(Te?) Zware wiskundige hap...

Het gebeurt niet zo dikwijls dat ik mij al lezend moet gewonnen geven. Meestal bijt ik mij vast in wat voor me ligt. Soms komt het wel tot een korte adempauze, maar dan kan ik er weer tegenaan. Niet zo deze keer. Was het nu echt té zware kost? Tot ruim over de helft ben ik geraakt, maar nu is het op. De geschiedenis van de wiskunde. Ik wist dat het een hele uitdaging zou zijn, maar ook een eer dat "copain" Pjottr in mij degene zag die dat misschien wel rond zou krijgen. Sorry Peter, niet gelukt. Reken- en meetkunde, zelfs algebra ging nog een beetje. Maar eens de irreële en imaginaire getallen hun intrede deden was voor mij de kous af. Ik dien in De Stelling van de Papegaai mijn meerdere te erkennen. Daar moet ik even van bekomen. Maar geen nood, tot zover heb ik er in meerdere opzichten van genoten. Grensverleggend, al was dat meermaals op glad ijs en af en toe los het bos in. Ooit doe ik nog wel een poging om in doorstart deze turf van Denis Guedj uit te lezen. Maar voorlopig was het voor heer Polo een te zware wiskundige hap...

Etienne Vermeersch "zaliger"...

Aan het verscheiden van deze kanjer kan ik niet zomaar voorbij gaan. Een week heeft men - op zijn vraag - laten passeren alvorens melding te maken van zijn overlijden. En ik doe er nog een paar dagen bovenop. Onze "grootste" actuele denker, filosoof, ethicus, klassiek filoloog, scepticus en opiniemaker is niet meer. Mooie verzameling in één persoon: rooms-katholieke ex-Jezuïet én filosofisch materialist/atheïst. Bekend en geroemd om zijn rationele denken, maar vooral om het onomwonden uiten van dat gedachtengoed. Tegen het zere been, op de lange tenen en ook gevoelige schenen ging hij niet uit de weg. Luisteren naar wat hij te vertellen had mochten we allemaal doen, hem geloven moest niet. Wel prikkelde hij iedereen om zelf na te denken. Durf denken. In de frontlinie voor de legalisering van abortus, pleitbezorger voor het recht op euthanasie. Legendarische interviews met de bevolkingsgroei, de overconsumptie en het milieu als nagels waarop hij bleef kloppen. Verlichting, mensenrechten, migratie. Niks van dat alles liet hij onbesproken. Om het geheel te kaderen durf ik u een artikel van zijn naamgenoot Joren Vermeersch aan te bevelen. Die heeft bedenkingen bij het volgens hem "deels hypocriete" eerbetoon na het overlijden van de professor. Bovendien wil hij weldenkend Vlaanderen een geweten schoppen door de vinger te leggen op Vermeersch' rationele islamkritiek. Een artikel om tot de laatste zinsnede door te nemen. Denk dat Etienne "zaliger" het er deze keer grotendeels mee eens zou kunnen zijn...

Een puinhoop...

De Mens, Gorki, Zangeres zonder Naam, Spinvis, Hugo Mathijssen, Mauro en Daniel Lohues.... Daniel "wie?". Deze rij was ik dus vorige keer nog vergeten bij de opsomming uit de setlist van "Mich Zingt..." Bij deze goedgemaakt. Dat kan nog. En dan nu het verhaal van het weekend...

Wie het niet geweten heeft was niet van deze planeet, maar afgelopen weekend kregen we hier te lande weer het totaalspektakel van een maansverduistering inclusief bloedmaan voorgeschoteld. Ik voelde mij net op tijd terug in voldoende goede doen om de nacht te trotseren en mij op de fotografie van dit natuurfenomeen te gooien. Uit ervaring - september 2015 - wist ik dat er het nodige geluk bij komt kijken om van een geslaagde onderneming te kunnen spreken. In de allereerste plaats een heldere hemel. En of die helder was. De maan bleef blinkend wit vanaf half vier en de hele verdere ochtend lang. Hier klopte dus iets niet. Rond vijf uur valt mijn koperen wisselgeld: ik ben een dag te vroeg op post. Geen maansverduistering vandaag, wel een goede algemene repetitie met foto van een net niet volle maan.

De volgende nacht opnieuw op post. Perfect op tijd en nog beter voorbereid. Aangepaste kledij: pyjama, wollen kamerjas, warme sokken, muts en sjaal en er nog een velours vest overheen. Ik wilde niet meer vanachter het raam maar buiten op het terras, de volle nachtelijke helderheid zou mijn deel zijn en de beste prenten opleveren. Schitterend pure nachtlucht met prachtige kleuren op de maan. Een paar potten hete thee helpen mij tussentijds aan de nodige opwarming. Genoten. Achteraf blijkt dat er toch weer iets fout is gegaan. De lens raakte bevroren. Enkel de eerste zes foto's zijn gelukt, de rest is voor de prullenmand. Dus vandaag een maan met een eerste hap uit. Jammer, maar helaas niet terug te draaien. Heb het helemaal meegemaakt en gezien dat het gehele proces ook nu weer een prachtig spektakel oplevert. Maar goed: volgende keer beter. Afspraak op 26 december 2029...

