST?
WAAR STA JE DAN?!

HEUHH...
"IKKE" BLAUW.
PA-AAP...!!
#A'dam Citytrip MP

Adam over Eva...

Ondanks de onappetijtelijke Brusselmans-verschijningen, de al te doorzichtige en voorspelbare Van Looy-scenario's, de meer dan storende en mij sterk enerverende reclame-blokken en de, ik kan er echt niet omheen, in de breedte alsmaar dunner wordende spoeling wat het deelnemers-niveau betreft, ondanks dat alles blijft "De Slimste Mens ter Wereld" een ongelofelijk sterkte format die 'hoe dan ook' mijn kijklust triggert en mij naar de televisiezetel lokt. De finale-weken stonden met stip genoteerd, en van de laatste week heb ik geen minuut gemist. Noem mij gerust "a real quiz-addict"! Het verhaal is veel langer dan het interessant kan klinken of blijvende aandacht kan opwekken, en dus: zes foto's die voor minstens evenzoveel duizend woorden staan en het verloop van de laatste vier kwisdagen samenvatten voor het nageslacht in twee stripjes.

Voor alle duidelijkheid: nog zes kanshebbers bij aanvang van de ultieme week. Op de laatste dag blijven er drie over: Tom Waes, Kobe Ilsen en Danira  "met de moeilijke achternaam". Dan volgt de alles omvattende zoektocht naar het allesbepalende antwoord: "Wordt het weer een man, of toch...??"

Kobe komt tekort in die laatste aflevering (teveel last van zijn onderbroek, of net niet?) maar Tom zorgt er, met een vette knipoog naar Danira, voor dat Adam zegeviert over Eva: " Parijs....  Toulouse...  Lyon... "
Waarop Van Looy niet anders kan dan voor de 31163ste keer én opgelucht "Ja, 't is gebeurd!" prevelen.
Het scheppingsverhaal wordt herschreven: Eric zal eerstdaags een rib van Tom nemen om voor een volgende uitgave enkele vrouwelijke kandidaten te kloonen waarmee het even aangenaam als risicoloos kwissen is .
Ik dacht persoonlijk en bij voorkeur aan een zwevende rib...
Merci Waes!!

Laatste week voor de TOP 12 - 2015

Voor ik hier aan de jaarlijkse FOTO-TOP 12 begin beschouw ik het als mijn vrolijke plicht om iedereen die met mij de overstap naar de nieuwe blog gemaakt heeft van harte te danken. Zonder U heeft deze schrijverij geen zin. Zonder Uw dagelijks bezoek aan de blog, al dan niet via de Facebook-link, zou de leute en de voldoening voor mij heel wat minder zijn. Het stoom aflaten en mijn ei kwijtraken is één, maar weten dat de foto's bekeken en de teksten gelezen worden is voor mij de stimulans om iedere keer het nieuws met andere oren te beluisteren en daarna een eigenzinnige beoordeling of een idiote commentaar in elkaar te flansen.
Of die de publicatie haalt hangt van heel wat zaken af, terwijl al die dingen op zich dan weer alleen met mij te maken hebben. Zo dus... Vanaf heel binnenkort hoop ik U in groten getale elke dag weer virtueel te mogen treffen om U op zeer eigenwijze "wijze" één van mijn geselecteerde prentjes voor te houden.
Maar laat ons niet te moeilijk doen, en gewoon even klinken op wat geweest is en wat nog komen kan...!!

Proost!! Santé!! Cheers !! Prost!! Chin Chin!! Salut!!

Op naar de laatste 12 korte bijdragen 

MMMP   Jaargang 1  2015 - ....
Nog twee keer slapen !!

Het deksel op de neus...

