Herman "Ván..." - deel III

De eerste post-paasweek zit erop. Eieren rapen was er niet bij deze keer. Wel zat midden in deze week "25 april" geprogrammeerd: de naamdag van schrijver dezes. Marcus, Marco, Marc, Mark, Marrek... whatever, you name it. Veel voeten had die dag niet in de aarde, hoewel... toch een strandwandeling die er mocht wezen. Een weekje De Haan leent zich daartoe uitstekend. En ook om herinneringen op te halen, pure nostalgie. Sunparks: met de kinderen eind jaren '80, als verblijfplaats tijdens een talententornooi voor Sunair Oostende in de mid-nineties en daarna voor een summerbreak met de kleinkinderen in het eerste decennium van deze eeuw. Nu gewoon even uitwaaien en tussen de wisselvalligheden van het weer door profiteren van wat er nog rest aan voorjaarszon. Een niets om handen week, geen gedoe, relax. Tenminste nadat de haan drieëndertig keren heeft gekraaid...

Qua timing perfect om een volgende boek uit te lezen. Zat een hele tijd verstopt achter meer urgent leeswerk. Noem het toeval of niet, maar beter dan dit heb ik zelden een boek op het juiste moment en ritme gelezen. Heb er m'n tijd voor genomen en bij regelmaat een heel hoofdstuk herlezen. Om het goede gevoel opnieuw te proeven. Ben dan ook een liefhebber van Herman van Veen.  Vorig jaar begonnen aan wat voorlopig zijn bio-trilogie kan genoemd worden. Het begon met Voor ik het vergeet. Probeerde toen voor 't eerst en in navolging van "den Herre" mijn barokke zinsconstructies aan de kant te schuiven. Kort daarna las ik Herinnerde dagen. Ook nu weer diezelfde stijlaanpassing. Het lukt me vrij goed en probeer het deze keer wat langer vol te houden. In het leesverslag staat nog iets over Duvel-quota. Da's nu niet meer aan de orde. Ben al 19 maanden 0.0%... En dan nu Voor het eerst. Om het wat ingewikkeld te maken: derde keer goede, betere, beste keer? Wat het boek al helemaal aantrekkelijk maakt is de ondertitel: "Verhalen over ouder worden". Prachtig geschreven, over hoe een man de levensjaren met bijhorende ervaringen stapelt. Leer er ook door dat "ik" niet belangrijk is, noch ben. Wil dat vanaf nu ook eens een kans geven. Proberen gaat mee, zei mijn schoonvader aan de kaarttafel en hij kwam een vieze negen uit. Nu nog een rustige wandeling doorheen de Bosduinen. In De Haan aan Zee...

Vijgen na...

Het leek een echt ouderwets paasweekend te worden. De donderdag was wit als in zijn beste jaren, vrijdag was een hele goede - echt waar! - en op stille zaterdag gingen we wandelen. Nog net op tijd om de Haspengouwse appelbloesems te aanschouwen. Heel de tijd schitterend zomerweer... Pasen moest de kroon op het werk worden. Dat hebben die terroristen op Sri Lanka vast ook gedacht. Verdoemme toch. Kan het nu echt niet meer zonder. Welke godsdienst er ook mee te maken heeft, ik wil het niet meer horen en als het predicaat "extremistisch" gebruikt wordt is het al helemaal foute boel. Geloof in, vertrouw op, bid voor gelijk welke god of opperwezen maar doe het individueel. Voel je er zo mogelijk goed bij, maar laat vooral de gestructureerde organisaties die de eigen groep extreem belangrijk vinden achterwege. Alstublieft !! Voorlopige balans: 290 doden, minstens 500 gewonden. En ondertussen een vrij duidelijke piste die opnieuw naar IS leidt. Het leven kan hard zijn,  en nu op Sri Lanka "onmenselijk" zelfs. Elk slachtoffer van terreur is er een te veel, het verdriet moet enorm zijn. En toch zijn die geweldenaars onze angst niet waard. In procenten uitgedrukt is de kans op overlijden als gevolg van een terreurdaad enorm klein. Vergeleken met verkeer en welvaartsziekten een bijna verwaarloosbare oorzaak. Maar het blijft een harde noot...

