LAPLAND 2018/4 Senja: 'Noorwegen in het klein'...

De tussentijdse meteorologische ommezwaai heeft oprecht deugd gedaan. Afkoeling werd een feit, was hoognodig en mag nog even blijven duren. Allicht ijdele hoop, want de KMI-voorspellingen geven aan dat we vanaf morgen alweer met veel hogere temperaturen zullen te kampen krijgen. Het weze dan maar zo. Naast de weerkundige actualiteit is er ook nog wat sportnieuws. Dit weekend zijn ze eraan begonnen in de Belgische Jupiler ProLeague. Twee weken na de WK-finale al opnieuw voetbal. Straks wordt het programma van de eerste speeldag afgerond. RAFC heeft zijn eerste overwinning reeds binnen. Net als vorig jaar een geslaagde start. Ondertussen is vandaag dan weer het eerste na-Tour criterium gereden in Parijs. Zo bekijk ik al jaren de laatste rit in La Grande Boucle met aankomst op de Champs Elysées. Er wordt wel rap gereden, maar aan de rangschikking wordt al jarenlang niks meer veranderd. Staakt het vuren onderweg. De rit teveel, de parade op de Elysese velden. Met een laatste "net niet"-poging van een Belgische deelnemer, en geel voor Geraint SKY Thomas. Tour over & out.

In deel vier van het Lapland-verhaal ga ik mij nog een keer beroepen op de "meer dan duizend woorden-truuk" waarmee ik hier al eerder uitpakte. Enkele reisfoto's die de strenge selectie hebben overleefd mogen mij dan het schrijverswerk uit handen nemen. Deze keer om aan te tonen dat Senja meer dan de moeite waard is. Zomer in het hoge noorden. Altijd licht. Zon die niet, of maar heel even ondergaat. Prachtige luchten. Laat ons beginnen met een beeld van mijn twee reisgezelinnen op een hele late avond bij het lighthouse achter Hamn I Senja. Kan ik eindeloos van genieten: de zon en het gezelschap... 

Voor de tijd dat "mini-" als voorvoegsel zijn intrede deed in  ons algemeen taalgebruik werd Senja omschreven als "Noorwegen in het klein". Daar is een goede reden voor, want van alles wat er in de Noorse natuur te zien en te beleven valt is er wel iets terug te vinden op dit magistrale eiland. Neem nu de naaldrotsen van Okshornan. Het meest gefotografeerde plekje van Senja, en dan nog liefst vanop de uitkijk bij Tungeneset. We hebben er tijdens een rondrit behoorlijk wat tijd gespendeerd. Moeilijk om te vergelijken, maar wellicht het mooiste 'puur natuur' wat ik ooit gezien heb. Kon er maar niet genoeg van krijgen...

En dus zijn we er 's nachts nog maar eens naartoe gereden. Eerst vroeg naar bed, de wekker gezet om op het goede moment te kunnen vertrekken en vervolgens over absoluut verlaten wegen terug naar de Tungeneset uitkijk. Een dikke wolkenband verstoort aanvankelijk de pret, maar als ik daarna de foto's naast elkaar bekijk kan ik niet ontevreden zijn. Rust en intens genieten van het uitzicht. Alleen, denken we. Dan komt er een Amerikaans koppel op de proppen. Uit San Francisco. Zelfde verhaal. Waren er die dag ook al geweest en vonden het "amazing". En zijn er dus ook terug voor 'andere' foto's...

Ietsje later zijn we de weergoden dankbaar omdat zij met een extra inspanning wat hoge opklaringen in onze richting sturen. Ik begrijp meteen waarom dit decor zoveel 'portrettentrekkers' inspireert. We hebben al de tijd en blijven nog wat hangen. Als ikzelf daarna ook het lage opnamestandpunt verlaat, dat van die weerkaatsingen in de waterplassen, dan krijg ik toch weer heel andere bergen in het vizier. Elk moment is different, we blijven foto's maken. Een hele hoop, een massa. Selecteren zal ik later wel doen, als we terug thuis zijn. Boordevol impressies en ook een beetje moe vat mijn chauffeur de terugweg aan. En ik ook.

Alles gezien, of toch niet? Neen dus, want finaal krijgen we voorbij een zoveelste bocht dit nog voorgeschoteld. Een andere kijk op de eilandjes achter of voor onze hotellocatie. Op de heenweg al gespot, maar nu -enkele uren later- met nog veel mooier licht. Het is maar net hoe U het bekijkt. Senja, Noorwegen in het klein. En ikzelf voel me nu nog veel kleiner. Een stil moment & slapen...

