In snelheid genomen...

Terwijl boven de Polder alle hemelsluizen worden geopend en het water met bakken naar beneden komt probeer ik zo snel mogelijk de nog openstaande deuren, kantel- en andere ramen te sluiten. Een verloren koers tegen de tijd en de elementen, die deze keer enkel wat dweilwerk tot gevolg heeft. Geen echt nood(weer) voor ons, blijkt dus alleen een fikse bui met veel gerommel erover heen. Bovendien heb ik de was nog droog van de molen kunnen binnenhalen. Lucky me! Nu even de kladversie van mijn blog afstoffen, opschonen en van de nodige haken en ogen voorzien. Et voilà, hier is ie dan...

Naar de orde van de dag. De vorige dagen verdreef het super-mooie weer de vluchtelingenproblematiek en de ontwikkelingen omheen het asielzoekersvraagstuk naar de achtergrond. Ik moet eerlijk toegeven dat ik er geen goed oog in heb, wat dat dan ook mag inhouden. Het zal niet veel anders zijn dan bij de modale medemens: mijn hart zegt zus, mijn buikgevoel zo en dan stuwt het weinige verstand dat ik heb mij nog een derde richting uit: weg van de xenofobe beerput die stilaan ontstaat door de vele zure reacties op de sociale media. Sociaal??  Ben zeker niet jaloers op de mensen die hierin een verantwoordelijkheid moeten nemen...

Tussendoor heeft een Nederlandse torpedo zich op het WK Atletiek in Beijing zeer overtuigend tot snelste madam ter wereld gekroond: Dafne Schippers, eerst zilver op de 100 en daarna onweerstaanbaar primus op de 200 meter. Prachtige prestaties en wat een klasse! Maar ook hier een hele polemiek, zij het van een totaal andere orde. Loopt ze 'clean' of niet? Gek toch dat heel de journalistenmeute zich daarin laat meesleuren. Een topatleet die al jarenlang  zeer goede sprintresultaten haalt in de zevenkamp, zich uiteindelijk is gaan specialiseren op de korte loopnummers en nu op een supersnelle baan een paar topchrono's neerzet. En meteen achterdocht. Maar o wee als er vragen gesteld worden over die rappe Jamaicanen: ho maar, aan die reputatie mag niet getornd worden...!!! Hier zegt mijn buikgevoel dat 'la Schippers' te vertrouwen is en alleen veel respect verdient. Chapeau dus!!!

Hetzelfde 'hoedje af' voor die geweldige prestatie van Philip Milanov. Philip wie? Nooit van gehoord. Een Belgische discustopper die in de Borlée-gekte volledig uit het oog wordt verloren. Is ook al een hele tijd goed bezig, maar krijgt geen aandacht. Je moet dat blijkbaar zelf afkopen hier in België. Waar kennen we dat nog van, Anke...?? Oh ja, mocht U het alsnog niet gehoord of begrepen hebben: Milanov, 24 jarige Bruggeling met Bulgaarse roots, wint de eerste zilveren medaille ooit voor België op een WK atletiek: 66,90m . Dikke proficiat !!! Het heeft de door Jacques Borlée aan de lijn gehouden sportjournalisten wat moeite en mogelijks enige ongehoorzaamheid gekost, maar de atleet die het verdiende heeft nu finaal toch de nodige aandacht gekregen. Hopelijk mag dat zo even blijven... 