Tweede paragraaf lag al meer dan een week te wachten. In het vet dus. Kreeg mijn leesvoer deze keer aangeboden vanuit een minder te verwachten hoek. Kameraad Frank W. bracht zijn boekenkast op orde, cadeautje voor Polo. Stefan Brijs deed wel een belletje rinkelen, het werk zelf kende ik niet. Bezit enige oorlogsinteresse via mijn maten Eli & Nolle. WO I: Eli. Wilde het dus wel lezen. Zeer aangrijpend boek, voert je op een heel bijzondere manier naar de diepe gronden van de oorlogstristesse. Geen hoogdravende woorden, eenvoudig en raak. Pakkende beschrijving van wat er in een mens kan omgaan. Voor en tegen, met en zonder, direct of indirect... en de meest uiteenlopende facetten van angst en zinloos geweld. Een enigszins andere invalshoek, maar zeer actueel. Of zijn het gewoon vijgen na Pasen?

Weekend "45"...

Omdat het weeral twee weken geleden is en ik anders zo hopeloos achter ga lopen. Omdat het absoluut het vermelden waard is. Omdat plaatjes nog altijd meer zeggen dan praatjes. Omdat ik La Pola nog eens van harte wil danken voor het fijne weekend en voor de 45 jaren lange uithoudingsrace die we er samen hebben opzitten. Om dat te vieren had ze een surprise-weekend geboekt in Genval, aan de boorden van "le lac". Alles dik in orde, helemaal Spic and Span. En daar bovenop nog drie extra's... 

Dag 1: op weg naar Geval een bezoek aan de Fondation Folon, Domaine Solvay in Terhulpen. Schitterende tentoonstelling. Tot en met een verrassende inkijk in het hoofd van zijn "Blauwe Man". Wat een ontdekking. Absolute aanrader...

Dag 2: een uitstap naar Waterloo. Het Memorial 1815-museum, het Panorama met 360º schilderij van de Slag en dé Leeuw boven op zijn "butte". Drie speciallekes op een zakdoek bij elkaar en hiernaast in één beeld gevangen. Was de moeite om dit nog een keer te doen... en ik herhaal: een aanrader. Al was het maar de 3 à 4D-ervaring op het einde van het museumbezoek.

Dag 3: op de terugweg gestopt bij de Abdij-ruïne van Villers-la-Ville. Ooit op deze locatie het muziekfestival Stemmen onder de Sterren/Nuit des Choeurs meegemaakt. "I Muvrini" naast dit gastenverblijf. Schitterende herinneringen, en dan nu nog eens op bezoek. Zonder muziek. Maar met mist en een bijzondere atmosfeer. Prachtig. Wandelen, fotograferen, genieten en bezinnen... Aanrader, inderdaad.

Merci "Pola", het was super!!

Historisch Ajax e.a. ...

Nadat de Parijse kathedraalbrand is geblust doen de enkele superrijke restauratie sponsoren er alles aan om elkaar de publicitaire loef af te steken. De hele historie zorgt ervoor dat de aandacht voor de bultenaar van de Notre Dame die andere klokkenluidergeschiedenis helemaal in de schaduw heeft gesteld.  Julian Assange kan er dus naar fluiten, en pas later zal hij en zijn uitlevering in het nieuws geraken. Als het dan nog 'hot' genoeg is natuurlijk. 

