Mis je...

Voor Niké Evora,
die op 19 mei heel even bij ons was


op 31 augustus had ik een afspraak met jou
onze eerste ontmoeting was gepland voor vandaag

een hele tijd terug kwam daar verandering in
jij meldde je zoveel vroeger dan verwacht

toch was ik er toen bij
ruim drie maanden geleden

jij was er slechts heel kort
en iedereen mist je nu zo erg

maar je was hier echt
heel echt heel even...

je kon niet blijven
het mocht niet zijn

wel aanwezig in onze gedachten
en zeker in ons hart

daar is je beer                                 
bij mama en papa
en ekster op bezoek.     
Alweer...


Voor mama en papa
om hun verdriet te helpen dragen
en voor alle andere mensen
die het er zo moeilijk mee hebben.
Kracht, moed, en tijd...

RIP Wout...

Le soleil te regarde...




(Ulla von Brandenburg, Middelheimmuseum - Antwerpen)



Vandaag kwam een einde aan de zoektocht naar mijn ex-Pito collega Wout.
 Rust nu zacht mijn vriend. Ik blijf luisteren naar je SMLI-muziek...

When it comes to colours...

Er zijn de laatste tijd een paar donkere schaduwen over mijn bestaan gevallen. Niet te vatten dat zo'n dingen gebeuren. We blijken geen uitzonderingen te zijn, maar als het zo dichtbij komt, dichter kan bijna niet... "Gelukkig" zijn er ook nog meldingen en herinneringen die de burger dan toch weer moed geven. De warme steunbetuigingen en blijken van medeleven bij het verlies van Niké, de onverdroten inspanningen van vrienden en collega's bij de zoektocht naar Wout, de dagelijkse opkikkers via een even vaste als vroege ochtendpost op Facebook en via datzelfde kanaal vandaag "Er moeten mensen zijn die zonnen aansteken", een van de mooiste teksten van Toon Hermans. Waarvoor dank, Matti!

En dan bestaat er ook nog zoiets als kleur brengen in het leven. De kleur waar goede herinneringen aan vasthangen. Kleuren die matchen, die bij elkaar passen en fijne momenten weer oproepen. Zo heb ik hier een sweater van GameTime, een waar een pak nostalgische gevoelens aan vast hangen. Met daarbij mijn laatste aanwinst op petten-gebied: een souvenir van onze laatste Lapland-reis, met de vlag van dit rendieren-gebied bij uitstek. De ideale cap om de meest exquise Nordlandse memorabiliteiten onder te bewaren. Mooie samenloop in mijn ouwe konijnengeheugen. When memories come to colours...

Keep the faith...

Ze zijn met velen, en ze blijven doorgaan. Familie, vrienden en kennissen zijn nog steeds op zoek naar Wouter Christiaens. Voorlopig zonder veel resultaat, maar ze geven niet op. Ze willen en zullen een spoor vinden dat hopelijk kan leiden naar de oplossing in deze verdwijningszaak. Op dit moment kan ik niet meer  doen dan nogmaals een mededeling op deze blog plaatsen. Een beperkte bijdrage in de zoektocht, maar wederom met het uitzonderlijk verzoek om ook deze keer te delen. En natuurlijk uit te kijken naar Wouter, roepnaam "Wout". Voor zover ik weet wordt er heel intens geflyerd en gezocht in de buurt van Sint Niklaas en Ekeren, en ondertussen wordt ook Antwerpen grondig door de mangel gehaald. Wens iedereen veel moed en volharding. En aan Wout: ik weet dat je ooit heel af en toe deze blog las, tenminste enkele keren als bezoeker op deze site passeerde. En ik ga regelmatig wat muziek sprokkelen op jouw SMLI-website. Zelfs het kleinste contact kan helpen, kerel. Keep the Faith...

Poets de planeet...