Wij van onze kant hebben het weekend gebruikt om een paar fietstochtjes te maken: de ronde van Essen, in gezelschap van Bram & Anke, met vertrek en aankomst aan de voet van de Bakkersmolen op Wildert. Over Nieuwmoer, den Uil, Rucphen en Nispen op 't Hollands, langs de Quarantaine-stallen en over 'den Heikant' weer naar Wildert. Daarna 'tante Rita' een gelukkige verjaardag gaan wensen. Hiep Hiep Hiep Hoeraaa!!!
En zondag naar het Rivierenland en langs de Klein-Brabantse bochten van de Schelde. Op aanraden van Geert T ook eens 't Schipken bezocht. Beetje zoekwerk en de hulp van een koppel fietsende inboorlingen leidde ons naar 'den Dam'. Een mini achterafstraatje met alles erop en eraan, plus heerlijke rust én een fantastisch pannenkoekenhuisje!!! Geweldig gegeten bij heel vriendelijke mensen: Femke en Geert (niet die van de tip!!)  Ik zeg en schrijf het alleen als ik het meen: dit is voor herhaling vatbaar. Ze zien ons daar in 'den Dam' zeker nog terug. Tijdens het vervolg van de rit hebben de verteringssappen hun werk gedaan en stroomde het zweet rijkelijk over onze afgepeigerde lichamen. Deze tweede uitstap verliep trouwens aan een heel wat rustiger tempo dan de zaterdagrit met onze jonge wolven.
Het was warm de afgelopen dagen en dat hebben ze hier en daar weer geweten in België. Hadden wij vorig jaar prijs, vraag dan maar eens aan o.a. Jan Verheyen hoe het deze keer was in Ruddervoorde. Nu maar hopen dat het daarbij blijft, of worden we nog eens in snelheid genomen...??

Geld, radijzen & goede muziek...

Veel grijzer en natter dan wat momenteel over onze hoofden trekt bestaat er -naar mijn bescheiden oordeel- niet. Zeker niet in zomermodus, of het moest er een zijn van Belgische makelij. Toch hebben we tot hiertoe niet echt te klagen, en naar ik verneem gaat het slechts zeer tijdelijk zijn.  Morgen al terug droog, en tijdens het weekend opnieuw fietsweer. Hoe staat het met de bandendruk...??
Zoals U in de aanhef van dit epistel al zult gemerkt hebben is het ook hier "radijzentijd". Komkommer klinkt me net iets te bekend en té klassiek in de oren, en dan heeft heer Polo er maar een eigen draai aan gegeven. Echt wereldschokkend nieuws valt er niet te rapen, dus snel over naar de mini-rapen: de radijzen.

Wat dacht U van het transferbedrag voor De Bruyne? De 'kleine rosse', ja! Hij die, en dat strekt hem tot eer, model stond in de campagne voor de Special Olympics 2014. Hij is nu de spilfiguur in het zoveelste hoofdstuk van de meest rendabele mensenhandel ter wereld. Vertrekt voor pakweg 1 miljoen euro per levende kilogram van Duitsland naar Manchester City, in het hart van het Verenigd Koninkrijk. Waar elke vreemde hond bij aankomst in quarantaine moet en de asielzoeker zo lang mogelijk aan de andere kant van de tunnel wordt gehouden, daar zal 'onze Kevin' dit weekend al speelgerechtigd zijn in de Premier League. Een 'radijs' van formaat, die hier zeker haar plaats verdient. Al was het maar om het nageslacht bij eventuele lezing van deze 'MMMP' eraan te herinneren dat het na de grote bankencrisis uit de beginjaren van de 21ste eeuw al snel weer de spuigaten uitliep. Geen afgunst, geen kwaad woord over de voetballer in kwestie, alleen de vraag:"Hoe lang gaat dit nog duren? Hoe ver kan men hierin gaan?" Zou het kunnen dat, wanneer alle details uit zulke deals bekend worden, we moeten vaststellen dat ook hier de grenzen van het universele fatsoen zwaar zijn overschreden? Wellicht komen we het nooit te weten. Misschien maar goed ook zo, en slaapt heer Polo verder op beide (?!) oren...

Radijs 2:  bij het einde van wat door schoolgerelateerde omstandigheden nog steeds de zomervakantie wordt genoemd lag er een uitnodiging klaar om de nieuwe Pito-plussers, vers gepensioneerde ex-collega's, uit hun functie te wuiven. Ben dus nog eens de sfeer gaan opsnuiven. Blijkt dat de meesten, op een heel enkele uitzondering na, heer Marco Polo in hoofde van mezelf nog steeds graag zien komen en in het hart dragen. Getuige de vele warme knuffels en omarmingen waaraan ik mij tegoed mocht doen. Heb weer heel wat 'goed gevoel' bijgetankt. Bedankt iedereen, en mijn excuses omdat het in al te veel gevallen te snel afgelopen was. Van echt bijbabbelen is niet veel in huis gekomen, van goede voornemens en plannen maken des te meer. We moeten afspreken, samen iets gaan drinken, samen wat gaan doen. Zeker en vast, maar in de eerste plaats koester ik toch weer de ontmoetingen van gisteren en de rest zal de tijd wel uitwijzen...
De nieuwe 'oudjes' zijn deze keer Frank VB, Marleen L, Jos M en Guy W. Deze laatste zou onder zijn pseudoniem 'spaghetti' nog een blogbelletje uit de oertijd kunnen doen rinkelen. Wie herinnert zich nog de reisverslagen, Italiaanse recepten, culturele aanraders en/of literaire beoordelingen in zijn pettegolezzi? Het is al even geleden, caro Guido, maar nu er wat tijd vrijkomt misschien hét moment om de draad weer op te pikken. Wij zullen er alvast niet rouwig om zijn...