LAPLAND 2018/3 Op naar Noorwegen...

Puffen en zweten zei ik vorige keer. Dat was dus nog maar het begin, zoals U allicht ook her en der zelf aan het verhitte lijf hebt kunnen ondervinden. Dat deden ook ene Mick J (75) en tante Marianne (!!) om hun verjaardag te vieren. HBD allebei!! Polo & Pola hebben er een over-en-weertje Knokke-Heist opzitten. Kort bezoek met overnachting aan onze eigenste kust en Bea M. Echte verkoeling heeft ook dat niet gebracht, maar toch... Vrijdag was het dan pas goed raak hier, wat een weer. Een echte hondshete dag! Nu maar hopen dat die beloofde buien komen met de daaraan gekoppelde duikvlucht van de temperatuur. Ik wil er mijn geplande fotosessie van de maansverduistering vanavond met alle plezier voor inleveren. Wat hoe dan ook gebeurt met al die grijze wolken in het zwerk. Als nu de wind nog wat aanwakkert dan komt het wel goed met die verkoeling en onze nachtrust...

En dus gingen we na Björkliden de grens over. Westwaarts naar Senja, het op een na grootste Noorse eiland voor de fjordenkust. Ligt boven de Lofoten, waar we vorige keer al van geproefd hebben. We doorkruisen het hele eiland en gaan logeren in Hamn I Senja. Een toplocatie waar het jaar door nog veel meer te beleven valt dan wat wij er deze keer hebben uitgehaald. En inderdaad, er zijn nog "verkoelende" foto's beschikbaar om het zomerse hitteplan een handje toe te steken.




Onderweg pikken we er in een van God vergeten gat een strakke Noorse kerkkapel uit onder een loodgrijs wolkendek, maar een uurtje verder staan we te staren naar het blauwste blauw dat we in lange tijd hebben gezien. Aan de rand van Bergsfjord, met uitzicht op Skåland en verder weg de Noorse Zee. Een plaatje, een plek om gaan te wonen... Allebei deze indrukken dragen vandaag bij tot een voor mij persoonlijk frisser welbevinden. Hoop dat het bij U ook iets losmaakt.



Op een niet eens zò forse steenworp daar vandaan ligt Senjatrollet, een behoorlijk kitsjerich project van ene Leif Rubach. Zijn passie voor elfen en trollen heeft hij vormgegeven en in een soortement mini-pretpark gegoten. Tijdens de korte zomer dagelijks te bezoeken. Niet echt ons ding, maar voor de volledigheid... en Leif himself op de foto, met kleinzoon op weg voor de matinee van hun familie-trollenshow.





En dan is er de meest noordwestelijke punt van de reis en bereiken we ons hotel. Het uitzicht is vanop de tegenoverliggende bergflank genomen, ergens laag halverwege. Of nog minder, mijn rechterheup weet U wel. Anke heeft de top ei zo na bedwongen, en dat is heel andere eierkoek. Wie daarover meer  wil weten moet het haar zelf eens vragen. Maar ook vanop ons plekje was het de foto meer dan waard. Een droomplek...

P.S. Deze nacht heeft verkoeling gebracht. Ook in de Polder. We zullen/kunnen doorgaan...

LAPLAND 2018/2 Meer Zweden... (en zweten!)

Hitte-alarm en droogte-code oranje. Sproeien mag niet meer. Over de modaliteiten raakt men het naar aloude Belgische gewoonte niet eens, zelfs elke Vlaamse provincie kan haar eigen regeltjes uitvinden. Land- en tuinbouwers 'genieten' van een uitzonderingsmaatregel en ook de profvoetbalclubs vragen om clementie en verzoeken een vrijstelling van het sproeiverbod. Het groene gras weet U wel...

Vooruit met de geit, we geven er nog een Lap op. Uit de reacties op vorige bijdrage heb ik mogen opmaken dat de fotokeuze haar doel niet heeft gemist. De gedachte alleen al aan koeler weer en wolkenrijke luchten heeft menig lezer/-es/-in soelaas gebracht en alzo voor een verkwikkend moment gezorgd. Als deze kleine beetjes echt helpen, dan gaan we verder op het ingeslagen pad. Zolang er nog "frisse" foto's voorradig zijn natuurlijk. Vanuit Kiruna  maken we onze eerste natuurwandeling. Láddjujávri is het doel, en dat lijkt voor de degeneratieve rechterheup van Uw dienaar net iets teveel van het goede. 