Het begint natuurlijk altijd met kleine beetjes, en dus is de titel hierboven - hoewel hij lekker bekt -  op zich veel te hoog gegrepen. Dit neemt niet weg dat elke bijdrage helpt, ook de kleinste. Woorden wekken, voorbeelden trekken... en dientengevolge ben ik in de voetsporen van La Pola getreden. Zij is al ruim een half jaar lid van de Antwerpse Stadsmakers die samen en in parrallel werken met die andere Mooimakers om onze omgeving leefbaarder te maken en de boel bij regelmaat wat op te poetsen. In ons geval gaat het vooral om puin ruimen en zwerfvuil  verzamelen. We maken er niet teveel drukte om, maar mijn 'madam' steekt er wel behoorlijk wat tijd in. Voldoende dus om ook mij aan de praat te krijgen. Tijdens onze Polderwandelingen  heb ik een eigen plekje gevonden waar ik nu elke week een keer de troep ga opruimen. De natuur kijkhut van Pius X bij het Rallegat. Blijkbaar een geliefkoosde plek voor het al dan niet meer zo jonge hangvolk. Er lag deze keer wel wat. Vakantie, warme dagen, veel gedronken... Ook een lading lege pizzadozen en overal tussendoor een massa sigarettenpeuken en uiteraard ook heel wat resten van jointjes. "De zeer schone uren van juffrouw Symfarosa, begijntje" zullen ze misschien niet kennen, maar een zalig gevoel heeft het hen mogelijks wel gegeven. Het zou nog beter zijn mochten ze hun spullen daarna zelf meenemen en de boel netjes achterlaten. Dan kunnen anderen op een propere dorpel genieten van het natuuruitzicht of tijd nemen voor een leespauze. Waarom niet dat andere meesterwerk van Felix - de Fee - Timmermans : Pallieter. Ik doe het nu al een paar keer, en geef toe: het is een heel ander zicht en het resultaat mag er zijn. Op deze manier kan ook ik mijn steentje bijdragen, en dan niet alleen door mij druk te maken over de plastiek-soep in verre oceanen. De plaat of de planeet, er valt genoeg te poetsen...

Op de dool....

Op zoek naar een jonge collega van mijn vroegere school. Verdwenen sinds zaterdag ll. Ben erg begaan met zijn lot. Maar eerst willen we hem terugvinden. En liefst snel. Velen zijn op zoek naar hem. Ik kan enkel volgen vanop afstand met mijn mankepoot. Da's nu weer even bijzaak. Er wordt massaal geflyerd, en wellicht hebt U deze foto al wel ergens zien passeren op Facebook. Kan niet genoeg gedeeld worden. Hoop uit de grond van m'n hart op een goede afloop. Alle info kan nuttig zijn. De klassieke speld in de hooiberg, en die zouden we deze keer toch zo graag vinden. Op hoop van...

Take five...

De grootste hitte lijkt voorbij en  we hebben hier de eerste regen- tot en met plensbuien over ons heen gekregen. Die kwamen wellicht net op tijd, want de natuur heeft er nood aan. Het eerste herstel gaat vlot, het gras wordt al meteen terug wakker. Bij felle warmte houdt dat een zomerslaap. Zoiets als de beren 's winters in het hoge noorden, maar dan omgekeerd. Nu het grasveld aan een revival bezig is heeft mijn robotmaaier het begeven. Aan vervanging toe, of toch nog investeren in een herstelling? De konijnen zouden dan moeten inspringen, maar die schuilen net voor de regen. We gunnen het "gazon" alle tijd...

Visit Berlin III

Het EK zit erop. Onze sporters hebben het goed gedaan. "Schitterende prestaties, maar..." lees en hoor ik 't allen kant. Oók "typisch" natuurlijk. Nooit tevreden, nooit genoeg. Altijd een "maar...". Ik grijp dus even terug naar mijn wensen voor 2018 bij monde van mijn kommil foo-vrienden: "...aan de buurvrouw en haar onvermogen om simpelweg content te zijn..." Laat ons daar met z'n allen nu even goed en uitgebreid over nadenken. Done?! Proficiat aan de sporters die de voorbije weken weer eens het beste van zichzelf hebben gegeven. De enen oogstten medailles, anderen dan weer niet. Maar ook vanop afstand, hier en elders, zag het er goed uit. Bedankt iedereen voor de meer dan fijne momenten.