Een van diegene waar gisteren te weinig tijd voor was, maar die ik vandaag tijdens zijn laatste vakantiedagen tegen het Facebook-lijf liep is Wout C, een jongere en dus nog actueel actieve collega in ons 'instituut'. Geheel los van de radijzen of van welke groente dan ook link ik aan hem de ontdekking van de dag: SMLI 

Hij heeft een toffe muzikale website op het net gegooid vol eigenzinnige maar best te pruimen favoriete nummers en mixtapes. Lke, zijn echtgenote, heeft er een even sober als functioneel design voor ontwikkeld. Dat resulteert in een prachtig eindproduct, zoals steeds als ze samen iets maken. Ik noem maar wat: een paar dotten van kinderen!!?  Twee aanraders in één klap. Ik heb hier ooit wel op een zwakkere manier afscheid van U genomen, maar doe dat nu met plezier en ga nog wat 'nieuwe' muziek ontdekken...

What happened in Paris, stays in Paris...

Wat stond er U en mij de volgende dagen nog te wachten?
Dat vroeg ik mij af toen ik een punt zette achter de vorige bijdrage.
Wat U te wachten stond? Daar heb ik geen flikker mee te maken, toch?!
Hoe het mij vergaan is, dat wil ik in 't kort wel even kwijt aan U. Er is weer een groot tijdsgat gevallen tussen deze en de vorige editie. Vooreerst zorgde het mooie weer van midden augustus ervoor dat ik meer aan genieten en luieren dacht dan aan bloggend schrijven of enig ander prestatiegericht handelen. Hoewel: er dienden tussentijds weer koffers gepakt. Het was de tijd van ons jaarlijks weerkerend midweek avontuur met de kleinkinderen. Dat is ondertussen een mooie traditie geworden, en deze keer zijn we voor het eerst de landsgrens overgetrokken. Snel even de Thalys op, en hop naar Parijs. Daar valt altijd wel wat te beleven. Verhalen zat! Veel Oooohh's en Ahhaaa's...!! En veel plezier gemaakt. Moeilijk om er één hoogtepunt uit te halen. Foto's bij de vleet waar Joke, Wout, Witse én ook de twee oudjes in het gezelschap heel wat bij te vertellen hebben. Maar er een uitkiezen is een té zware opdracht.
Dan doen we het zo: heer Polo kan al lang niet meer tellen hoe dikwijls hij in de Lichtstad is geweest, en al evenmin hoeveel keer hij op Île de la Cité voorbij het Hôtel-Dieu is gelopen. Maar nog nooit was ik er binnen gegaan, en al helemaal niet in de tuin. Deze keer dus wel, en wat staat daar centraal op de trappengalerij...

Onze drie helden schuiven een voor een aan op de pianokruk en brengen elk een mooi stukje muziek ten gehore. Knap gedaan, en voor mij zonder enige twijfel het hoogtepunt van de week! Un grand merci à vous!! Een 'specialleke' stond ons dan weer te wachten bij de Sacré Coeur: basketspelers van UMASS die een Europese toer afwerken en graag mee op de foto wilden. De Sweverkes ook natuurlijk! 

We proberen de herinneringen te bundelen in een diavoorstelling en misschien schudt La Pola nog wel een fotoboek uit haar oma-mouw. Meer details kan U bij gelegenheid krijgen ten huize Polo, alwaar ik U met graagte en tot op zekere hoogte ons verhaal zal doen.  Want we hebben afgesproken dat "What happened in Paris, stays in Paris!" Zo houden we dat hopelijk nog heel lang vol...

Goed gevulde agenda...