Bye bye, mister Mourinho: exit Chelsea.
Je zal er zelf niet rouwig om zijn, veronderstel ik.
Natuurlijk moest dat er nu eenmaal van komen.
Zelf gezocht, en allicht heel blij met die ontslagpremie.
Het is ooit anders geweest: toen je met veel ambitie en heel gedreven coachte om de hoogste toppen te bereiken. Maar dan al te snel en teveel kuren gekregen. Een nors en ambetant ventje was je geworden, waar het ongenoegen van afdruipt, het onvermogen niet meer te camoufleren is en voor wie elke vorm van respect verdwenen is.  De financiële buit is binnen en jou kon het al lang niet meer schelen. Ach, waarom maak ik mij druk? 't Is toch maar voetbal zeker...

Neuzen in dezelfde richting...

Afgelopen weekend kregen we in de media het verslag over ons heen van de zoveelste klimaatconferentie, die voor de even zoveelste keer moest culmineren in een globale overeenkomst en als 'absolute top' de geschiedenis zou ingaan. U weet het of U weet het niet, maar heer Polo staat van eerder argwanend over behoorlijk kritisch tot zeer terughoudend ten opzichte van deze organisatie. Ik hou van de natuur en heb respect voor de aardkloot waarop wij onze levensjaren doorbrengen, maar ik erger me blauw aan de megalomaneske trukendoos waarin deze polemiek wordt aangekaart en tot economische rendabiliteit wordt opgeklopt. Ik rijd met de fiets als het kan en ik laat het licht in de garage niet branden als het niet nodig is, maar ik koop geen zuivere lucht bij de buurman... Zij die hun goed belegde boterham verdienen met de klimaatconferenties verheffen de natuurlijke schone schijn tot wereldwijde economie en doen daar uiteraard hun voordeel mee. Bovendien getuigt het van grootheidswaanzin als ze denken dat 'wij' de aarde kunnen redden, als dat al nodig mocht blijken te zijn. Vele miljarden jaren evolutie laten zich niet naar de hand zetten van enkele groene generaties, waarvan de leiders dan ook nog op eigen voordeel uit zijn.

Ze maken er toch maar mooi een 'snoep'potje van.
Het voorstel om een goeie 100 miljard dollar of euro - who cares? - naar de ontwikkelingslanden te schuiven om aan de klimaatvereisten te kunnen voldoen en de minst bedeelden op klimatologisch verantwoorde manier door hun arme luizen-leven te laten gaan...
Enig idee bij welke dictators dat geld gaat terecht komen en hoeveel door domotica gestuurde paleizen zij dan gaan bouwen voor hun familie en protegés?

Samen vooruit, dat wel, en alle neuzen dezelfde kant op, dat ook. Maar niet te erg overdrijven zeker?
De doelstelling moet haalbaar blijven werd mij vroeger geleerd en enige mate van nuchter realisme is nooit verloren. Een zeer ambitieus klimaatakkoord, zo probeert men het aan ons te verkopen. De ronde tafel-elite ziet ons wellicht als de vertegenwoordigers hiernaast van een 'neus in dezelfde richting'-groepering.
We zitten erbij en we snappen er geen ene fluit van.
Maar wel met de neuzen in dezelfde richting...

Met de neus op de feiten...

Nooit harder op de fiets gereden en sneller gelezen tegelijkertijd dan gisteren. Het was dan wel op de homeo, wat met een boek in handen makkelijker is dan op een echte fiets, maar het ging erg heftig aan toe. Dat lag vooral aan de laatste hoofdstukken Robotham die ik daarbij in handen had. Ik reed in de stijl van de titel: op leven en dood. Voor niks nodig hoor, in tegendeel zelfs, maar de aanzuiging was sterker dan mezelf en de spannende verhaallijn joeg me sneller voort dan ik zelf had gewild. Eind goed, al goed. De dollemansrit ligt achter mij, het boek is uit. Voor wie van vlot weglezende thrillers houdt die in een licht voorspelbare plot eindigen is dit een aanrader. De plotwendingen in de loop van het verhaal maakten wél indruk op mij.
Meer details vindt U terug in de vorige bijdrage: klikken op Leven of Dood. Ook eens proberen?