Het meer is prachtig, de bergen liggen wat verscholen achter en onder de wolken maar het is een heerlijk zicht. En met de tanden op elkaar leg ik de terugweg af. Blij dat ik het gedaan heb, want als ik zie hoe zwaar toegetakelde wielrenners de eindmeet halen... 

Maar we zijn in Zweden, en de dag nadien wacht ons een bezoek aan LKAB, de rijkste ijzerertsmijn van het noordelijk halfrond. De maquette had ik gespot tijdens onze vorige trip, maar toen geen mogelijkheid om ze te bezoeken. Nu dus wel. Tickets ver op voorhand en online geboekt. En wat een belevenis. Met de autocar de mijn in. 500 km geasfalteerde wegen onder de grond. Het bezoekerscentrum bevindt zich op 540 meter diepte. Het bedrijfsrestaurant op meer dan 1000 meter diep en het huidige winningsgebied ligt rond de 1300 meter. Wat een belevenis! Naast de geschiedenis en ontwikkeling van de mijn krijgen we ook een les in actuele ontginningstechnieken. Het ene verhaal is al straffer dan het andere, de productiecijfers doen ons duizelen. Een voorbeeld? Verwerkt tot pellets verlaat iedere dag een hoeveelheid ijzererts de mijn waarmee zes Eiffeltorens kunnen gebouwd worden... En dat er door al dat graafwerk bovengronds problemen ontstaan. Verzakkingen bedreigen hele woonwijken, en om Groningse toestanden voor te blijven werd beslist om de stad in fasen te verplaatsen naar veiliger oorden. Gigantisch plan waar al volop aan gewerkt wordt. Het hele mijngebeuren is tijdens het laatste decennium van de 19de eeuw begonnen door middel van dagbouw. Toen werd de top van de berg weggegraven en dat gat is nog steeds te zien vanop de huidige mijnsite. Sindsdien is men ondergronds gegaan. Serieus ondergronds, en het einde is nog lang niet in zicht. Er valt zoveel over te vertellen dat ik U met een gerust gemoed een bezoek durf aanraden. 'Warm' aanbevolen, of wat had U anders gedacht? 

We laten Kiruna achter ons en zetten koers naar het noorden. Lange, rustige, eenzame wegen. En we vergaten te tanken. "Ping!!"... in het volgende dorp zeker? Drie huizen... Het volgende dan? Twee huizen en een hooischuur... We hebben niet veel over als we bij Björkliden eindelijk een tankstation vinden. Maar die accepteert geen enkele van onze kaarten. Gelukkig nog wat cash in euro's en een vriendelijk-behulpzame Nederlandse jongen. "Gooi 'em maar vol, we regelen dat wel!" We logeren aan de rand van het Abisko National Park in Hotell Fjället. Ook hier valt nog frisheid te rapen in het foto-aanbod. 

Tijdens de volgende ochtendwandeling verken ik een bergbeek die versgesmolten sneeuwwater naar het onderliggend meer voert. Stapje voor stapje, rustig aan. Mijn heup, weet U wel. Het werd een gezapig ommetje, niet meer dan dat. Helemaal bovenaan zie ik nu zelf de lucht weer opklaren, en vanaf dan is mooi weer meer en meer ons deel geworden (denk ik). Björkliden, een heel mooie plek met prachtige uitzichten. Kom ze ten huize Polo maar eens bekijken...

En ook het geluksshot is ons daar te beurt gevallen. Nog even terug naar de mijn. Voor het transport van de pellets worden ertswagons gebouwd, die rijden continu af en aan tussen LKAB en de haven van Narvik. De duizendste wagon werd in het goudgeel gelakt met in grote cijfers "1000" erop. Volgens onze gids brengt die geluk voor wie hem ziet rijden, en dat deden wij vanop het terras van ons hotel. Laat de chance nu maar komen, ik zit klaar... te puffen en te zweten!

LAPLAND 2018/1 Een frisse start...?

We zijn ondertussen twee windstille etmalen met telkens om en bij de 30ºC verder. Dit wil zeggen dat ook in de door Natuurpunt gerunde Polder van Hoboken de optimale bedrijfstemperatuur ruimschoots is overschreden en dat 'bloggen', wat voor mij normaal een verfrissende bezigheid is, ook nu de nodige stoom opwekt en zweet doet parelen op mijn alsmaar groter wordend voorhoofd. Geen paniek echter, met een aangepaste slow-modus komen we er ook. Ietsje later, maar we komen er... 