Zoals de titel het zegt is er tegenwoordig een en ander te beleven in de omgeving van Marco Polo, en dus toon ik 'karakter'. Want beloofd is beloofd en er gras overheen laten groeien is in deze geen optie.
Hier komt ie dan 'aflevering 17 - my lucky number' van de nog steeds 'en rodage' draaiende MMMP.

En laat dit nu geen toeval zijn, maar goed afgesproken: we startten de week met eindelijk nog eens een tripje naar onze Belgische kust. Bea M wacht ons op met open hart en armen. We zien elkaar enkele keren per jaar en dit is er één van. Er moet weer heel wat bijgebabbeld worden, hoewel: hier moet meestal niks. Deze dame staat met stip/ster genoteerd in onze contactenlijst en dat toont ze ongeweten, maar met verve. Na de middag gaan we aan de rand van het Zwin een wandeling maken: niet te ver, maar wel eentje om "U" tegen te zeggen. Tijdens de rit heen en terug ontpopt Beatrijs zich tot een onvergelijkbare GPS die mij op zeer originele wijze doorheen de wirwar van het Knoks-Heists-Zoutes stratennetwerk loodst.
Crembo met vakantie, alles heeft ze gezien...


Daarna aperitieven op het strand, een blote voeten wandeling door het zand en lekker 'warm eten' thuis. Kan het niet laten om fotografisch herinneringen op te halen van twee jaar terug. Deze keer mag ik zelf ook in beeld. De lichtinval trekt mijn scheve schouder nog wat lager. "Et alors?" zeggen ze hier Zoute-weegs...



De avond vordert, de zon gaat stilaan schuilen.
Het licht twijfelt tussen diffuus en breekbaar, maar doorloopt vooral de vele tinten Noordzee-grijs.
Wij maken plannen voor het najaar. Bedankt Bea voor de fijne dag. We nemen met opzet de express-weg en rijden met Scandinavische rustigheid huiswaarts. Morgen is er weer een dag...



Jazeker, en wat voor een. Ook hier kwam er een goed beredeneerde afspraak aan te pas om nog een gemeenschappelijk gaatje in de verschillende agenda's te vinden. Met de buren op de fiets naar onze ex-buren die het sinds enige jaren een paar gemeentes verderop hebben gezocht. We verlaten ons op de knooppunt vaardigheden van Raymond en arriveren na een goed uur via de Rupeldijken in de buurt van Hellegat-Noeveren. Het weerzien doet deugd: warme knuffels bij een gematigde zomertemperatuur. Perfect. Herman zorgt al direct voor een verDuveld verfrissende aanvulling van de vochtreserves. Veel tijd om daar van 'aan te komen' krijgen we niet: Yoland', de immer dartelend jonge deerne, neemt ons op sleeptouw doorheen het Onroerend Erfgoed van hun nieuwe thuisbasis. Ik heb er voor moeten googelen, maar weet nu dat Hellegat bij Niel hoort en de wijk Noeveren, waar geen straatnamen maar enkel huisnummers bestaan, bij Boom. Deze oude steenbakkerijgehuchten aan de boorden van de Rupel hebben een lange en aangrijpende geschiedenis. 't Geleeg met de 'leuzzes', de droogloodsen waar de klampers voor het bakken werden uitgelegd en gestapeld, de werkmanshuisjes in de 'Averechtse Root' zonder voordeur maar met een uitgang recht naar de werkplaatsen, de oude kleiputten die nu als plassen en vijvers her en der in het zich herstellende natuurgebied te vinden zijn, de zwart geblakerde kerktoren en Café De Koophandel - Bij Gusta. Uit een tijd dat er nog veel handwerk en nog meer werkuren aan te pas kwamen. En die herinneringen oproepen bij Denise, die hier stukken van haar jeugd heeft doorgebracht. Het was een boeiende wandeling die ook bij heer Polo af en toe een jeugdlichtje deed branden. Een bijna-groepsfoto mag hier niet ontbreken, met Denise als fotografe aan Uw kijkkant...

En daarna was het tijd om aan tafel te gaan: lekker te eten en met mate(n) te drinken, lang te genieten, veel bij te kletsen en te lachen om finaal na een laatste koffie toch maar die fiets weer op te zoeken. Geen nood: in de voorzichtig vallende duisternis neemt La Pola heel gedurfd de leiding en in een nieuwe recordtijd staan we weer aan onze eigen voordeur. Tijd om te bekomen. Gisteren dus rust- en blogdag, maar wat staat er ons (en U) de komende dagen nog te wachten...??

