Wijze woorden...

Er is weer sprake van een winters dipje. Niet in het hoofd van Marco Polo, maar gewoon: in de klimatologisch evolutie van het huidige koude-seizoen. Dan weer gaan de temperaturen de voor deze tijd van het jaar abnormale hoogte in, dan weer zakken ze richting "stenen dik" vriezen, zonder dat laatste ook maar in de verste verte te benaderen. 't Is wel van willen, maar tegelijk ook van in 't geheel niet kunnen. Een koudeperiode met hoogtes en laagtes,  waarbij dus bij regelmaat de hunker naar een "échte winter" de kop op steekt. Zo eentje uit de tijd van toen, eentje zoals op de schilderijen van Pieter Breughel de Oudere. Piéér den Drol, zoals - als ik het goed heb - pater Louis Vercammen, CssR het ons leerde op 't College van de Rommeshoef tijdens een van die memorabele sneeuwwinters uit de jaren '60 van de vorige eeuw. Zoiets gaat het deze keer niet worden, en toch sneeuwde het vandaag op vele plaatsen in Vlaanderen. Ik heb ze voor U geteld: 12 vlokken, en dan even niks. Plots veel meer, maar die waren dan weer nauwelijks te zien met het blote oog. Een zacht dwarrelende mix van duizende witte stipjes, die toch zeker hier en daar en dan vooral slechts heel kort bleven liggen. Denken dat het winter is, waarom niet. Het kan nog steeds, niet wanhopen. Maar zeker ook geen bergen geld op verwedden...

Dus heb ik in alle rust de tijd genomen om wat verder te lezen in mijn volgende 2017-boek. Deze keer een literaire thriller die U echter evengoed bij de historische romans kan rangschikken: DICTATOR, van de hand van Robert Harris. Prachtig geschreven, wat niet wil zeggen dat het vlotjes wegleest. Bij de les blijven is de boodschap om de complexe verhaallijnen te blijven volgen. Klassieke geschiedenis op z'n best: boeiend en in al zijn intriges en stellingen soms razend actueel. Of wat te denken van Cicero's analyse bij de rellen rond de voedselbedelingen: "Sommigen hier zijn van mening dat het een kwade dag was toen onze burgers gratis brood werd toebedeeld, want de menselijke aard laat dankbaarheid algauw tot afhankelijkheid verworden, en het eindigt met de woedende overtuiging dat men er recht op heeft. Daar zijn we nu beland." Dan leg ik het boek uiteraard even terzijde en schenk mij een meditatieve portie gerstenat uit.  Daar lusten wij wel pap van: deze keer de wijze woorden van Marcus Tullius Cicero, de meest briljante advocaat uit de geschiedenis. Het is dus niet enkel bij Aloysius Primus dat heer Polo zijn mosterd haalt. 

Om alles nog wat complexer te maken maar evenzo mij nog meer in te leven en het geheel met een smeuïge saus te overgieten heb ik besloten om tijdens mijn ritjes op de hometrainer de gedateerde BBC-serie "I Claudius" opnieuw te bekijken. Dan wellicht ROME 1   en 2 .  Met wulpse woorden...