Fijne (én warme) momenten hebben we ook beleefd vorige week in Berlijn. Alles was goed om aan het gevoel van hitte te ontkomen. Dus ook een boottocht op de Spree, de Berlijnse 'Seine' zeg maar. Moderne architectuur, klassieke gebouwen en hier en daar een luchtig kunstwerk langsheen de boord van de rivier. Three Girls and a Boy... het gaf mij alleszins een gevoel van fruitige frisheid. Klaar om recht tegenover de Berliner Dom in het koele water te plonsen. Het leven is aan de jonge en onbezonnen durvers. Go for it...

We komen ogen en snelheid tekort om oud en nieuw met de nodige aandacht te aanschouwen. Op de heenvaart helpt de gecompliceerde duits-talige commentaar nauwelijks om een beter begrip van de situatie te krijgen. Na de u-bocht bij de overwinningszuil volgt een poging om het geheel nog eens in het engels te herhalen. Niet veel beter. Dus pik ik er op het gevoel een foto uit: een zijgebouw in de buurt van het Bundskanzleramt, het Witte Huis van Angela Merkel. Met het Carillon-Berlin-Tiergarten in de nabijheid. Zeker geen foute werkplek voor een bondskanselier...

Nog zo'n spontane keuze, maar dan bij het einde van de tocht en zo vlakbij dat we het ook van binnen gingen bekijken: het Tränenpalast. De plek bij Bahnhof Friedrichstrasse waar jarenlang afscheid werd genomen van Oost-Berlijn in- en uitreizende familieleden. Controles, ID controles, checkpoints, fouillering, controle van de bagage. Het is er echt nooit leuk geweest daar in Oost-Berlijn. En in datzelfde gebouw deze harde tentoonstelling met getuigenissen in woord en beeld, heel aangrijpend. Net geen 30 jaar geleden.

Daarna lunchen, rusten, de verkoeling opzoeken. En de volgende dag, onze laatste, evenzo. Goede ingeving van La Pola om gebruik te maken van de airco-faciliteiten van SeaLife. Water, vissen en schelpdieren: als we daar geen lekker gevoel bij krijgen. Niet echt iets wat bij een stadsbezoek hoort volgens ons, maar in dit geval een zeer dankbaar alternatief. En zo is het verhaal rond. Voorlopig toch, want we hebben zeker nog dingen overgehouden voor een volgend bezoek. En zeer tevreden over het Hollywood Media Hotel, dus... 

Visit Berlin II

Zal ik maar meteen doorgaan met 'posten', nu er tijd en ruimte is. De post-Berlijn dagen worden ingevuld met... meer Berlijn. Willen of niet, aan het EK Atletiek 2018 kunnen we toch niet zomaar voorbij gaan. Dus eens terug thuis werd er tussen de fotoselectie en het bloggen door driftig naar atletiek gekeken. Het feit dat onze landgenoten zich daar als gekken op het eremetaal smijten helpt natuurlijk niet om de kijksessies enigszins te beperken. Drie keer goud, het kan niet op. Heptathlon... alle prestaties van Tiam live gevolgd, de finale 4 x 400 over de schouder van La Pola meegekeken in de Middelheimse Jazz-tent en vandaag van start tot finish Koen Naert bezig gezien op de marathon, mijn oude liefde. 

Heb tijdens de uitzending dus ook nog maar eens een paar rondjes meegedraaid langs- en doorheen de bezienswaardigheden van Berlijn. Waarbij ik U enkele prenten en een woordje uitleg verschuldigd ben betreffende ons kortstondig verblijf aldaar. Zei ik al dat we er mooi weer hadden? En blauwe lucht? De vernieuwde Potsdammer Platz komt helemaal tot zijn recht onder die stralende hemel. Hoewel de plataan in beeld al betere tijden heeft gekend. Hij werd trouwens de dag nadien door een groepje alt-Berliners van heus drinkwater voorzien, drie kratten van 12.  Plat water. Typisch, nicht?!! Dort, wo einst die Berliner Mauer stand...