Toeval of niet...

Stilaan is er weer leven en een beetje activiteit gekomen in de dagschema's van de ouwe Polo. Niet dat het hier in de Polder geen 'zomer' meer zou zijn, maar de nachtelijke verkoeling zorgde ervoor dat overleven haalbaar bleek en dat hebben we met vreugde gedaan. De ware rust en absolute kalmte werden echter zwaar om dragen en dus heb ik mij licht kwispelstaartend op iets dynamischer bezigheden gestort.

Zo heb ik zondag de Wiesbaden 70.3 triatlonprestaties gevolgd van Chocolate Jacques en zijne Junior Choco. Niet dat ik daar zelf ook maar een voet voor heb verzet, laat staan een trap op de pedalen heb gegeven. Maar al die tabbladen openen om de in race-voortgang van mijn idolen te volgen en dat dan ook nog een hele wedstrijd lang manueel up te daten mag niet onderschat worden. Heb tussendoor een Energy Bar tot mij moeten nemen. Zonder zwans: wederom een heel dikke proficiat aan Rudiman & Zoon en bovenop - toeval of niet ?- nog een heel gelukkige verjaardag voor die met zijn groen klakske. Chapeau makker, die 'zestig jaar' hebben geen vat op U. Laat de volgende decennia maar komen.
IRONMAN forever !!!


Van het een is nu ook het ander gekomen en omdat het fietsen, hoewel heel lang geleden, ons vorige week zo goed is bevallen zijn we er diezelfde zondag nog op uit getrokken 'zum pedalieren'. Niet naar 'den vreemde', niet naar een buurland en toch naar het 'Buitenland': een enclave in mandenmakersdorp Bornem. In een ver verleden heb ik het basketbalteam van 'Beurrem' nog een jaar gecoacht, en dat begon met een heel plezante Buitenland-annecdote. Op de eerste training verzamel ik de spelers in de middencirkel, stel mezelf even voor en vraag of iedereen er is. "Nog een moet er komen. Kan even duren, want die komt uit 't Buitenland." "Ik wist niet dat jullie een buitenlander in de ploeg hebben. Een Amerikaan?" Iedereen aan het lachen: hij woonde 'over de baan', in de bocht van de Schelde, tussen Bornem en Temse: het Buitenland.

Nu dus een leuke fietsroute langs de Oude Schelde.
Op zondag met momenten behoorlijk druk, maar binnendoor evengoed veel rustige kilometers. Halverwege ons zeer bescheiden parcours een ware ontdekking: Café St.-Vadde, een authentiek bruine kroeg op de hoek van Roddam en Vitsdam: 'Beurrem' ten voeten uit. Schitterend stil moment met een blonde St Bernardus bij Swa op de stoep. Heb mij ineens een
t-shirt aangeschaft en plechtig beloofd dit kleinood in de Koekenstad te dragen om reclame te maken. Als het nu maar niet te druk wordt bij Sint Vedastus...

Op 't einde van de rit slaat de honger toe.  De auto staat bij 't Sas, maar daar is het een drukte van belang. Kilometerke terug fietsen, en in het oude hart van 't Buitenland stappen we binnen bij L' Etranger. Vriendelijke ontvangst, vlotte bediening, smakelijk gegeten. 'Een aanrader' zoals ik hier af en toe wel eens durf te plaatsen. Met bovenop nog zo'n 'wat een kleine wereld'-ervaring: Dirk & Tanja met kleine Fynn schuiven aan naast ons. 'Af-en-toe' kennissen via de Pjottr-winterwandelingen. Toeval of niet...!?


Hiermee was noch is het afgelopen met de bedrijvigheden, maar sta mij toe U en Uw leesbereidheid wat te sparen. Volgende bijdrage bulkt van de actie en laat niet al te lang op zich wachten. Beloofd !!

In de greep van de zomer....

