Het was behoorlijk warm tijdens de voorbije dagen, maar van een echte hittegolf is volgens onze weermannen en dito -vrouwen nog geen sprake. De mussen mochten dan al van het dak vallen, dat ging nog lang niet bij bosjes en dus bleef het bij 'behoorlijk warm'... Bovendien hadden Polo & Pola een Nederlandse escape op het verlengde weekendprogramma staan. Het was alweer een tijd geleden en daarom leek het ons een goeie beslissing om net nu even te verkassen. De ondervinding heeft ons geleerd dat het daar op IJburg tussen al die waterpartijen en met de meestal van vrij spel genietende wind over het algemeen een paar graden frisser is dan in Antwerpen. Dat was ook deze keer het geval en wij dus stikkeblij met ons verblijf op vier en vijf, half zes (?) hoog bij Bram en Shanth'. Mijn tikker gedraagt zich tegenwoordig zo onvoorspelbaar als de pest en dan moet de socio-actieve tering naar de voorhande zijnde fysieke nering gezet worden, zeker in tropische omstandigheden. "Luister vooral naar uw lichaam" zoals ook onze steeds vooruitziende en alwijze buurvrouw Denise mij pleegt voor te houden. Ik heb het gedaan, en de mijnen met mij. We hebben het heel rustig gehouden. Tussen het nietsdoen door heb ik mij in aangenaam Hollands gezelschap door Mister T op sleeptouw laten nemen om de eindfase in de Giro te bekijken. De patat die Dumoulin moest incasseren tijdens de voorlaatste bergrit kon tellen. The day after verliep iets minder catastrofaal maar nog lang niet geruststellend, er bleven vraagtekens. Maar dan: wat een spektakel tijdens de afsluitende tijdrit. Proficiat, knappe prestatie. Hoop vooral dat ik deze beoordeling niet te snel moet herroepen. Op hoop van...
En dan waren er de eetmalen. Eerst ten huize van onze kids: BBQ op het dakterras met open zicht over Durgerdam en het IJ-meer, rode avondluchten en meer dan lekker eten. Toffe bende om daarbij als oudjes ons gammele karretje aan te pikken. Om maar te zwijgen van het muziekspelletje dat we als afsluiter op de iPhone en iPads speelden: de enige echte SongPopParty. De volgende dag verliep dan weer redelijk twijfelachtig voor wat de cardiotonale situatie betreft, maar eens de reservering voor het avondmaal mij ter ore kwam leek alles opnieuw in een meer dan aannemelijke plooi te vallen. We zijn er al meerdere keren geweest, maar nu voor het eerst na het overlijden van chef Nikos, de zeer aimabele oprichter van I-Grec. Dat Griekse restaurant beneden op de hoek van het Bert Haanstrahof waar het telkens goed toeven is en lekker eten, muziek en gezelligheid hand in hand de Sirtaki dansen. Hopelijk houdt de familie vol en blijven ze overeind in de horeca-jungle om het levenswerk van Nikos de glans te geven die het verdient. Wens jullie alle succes toe.
Dag drie heb ik dan toch eindelijk een handje kunnen en mogen toesteken. Kadertje hangen: waterpas (?), juiste plek afmeten, vijsje indraaien. Klusje geklaard. En dat een paar keer na mekaar. Het hogedruk-werk om de verschillende terrassen te reinigen had de heer des huizes zelf verricht, en dus... mochten we 's avonds netjes fris en opgepoetst naar de A'DAM Tower, waar gereserveerd was op de hoogste verdieping: restaurant Ma'dam met een schitterend uitzicht over Oud Amsterdam, het IJ en de Polders. Heerlijk gegeten op een heel speciale plek. Voor de zoveelste keer: Amsterdam heeft het dus wel hé, wat een stad. Waar we in vroeger jaren meestal de binnenstad en de grachtengordel bezochten verblijven we nu aan de rand van de stad en proberen zo de nieuwe realisaties in deze wereldstad enigszins te volgen en als het kan te bezoeken. Het is telkens weer de moeite, en het gaat hard, heel hard. Ik zal tegen volgende keer mijn benen maar insmeren...
een rustig weekeinde mag ook eens makker het moet niet altijd vollen bak zijn
BeantwoordenVerwijderen