Iets helemaal anders nu. Gisteren bezoek gehad van broer en zus, genoten van de zon op ons terras en non-stop bijgebabbeld. En dat ging zo maar door. Aan tafel dan, de radio aan, en nog net op tijd om de laatste minuut van Victor Campenaerts' recordrace meter per meter te horen aftellen. Compleet vergeten. Niks van gezien, want weet dat er nog zoveel te vertellen viel tussen toasts en boterhammen door. De anekdotes en de verhalen bleven maar komen. Uitzwaaien en tot een volgende keer. Slapen. Pas vanmorgen las ik tussen de online triomfartikelen over onze uurrecordhouder ook een bericht over de UEFA Champions League. Ajax Amsterdam speelde in de kwartfinale de terugwedstrijd op het veld van Juventus Turijn. Helemaal vergeten, niet aan gedacht. Dat was in 1973 wel even anders, maar toen ging het om de finale en dus om de beker met de grote oren. Ten huize De Mondt in het grensdorp Essen werd toen erg meegeleefd met de gouden Ajax-lichting. Althans door de jonge generatie, want vader Pierre was hevig supporter van de Italianen en vooral tegen de Hollanders. Wij, de jonge garde, gingen hem verrassen en na het dagelijks werk afhalen van het station. Thuis konden we nog voor het avondmaal samen de tuin in voor een potje voetbal. De rood-witte Ajax-clan tegen die ene bianconeri aanhanger. Wie bij wie hoorde zie je niet alleen aan de kleur van de uitrusting, maar nog meer aan de bijhorende jaren '70 kapsels. Wat wij ervan terecht brachten weet ik niet meer, wel dat we ons moesten haasten om tijdig aan tafel te zitten. Want wie zijn bord niet leeg had gegeten mocht nog niet naar de televisie-kamer voor de voetbalmatch. De gehele opstelling van Ajax ken ik niet meer uit het hoofd, maar deze kleppers waren er zeker bij: Wim Suurbier, Barry Hulshoff, Ruud Krol, Arie Haan, Johan "de Nees" Neeskens, Gerrie Mühren, Johnny Rep, Piet Keizer en natuurlijk Johan Cruijff.  Uiteindelijk won Ajax met 1-0 en mocht het "derde-keer-goede-keer" de beker definitief mee naar Amsterdam nemen. 

Gisteren gingen de huidige Ajacieden winnen in Turijn, en dus gaan ze door naar de halve finale. Daar treffen ze Tottenham Hotspur. Die zag ik wel bezig daarnet, en zich in een dolle wedstrijd met zeven goals plaatsen ten koste van Manchester City. Een meer dan aangenaam avondje Europees voetbal. En we hadden hierbij met z'n vieren ook nog wel een voormatchke willen spelen, zeker weten...

M88...?

Soms moet alles even wijken..

Er stonden zoveel items in de wacht en ik was al aan enkele kladjes begonnen. Kiezen wordt dan alsmaar moeilijker. Kiezen... verliezen. Maar ook het belang van een gebeurtenis inschatten op haar blogwaardigheid. Niet meer te doen. Alles is al verteld, en als ik er dan mijn eigen pietepeuterig lichtje op wil laten schijnen heeft de actualiteit de hele onderneming al lang achterhaald. Wikken en wegen...

En dan is daar ineens dat Breaking News dat alle twijfel wegneemt. De Notre Dame in Parijs brandt! En hoe? Live op alle zenders. In lichterlaaie. Deze moet! Al was het maar voor het nageslacht. Dat het Polo ook niet ontgaan is... Waar was jij toen je het nieuws vernam van de brandende kathedraal op het Ile de la Cité? Later volgen de boeken, en wees gerust aan het scenario van de rampenfilm wordt al geschreven. De ploegen voor de  "special effects" zullen van goeden huize moeten zijn. 

Down the Road II zit erop. Proficiat gasten! Een harde Pipo-kern zette RSCA op Sclessin in een kwalijk daglicht en Fred Rutten aan de deur. Philippe Gilbert heeft dan toch een kassei voor zijn nieuwe glazen kast bij zijn even nieuwe vriendin. Dat er strijd tussen bos en hei is ontstaan in ons Lage Landje... omdat het moet van en beloofd is aan Europa. De vaderlandse politiek heeft nog slechts één doel voor ogen: 26 mei, de verkiezingen. Lang leve de loze beloften en de holle slogan-retoriek. Brexit erexit in terminis communicandis... en weer uitgesteld voor een tijdje. Rekeningrijden: op de lange baan geschoven. Hoe langer de baan, hoe verder we moeten rijden. Oplossing nog niet in zicht en de rekening blijft stijgen. Vrienden van Kommil Foo zijn aan hun nieuwe tournee begonnen: OOGST. Eerste tickets zijn geboekt. Door deze zelfde kameraden ook eens afgeweken naar vtm. Liefde voor muziek. Aflevering 1 meteen een schot in de roos. Benieuwd naar de volgende. Via via, Ward L. in the US of A, er nog maar eens op gewezen dat de geneeskunde niet altijd het beste met ons voorheeft. Gewild of ongewild, opletten is de boodschap. Grote heisa in de Belgische basketwereld om de "zaak" Lasisi-VdB, speler vs ref. Basic rules? Gezond verstand blijkt redelijk ver weg. Een andere VdB stapte als coach over van Leeuwarden naar Aalst. Eerst nog een dikke saflet oep hun bakkes in Charleroi, maar twee dagen later al winst met het kleinste verschil tegen datzelfde Spirou. Heb uit goede bron dat Tony zijn eerste training nog in het Fries had gegeven. Daarna overgeschakeld naar Antwerps, het resultaat is duidelijk.