Met momenten zitten onze weermakers/-voorspellers er dicht bij, zo niet boenk oep. Er ging een tweede schijf (sub)tropisch weer over onze contreien schuiven, en dat heb ik geweten. Klimatologische genotsmomenten om 'U' tegen te zeggen: woensdag was al top, prima fietsweer en een rondje van-alles-wat met onze 'jonge' Pito-contacten. Avondje La Pipe om af te sluiten. Gisteren luie dag: ik begin het expert-niveau te benaderen. Wel enkele tickets voor het Louvre opgehaald, en omdat ik toch in dé Fnac was, mijn oog laten valen op nog een paar cd's: Cohen en Vedder zijn altijd welkom. Ook genietbaar bij hoogzomerweer...

Tegen de avond een mini-workshop 'Sebastiaan'...

Dit is de spin Sebastiaan
Het is niet goed met hem gegaan
Luister!
Hij zei tot alle and're spinnen:
Vreemd, ik weet niet wat ik heb
Maar ik krijg zo'n drang van binnen
Tot het weven van een web...
Ik probeer dus in eigen tuin datgene wat ik lees in praktijk te brengen. Er is nog veel progressie mogelijk.


Vandaag blijf ik gewoon door genieten en heb nog even weinig gedaan. Wel even checken of alles fotografisch klopt. Dan met Phil Jackson aan de slag en op weg naar een eerste titel met de Bulls. Zeer inspirerend.

Vanavond nog meer goeie punten voor Sabine & Frank: afkoeling voorspeld. Lichte regenbui en à la minute 5 graden minder. Armand Pien zal content zijn...
Ik ook. Kort verslag. Weinig werk.
Vakantie...

HBD...

Happy Birth Day, Happy Book Day.

Nu ik mijn Scandinavisch zesluik achter de rug heb laat ik met een gerust hart het structurele weer wat varen en spring met grote vreugde van de hak op gelijk welke bereikbare tak. Het blogstramien gaat opnieuw wat losser ogen, de regelmaat wellicht evenzo. Afhankelijk van het weer. Wat biedt er zich het eerste aan?
Bij heer Polo zijn boeken nooit ver weg. Dat weten mijn naasten maar al te goed, en dus is verjaardag in mijn geval heel dikwijls synoniem van boekendag. Ook nu ik de kaap van 64 heb gerond. De Demonen van Leonard Cohen door Francis Mus kwamen al aan bod, wegens gekregen tijdens de Lapland-reis. Een hoogstaand werk waarin ik mij met periodes helemaal laat wegzinken en op geleide wandeling ga door de poëzie van mijn idool. Ik zei het eerder al: niet gemakkelijk, en dus met mondTjesmaat te consumeren. Daar hebben ze hier dan ook weer wat op gevonden: Eleven Rings, een masterpiece van Phil Jackson. Een van de meest bekwame, begeesterende en succesvolle coaches uit de NBA-geschiedenis.  Een lichtend voorbeeld tijdens mijn coachesperiode, en nog steeds. Dat mij een enorm plezier werd gedaan met een gesigneerd exemplaar hoeft geen betoog. Ook hier gaat het stapsgewijs en ben ik zuinig om de vele episodes uit zijn carrière tot mij te nemen. Het is of de leesduivel zelf ermee gemoeid is: om alle kleine gaatjes tussen 'Phil' en 'Leonard' te vullen is er een handige Read this...-fotografiehandleiding van Henry Carroll aan toegevoegd die met kleine hapjes een massa  technische tips en praktische weetjes serveert.
Te warm om te werken? Te nat om buiten te zitten? Te lui om veel te doen en toch te moe om nog lang te lezen voor het slapen gaan? Lectuur op maat: Polo's size..., past perfect in mijn dagschema!!
Alvast bedankt iedereen, ook coach Jackson voor het antwoord op mijn dank-sms: "I'm glad you liked it."
Kippenvel...

Sápmi 6 - Terug naar af...

Ondertussen heb ik het begrepen: verandering van spijs doet een mens eten, en teveel van 't zelfde dreigt eentonig te worden. Al die verslagen van onze tocht door Lapland heeft de lezer niet blijvend kunnen boeien. Bovendien is de zomer weer volop in 't land en een aantal van mijn volgers blijkbaar in 't buitenland en/of op vakantie. Weinig bezoekers: te warm om te lezen...