Om mezelf scherp te houden en u daar wat op te vrolijken doe ik er deze van een collega-amateur-fotograaf bij. Mooie compilatie. Voor wie het nog niet live heeft meegemaakt: kijken van onderaan rechts, rij per rij naar bovenaan links. En dat alles samen een kleine twee uur volhouden, liefst op de "juiste" nacht. Zoals u hebt kunnen lezen is het hier een puinhoop geworden, maar kan ik er nu wel om lachen. Heb het weer gehad en  ervan genoten.

Mich' Muzikale Masterclass ....

Muziek heelt zo niet alle, dan toch vele wonden. De kans daarop was deze keer ei zo na tussen de wollige plooien van mijn winterdip blijven steken en aan mij voorbij gegaan. Gelukkig werd de kering net op tijd ingezet. En dus kon ik toch gaan voor wat al lang gepland was: een avondje Mich Walschaerts. 

"De kleine" van Kommil Foo toert op dit moment zonder zijn grote broer en doet zoals in de aankondiging gezegd en geschreven wordt wat hij het liefst van al doet: zich de ziel uit het lijf zingen. En dat in een meer dan goed gezelschap. Om volledig te zijn: Wouter Berlaen - zang en bas, Senne Guns - zang en toetsen, Bruno de Groote - gitaar en Cesar Janssens - drums. Deze vier matchen perfect met wat Mich aan interpretatie wil brengen van minder gekende pareltjes uit het Nederlandstalig circuit. Schitterend hoe hij en zijn kompanen zich overgeven aan Arbeid Adelt, Raymond, Madou, Normaal, The Lau, tot en met Drs P. Ze komen allemaal aan bod, dikwijls op een niet voor de hand liggende wijze na een al even eigenzinnige keuze en dito voorselectie uit hun repertoire: De Dijk, Think of One, Bizjoe, de Wannes, Wigbert, Kris De Bruyne en de onnavolgbare Bram Vermeulen. En nu vergeet ik er nog een paar. Het was een prachtig optreden dat mij weer helemaal heeft opgelapt. Of toch bijna. Ik kan er weer tegenaan, met dank aan Lijn dW voor de uitnodiging en de very special guest vader Pjottr dW, mijn ouwe maat. Niet in het minst ook mijn appreciatie en 'complimenten' aan Mich voor de knappe muzikale masterclass en het luisterend oor achteraf. Merci...

Eén veldslag later...

Het heeft er alles van dat ook 2019 voor mij op valselijke wijze van start is gegaan. Net als bij de vorige jaarwende is 'den deze' ook nu weer even van de kaart geweest. Uitgeteld door een griepgerelateerd virus. Neen, niet de echte. Maar wel van dien aard dat alles onder st(r)oom en spanning kwam te staan: spieren, gewrichten, dus... meer last in heup en schouder en kwam daar nog de lage rug bij. Mijn eeuwig zwakke punt? Verder vrij aan te vullen met het nodige 'snot en kwiel', schuurpapier in de keel, hoofdpijn en gelukkig... maar een klein beetje hoofdpijn. Resultaat: vier volle dagen in bed. En dan toch terug boven water. Step by step, inch by inch maar bovenal "Luctor et emergo".

De tuinman en zijn trouwe rechterhand hadden daar geen last van. Die wonnen het van de oude appelbomen. Met de nodige problemen, want de ene biedt al meer weerstand dan de andere. Wil zelfs even van geen wijken weten, bijna onbeslist... Maar dan toch geveld door knock-out, zeg maar de kettingzaag. Ze gaan er allebei aan, ook voor de bijl en worden vervangen door jong plantgoed. Dat levert verweesde mezen op. Die komen bij regelmaat in scheervlucht aangevlogen en duiken los doorheen een groot leeg gat lucht, waar voorheen die stevige ouwe knoesten stonden. Ze proberen het nog eens, tot drie, ja vier keer toe en vinden dan toch die iele sprietjes op de nieuwe exemplaren. Goed zo, de eerste stap is gezet, de kennismaking geslaagd. En nu maar groeien... tot die 'sprietjes' weer echte takken worden. Komt goed, jongens. Step by step, inch by inch... en de rest van het nieuws volgt hopelijk eerstdaags.

Mijn Kleine Oorlog... (niet van L-P Boon!)