 

De eerstvolgende afleveringen zullen gaan over onze tweede zomerse trip doorheen Lapland. Die startte deze keer op Zweeds grondgebied. Met Transavia vanuit Rotterdam, landen in Skellefteå, huurauto oppikken en dan richting Luleå. Nog makkelijker dan anders, want ik had een heuse chauffeur bij. Anke zat het overgrote deel van de rondreis achter het stuur, wat voor mij nòg meer relaxen betekende. Lui zijn, zeg maar. Bij de vuurtoren van Jävre waren we, met grijze lucht en opgetrokken schouders, nog in de waan dat het een eerder koele vakantie zou worden. Daar denken we twee weken later wel anders over. 

Eerste specialleke op de lijst was Gammelstads kyrkstad. Een "kerkdorp" als een kluit kleine buitenhuisjes omheen het plaatselijke kerkgebouw. Ooit was het de bedoeling om er een echte stadskern van te maken, maar het werd uiteindelijk een verzamelplek voor veel gelovigen uit de verre omgeving om daar hun erediensten te vieren. Ze bleven daar dan in hun cottage overnachten om de volgende dag weer naar hun boerderij te trekken. Naar de kerk gaan ze nu al even zelden als wij hier, maar de oude kern is blijven bestaan en leeft nog tijdens grote feesten en familiebijeenkomsten. Het staat op de UNESCO-Werelderfgoedlijst en is dan ook een toeristische trekpleister. Daags nadien staat er een lange rit op het programma met een hele reeks geplande tussenstops.  In Vuollerim blijkt het kunst en cultuurcentrum gesloten. Van een Australische vrijwilliger horen we dat er door de inrichtende machten nogal wat roet in het etnografische eten wordt gestrooid. Dwarsliggen om de meest onkiese periodes uit de vaderlandse geschiedenis buiten de schijnwerpers te houden zegt hij. In Jokkmokk -  -Jåhkåmåhkke volgens de Zweedse Sami - ons Sjakkamakkah!?? - is het museum dan weer wel open en zeer de moeite waard. Verder in Porjus gaat het dan opnieuw fout: Arctic Colors, een fotomuseum over de noord Scandinavische natuurverschijnselen heeft blijkbaar twee jaar geleden de deuren gesloten. Wegens fotografe op pensioen. Nu een B&B met een mooi terrasje aan het meer. Zo hebben ze er wel meer... Maar we moeten verder, Kiruna ligt op ons te wachten. Net als 3 jaar geleden, of "nog steeds" zijn er wegenwerken aan de gang op de E10. Wij laten het niet aan ons hart komen en pikken enkele kilometers voor we de grote mijnstad binnenrijden een meer dan idyllisch prentje mee. Een plaatselijke schoonheid stoort zich absoluut niet aan onze aanwezigheid, blijft rustig verder lopen en toont zich van zijn/haar meest obscene kant.  We gaan goed én fris slapen deze keer...

L' Onion fait la farce...

De Rode Duivels slaan enkele weken na elkaar de handen in elkaar en geven het hele land een super goed gevoel. Zelfs met een derde plaats. Zo leek het mij alvast vanop enige afstand. Eén week later, op onze nationale feestdag notabene, rijden een handvol Belgische coureurs mekaar de stokken in de peperdure carbonwielen en op die manier een mogelijks zwart-geel-rode dagzege in de Tour naar de verdoemenis. De voetbalcoach heeft het heel die tijd moeten bekopen en kreeg voortdurend verwijten naar zijn hoofd. Foute selectie, zwakke opstelling, verkeerde keuzes, gebrek aan tactisch inzicht... Maar vandaag hoor ik met geen woord reppen over hoe Belgische renners tijdens de laatste dertig kilometer van de koers een landgenoot de overwinning misgunnen. Ze willen het niet gezegd hebben op sporza. Maar wel op npo 1, "den Hollander" natuurlijk. Die wist het meteen, met zeven landgenoten in de lange ontsnapping en nog voor Stuyven alleen weg was:"Als het Belgische feestje vandaag nog verstoord wordt, dan kan het alleen maar door de Belgen zelf zijn..." Ploegbelang primeert natuurlijk!?  Oh ja, is dat zo? Elke dag opnieuw zie je gasten voor eigen glorie gaan. Met dank aan De Gendt en Gilbert. Toespraak van onze koning vol voetbalmetaforen kwam blijkbaar een dag te vroeg. Zo verschillend kunnen sportbelangen zijn...

Verkoeling gezocht....