Deze aflevering komt dus als geroepen om mijn vakantiereeks af te ronden. Over vakantie gesproken: in een vorig leven was ik nu over de helft van het zomerreces en in veel gevallen terug aan mijn basketbalactiviteiten begonnen: kampen, trainingen, stages, bekerwedstrijden. Die vastigheid ben ik nu kwijt en vraag mij af waar ik me actueel bevind op de schaal van congé payé of andere vrijheidsindelingen.
Niet van wakker liggen: afronden.

We verlaten de Lofoten, en natuurlijk leidt de terugweg langs eindeloze routes aan de rand van nu weer blauwe fjorden. De Noorse weergoden zetten nog eens een beter beentje voor en trakteren ons op 'minstens' 50 tinten blauw. Het blijft ook rustig reizen, en dat in zo'n decor: een mens wordt al rijdend Zen.
Da' zen ik hier in Antwerpen niet gewoon!





Bijna terug op het vasteland, maar niet zonder een laatste détour langs het zoveelste 'einde van de wereld'. Appelblauw zeegroen van het zuiverste gehalte, en zonder thermometer in de buurt kan ik het verkopen voor een subtropische baai. Eigenlijk geen woorden meer voor, alleen maar foto's...

 Na veel omzwervingen en gekronkel bereiken we Narvik. Klinkt mij niet onbekend in de oren. Geen fluit te zien, en nog minder te beleven. Het mag dan zondagavond zijn, zo doodstil hebben we het hier in bewoond gebied nog niet meegemaakt. Gelukkig is er een skilift die ons op zo'n 600 meter hoogte brengt en uitzicht biedt op de Vestfjorden. De volgende blauwtinten komen er aan...




We zijn er bijna: van Narvik rijden we naar Kiruna, waar zich de grootste ijzerertsmijn van het Noorden bevindt. Dit parcours confronteert ons met WO II-geschiedenis en brengt ons bij een van de redenen waarom 'den Duits' zoveel belang hechtte aan Scandinavië. Naar 1940 wordt rond Narvik om de haverklap verwezen: gedenkplaten, monumenten, herinneringswandelingen, maar heel weinig restanten van toen, wegens achteraf allemaal vernietigd tijdens de vlucht voor de Russen.
En eindelijk vertoeven we even in Zweden.

Onderweg stoppen we langs de treinroute naar Kiruna bij het nu onbemande station van Rensjon. Vertrek- en aankomsttijden zijn er blijkbaar niet meer. Lege aankondigingsborden wel. Er is enkel nog goederen- transport, en dat stapt hier niet uit. Vooral de directe ijzerertsverbinding die nog steeds in gebruik is: bij regelmaat een rij van 60 wagons die elkaar hier in de buurt moeten kruisen. Massaal veel erts wordt er non-stop uit de grond gehaald, en dat nog gedurende vele jaren. Probleem: lokale aardbevingen als gevolg van de uitgravingen. Oplossing: de staat en vooral de mijn investeren kapitalen om op termijn een groot deel van de stad Kiruna te verplaatsen naar veiliger oorden. Daar hebben ze in Groningen nog niet van gehoord denk ik. Hoe gek kan het klinken: er was in ons schema geen tijd om deze mijn te bezoeken. Toch zijn we geïnteresseerd geraakt en willen later wel eens terugkomen voor een uitgebreid bezoek. Nog iemand?

En dan komen we opnieuw in Finland: terug naar af, Rovaniemi, waardoor onze cirkel rond is. Langs de weg een frisse Finse freule die mij van tussen
haar hooioppers toelacht. Waar heb ik die nog gezien?

Die laatste avond bezoeken we nog het Arktikum, een modern museum met tentoonstellingen over de geschiedenis van de stad, de cultuur van de Sami, de natuur van Lapland.  Maar vooral mooi om af te ronden: een laatste kijk door de lichttunnel met in de verte de poolcirkel. Daarboven hebben we ons ruim 14 dagen heel goed in ons vel gevoeld. Morgen terug naar huis.

Dat is in tussentijd weeral twee weken geleden.
Wat vliegt er ook weer???
Juist: de blauwvoet, storm op zee...

Sápmi 5 - De Lofoten...