Lees ik daarna een bericht over het Ikea-syndroom.
Zo noemt een ondervraagde UTPR-er (lid van de
Unie van Professionele Transporteurs en Logistieke Ondernemers !!) wat wij via de verkeersradio doorkrijgen als "file door ladingsverlies". Volgens hem allemaal te wijten aan doe-het-zelvers die hun auto en aanhangwagen volstouwen met aankopen uit meubelwinkels en dan de snelweg opgaan. De boel is, nog steeds volgens de specialist in kwestie, dikwijls niet goed vastgemaakt en dus vliegen de nieuwe aankopen binnen de kortste keren in het snelweg-rond.
Beetje kort door de bocht vindt Marco Polo, want waar moet ik dan heen met het rap-rap-op-stap syndroom van onze bouwvakkers? Ladder op de weg. Cementzakken op de baan. Kruiwagen op de pechstrook. Vezelplaten in de bocht van Zaventem, kranen en sproeier in die van Bath.
Schrijven we dat allemaal op het conto van de jonge starters die hun Ikea-meubelen gaan monteren?
Of mag ik het wat breder zien en ook de net-voor-het-weekend-snel-van-de-werf-politiek van allerhande schilders, metsers, en andere dakdekkers in vraag stellen? 't Is maar een gedacht, hé. En ook dat het nog steeds minder erg is om in een 'matras-op-het tweede-rijvak'-file te staan dan tussen een lichte en een zware vrachtwagen in een kopstaart-aanrijding te hangen. Gelukkig is content zijn minder erg...

Deze bijdrage sluit ik af met een verstandige uitspraak van Nico Dijkshoorn, die bij regelmaat via zijn dagboek het middagjournaal van Radio1 mag opfleuren: "Omdat de wereld om mij heen steeds wreder wordt, zoek ik het geluk op vertrouwde plekken... tracht ik mij staande te houden met kleine gelukjes van korte duur."
Dat probeer ik ook al zo lang: mij staande te houden. In de rust én de drukte van het leven, tot en met de files tijdens mijn occasioneel snelweggebruik. Verlies van lading: bloemkolen, bananen al dan niet in dozen, frisdrankblikken, wit zand, driezit-salonzetel, boekenkast, ladder, betonmolen, kat in de zak, aap uit de mouw. Sta ik daar mooi aan te schuiven met mijn neus op de alledaagse feiten...

Laat U niet bij de neus nemen...

Ik neem aan dat het zien van de ploegfoto hiernaast bij menig lezer van deze blog tot zwaar gefronste wenkbrauwen, een bijhorend gerimpeld voorhoofd en zacht schuddebollend zuchten kan leiden.
Het zij U vergeven en gepardonneerd, meer zelfs: ik kan er helemaal inkomen. Het is echter een vrolijke neerslag en van blijheid getuigende weergave van weer zo'n memorabel moment waarop 'De Bende van Jef' zich heeft laten gaan en met een goed doel voor ogen hulde brengt aan onze Grote Voorganger. Dit beeld past perfect in de stilaan lange rij van gedenkwaardige bijeenkomsten waar vriendschap, warmte, leute, saamhorigheid en wederzijds begrip hoogtij vieren. Uiteraard is dit een meer dan duizend woorden prent. Onnodig U hierbij te melden dat in deze niet achter de schermen wordt gekeken, oftewel in vrije variant: "What happened in Merksem, stays in Merksem..."

Uiteraard dient na zo'n uitspatting een korte periode van recuperatie ingelast. 'Toeval' wil dat ik enkele dagen voor het weekend waarin de roestige reukorganen-avond plaats vond een verse boekboterham ter hand had genomen. Komt uit de leeskast van La Pola. Leven of Dood van Michael Robotham. Had nog nooit gehoord van deze schrijver, hoewel dit blijkbaar al zijn tiende boek is. Waarvoor mijn excuses, heer Robotham.
Vanaf de eerste pagina heeft het verhaal mij in de ban, en het is dan ook niet onlogisch dat mijn hele zondag er al lezend (en middagduttend!!) moest aan geloven. Zo adembenemend én meeslepend als de titel laat vermoeden.
En dus moest ik mezelf nu verplichten om tussen twee leessessies door even aan te schuiven aan het Apple-klavier om U als lezend publiek niet al te erg te verwaarlozen. Voorlopig lukt het nog een beetje, maar ik moet toegeven dat het al snel moeilijker wordt om er mijn gedachten bij te houden. Niet eerlijk, maar het is niet anders. Ik geef het op en ga nog een hoofdstukje lezen...