Het heeft geen moeite gekost, maar wel organisatie en discipline: tijd vinden om al die Duivelse wedstrijden te volgen in de eindfase van het WK terwijl we een tweeweekse rondreis maakten doorheen Lapland. Door het oog van de naald na een prachtige partij tegen Japan, dat zagen we nog op eigen bodem. De overwinning tegen Brazilië beleefden we al mee in Zweden,  terwijl we de halve finale tegen de Fransen meepikten op Noord-Noors grondgebied. Tenslotte was er die wedstrijd om de bronzen plak die gewonnen werd tegen een stelletje al te overmoedige maar ook uitgebluste Engelsen. Dat laatste zagen we dan weer gebeuren in Finland. Proficiat Rode Duivels! Het smaakt naar nog...

Uiteraard waren het niet deze voetbalmatchen die ervoor zorgden dat U weer een paar weken gespaard bleef van mijn blogistieke strapatsen. Het waren de reis, the journey, de daytrips en de bijhorende belevenissen die mij als naar gewoonte deden besluiten om pas achteraf de indrukken te filteren, wat foto's te selecteren en U derhalve een gekuiste versie van mijn reiservaringen aan te bieden. Ook nu weer in een korte reeks en rond eenzelfde thema. Ik zoek nog even naar een gepaste titel voor de serie, én naar wat verkoeling om mijn gedachten zo helder mogelijk te formuleren. Een verfrissende avondwindje kan al wonderen doen. Bij deze bent U ook meteen gewaarschuwd: heer Polo is terug in het land. Met alle mogelijke gevolgen van dien. Juist op tijd ook om een spannende Tour-etappe mee te pikken. Mijn eerste dit jaar, en al direct met aankomst op de Hollandse Berg. Verkoeling verzocht...

Vakantie: tijd vrijmaken...

(Voor zij die meenden dat het hier alleen maar cynisch en sarcastisch aan toe kon gaan een wellicht onverwachte wending. Als het goed is zeg ik het ook, en nu was het dus "goed"...)

Samenvatting  België-Japan op WK voetbal 2018:

1ste helft:
 weinig te beleven, nog minder te zien en op mijn honger gebleven

2de helft:
48'   0-1   "Zie nu, dat moest ervan komen..."
52'   0-2   "Lap, boeken toe zeker...?"
69'   1-2   De broodnodige aansluiter. Zou het dan toch niet gedaan zijn?
                Vertongen: "Was niet de bedoeling, blij dat ik de bal nog zag komen. Beetje geluk gehad..."
74'   2-2   Straffe dribbel en voorzet Hazard, ook Fellaini kopt er een binnen.
                Deze keer wel zo bedoeld. Sjieke goal. En nu doordrukken...

                En dan duurt het heel lang, we maken ons klaar voor de verlengingen.
                4' extra tijd

93'32"     Mooiste voetbal-fastbreak ooit: Courtois, De Bruyne, Meunier, overstapje Lukaku, Chadli  
               Want zei Rik De Saedeleer ooit: "15 seconden is genoeg..."
               Dit is nog straffer: binnen de 10 seconden aan de overkant, 4 ½  stations en 3-2

Planning even bekijken: 6 juli om 20.00 uur: Brazilië-België
Daar zullen we tijd voor moeten vrijmaken.

Bloedhete valreep...

Net als vorig jaar rond deze tijd moeten we ons doorheen enkele dorre en meer dan warme weken worstelen.  Heb mijzelf streng toegesproken om in deze de neiging tot domweg kopiëren te weerstaan. Een "copy-paste" van het toenmalige Konijnen op het droge lag zomaar voor het grijpen. Niet gedaan dus, en mijn dierbaar lezerspubliek gespaard. Het zou toch weer over een bruingeel zomergazon gaan, en hoe ik daarmee wél kan leven. Wat dat betreft zal de natuur zich hier te lande wel herstellen. En anders is er altijd nog die andere kant van de heuvel, waar het gras... Inderdaad, net als de cover van mijn laatst gescoorde bibliotheekboek. Was op zoek naar een klein formaat om vlot in de reistas te stoppen. Alfabetisch begonnen en bij de "B" al meteen prijs. James Baldwin. Naam van de schrijver deed (heel in de verte) een belletje rinkelen. En ook de info op de boekenflap sprak me wel aan. Ben er alvast aan begonnen, en de eerste twee kapittels klinken veelbelovend. De rest kom ik in noordelijker oorden wel te weten. Op een queeste naar de broodnodige verkoeling? Net op tijd, oftewel: op de bloedhete valreep...