Voor alle zekerheid ben ik nog eens extra te rade gegaan bij mijn privé-reisleidster, en ja: de eilanden die nu voor ons liggen behoren nog tot het ruime leefgebied van de Sami en mogen 'absoluut' onder bovenstaande titel opgevoerd worden aan een veeleisend én terecht kritisch publiek. Vandaar.
De Lofoten, ze hebben mij altijd als een XXL in de oren geklonken, en nu reed ik er zelf heen. In een prima Volkswagen Golf, mag ook wel eens gezegd worden, die het de hele tijd fantastisch heeft gedaan. Het werd de tweede verbindingsrit van lange adem tijdens deze reis. Waar vroeger nog veelvuldig gebruik diende gemaakt van veerponten en andere overzetboten gaat het nu snel en vlot dankzij een aantal nieuwe tunnels en bruggen die de huidige nationaal-toeristische route vormen.  De trip verloopt vlekkeloos.
La Pola maakt wederom een massa sjieke foto's...
We worden verwacht in Svolvær. De volgende drie nachten verblijven we in een rorbu, een vissershut op palen aan de waterkant. Een ruime en gezellig-praktische thuisbasis. Geef toe: er zijn veel slechtere plekken om je tijd door te brengen. Wat we niet in handen hebben en dus ook niet mee naar de Lofoten konden nemen zijn aangename weersomstandigheden. We treffen deze dagen meer mist en wolken, regen en wind dan in het begin van de reis. Maar ook dat hoort bij het Noordelijke klimaat natuurlijk. Er is genoeg te zien, ook nu bij het verwerken van de foto's, en stilaan begin ik wat van mijn schrijversdiscipline te verliezen. Ik sprokkel gewoon wat beelden en schud wat losse commentaren uit mijn mouw.
Een beetje zoals het leven mij hier toeschijnt...
Veel ruimte, speciale bouwsels en vooral in het oog springende combinaties van kleuren, ook tegen deze grijze achtergrondlucht. De urbanisatiewetgeving heeft hier blijkbaar nog niet toegeslagen. Op de Lofoten zet je zo te zien nog wat je wil en waar je het wil. Wanneer? Dat zal allicht in de zomer zijn. Daarenboven heeft alles hier zijn nut, daar hoeft U mij niet meer van te overtuigen. 


En alsof ze dat willen bewijzen en extra in de verf zetten laten ze er hier en daar -het hoeft niet altijd op hun buik te zijn- wél gras over groeien. "Wachten tot we dood zijn" kan, maar is geen absolute 'must'. 
Ecologie van vroeger en nu.

Maar we kijken hier af en toe ook eens uit over het water. Soms is dat "adem inhouden" hoor. Tussen ons dagelijkse grijs krijgen we in de verte hier en daar van het ielste blauw geserveerd. En gooi er nog wat rotspunten tussen. 

Daar wordt een mens nog stiller van... 

We trekken, omdat het wordt aangeraden in een of ander reishandboek, ook naar het Lofotr Vikingmuseum bij Borg. Hier is het grootste Viking langhuis ooit gevonden en gereconstrueerd. Knap gebouw, maar voor mij mag het iets minder commercieel zijn. Of begon het gewoon wat genoeg te worden? De zon, de dreigende wolken en de mist in de bergen maakten dan wel weer wat goed. Er langs rijden zou ik zeggen, eventueel een foto vanop de parking, dat kan ook nog. Maar verder niet. Mijn mening.

Ondertussen is het 17 juli: happy birthday to me!

Ik begin eraan te wennen, al die verjaardagen. 

Het gaat hoe langer, hoe beter. 

Ik zou zelfs zeggen: er valt best mee te leven...! 

En zeker nu ik des Beatles 'mijlpaal' heb bereikt:

Will you still need me

Will you still feed me

When I'm sixty-four...

Misschien een te lugubere foto erbij. Het zij zo: deze kwam ik vandaag tegen, en dus. Ook hier gaan de viskoppen niet verloren. Ik heb er geen moeite mee...

Om af te sluiten: zomer op de Lofoten, nog maar half acht 's avonds, en toch de straatverlichting al aan. Donkergrijs weer. Ideaal om mijn verjaardagscadeau van La Pola in ontvangst te nemen: De Demonen van Leonard Cohen, door Francis Mus. Ondertussen weet ik dat het geen simpel boek is, maar ik ben er wel heel blij mee. Sommige dingen mogen moeite kosten...

Morgen trekken we verder.