 Een kerstboom stond er niet, dus dat is tijd gespaard. Die moest ook niet opgeruimd. Vandaar nog moeite gespaard ook. De lichtjes buiten zijn ingepakt, binnen rest enkel nog wat sfeerverlichting. The season is over. Meteen met de deur in huis dan maar. Een forse smak, of toch gewoon een open deur?  Het vorige jaar ging ik lezend afronden met Mijn Kleine Oorlog, de verzamelde conflictkronieken van Rudi Vranckx. Zijn reportages had ik heel vroeger met regelmaat gevolgd en bekeken. Maar net als zovelen had ik, ook alweer een hele tijd geleden, een saturatiepunt bereikt. Het hoefde niet meer. Er was en is toch al genoeg miserie op de wereld, en wat kunnen we eraan doen? Natuurlijk vind ik het erg, maar een oplossing ligt niet zomaar voor de hand. En dus had ik er , en cours de route, genoeg van gekregen en begon ik de Vranckx-reportages te vermijden en weg te zappen als hij toch al eens mijn televisiebeeld kruiste. 

Tot ik tijdens mijn heupherstelperiode van 'ons' Rosemie dit boek kreeg toegestopt: "Ge kunt nu toch niet veel anders, en ge leest graag. Dus ik dacht..." En dat was goed gedacht, Mieke. Net op tijd. Er begon dus eelt op mijn ziel te groeien, en da's nooit goed. Het lezen heeft mijn ogen geopend en mij terug 'echt' leren kijken naar de wereld. Nog meer dan ik daarvoor dacht te doen. En neen, dat lost de zaken niet op. Maar wegkijken is nog veel erger, toch? Ik heb ook mijn respect voor de journalist & mens Rudi Vranckx herwonnen. 

Zijn dertig jaren langsheen de frontlijnen, over de Balkan-puzzel, de Golfoorlog, het Joods-Arabische conflict, 9/11 met alles erop en erachter aan. The war on terror. Afrika en de genocides, Congo, of toch maar de Grote Afrikaanse Wereldoorlog? De Irakoorlog, de Arabische lente, het IS-kalifaat, Syrië, Irak, de Europese grenzen, de aanslagen in Madrid, Londen, Parijs, Brussel, Nice, Berlijn... Doorheen het boek en de verzameling  van zijn columns probeert hij een inkijk te geven in de standpunten van de verschillende partijen. Vooral het leven van de gewone mens in oorlogsgebied, of wat er van dat leven nog overblijft... Het grote knelpunt van "wij" en "zij' en dat zolang er daar geen oplossing en respect voor komt, de kleine oorlog steeds verder zal gaan en alleen maar groter wordt. Dat de waarheid het eerste slachtoffer is bij oorlogsconflicten en dat de geschiedenis alleen door de overwinnaars wordt geschreven.  Ik kom bij het punt van de drie foto's naast dit relaas. Die heb ik nodig om te tonen hoe ondersteboven ik ben na het lezen van dit boek. Chaos im Kopf.

Driekoningen...

De stap is gezet. Het jaar 2018 is achterwege, maar de herinneringen eraan nog lang niet. Ben ik klaar voor 2019? Al bijna een week aan de gang, maar ikzelf niet echt. Om een of andere reden viel het mij ook nu weer zwaar om de blogdraad voor het nieuwe jaar op te pikken. Net als voorgaande keren kom ik  moeilijk los van een algemene drang naar relativering die mij bij de overgang van oud naar nieuw steeds meer parten lijkt te spelen. Hoe ouder hoe relatiever... Naaste familie en goede vrienden hebben deze periode helpen overbruggen. Kletterend knallende festiviteiten zijn echt niet meer aan mij besteed. Doe maar gewoon, da's al gek genoeg. Heb mezelf naar de uitgang begeven middels het bekijken van een opgenomen "Bloed, zweet en tranen" over het leven van André Hazes. Niet perfect, maar redelijk echt. Het werd al helemaal bijzonder met tussendoor die outdoor-vuurwerkgeluiden op de achtergrond. Zo had ik een mooi excuus om mezelf wat kwijt te raken en in de schaduw te stellen. 

Misschien kwam daardoor ook wel het idee aan de oppervlakte om als het dan zover was dit blogjaar in te zetten met een werk van Effwee. New look FW!! En daar moet u zelf maar bij bedenken waarom dat zo gelopen is. Kleuren die eigenlijk niet kunnen, maar voor mij de gevoelens en ervaringen van het afgelopen jaar perfect weergeven. De gloeiend rode achtergrond, de ontwortelde boom die toch stevig op zijn poten blijkt te staan. Het blauw gebladerte met witte bloesem. Op een winteravond. "De Avondboom"... Op de valreep nog mogen aanschouwen in het vorige jaar en nu laten inwerken. Happy New Year.

Verder is er nog de enige echte dJieCie, de Jos, de leider van de drie wijzen, de vrienden die elk jaar op deze zelfde zesde dag vanuit het oosten hun opwachting komen maken. Een traditie die bij het stalleke hoort zoals de kool bij de geit en die ik graag wil helpen in stand te houden. Hopelijk ontsnappen deze royals aan de polemieken omtrent al te dwangmatig correct denken en handelen. Laat dus de ster maar draaien, mannen en blijf zingen: "À la berline postiljon..."