Fonteinen, verkoeling, een heerlijke lunch met een schitterend zicht op modern architectonische constructies én Sony Center - Berlin. Wat een juweeltje!! In de nabijheid van hogergenoemde 'Platz' waar ze tijdens de wederopbouw na de Wende op geen inspanning gekeken hebben. Op de werf die de grote dode vlakte van Potsdammer en omgeving weer tot leven moest wekken waren begin jaren '90 4 jaar lang zo'n 6000 bouwvakkers aan de slag. Het heeft geld mogen kosten ook en het resultaat mag gezien worden. Mijn zwak voor reflecties mag duidelijk zijn, en dit is maar één van de vele foto's die ik ervan gemaakt heb. 

De Brandenburger Tor, de grote toegangspoort tot de oude stad. Vandaag liepen de marathoniens /-ennes er vier keer heen en terug onder door met een grote lus over een lege Pariser Platz. Tijdens ons bezoek was er net iets meer volk op het binnenplein. Veel mensen, uit alle windstreken. En een riksja-taxi ofte trishaw vol in beeld met toepasselijke reclame. Voor al die andere mensen in het MeMu, Körperwelten museum onder de televisietoren aldaar. Die hebben we nu links laten liggen. Misschien voor een volgende keer, hoewel. De internationale babbel op de trappen aan de voet van het museum en de toren kon ook tellen...

Berlin Alexanderplatz... dat was voor mij de televisie-/filmserie van Rainer W Fassbinder en het verhaal van Franz Biberkopf. Naam als een klok en in mijn herinnering een fantastische 'Erlebniss'. Dus gingen we er ook heen. Op een avond, en het viel enorm tegen. Had het compleet fout ingeschat en ben er met verkeerde verwachtingen naartoe getrokken. Niks dus. Dan maar deze foto uit de ondergrondse. Komt het dichtst bij wat deze naam in mijn geheugen heeft teweeg gebracht en achtergelaten.  Het kan niet altijd 'bingo' zijn natuurlijk, dat had der Franz ook al ondervonden in die verfilmde roman van Alfred Döblin.

Nu ik toch ondergronds ben gegaan dan maar deze foto als afsluiter. Meteen ook een beeld waarmee avond na avond een einde kwam aan onze stadsverkenning. "Endstation Uhlandstrasse, Aussteigen bitte" en wij de trappen op. Waar we 's morgens de U1-bahn indoken kwamen we er 's avonds weer uit. Terug naar het hotel, het bad, het bed, de rust en recuperatie. Geen tijd voor tv, hooguit een paar bladzijden lezen. 't Is ooit anders geweest, maar daarom niet getreurd. Mijn limieten erkennen en binnen de lijntjes van m'n eigen mogelijkheden kleuren. Dan breekt het lijntje niet...

Visit Berlin I

Zeg maar gerust dat het bloggebeuren hier de laatste maanden met grote horten en nog gigantischer stoten verloopt. De regelmaat is totaal zoek, en - U weet het of U weet het niet - daar zijn zeer uiteenlopende redenen voor. Maar goed, hier ben ik dan weer. Na het selecteren van de Lapland-foto's en het plegen van de bijhorende blogposts was heer Polo dringend aan rusten toe. Een paar dagen alleszins, net wanneer de tweede hittegolf zich over onze contreien placht uit te spreiden. Het werden luie dagen. Geen ene fluit uitgespookt. Ook helemaal geen schuldgevoel, weg met de erfzonde! En dan vol genieten van een in brons gegoten avondzon boven onze Polder...