Wat wil U nog meer...

Na een behoorlijk productieve maand november was het mijn bedoeling een pauze in te lassen. Dat is bij deze gebeurd, hoewel drie blogloze dagen eerder als hapering dan als rustperiode mogen ingeschat worden. Zo ziet U maar weer: het bloed kruipt... en als de blognood het hoogst is, loopt de gedolven put over van ochtendlijke inspiratie. In de porseleinwinkel dansen de muizen en tikt de klok in het westen best.
Hij is weer helemaal de oude!

Kwam ik pas met zoonlief op een late weekend-avond al zappend bij een bokswedstrijd terecht. Titelgevecht bij de zwaargewichten. Niet zomaar een boksmatch, om maar liefst drie gordels in één keer.  Of waren het er vier, neen: het zijn er vijf! Mijn geheugen wordt geactiveerd en roept herinneringen op: Rocky Marciano, Sugar Ray Robinson, Mohammed Ali, George Foreman, Mike Tyson. Deze keer ging het tussen de heren Klitsjko en Fury. Van de eerste had ik wel eens gehoord, maar dat kon evengoed zijn broer geweest zijn. De tweede was mij totaal onbekend. Ook zijn boksstijl kwam mij heel vreemd voor. Beter dan een beschrijving lijkt me de bijhorende foto. Geheel a-typisch boksen, tot zelfs een rondje wandelen in de ring met de handen op de rug. Tegen de regerend kampioen, de meervoudig titelhouder. Voor 45.000 toeschouwers. Joe Frazier deed ook van die gekke dingen: kop vooruit en zonder dekking, maar kreeg dan een paar rake klappen en wist niet meer op welk continent hij op het canvas had gestaan en daarna lag. Fury deed bijna hetzelfde maar was razendsnel in zijn ontwijkingen en reacties. Hij hield het twaalf ronden vol, won de kamp en in één klap vijf titels. Mochten Dr. Steelhammer en The Gipsy ooit voor een re-match gaan: die wil ik zeker zien. En weer met The Bramminator aan m'n zijde!

Gisteravond liep Bridge of Spies voor het eerst in de Belgische bioscopen en Polo was erbij. Een prachtige film over spionage tijdens de koude oorlog. Gegeven: een onderhandelingsdriehoek USA - USSR - DDR... Een tweede driehoek: de samenwerking tussen Steven Spielberg, de Coen-'brothers' en Tom Hanks. Ontdekking voor mij: Mark Rylance, de Russische spion die als pasmunt dient in de onderhandelingen.
Deze prent wordt vast geen blockbuster, daarvoor is het geheel inhoudelijk te sterk geladen. U moet ook even meedenken en het helpt als 'de jaren zestig' U niet vreemd zijn. Ieder zijn mening, maar de Knack-recensie sluit als volgt: "Bridge of Spies is geen meesterwerk, wel een onderhoudende, relevante en bijzonder vakkundig gemaakte Hollywoodfilm. Een voor volwassenen nog wel." Van mij krijgt ie toch vijf sterren en noem ik het een Poloiaanse aanrader. 
Stijl, sfeer, filmisch vakmanschap, stabiele acteer-kwaliteiten en daar bovenop de levensles die de twee hoofdpersonages, advocaat James Donovan en spion Rudolf Abel, ons enkele keren voorhouden:

(Tom Hanks) Donovan : "Aren't you worried?" 

(Mark Rylance) Abel : "Would it help?"

Wat wil U nog meer...?!!