Om maar te zeggen wat er nog allemaal gebeurde toen wij ons voor enkele dagen terugtrokken op een nieuw eiland ten oosten van Amsterdam. Belangrijkste van alles: heerlijke tijd met de familie op IJburg...

M87...

Hier is 'ie dan: de eerste foto van een zwart gat. Voorlopig (?) wordt dit object aangeduid met "M87". Voorwaar een weinig poëtische naam. Wetenschappers en filosofen komen binnenkort hopelijk met iets beters. Voor verdere details verwijs ik naar de gespecialiseerde pers- en andere informatiekanalen. Als triviaal weetje ook dit nog: het is de 500ste post in deze MMMP-blog. Niet zomaar gewoon of alledaags, toch?  Bekijk het maar eens heel goed, en geniet ervan...

Vlaanderens Mooiste...

Hoewel de titel meer dan een vermoeden zou kunnen wekken, en dat niet geheel ten onrechte, ga ik het hier vandaag toch niet over de koers hebben. Het mag dan nog de nickname bij uitstek zijn waarmee de harde kern van het wielerjournaille deze voorjaarsklassieker aan Janneke & Mieke weet op te dringen. De Ronde van Vlaanderen, kortweg ook "dé Ronde" genoemd, maakt in deze context en op dit eigenste moment geen kans. Ik volg heel gedwee in het voetspoor van mijn nakomelingen en besteed aandacht aan een memorabel jubileum dat afgelopen weekend werd gevierd. Pola en Polo zingen het al 45 jaren gezamenlijk uit. Omdat het net nu niet helemaal paste in het bezigheidsplaatje van onze kinderen zijn we er maar met z'n tweeën op uit getrokken. Herdenken zouden we! Net als in '74 viel 6 april ook nu op zaterdag. Juister kan eigenlijk niet. En hoewel de kids er niet bij waren zijn ze ons niet vergeten...

Getuige daarvan deze fotocollage die op het nietsvermoedend Facebook-publiek werd losgelaten. Merci voor de attentie en voor de fijne herinneringen die dit oproept. Geloof het of heb er uw twijfels bij, maar ik weet van elke foto nog precies waar en/of wanneer hij gemaakt is. Teveel om op te noemen, maar wat een straffe verzameling. Maar om eerlijk te zijn, nu ik het probeerde: het is toch veel meer óf dan én... 

Foto's liegen niet zei men ooit, en daar leg ik mij dan maar bij neer. Dat het gedicht ook over ons zou gaan? Kwam me soms bekend dan wel gekend en tenslotte behoorlijk herkenbaar voor. En toch was het deze keer niet "ons oudste" die het had geschreven. Wel van de hand van een mij onbekende auteur: Kris Gelaude. Vanwege een onbekende, misschien ook en juist daarom dat het zo vertrouwd  klinkt. Dat mensen die zo lang.... steeds meer op al die andere mensen gaan lijken, die "Homines Universales".

Op dit bericht volgde een heel pak reacties en felicitaties. Waarvoor duizend maal dank. De meeste credits horen uiteraard naar La Pola te gaan, en wees nu eerlijk: had u met de rest van de loftuitingen wel de juiste persoon voor ogen? Het is teveel om op te noemen, maar wat de titel van deze blogpost betreft: neem maar aan dat het naar mijn subjectieve mening om Vlaanderens Mooiste Koppel gaat...