Net op tijd gerecupereerd voor de jaarlijkse citytrip met onze kleinkinderen. Deze keer stond Berlijn op het programma. Geen EK atletiek, maar heel wat Muur-geschiedenis, Oost-West & Koude Oorlog-histories met ook de resultaten van de moderne wederopbouw. Niet simpel om de interesses en betrokkenheden van oud en jong hierbij te overbruggen. En toch, met een booking bij Berlin on Bike schoot La Pola weer midden in de roos. Het begint al met de wandeling naar de locatie van deze fietstoer-operator, tevens startplaats van de verschillende rondritten: dwars doorheen oud Oost-Berlijn. En dat mag duidelijk zijn. Nog steeds.

We reden de Berlijn Highlights met Bjorn, een 50-er en perfect nederlandstalige Duitser met Oost-Berlijnse roots. Dat hebben we tijdens de 3u30' durende fietstocht zeker geweten. Een van de beste gidservaringen die ik ooit heb beleefd. Komt heel dicht in de buurt bij Georgina, die andere topper die ons eens doorheen de Peloponnesos heeft geleid. BoB dus, Berlin on Bike: een aanrader, met als absolute meerwaarde de begeleiding door Bjorn. Hij vertelt het verhaal van de muur van binnenuit, met familie-anekdotes en hoe het hele gebeuren zijn eigen leven heeft gestuurd. De muur is veel meer dan één muur...

De tocht gaat verder en verder, door oost en west en opnieuw door oost. De verschillen zijn meer voelbaar dan zichtbaar, maar even zogoed merk ik van alle kanten dat dit Berlijn in de vroegere DDR lag en dat stad en (vooral de oudere) inwoners daar de sporen nog van dragen. In de buurt van de Hackesche Hofjes is er tijd voor een verfrissing en een sanitaire stop. De proper opgekalefaterde binnenpleinen krijgt U misschien later nog wel te zien, wij zaten in een redelijk authentieke passage vol jaren '90 sporen op de muren. Onze opdracht: ook de moderne geschiedenis doorgeven aan de volgende generaties. Met handen en voeten...

Iets verderop stoppen we bij het Holocaust Monument. Veel uitleg is er niet bij nodig blijkbaar. Zo te zien slaagt de ontwerper bij de meeste bezoekers in zijn opzet: niet begrijpen, ontreddering, en dan onbewust stil worden en toch even stilstaan bij... Tegenover het monument ligt heel majestueus en zwaar beveiligd de USA-ambassade. Achter de hoek op wandelafstand, de Brandenburger Tor. De voormalige Muur op een steenworp, vandaar op Unter den Linden... en nog zoveel meer hoogtepunten uit het Berlijnse patrimonium. Een zeer geslaagde kennismaking. En hoeft het gezegd dat ik goed geslapen heb? 

LAPLAND 2018/5: En toen kwam Finland...

De eerste van de nieuwe maand om de vorige af te sluiten, zoals het wel eens meer gaat hier. Een kort meervoudig portret en overzicht van de voorbije hooimaand die deze keer bij mijn weten meer hondsdagen bevatte dan ooit tevoren. Om te beginnen bracht juli mij een bijzonder leestriplet. Naast Giovanni's Kamer (James Baldwin) haalde ik ook Sterven van Arthur Schnitzler en Emmanuel Macron, een niet echt hoogstaande biografie door Anne Fulda op bibliothecaire uitleenbasis in huis. Voor mij zijn deze drie schrijvers nobele onbekenden. De naam Baldwin deed wel ergens een belletje rinkelen, maar ook niet meer dan dat. Het boek wist me wel te boeien, zowel om de thematiek, de locatie als het tijdsmoment waarin het verhaal zich afspeelt. Een zwarte schrijver brengt begin jaren '50 een uitsluitend blank verhaal over de mannenliefde in het na-oorlogse Parijs. Heel indringend geschreven. Van Schnitzler had ik, tot mijn grote scha en schande allicht, nog nooit gehoord. Een ontdekking dus, en wat voor een. Als U de moeite neemt om de link hierboven aan te klikken en de recensie even door te nemen zal U meteen begrijpen waarom dit werk mij zo heeft geraakt. Tenslotte was ik benieuwd naar het levensverhaal van de huidige Franse president en dacht in deze biografie een antwoord te vinden op mijn vragen. Veel informatie maar op eentonige wijze gebracht en bovendien in een onverzorgde vertaling. Het moest blijkbaar vooruitgaan. Twee op drie dus, en voor het laatste boek een onvoldoende. Wel uitgelezen uit nieuwsgierigheid, zij het met horten en in hinkstap gesprongen stoten.  Hopelijk doet mijnheer Macron het zelf beter tijdens zijn ambtstermijn als leider van de Franse Republiek...