Een verschil van dag en nacht...

Zo gaat dat met page-turners, die heb je uitgelezen voor je het goed en wel beseft. Deze lag al enige tijd te wachten op mijn boekenplank: 1793, de debuutroman van Niklas Carl Bosson Natt och Dag. Paste perfect in mijn huidige stroom van bijzondere belevenissen en andere kunstzinnige ervaringen. Voor een goede recensie maak ik het u én mij gemakkelijk. Klik op het jaartal hierboven en in de cultuurbijlage van Trouw leest u wat zij ervan vinden. Daar sluit ik mij geheel bij aan. Het mag dan al een verschil zijn van "dag en nacht", maar net zoals ik eerder Fien Leysen heb gefêteerd voor de speciale ervaring die ik mocht beleven bij haar "event" wil ik ook de heer Natt och Dag dank zeggen voor het leesgenot dat hij mij met deze roman heeft bezorgd. Zo alomvattend, spannend, rauw, meelevend, beschrijvend en beklijvend. Geheel in de ban en tot de laatste pagina aan toe zeer aangrijpend. Hoe schudt iemand zo'n eersteling uit de schrijversmouw? Ik kan er alleen maar van genieten en... u dit boek ten stelligste aanbevelen!

Een heel aparte ervaring...

Geachte mevrouw Fien Leysen,

Afgelopen zondag 31 maart werd ik door La Pola -zoals mijn echtgenote gekend is door de blog- en Facebookvrienden- meegetroond naar het Stadsmagazijn te Antwerpen. Daar was ik toeschouwer bij een van jouw voorstellingen. Wat (niet) weg is, een uniek project in een format zoals ik nog niet eerder beleefde.  Slechts zeven toeschouwers die elk in een aparte ruimte dezelfde presentatie zien. Niet zomaar een "stuk". Een scherm en een hoofdtelefoon. En het verhaal van je "tintenkillers". Die  kleuren kunnen wissen, zoals herinneringen worden gewist. Wat er was en wat er overblijft, wat (niet) weg is...

Uitzonderlijk mooi en zeer aangrijpend. Jouw persoonlijk verhaal over verlies en gemis. Over kwijt zijn en zoek raken. En dat dàt nu net niet hetzelfde is. Ik raakte danig onder de indruk van je woordkeuze. De invalshoeken van waaruit je al die getuigenissen en standpunten belichtte deden mij af en toe duizelen. Ik ben dan ook niet meer van de jongste en moest herhaaldelijk diep gaan om niet uit het wiel te worden gereden. Heeft wellicht ook met geheugen en snelheid van begrip te maken. Hoewel ik meestal denk mij daarover niet te mogen beklagen. Dus toch? De energie die we zijn en die nooit verloren gaat. Via de eerste wet van de thermodynamica kwam ik terug bij Stephen Hawking en zijn "Antwoorden op de Grote Vragen". Het geheugen als verhalenverteller. En wàt wij dan onthouden: niet het moment, maar de foto. Het bijhouden en onthouden... Dat tweede is toch een ontkenning? Maar in deze wel ongeveer hetzelfde: verzamelen en in gedachte houden. Hoe je kwam aandragen met je overvolle kleerkast en dat dan toch geen goed voorbeeld vond. Hoe je de wetenschappers aan de tand voelde, de technieker van Eandis uit zijn kot lokte, de 85-jarige danseres aan het woord liet. Zij die elke dag de moed had om voluit te missen...

Beste mevrouw Leysen,

Je hebt mijn ogen en mijn hart geopend. Het werd een ware rollercoaster van 50 minuten. Een heel aangrijpend lesuur lang, want ik heb veel geleerd. Over missen, kwijt zijn of zoek raken. Over bijhouden of wissen, vergeten of onthouden. Dus schrijf ik dit om je te bedanken voor de beklijvende voorstelling in het Antwerpse Schipperskwartier en om de ervaringen die je met ons deelde. Ik houd uw tintenkiller als aandenken. Aan uw intrigerende woorden en wat ik daarvan opstak. 

Warme lentegroeten,

Marco Polo