Ook wat ons reisverslag betreft ben ik aan een afronding toe. Voor we terugkeren op Zweedse bodem trekken we nog even door Finland en dat begint in de buurt van het drielandenpunt. Onze eerste stop is bij Kilpisjärvi. Tussen de vakantiehuisjes op het domein van ons hotel spotten we twee kanjers van rendieren. Deze mannetjes laten het niet aan hun hart komen. Onverstoorbaar grazen ze verder, en achter een vrijstaande cottage vinden ze een plek om rustig te herkauwen. De zomer is er voor hen om zich vol te vreten, op die manier aan kracht en gewicht te winnen en zich zo voor te bereiden op een slopende herfst waarin naast vrouwtjes versieren, de harem bewaken en paren geen tijd meer zal zijn om op tijd en stond te eten. Dat het deze twee binnen enkele maanden niet zal ontbreken aan dominantie valt af te lezen aan het prachtige gewei dat ze dragen. Eet maar goed jongens, ge zult het kunnen gebruiken...

Verder gaat de reis zuidwaarts naar Muonio, waar de gelijknamige rivier de grens afbakent met buurland Zweden. Om de boel nog wat ingewikkelder te maken tref ik daar een meermin op de rotsen die sterk doet denken aan die van Kopenhagen. Eén die ook hier voor mooi weer zorgt. Gedaan met de koelte, we zoeken hulp bij de ventilatoren want de zomer heerst ook in het Hoge Noorden. We bezoeken er de nabijgelegen Huskie-farm met een Belgische gids uit Kontich. Boeiende en zeer informatieve verhalen  over haar werk met de honden, zowel de zomerse als de winterse bezigheden. Iets verderop krijgen we een rondleiding op een rendierfarm. Veel uitleg maar weinig dieren,   want die trekken tijdens de zomer zelf hun plan in de wijde natuur. Pas tegen het najaar worden zij terug verzameld tijdens de grote round-up. Meer info op verzoek ten huize Polo...

We naderen het einde van de reis. Na een lange passage doorheen open wegenwerken, één lekke band en een vlotte depannage met aansluitend verhelpen van het euvel checken we in bij Kukkolaforsen. Bekend om een kort hoogseizoen voor het vissen op de stroomversnellingen. Met een schepnet aan een lange stok wordt eind juli-begin augustus nog steeds gevist op de kleine marene, een zalmachtige vis die hier dan 'en masse' gevangen wordt. We bevinden ons nu op de Zweedse oever en zien Finland aan de overkant liggen. 

Hier verdwijnt de zon in de hele late uurtjes alweer voor korte tijd achter de horizon. Kleur en licht, het gaat me weer een hele tijd achtervolgen. En wat een beelden. Om twee uur 's nachts, kolkende nevelslierten boven het dagwarme water van de stroom, de staketsels van de vissers op de voorgrond en heel in de verte een machtige marene die vleugels heeft gekregen en op de mist lijkt te drijven. Ga dan maar eens terug slapen. Geen denken aan, ik blijf verder foto's maken...

Dat we daarna nog een dagje rijden en later terug vliegen naar Rotterdam doet niet meer ter zake. Ik vind dit een mooi slotbeeld van de reis. So be it...